Küçük Tesadüfler

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Hafif esen meltemin uğultusu hala kulaklarında çınlıyordu Brett'in. Kenn'den gelecek en ufak bir davranışı bile yadırgamayacak her türlü şeyi kabul edecekti. Kenn hala kollarıyla Brett'i sarmış durumdaydı. *Haydi Kenn..*diye fısıldarken gözlerini kısarakyavaşça bakıyordu Kenn'e. 'Hi-hiç konuşmuyorsun?" Hiç konuşmuyor muydu? Kendisi şuana kadar bunun farkında olmamıştı. Hasta olmasından mı yoksa başka nedenlerden mi? Kesinlikle hasta olmasındandı..Başka şeyler düşünülemezdi bile.

Kenn'e yosun yeşili gözleriyle bakarken onunda çevreyi süzdüğünü fark etti. Artık boşboğaz çenesini açmasının vaktiydi. Yoksa Kenn heran bunaldığını söyleyip gidebilirdi.Aniden "Biraz yorgunluk..Ama..A-a-ma artık geçti. S-se-n Vars-ın yanımda" diyerek gülümsedi. Kollarının arasına itti kendini biraz daha. Sıcacık kollarındaki o bir tutam huzur bir ömr yetecek değerdeydi Brett için.Gözlerini Kenn'in gözlerine dikmişti. Ya şimdi söyleyecekti ya da hiçbir zaman.*Hadi Brett* diye dedi ve kısa bir soluk alarak."Kenn,Beni hiç bırakmayacaksın değil mi? Öyle değil mi? Beni bırakmayacaksın hiç..Hiç bir zaman..Çünkü..Çün-kü b-ben s-se-nn-i çok seviyorum" ..Sonunda söyleyebilmişti. Eğer Kenn'in cevabı olumsuz şekilde olacaksa ki bunu beklemiyordu biran bile kalamazdı orada. *Kenn umarım sende beni seviyorsundur*diye mırıldanıyordu kendince..

Gezgin

Bağıran Baraka... Bağıran Baraka... Bu sözcüklerle içinden mırıldanıyor, nota tutturmaya çalışıyordu. Kendini oyalamak isteyişi de katılabilirdi içine elbette. Sanki bedeni Brett'in sözlerine bağlıydı, öl dese ölecekti nerdeyse. Kalbi o kadar kuvvetli atıyordu ki, kızın duymaması için dudaklarını sıktığının farkında dahi değildi. Kızın onu süzdüğünü farketmişti sonunda. Evet! Ona bakıyordu işte. "Biraz yorgunluk..Ama..A-a-ma artık geçti. S-se-n Vars-ın yanımda" diyerek yerinde biraz daha yayıldı. Evet, Kenn vardı yanında. Bunu hissedebilmişti demek sonunda. Zaten hep birlikteydiler değil mi? "Kenn,Beni hiç bırakmayacaksın değil mi? Öyle değil mi? Beni bırakmayacaksın hiç..Hiç bir zaman..Çünkü..Çün-kü b-ben s-se-nn-i çok seviyorum" Kenn dondu kaldı, Dora'nın onu sevdiğini biliyordu, günlerce kendini buna alıştırmıştı, şimdi niye donmuştu ki? *Senden de bunu istiyor* diye geçirdi, konuşmak için ağzını açtığında onun gözlerinin farkına vardı, onlara bakıp da söylemeliydi o iki sözü. Kafasını eğip ona bakacakken, kızın masmavi gözlerini açmış, ona baktığını gördü. "Be-ben-" Son iki sözcük, son iki... "Susadım-" kafasını anında başka tarafa çevirdi. Susamış mıydı? *Yapma Kenn!* içindeki ses onu yiyiyordu anlaşılan. Herşeyin içine etmişti.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

*Lütfen Kenn,Söyle Hadi artık*..İçinden tüm bunları içtenlikle geçirirken yağmur iyice hızlanmıştı. Yağmur bile ortamdaki gergin havayı hissetmiş olacak ki hızlanmıştı. Bulutlar daha da çoğalıyor,hava kararıyordu. Güneş neredeyse tamamen kaybolmuştu. Kenn'in cevabına göre ortamın havası elbette değişecekti. Kenn sözcüklerinin ardından donmuş kalmış gibiydi. Yoksa bunu beklemiyor muydu? Veya sevmiyor muydu Brett'i?

"Be-ben-" .Evet söylüyordu işte. Söylüyordu. Ya da belki Ben seni sevmiyorum diyecekti. Hangisi..Hangisi. Resmen içinde can cekişen bir kişi vardı. "Susadım-" ..Susadım? Ne yani..Tüm söyleyeceği susadıüı mıydı? Sadece bundan mı ibaretti? Brett'in gözlerinden akan iki damla yaş ve kalkması bir olmuştu. Kalkarken yeşil gözleriyle Kenn'e baktı ve " Kenn.." diyebildi sadece. Gerisini getiremiyordu. Onun bunu söyleyecek kadar cesaretli olduğnu düşünüyordu fakat yanılmıştı. Artık yaş akmıyor resmen ağlıyordu. Yavaşça uzaklaştı. Ayakları onu geri çekse de geri oraya oturmaya yüzü yoktu. Artık kalkmıştı..

Gezgin

Susamıştı evet, ne vardı bunda? Doğal değil miydi? Yağmur yağarken o da susamıştı, bu kadar basitti. Hatta güneşin verdiği son ışıkla da acıktım diyecekti- neler saçmalıyordu Kenn? Kızın gözleri dolmuştu, ne diye ağlıyordu şimdi? Gözünden akan yaşı tam silmek için parmaklarını uzatmıştı ki kız aniden kalktı. Kennéth şaşkın halde ellerini *Ne* dercesine iki yana açtı. " Kenn.." Gözyaşları sel olmuştu kızın adeta. Ne yani, duygularını ifade edemediği için mi bu kadar gözyşı döküyordu şimdi. Hıçrıkıklarıyla barakadan çıkarken Kennéth da arkasından bir süre koştu. Kız o kadar hızlıydı ki, yetişmek için ata bile gerek duyabilirdi.

Üşüdüğünü hissetti Kenn, elleriyle kollarını ovuştururken " Ceketimi bıraksaydın keşke! " diye ardından bağırdı. O anda kafasında şimşekler çakmaya başladı. Her biri Kenn'e hakaret ediyordu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Gözlerinden akan yaşlarla birlikte neler olduğnuu aklından geçirmeden,hiçbirşeyi umursamadan ilerliyordu. Bir anda herşey üstüne gelmeye başlamıştı. Herşey,heryer baskı yapıyor,eziyor ve üzüyordu Brett'i. Kenn bunu nasıl yapmıştı? Kendini bilmeden ilerlediği uçsuz bucaksız yollarda aklında Kenn ile şarkı söyledikleri gün gelmişti. Ağacın dallarının üstünde nasıl da keyifli vakit geçiriyorlardı. Arkasına dönüp baktığında Kenn hala gözüküyordu. Elleriyle kollarını ovuşturduğunu görebiliyordu. Ceketinin üstünde olduğundan haberi bile yoktu Brett'in. " Ceketimi bıraksaydın keşke! "sözleriyle gittikçe küçülmüştü gözünde Kenn. Bir ceket bu kadar mı önemliydi. Gözlerinden akan yaşlar bir göl oluşturacak kadar çoğalmıştı. Kızaran gözleri ise cabasıydı. Koşarak yanına gitti ve karşısında durup bir süre gözlerinin içine baktı. " Bir ceket Kenn ha?" diyerek dudaklarını büzdü. İçini parçalayan şu dakikalar geçmiyordu bir türlü. Oradan ayrılmaya dayanamıyordu..

Gezgin

Kızın yanına gelip ceketini vermesini beklerken birşeyler yapmalıydı, kızın ona olan duygularını anlayabiliyordu. Kennéth da ona aynı duygular içerisindeydi. Onu her gördüğünde kalbinde bir değişiklik oluyordu. Onun, çocuğa bakması çok şeyi değiştiriyordu.

Kız kıpkırmızı gözlerle yağmurun altında bile o kadar güzeldi ki, bir portre olsa Kenn onu yıllarca usanmadan bakabilirdi. Yağmurdan üzerine yapışan t-shirtü onu hayli zayıf gösteriyordu. Belki de herkesin istiyebileceği nitelikteydi Brett. " Bir ceket Kenn ha?" Dudaklarını büzerek. Kennéth gülümsedi yavaşça ve elleriyle kızın yanaklarını kavradı. Çocuk kızdan birkaç santim daha uzundu, Kenn buna aldırış etmeden kızın yüzüne yaklaştı. '-Hayır dudakların.' Şimdi öpmek için sabırsızlandığı dudaklarını incelerken. Kıpkırmızıydılar ve gözyaşlarıyla parlamışlardı. Kennéth henüz birşey yapmıyacaktı, kendini kıza bırakıp, onu daha üzmeyecekti anlaşılan. Brett'in birşeyler -söylemesini- bekliyordu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Gözlerini ona dikmiş bakıyordu. O masmavi gözleri o kadar güzel duruyordu ki oradan ayrılmak için bir neden bulamıyordu Brett. Ona sarılmak istiyordu. İçinde oluşan nefret ise kısa süreliydi. Kenn gülümsüyordu.Bu halde bile gülümsüyor olabilmesine inanamıyordu. Hiç mi sevmemişti Brett'i. Saçlarını okşaması,gözlerinin içine bakması..Hepsi yalandan başka birşey değil miydi?

Kenn biraz daha yaklaşmıştı. Sanki ceketini almaya niyeti yok gibiydi. -Hayır dudakların.' ..işte bunları duyduğu anda içindeki buzlar erimiş ve yüzüne bir ışıldama gelmişti. İşte..Çok çabuk affedilme huyunu arasıra abartıyordu. Kenn dudaklarına ve gözlerine bakıyordu Brett'in. Brett ise " Kenn" dedi ve bir adımda o yaklaştı. Burunları artık birbirine değiyordu. Dudaklar..Dudaklarına ise az kalmıştı. Brett artık biran önce olmasını istiyordu. Yoksa..Yoksa dayanamayacaktı..

Gezgin

Kenn kızın yanaklarını avuçlarında hissedikçe kıpırdandı, Brett'in de *devam et* gibiyaklaşması da Kenn'in güçlü kılınmasını sağlamıştı. "Be-ben." Bu sefer kesinlikle saçmalamayacaktı. Olabildiğince doğal bir şekilde, gözlerini kapayarak "Seni seviyorum." dedi. Sesi o kadar kısık çıkmıştı ki, dediğinin farkında bile değildi. Eğer şimdi kızı öperse bir daha ayrılamayacağından korkuyordu.

Dudağının kenarına masum bir öpücük kondurdu sadece. Eğer öpüşmeye kalkışırsa olacaklar belliydi. Yağmur yüzlerini döverken Kenn kızın elindeki ceketi alıp yine omuzlarına koydu. Ona zarar gelmesini istemezdi asla. Ne yapacağını bilemez halde sadece kıza bakıyordu.

Küçük Tesadüfler

Küçük Tesadüfler

Similar topics

Similar topics