Yeni bir başlangıç...

VI. Sınıf

Aynasının karşısında sol küpesini geçiriyordu Lazern. Daha yeni uyanmış olduğu hâlde, aklına gelen ilk şeylerden biri yaldızlı küpeleriydi. Küpesini de geçirdikten sonra saçını topladı. At kuyruğu şeklinde yukarıya toplamıştı. Bayağı uzamış olan saçlarının kesilmesinin vakti geldiğini biliyordu ama gönlü el vermiyordu saçlarını kestirmeye. Önce iyice yıpranmalıydılar. “Bel… Lazern! Aşağıya gel çabuk!” Yine aynı şeyi yapmıştı, neredeyse o ismi kullanacaktı. Lazern annesinin bu tür huyuna alışıktı. “Tamam ya tamam!” diyerek odasından çıktı. Aşağı kata inen kısa merdiveni bir çırpıda indi. Annesinin siyah saçlarının güzel bir biçimde yapıldığı ve makyajının kusursuz olduğu dikkatinden kaçmamıştı. “Hayrola?” annesinin yüzündeki tatlı gülümsemeye bakarak hayretler ediyordu. “Kızım, yalnız yaşamak çok kötü, özellikle de sen okuldayken.” Ne demek istediğine bir anlam veremeden hemen savunmaya geçti Lazern. “Hey, şunun şurası bir senem var.” Ama annesinde gördüğü bakış, derhal çenesini kapatmasını emrediyordu. “Evet, ama ben bu aileye bir kişi daha katılsın istiyorum. Evlenmeye karar verdim…”

Önce ne duyduğunu tarttı Lazern. Doğru mu duymuştu acaba? O kadar gerçekçiydi ki… “Ne?! Hayır, asla olamaz! Delirdin mi sen? Ben olduğum sürece böyle bir şeyin imkânı yok!” Bu sözleri üzerine annesinin ruh halindeki değişikliği sezdi. Kızmıştı. Kimin kızması gerekiyordu şu durumda? “Sana soran olmadı küçük hanım! Evlenebilir miyim demedim, evleniyorum dedim!” İşte bu Lazern için bardağı taşıran son damla oldu. Odasına koşar adım çıktı ve tüm eşyalarını apar topar bir bavulun içine sıkıştırdı. Pencere kenarında ki parşömenlerini toplarken bir kuş cıvıltısı duydu. Penceresinin kenarına konan beyaz güvercini gördü. Neler oluyordu? Ardından tüm görüntü kırıldı. Genişçe bir park alanına açılan pencereden bakıyormuşçasına geldi Lazern’e. Tabelayı gördü, Old Gween Parkı…

Tekrar odasına döndüğünde aklı karışmıştı. Beyaz güvercin, beyaz güvercin, beyaz güvercin… Genevieve! Bunu neden daha önce düşünememişti, emindi ki bu görüş Old Gween Parkında teyzesine rastlayabileceğini anlatıyordu. Karanlık sanatlar dersliğinde yaptıklarını tekrarladı, düşüncesini yoğunlaştırdı… Ve… Saniyeler içerisinde kendini Old Gween Parkında buluverdi. Banklardan birine oturdu ve bavulunu yanına koydu. Beyaz güvercinini bekliyordu…

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Marcus, Genevieve'nin büyük halasındaydı. Belki de yıllardır büyük halasını görmüyordu ancak yine de ona yaptığı tüm iyilikleri göz önünde bulundurarak kendisi için bir iyilik yapabileceğini düşünmüştü. Büyük halası Monica zaten Genevieve'yi küçüklüğünden beri çok severdi, onun için bir iyilik yapmaya gündelik bir iş yapmaya baktığı kadar sıcak bakmıştı. Marcus'u ona teslim ederken yıllar sonra gördüğü kırışmış ve buruşmuş yüzün sevinçten adeta parıldadığını gördüğünü sandı Genevieve. Belki de haklıydı. Oğlunun mavi gözlerine bakarken onun tüm düşünceleri adeta içine işlemişti. Düşünmek için biraz zamana ihtiyacı vardı ve bunu da en iyi uçarak yapabilirdi, bugün içine bir şey doğmuştu. Old Gween Park'ında onu bekleyen bir şeylerin olduğunu hissedebiliyordu, hem de önemli bir şeyler olduğu. Böylelikle oğluna uslu durmasını tembih ederek ve büyük halasına tekrar çok teşekkür ederek kendini binanın dışına atma fırsatı yakaladı.

Binadan dışarı çıktığı anda çevreye şöyle bir göz attıktan sonra kollarını açtı ve gökyüzüne doğru havalandı. Bugün dışarıyı gözlemek için alçaktan uçuyordu yani her zaman çok sevdiği gibi bulutların yanından değil. Gökyüzünde çeşitli taklalar ata ata süzülürken Old Gween Parkı'nın üzerinde üç-dört tur attığının farkına ancak varmıştı. Gözleri parkta onu bekleyen sinirli yeğeniyle buluşunca uçuşunu yavaşlattı ve yeğeninin oturduğu bankın tam üzerine konmasıyla Genevieve'ye dönüşmesi bir olmuştu. Sanki Bella'yı görmemiş gibi sağa sola ve bir de elindeki bavula şöyle bir göz attı. Havada hafif bir rüzgar vardı ve saçlarını dalgalandırıyordu. Bir sorun olduğunu sezdiğinden konuşmak istedi, aklına getirdiği birkaç sözden anında cayarak Bella'nın Bella isminden hoşlanmadığını anımsadı. Böylece Bella'nın duyabileceği bir ses tonuyla konuşmaya başladı: '' Anlat bakalım Lazern. Yine ne oldu? '' Doğal olarak ablasına sinirliydi ve onun yapabileceği her şeye inanırdı. Zaten Lazern'in hikayesinin çok da parlak olmadığını biliyordu yine de Lazern'i onun annesine ters bir orantıyla kızı kadar çok seviyordu Genevieve.

VI. Sınıf

İşte, nihayet beklediği yolcu gelmişti. Hafif bir rüzgârın ardından teyzesi neler olduğunu sormuştu. Annesinin tam aksine teyzesine daha bağlıydı. Bu yüzden, içindeki bütün dertleri bir bir döküverdi. “Teyze… Annem… Biriyle evleniyor, bana sormadan, babamı nasıl da çabuk unuttu?” bir taraftan konuşuyor bir taraftan da ağlıyordu. Babasının, önemsiz biriymiş gibi çabuk unutulması Lazern’i çok üzmüştü. Kendini, pek fazla tadamadığı bir annenin şefkatli kollarına bıraktı. Teyzesine sarılarak ağladı. “Sana söyleseydi karşı çıkardın dimi?” Hıçkırarak sormuştu bu soruyu. Teyzesinin kollarından sıyrılıp gözyaşlarını sildi. “Gidecek bir yerimde kalmadı artık…” diye fısıldadı. Evden çıkarken bunu hiç ama hiç düşünmemişti. Nereye gideceğini, nasıl yaşayacağını… Belki teyzesi bir çözüm bulabilirdi. Kalması için bir yer ayarlayabilirdi belki. Güneş batıya doğru hızla yol almaya başlamıştı Bulutlar da sıklaşmıştı. Gece olmadan bir çözüm arayışına girmeliydi.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Ritmik hareketlerle nefes alan ve yanında oturan küçük kıza kulak kesilmişti, yemyeşil gözlerini ise masmavi gökyüzüne dikmişti. Yarı gülümser bir edayla yaşadıklarını, yaşayacaklarını, yapacaklarını düşünüyordu, yanı başında üzgün bir kız vardı ve çok fazla yaşam tecrübesinin olmadığı da tam olarak bir yalandan ibaretti. Bella da kendisi gibi büyük acılar çekmişti, birden içini ilginç bir gülme hissi kapladı. Biraz daha gülmek istiyordu ancak Lazern ağladı ağlayacak bir durumda iken onun gülmek pek yerinde bir davranış olmazdı. Sinirini gülerek boşaltmak istiyordu, kollarını açarak gökyüzüne yönelmek, dertlerini bir bir dökmek... Ailedeki tüm herkesin başına gelen buydu işte, güzelllerdi yeteneklilerdi ama çok acı çekiyorlardı. Aileleri ayrıydı, bazıları ölmüştü ama küllerinden yeniden doğmaya çalışmaları iyi bir şeydi, sanırım. O, düşüncelerle boğuşurken Lazern'in konuşmasını bitirdiğini ve kollarına düştüğünü fark etmişti. Tamamen içinden gelen bir hisle Lazern'i kollarının arasına aldı ve sımsıkı sarılarak konuşmaya başladı: '' Lazern tatlım, biliyorum kötü şeyler yaşıyorsun ancak benim kapım sana her zaman açık öncelikle bunu bilmeni istiyorum '' Ardından biraz duraksayarak sözlerine devam etti. '' Yine de bazılarından şanslısın hayatım, benim hayatım seninkinden de beterdi biliyorsun. İkimiz de güzel, yetenekli ve oldukça güçlü iki kadınız. Ve tüm bunları birlikte atlatacağız merak etme tatlım. '' Daha sonra onun yumuşak saçlarını eliyle okşayarak şekil verme çabasına girişti. O, küçüklüğünden beri teyzesinin saçlarıyla oynamasına izin verirdi.

VI. Sınıf

İşte buydu. Teyzesinden beklediği yanıt buydu. Güvence veren, insana geleceğe dair umut vaadeden bir yaklaşım. Teyzesinin o yumuşk elleri saçlarında dolaşmaya başladı. Bunu o kadar çok seviyordu ki. İnsana gerçek bir aile hissi veriyordu. Gözyaşları da artık kurumuş. Minik bir kıkırdama çıktı dudaklarından. Teyzesini seviyordu. Onunla geçirdiği zamanlarıda seviyordu. Onunla yaşayacak olması Lazern için büyük bir sevinçti. En azından sabah sabah görmek zorunda olduğu annesinin asık yüzünü çekmeyecekti. İşte sırf bu yüzden tek başına bile yaşayabilirdi. Ama şimdi üç kişi yaşayacaklardı ve Lazern geleceği için seviniyordu. İlk defa gelecekteki kötülükleri değilde gelecekte yaşayabileceği mutlu anıları getirmişti gözünün önüne. Çok iyi olacaktı. Teyzesinin boynuna bir kez daha sarıldı. ' Seni çok seviyorm teyze.' dedi. Çok işten bir öpücük kondurdu yanaklarına.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Kollarındaki kıza ilgi ve şevkatle baktı, elleri hala kızın yumuşak ve çilek gibi kokan saçlarını okşuyordu. Hava yavaşça kararmaya başlıyordu ve gece yavaşça kendini gösterecek gibiydi. Ellerini kızın saçlarından çektiğinde hafif uykulu bir haldeydi, Marcus'u düşünüyordu. Acaba Monica Marcus'a bakabilmiş miydi? Ya Marcus, acaba annesini özleyip huzursuzluk çıkarmış mıydı? Son kez Bella'ya sıkıca sarıldığında aklı soru işaretleriyle doluydu, uçup buradan gitmek istiyordu ama yanı başındaki yeğenini tek başına gönderemezdi. Genevieve gözlerini gökyüzüne, ellerini de Bella'nın saçlarına teslim etmişken kızın hareketleri bu hali bozmasına oldukça yardım etti. Karşısındaki kız ona sarıldığında biliyordu ki tepkisiz kalmayacaktı. Yeğeni ona sarılıp onu sevdiğini söylediğinde belli belirsiz bir gülümseme hakimdi artık Genevieve'nin yüzüne. Bella'ya dönerek ince sesiyle konuşmaya başladı: ''Tatlım istersen artık gidelim. Hava kararmaya başladı ve Marcus, Monica'da. Monica'yı bilirsin herhalde, annemin halası. Hala yaşaması benim için de ürkünç ama ne yaparsın? '' Konuşmasını bitirir bitirmez ayağa kalktı ve Lazernia'ya kendi elini uzattı, kız onun elini tutup kalktıktan sonra beraber yürümeye başladılar, sonsuz mutluluğa...

Yeni bir başlangıç...

Yeni bir başlangıç...

Similar topics

Similar topics