Kişiler: Luke Benott,Serena A. Quélynn,Juliét DeClaire,Darqsoul Rouvas

Juliét çantasını ve çekçekli bavulunu yatağın üzerine fırlattı ve kendini de onlarla birlikte yatağa bıraktı.Yatağın beyaz çarşafları ruhuna işliyordu.Odadaki mis koku daha biraz önce temizlendiğinin göstergesiydi.
Okul başlayana kadar bu odada kalacağını biliyordu ve şimdiden buraya ısınması gerektiğinin de farkındaydı.Hiç de zor olacağa benzemiyordu.
Küçük bir tebessümle yataktan kalktı.Sağ taraftaki penccereye yaklaştı ve manzarasına bir göz attı.Çimenler..Evet.Gördüğü tek şey çimenlerdi.
Ah Londra...Burayı çok özlemişti.Annesini hatırlatıyordu burası.Yine aynı otelde annesiyle kaldığı günleri öyle iyi canlandırabiliyordu ki kafasında.
İnsanlar hafızası yüzünden zaman zaman ondan korkmuştu.Çünkü annesiyle geçirdiği o günlerde o 3 yaşındaydı.Fransa'ya geri döndüklerinden 3 gün sonra annesi ölmüştü.
Juliét bu bilgileri hatırlayınca olduğu yerde irkildi ve gülümsemesini yavaşça kaybetti.Bu odayı annesini hatırlamak için seçmişti evet.Çünkü aynı odaydı.'132 numaralı oda'...Ama bu kadar acı vereceğini düşünmemişti.
Üsteilk artık annesni hatırlamak kendini suçlu hissetmesini sağlıyordu.Hem Persephone yüzünden hem de annesinin yolladığı mektup yüzünden.
Juliét pencereden uzaklaşıp tekrar yatağa bıraktı kendini.Bu sefer hüzünlüydü.
Şimdi odada yalnızlık çekiyordu.Hep öyle olmuştu ama bu farklıydı.
Hayalkırıklıklarını bu odada hatırlamaya başlamıştı.Gerçekten...Bu dönem okul tam bir hayalkırıklığıydı.Arkadaş edinememişti.Belki de kendine tek sıcak gördüğü kişi Anita'ydı...
Onu hatırlayınca sıcak bir ürpertiyle gülümsedi.Hayır onunla da konuşmuşluğu olmamıştı ama Juliét'e sakin ve sıcak gülümsemesiyle bakan tek kişi oydu.
Ah bir de Serena..Ama onu saymıyordu bile.Zaten ailesiyle onun ailesi çok eskiden tanışıyorlardı ve Serena'yla o çocukluk arkadaşıydı.

Juliét en büyük hayalkırıklığını Luke ile yaşamıştı.Tam yalnızım derken karşısına çıkmıştı Luke ve onu kendine aşık etmişti.Bakışı ve gülüşüyle...Saçlarını savuruşu ve vücudunu belirginleştirişi onu deli etmişti.
Luke dönüp ona bakmıştı.Öyle iyi hatırlıyordu ki.
Juliét kütüphaneye girmişti.Luke ise bir koltukta arkadaşlarıyla konuşuyordu.Dönüp bakmış ve gülümsemişti.Bunun nasıl bir gülümseme olduğunu anlamıştı Jul.
Ertesi gün Gyrffindor'un ortak salonuna giden kısa yol koridorunu kullanırken Juliét'in yolunu kesmişti.Onu takip ettiğini söylemek zorunda kalmıştı.Ona tutulduğunu.Ve ardından onu öpmüştü.Uzun uzun öpüşmüşlerdi.

Juliét düşüncelerinden kendini sıyırmadan önce pişmanlık ve hüzünle gülümsediğini fark etti.Sonradan çenesi gerildi ve ardından yaşadıklarını hatırladı.Erkekler tuvaleti önünde daha önce hiç görmediği bir kızı öpreken görmüştü Luke'u.Luke'un elleri kızın kalçasında geziyordu.Juliét bunu hatırlamaktan nefret ediyordu fakat aldatılmıştı...

"Ah tamam...Bu odaya bu kadar aksiyon yeter..."
Biraz hava almalıydı.Ve pencereyi açmak ona yetmeyecekti.
Juliét çabucak duşa girdi.
Soğuk suyun vücudunda yarattığı etkiyle kendine gelmişti.Bir süre duşun altında nefes almaya çalıştı..Bu ona iyi geliyordu.Saç diplerine inen soğuk su suratında daha da soğuk bir etki bırakarak bütün vücusunu dolaşıyordu.
Oldukça uzun bir duş sonrası henüz yerleştirmediği giysileri için çantalarını karıştırdı.İlk bulduğu askılı bir tişört ile kot şortunu üzerine geçirdi ve kapıyı açtı...

Kapıyı açtığı anda kapının kenarına yaslanmış olan bir el gördü.Bileziğinde siyah bir inci vardı ve kumaştan bir iple sarılıydı.
Bu bileziğin yalnızca Luke'a ait olduğunu biliyordu.Ama bu imkansızdı.Onun burada ne işi olabilirdi ki?O ve ailesi Paris'te değiller miydi?
Bakışları bilezikten çocuğun suratına doğru kaydı.Büyük bir şokla sarsılmıştı Juliét.Çünkü bu oydu.Bu Luke'tu.Bakışlarının yarattığı şokun farkına varıp yüz ifadesini değiştirdi.İçindeki tüm öfkeyi yansıtabildiğini düşünüyordu.
Ondan nefret ediyordu ve evet; içinde biraz bile olsun aşk kalmamıştı ona karşı.Yalnızca kalbi kırıktı ve ona ölesiye bir öfke duyuyordu.

"Ne işin var senin burda?!"
"Beni gördüğüne sevinmiş olmalısın aşkım..."
Şu yüzsüzlüğe bak diye düşündü Juliét.Hayır sevinmemişti.Ve aslında biliyordu ki Luke da sevinmediğinden emindi.
Sıcak ve şekilli elini Juliét'in suratına gelmiş saçlarına dokundurdu.
Ardından elinin tersiyle yanağının pürüzsüz kısmını okşadı.
Juliét bir an için korkmuştu.Neler yapabileceğini tahmin edebiliyordu.Aklına gelen her şeyi düşünmeden yapabilirdi.Aldatılıp ayrılmadan önce onunla geçirdiği 2,5 ay boyunca onu tanımıştı.Güçlü ve inatçı kişiliği onu korkutuyordu.
Ama işin kötüsü ona dokunuşunu özlemişti.

Juliét kafasını sert bir hareketle sağa çevirdi ve Luke'un elinin kaymasına sebep oldu.Luke oldukça seri bir şekilde nefes aldı.Sinirlerini zorluyordu.
Eski haline döndü ve gülümsedi.Bakışlarındaki ihanet ve acımasızlık gözlerine yansıyordu.Fakat fark ettiği başka bir şey daha vardı.Şefkat.

"Pek bir somurtkansın.Juliét'im"
"Ben senin Juliét'in değilim.En azından artık.Ve bunu biliyors-"
Luke ellerini Juliet'in iki yanağına götürdü.Daha çok boynuna da denilebilirdi.
Juliét'in ona bakmasını sağladı ve kendine çekti.
Dudakları birleşmişti.
Juliét korkuyordu.Var gücüyle itiyordu fakat Luke'un güçlü ve sıcak kolları,dokunuşu artık can yakıyordu.Onu bırakmıyordu.Juliét Luke'un öpüşüne karşılık vermiyordu.Aslında belki de kendini zor tutuyordu çünkü sıcacık dudaklarını da özlemişti.Bunu fark etmek canını biraz daha yaktı.
Juliét zorlukla kollarından kurtuldu ve Luke'a baktı.
Gözleri büyümüştü.Artık şok ve öfkenin yanında korku vardı.
Bir adım geri attı.
Yalvarırcasına bakıyordu.
"Hayır...Git buradan Luke..Lütfen..."

RP Out: Obaaa. Ne kadan romantik olduu. Vışş ^^
RP In:

"Hayır Juliét.Gitmeyeceğim.Benim olduğunu kabul edene kadar gitmeyeceğim"
Juliét ona doğru atılan adım karşısında iyice korktu ve geriye çekildi.Yine aynısını yaparsa karşı gelemeyeceğini biliyordu çünkü.Bu sefer bunu yapacak gücü olmayacaktı.
Ağlamasını engellemeye çalışırken boğazında bir yumru oluşuyor nefes alışını zorlaştırıyordu.İçeriden hıçkırıyordu.Panik olmuştu.Ne yapacağını bilmiyordu.
Üstelik bulundukları kat en üst kattı ve otel yalnızca 2.kata akdar doluydu.8.katta olmaları durumu zorlaştırıyordu.
Luke'un Juliét her korktuğunda mutlu olduğunu anlamıştı.
Kendine lanet ediyordu.Neden onunla olmuştu ki?Neden onu seçmişti?Karanlığı seçmiş bir Hufflepuff'lı...Bu mu çekici gelmişti ona?Gizemli bakışları ve davranışları mı etkilemişti?
Ona gözlerini dikmiş memnun bir şekilde süzmeye devam eden Luke'a baktı ve bu sefer göz yaşlarını durduramadı.Aşağı süzülen bir damla göz yaşı onu pişman edecekti biliyordu.
Çünkü ona yalvarmak istemiyordu.Ondan korktuğunu belli etmek istemiyordu.Kendinden emin biri olmak istiyordu.Bunu yapmak onu mutlu edecekti ve onu mutlu etmek istemiyordu.Fakat olan olmuştu.
Juliét bunları düşünürken tam tersi oldu.Luke geri adım attı ve sağdaki kapıya güçlü bir yumruk indirdi.Bir an için Juliét olduğu yerde sıçradı.

"Bunu bana nasıl yapıyorsun!?Nasıl beni bu kadar savunmasız bırakıyorsun?!"
"Lanet olsun!Bunu bana yapmayı kes!"
Bağırıyordu.Neler olduğunu anlamamıştı bile.Luke Juliét'in yüzüne bakamıyordu.Sanki baksa teslim olacakmış,o da ağlayacakmış gibiydi.Oysa tek istediği şu lanet odadan çıkmak ve biraz hava almaktı.Bunları yaşamak değildi...
Bu bağırışın ardından Juliét kendini serbest bıraktı ve hıçkırıklarıyla olduğu yerde çömeldi.
Onunla birlikte Luke da yanına çömeldi ve yüzüne bakıp derin bir nefes aldı.
"Elimi kolumu bağlıyorsun Jul"
Sesi kısık çıkmıştı.
Juliét dönüp yüzüne baktı.
Ve işte o an anladı.Öfke perdesini kaldırdığı zaman savunmasızca sevgi çıkacaktı içinden.Öfkesini yendiği an kendine hakim olamayacktı.Yine karşılıksız bir tutkuyla sevecekti onu...
İşte bu yüzden o öfkeyi yenmemeliydi.
"Git buradan.Sana ihtiyacım olduğunu bağırarak söylemeden önce çekip git Luke!"
Luke derin bir nefes alıp çömeldiği yerden kalktı.Ona bakmaya devam ediyordu.
Ve sonra arkasını dönüp uzaklaşmaya başladı...

Gözden kaybolana kadar onu izlemeye devam etti Jul.Aslında 'Gitme!Beni bırakma...Sana sahip olmalıyım!' diye bağırabilirdi.Bu sefer o dudaklarını onunkilere bastırabilirdi.Ama yapmaya korkuyordu.Ya tekrar canı yanarsa diye düşünüyordu.
Hem bütün bu olanlar aldatıldığı için değil miydi?Ne yaparsa yapsın bu gerçek değişmeyecekti.O ne kadar severse sevsin...
Ağlaması durunca burnunu çekti.
Boş boş önüne bakıyordu şimdi.Yaslanıp oturduğu duvarın biraz ötesindeki duvara...
Juliét'in dudakları hala Luke'un sıcaklığıyla karıncalanıyordu.Dudaklarını ısırışını hatırlamak onu belli belirsiz bir ruh haline sokuyordu.
Hayatı boyunca böyle bir tutku yaşamamıştı.Aslında hiç kimseyle çıkmamıştı bile.Duyrdu ve düşündü; ne olabilirdi ki?Yalnızca 15 yaşındaydı!

Juliét'in dikkati gelen ayak sesleriyle dağıldı.Belki geri dönmüştür umuduyla kafasını bir haşin ayak seslerinin geldiği yöne doğru çevirdi.Fakat hayır...Bu Luke değildi.Serena'ydı.
Juliét ayağa fırladı ve koşarak ona sarıldı.Serena bu hareketle biraz tökezlemek zorunda kalmıştı.Şaşkınlıkla sarılışına karşılık verdi. Ona sarılmasıyla ağlamaya başlması bir olmuştu
‘‘Şştt! Juliét, tatlım! Seni asla yalnız bırakmamalıydım. İyi misin, söyle bana?’’
Serena Juliét'e sarılmaya devam etti ve onun kollarından tutarak odaya gitmesine yardımcı oldu.
Juliét kapının hemen yanında duran koltuğa atmıştı kendini.Gözlerini ise sonsuz bir boşluğa kenetledi.
Serena yere çömelmişti.
Juliét baktığı yerden gözlerini ayırmadan konuşmaya başladı.
"Bana beni sevdiğini söyledi.Ama sonra beni öptü.Ben istemeden...Beni öldürecek sandım...Ya da oracıkta bedenime sahip olacak...Ama yapmadı Serena.."
Gözlerini onunkilere kenetledi bu sefer.
"Canımı acıttı.Kollarımı.Ama fark edince bıraktı.Çaresiz kalmamı istemedi Serena..İstemedi..."
Masum bir çocuk gibi suçsuz olduğunu kanıtlamaya çalışan bir ses tonuna sahipti...Aslında kendisiyle konuşuyordu.İyi ve kötü yanlarını düşünüp onu sevmeye zorluyordu kendini.
Onu suçlu tutmak istemiyordu içinde.Kendini ikna etmeye çalışıyordu.

Serena avutan gözlerle ona bakıyordu.Juliét in gözlerine düşen saçları arkaya atmak için elini uzattı.
"Ah bak bir de saçlarıma dokundu.Hatta bak sonra ellerinin tersiyle yanağımı okşadı..."
Serena'nın ellerini aynı Luke'un yaptığı gibi yön vererek kendi yanaklarında gezdirdi.
Küçük ve sevimli bir gülümsemesi vardı.
Ama karşıdan bakıldığında gerçekten acınası görünüyordu.
"Onu sevmek istiyorum Serena!Yeniden ona aşık olamk istiyorum!