“Buraya gel, nereye kayboldun? Bak bir yakalanırsak hapı yutarız he, bu sene de salak bir neden yüzünden sınıfta kalmak istemiyorum, anladın değil mi? Peh! Beni dinleyen kim, yahu dur sana, koşma bee!!” Sessizlik. Yasak Ormanın toz dahi barındırmayan tehditkar zemiinnde insan ayak sesleri yankılanıyordu, onlardan başka çıt çıkmıyordu. Tanımsız bir çok canlıya yuva olmuş, güneşin toprağa değmek için dahi izin alması gereken bir yerde kendini bilmez insanoğlu bu mahremiyete en ufak bir saygı göstermeden tehlikenin içine doğru umarsızca koşuyordu. Soluklanmak için durdukları yer ise geçmişte bir çok kişinin kanını akıtmış dev çam ağacıydı. Tüm orman sus pus olmuş olacakları bekliyordu, tarihin tekerrürü bir kez daha gözler önüne seriliyordu. “Çok yoruldum, burada olduğuna emin...Ah!” Sakar sarışın cadı tutunduğu dalın sadece bir görüntüden ibaret olduğunu anladığında iş işten çoktan geçmişti. Ayağı yerdeki kalın köke takıldı ve yardım çığlığıyla birlikte yere düştü. Düştü,düştü, düştü... Dur durak bilmiyor, kökler arasında sonsuzmuş gibi gelen bir çıkmaza doğru adeta çekiliyordu. Bir kaç saniye sonra ince ve narin bedeni toprağa değdiğinde ki, kafasının üstüne düşmüştü, sağa doğru az meyil etmeseydi boynunu kırabilirdi, kafasında koca bir şişle kendisine geldi. Caprice, az sonra moraracak ayağını eliyle yoklayarak yattığı toprak zeminden ağır ağır kalktı. “Ne oldu gene? Hayda, yanık kurabiyeler adına neredeyim ben?” Oturur pozisyona gelirken üstündeki kıyafetler dikkatini çekti. Yırtık pırtık bir kot pantolon, çok hem de çok eskiden beyaz olduğunu düşündüğü bir tişörtle, yalın ayak öylece durmuş kendini inceliyordu. Uzaktan ona seslendiklerini duyduğunda kalbi yerindne fırlayacak gibiydi. “Olamaz, yemeği unuttum!” Bir eli kafasında diğer eli kalçasında hızlıca ayağa kalktı. Başı dönüyordu, kalkma hamlesiyle yeniden kendini yerde buldu. Bu sefer düşüşü daha yumuşak olmuştu. “Neredeyim ben ya, gene azar işiteceğim, su almam gerekiyordu benim ya!” Ağlasa mı gülse mi, bilemedi. Başı dönüyordu, üzerinde ona ait olmayan giysiler vardı ve hemen eve gitmezse başına gelecekleri düşünmek bile istemiyordu. İçinden bir ses asasını çıkartıp eve cisimlense güzel olur, diyordu ama diğer iç sesi eğer üvey ablaları onu görürse asasını elinden almakla cezalandırılacağı uyarısını yapıyordu. Onun muggle olduğuna inanmak istiyorlardı ve o aptal cadılar çok acımasızlardı. Caprice ki, adının o olduğuna da artık emin değildi. Uzun süredir ona başka bir isimle sesleniyorlardı ve kendi adını bilen kişi artık çok azdı. Bilinmeyen nedenlerle hepsi tek tek ortadan kaybolmuştu.

Oflaya puflaya yerden kalktı ve elleriyle emekliyerek bir kaç dakika yol almaya karar verdi. Başından akan kan canını sıkmıştı. Yanından geçen bir tavşan onun önünde durup, bıyıklarını kendi patisiyle temizlerken ne kadar da sevimli gözüküyordu. Sarışın cadı elinin tersiye tavşana okkalı bir tokat atıp "Defol!" diyerek yola devam etti. Tokatt mı! İki adımlık emeklemenin ardından durdu ve iki dizinin üzerinde dikildi. O tavşana vurmamalıydı, o iyi kalpliydi, iç sesi ona küfür ediyordu. Yapmamalıydı işte, nedenini bilmiyordu ama yapmaması gerektiğini adı gibi, gerçi adını da tam bilmiyordu ya, ama vurmaması gerektiğini biliyordu. Kafasını sağa doğru hafifçe eğerek boşver manasında bir omuz hareketi yaptı ve sürünmeye devam etti. Gitti, gitti, gitti... İşte kulube tam karşısındaydı. Üç katlı evin önünde de onu bekleyen iri yarı üvey ablaları. Sarışın cadı bir of, çekerek olduğu yerde oturdu. Kafasından akan kanlar yüzünü yalayıp omuzundan aşağı doğru damlıyordu. Elinin tersiyle yüzünü silip ayağa kalktı. “Geçiktiğim için üzgünüm, aslınad üzgünde değilim ama üzgün olmalıyım değil mi? Şey, çiçek toplamak istedim. Biliyorum aptalca bir şey ama yapmam gerekiyordu işte.” Dedi ve cebine sıkışmış kırçiçeklerini onlara doğru uzattı. “Bunlar size” Sırıtıyordu.

Nedense ormana dalmış ve öylece yürüyordu. Kimsenin onu rahatsız etmeyeceği bir yer arıyordu belki de. Bilmiyordu ama ormana girmek için hiç zaman kaybetmemişti. Kaybolmamak için ve dönüş yolunu bulabilmek için sadece birkaç kez dönüş yapmıştı. Garip görünüşlü ağaçların arasında dikkat çeken çam ağacına doğru yürümeye başladı. Garip bir çekim hissediyordu. Adımlarını hızlandırıp ağacın gölgesine ilerledi. Ayakları yerden kesilmişti bir anlığına. Kollarını uzattı. Yüzünü kesebilecek bir sürü şey vardı ve onlardan korunmak istiyordu. Ama elleri herhangi bir şeye değmedi. Aksine sıcak bir hava yüzünü yalıyordu. Saçlarını dalgalandıran sıcak bir hava… Parlayan yıldızlı bir gece gördü. Görüntü aniden kayboldu ve karanlık bir odada açtı gözlerini. Yorgunluğunu kat kat artıran kalın bir yorganın altındaydı. Sıcaklığını bütün vücuduna dağıtmak için etrafına sardı yorganını ve yapmaması gereken bir şey yapıp uykuya daldı. Sadece bir rüya olmayan bir dünyada uyanınca ne yapacaktı acaba?

Günün geç saatleri olmasına rağmen yatağından kalkmamıştı ama aklını kurcalayan bir şey vardı. Neydi bu? Bilmiyordu. Üzerindeki kalın yorganı fırlattıktan sonra ayaklarını uzattı yatağının kenarından. Terlikleri neredeydi? Ayaklarıyla yeri yoklayarak terliklerini arıyordu. Gece nerede çıkarttığını hatırlamıyordu. En sonunda korkusunu yenerek taş zemine bastı ayaklarını. Vücuduna yayılan soğuk ürpermesine neden olsa da karmakarışık odasının içinde dolaşmaya başladı. Perdelerin arasından giren güneş ışığı odaya dalgalar halinde yayılıyordu. Hızla yürüyüp perdeleri açtı. Bir anda kocaman pencerelerden içeri doluştu bütün güneş. Gözlerini kısıp penceresinden görünen kasabaya baktı. Uçsuz bucaksız bir arazi… Güzel görüntüyle o kadar ilgileniyordu ki kapının sertçe kapanmasıyla yerinden sıçradı. Sinirle arkasını döndü. Kimdi bu gelen? “ Efendim! Hazırlıkları kontrol etmeniz için babanız aşağıya inmenizi istiyor. Ve ağır bir dille bu saate kadar yatakta ne yaptığınızı sormamı istedi, ” demişti ufak görünümlü, kel adam. Adamın kafasından güneş ışığının yansıması çok komik bir görüntü oluşturuyordu. Kendi zor tutarak “ Geldiğimi söyleyebilirsin. Ayrıca yatakta genelde ne yapılır bilmiyor muymuş bir sorabilirsin, ” dedi kapıdan çıkmasını işaret ederek. Kel adam güneş ışığını daha fazla yansıtacak şekilde kafasını eğdi ve hızla kendisini dışarı attı. Sanki odada kaçmasını gerektiren bir şey varmış gibi… Odaya bir kez daha göz geçirdi, hani görmediği, hizmetçilerin korkacağı bir şey var mı diye. Yoktu. Adımlarını giyecek bir şeyler bulmak için dolabına yönlendirdi. Rasgele bir şeyler giymek istemiyordu. Diğerlerinin içinde -diğer gösterişli ıvır zıvırların içinde- farklı olan, daha bir göz alanı seçti. Hızla geceliğini çıkartıp bu yeni -gibi görüneni- giydi. Saçlarını şöyle bir karıştırdı odanın yarısını kaplayan aynasının karşısında. Hiçbir zaman tam düzgün görünemeyecekmiş gibi duruyordu kıvırcık saçları.

Sessizce kapısını kapattı. Saraydakileri harekete geçirmek istemiyordu. Denetleme görevini doğru düzgün yapmak istiyordu. Tırabzanlara yaslanıp aşağı baktı. İnsanlar karıncalar gibi görünüyorlardı. Sıkı bir şekilde çalışan karıncalar… Başı dönmeye başlayana kadar olup bitene anlam vermeye çalıştı. Başı dönmeye ve şakaklarına baskı yapmaya başladığı an geri çekildi. Sırtını duvara verip gözlerini kapattı. Birkaç derin nefes alıp verdi. Daha sonra hiçbir şey olmamış gibi merdivenlere bıraktı kendisini. Yavaş adımlarla katları inerken çalışan insanları izliyordu birkaç saniye duraksayıp. İşlerini iyi yapmaya adamışlardı kendilerini. Ya da geldiğini görmüşler ve sadece birkaç saniyeliğine çalışıyormuş gibi görünmek istiyorlardı.