Ay Işığı Ve Bir Tutam Mutluluk *

Gezgin

Olmuyordu. Söz konusu Brittany olunca sakin olmayı başaramıyordu. İki saat öncesine kadar bu sergilediği tutum ne kadar da olağan dışı birşeydi. Yapmak istediklerinden gerçekten emin miydi? Ya da ne yapmak istiyordu bilmiyordu. Bir kızın dudakları, özellikle de bedeni bu kadar önemli miydi? Tabii ki hayır. Ama söz konusu Brittany olunca işler nasıl da farklılaşmıştı. Yarım saat öncesine kadar biri Jer'e böyle hissedeceğini söylese güler geçer, hatta umrunda olmadan basar giderdi. Ama şimdi ne hissettiklerine bir klıf bulabiliyor ne de anlam verebiliyordu.

Aslında haksızlıklarla doluydu hayatı. Her karşılaştığı zorlukla tek başına mücadele etmesi gerekirdi çoğu zaman. Gitmesi, görmesi ve yenmesi gereken onca nefes, onca kişi varken hala neden böyle karamsarlığa düşmüş hissediyordu? İşte bunun nedenini biliyordu. Zamanında çok haksızlığa uğramıştı genç bedeni. Annesini kaybetmişti. Babasını almışlardı ondan. Daha doğrusu babası kendi seçmişti gitmeyi. Ah! Neden durup durup aklına bu geliyordu ki? Onları özlüyor muydu? Ya da hissettiği daha farklı birşey miydi? Evet... Ne hissettiğini nasıl hissettiğini biliyordu. Buna karşılık nasıl davranması gerektiği de açıktı. İntikam almalıydı herkesten. Çok küçük yaşında ondan alınan haksızlıklarına yeni haklar giydirmek için başlamalıydı mücadelesine. Aklı biraz olsun dağıldığı zamanlarda bunlar üüşüşür olmuştu tepesine. Ardından silkelenip normal gözükmeye çalıştığı her zaman bedenin daha da hissizleştiğini, heykel gibi olduğunu fark ederdi.

Ama şuan öyle hissetmiyordu... Şuan dudakları hala gergin bir biçimde gülümsüyordu. Brittany'ye bakınca düşündüğü çoğu şeyin saçma olduğunu, bazı şeyleri de anlık yaşamak gerektiğini hisediyordu. Sakin bir biçimde atmalıydı adımlarını. Bu sefer öncekilerden daha mükemmeliyetçi davranıp öyle atmalıydı temellerini yeni hayatının. Genç kızın dudaklarına baktı. Daha fazla konuşmamak, bir an olsun onları tatmak istiyordu. Ama bu da saçma olurdu. Ne söz vermişti kendine? Sakin olacaktı. Hem belki Brittany şuan ölesiye istediği o öpücüğü istemiyor olabilirdi? Belki de yalnızlığı seviyordu, yalnızlığı rehber seçiyordu kendine? Olamaz mıydı?

Tabii ki olamazdı. Bu düşünceler içerisinden sıyrılmasını sağlayan genç cadının sözleri, yalnızlığı istemediğinin bir kanıtıydı. Aslında tek başına geçirdiği zamanları unuturmuş ve artık yanında Jeremiah'ın olmasını kutlarmışçasına sarf ettiği sözcükler biraz daha yer etmişti genç büyücünün kalbine. Neden bir anda böyle olmuştu? Ya dan neden bunları hep sorguluyordu? Ah! Neden bu kadar soru işareti vardı hayatında? Onları istemiyordu. Şuan hormonlarının harekete geçmesi ile birlikte tek istediği şey Brittany'di. Gözlerini kapattı ve kızın o masum toprak kokusunu içine çekti. Toprak üretkendi, toprak canlılığın bir simgesiydi Jeremiah'a göre. Gözlerini tekrar açtığında kızın gözleri ile kesişti. Sonunda dudaklarına baktığını fark etmiş miydi?

Evet... Etmişti. Lanet olsun ki etmişti. Öyle bir özelliği olsa Brittany gibi kızaracağına emindi şu dakikada. Biraz olsun tatlılaşmış ses tonu ile koonuşan genç kızın tavırları ve sesindeki manâ aslında onunda Jeremiah'tan hoşlandığının bir göstergesi miydi? Çoğunlukla hoşlanırlardı zaten kızlar genç büyücüden. Nedenini anlayamadığı bir hastalıklı tutku ile özellikle kendi binasındaki kızlardan hediyeler alır, ama hiç önem vermeden çöpe atardı. Bu tarz şeyler ona saçma gelirdi. Ama şimdi hissettikleri farklıydı. Sanki aynı bedenine farklı bir ruh girmişti. Sanki saydam iplerle bağlanmış kalbini başkası yönetiyordu.

İpler... İpleri takip ettiği yolun sonunda Brittany çıkıyordu. Bu biraz garip olmakla beraber JEremiah'ın beklediği birşeydi. Ee? Ne yani daha yeni tnaışmamışlar mıydı? Peki bu hız ya da hislerindeki kuvvet nereden geliyordu? Ne çekiyordu genç büyücüyü bu masum kıza? Belki de annesinin kokusu ve masumiyetti tüm aradığı. Belki de gözlerindeki ışıldı ve dudaklarındaki hevesti Jeremiah'ın ruhunun ihtiyacı olan. Bedeninin verdiği istek ile iraz olsun kıza doğru yaklaştı. Şimdi şaşılacak derecede, hiç utanmadan dudaklarına bakıyordu. Bunu belli ederek yapıyordu. Biraz daha yaklaştı. Yaklaştı... Yaklaştı ve çoktan ıslattığı dudaklarını araladı. Şimdi cadının dudaklarına oldukça yakın, hatta onlara paralel bir şekilde yapıyordu konuşmasını. Ses tonu değişmişti. Heyecandan daha çatallı, istekli ve şehvetli çıkıyordu. -Burayı seviyorum. Çünkü bu gece mucizelerle dolu ve benim de mucizelerimin gerçek olmasına ihtiyacım var. diyerek kızın dudaklarına eğildi. Kendi dudaklarının onlarla buluşmasına, içinde farklı ateşlerin yanmasına, kıvılcımların çıkmasına izin verdi. Normalde adrenalinden nefret ederdi. Ama şimdi daha fazlasını istiyordu. Gözlerini çoktan kapatmış ve dudaklarını yasladığı et parçalarının ona karşılık vermesini dünya üzerinde isimlendiremeyeceği bir heves ile bekliyordu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Hissettiği neydi? anlam veremiyordu. Ona baktıkça bakası geliyordu. İçinde oluşan tutku tüm bedenini sarmıştı. Tensel çekim mi yoksa ruhsal çekim mi var bilemiyordu... Bilinmezlik ilk defa korkutmuyordu. Daha önce hissettiği tüm şeylerden çok daha farklıydı. Eski sevgilisi Heinrich'e karşı o an çok daha azını hissettiğini anlamıştı. Ve daha önce tensel olarak hiç böyle hissettiğini hatırlamıyordu. Jer'de tuhaf bir şey vardı. Bir çekim gücü vardı, ona çeken... Ne düşünüyordu? Bilmiyordu. O an sadece Jer'e odaklıydı. Onu öpmek istiyordu, Jer'de aynı şeyi düşünüyor muydu yoksa? Gözlerine tekrar odaklandı, göz göze, yan yana... İnanılmazdı ve gördüğü en delici mavi renkteydi jer'in gözleri. Heinrich ile karşılaştırmak aptallıktı... Heinrich için buraya gelmişti fakat şimdi buraya gelmekten oldukça memnundu. Saçma sapan bir ilişki nedeniyle nasıl daha önce Jer'i tanımamıştı ki. Üstelik ihanetten sonra canına kıymaya kalkmıştı defalarca... Nasıl olurdu da böyle bir şeyi yaşacak duruma gelirdi, anlamsızdı her şey şu an, Jer dışında..Kader mi deniliyordu buna? Galiba..Ona tutku dolu bir şeyler hissediyordu. Buna artık emindi. Tensel çekimi ve ruhsal çekimi... Ruhunun oradan ayrılmak isteyeceği yoktu, sonsuza dek orada kalabilirdi.

Kalbinin kaburgalarını kırarcasına atmasını sağlayan ilk hamle Jer'den gelmişti. Yaklaşıyordu Jer... Tüm tanrılar aşkına, yavaş yavaş yaklaşıyordu. Oyun değildi, gerçekti. Karşılıklıydı hissettikleri, büyük ihtimalle.Yaklaştığında onun baş döndüren tatlı kokusunu hissetti. Ya da gerçekten başı dönüyordu. Elmas gibi parlayan buz mavisi gözlerini daha yakından görüyordu. Gözbebekleri büyümüştü. Bu ilgili olduğunun , samimi bir şekilde hoşnut olduğunun sembolüydü. Çok yaklaşmıştı. Çok...

-Burayı seviyorum. Çünkü bu gece mucizelerle dolu ve benim de mucizelerimin gerçek olmasına ihtiyacım var.

Bunu söylerken nefesi Britt'in tenine değiyordu. İçinde yanan şehvet ateşi aşkla birleşmiş çok harika bir duygu oluşturmuştu. Güçlüydü. Dudaklarında onun dudaklarını hissettiği an gözlerini kapattı. Şaşkınlık an içinde geçti, hareketsiz dudaklarını kıpırdattı ve dans eder gibi karşılık verdi. Sanki mühürlenmiş gibi hissediyordu, hiç kopmayacakmış gibi. Güven verici ve aynı zamanda heyecanlı... Vücudunu bırakıverecekmiş gibiydi, sol elini Jer'in saçlarına götürdü ve kendine çekti, ama kendine çekmek yerine zayıf olan bedeni Jer'e doğru gitmişti. Bu gece ikisi de tam anlamıyla çıldırıyordu. Ruhları birleşmiş, düğüm atılmıştı sanki.

Gezgin

Ah! Şakaydı değil mi bu? Hayatında ilk defa bir kızla öpüşüyordu ve bunu o kadar normal birşeymiş gibi yapıyordu ki kendi bile inanamamıştı. Normalde kızlarla arası oldukça iyiydi. Ama kimseyle bir ilişki yaşamayı hiç düşünmemişti. Şimdiyse durum farklıydı. Brittany. Adını aklından geçirdiğinde, her harfinde farklı bir koku farklı bir hisle doluyordu yüreği. Artık karamsarlığını bir kenara atmış ve daha farklı bakıyordu etrafa. Sinestezikliği sayesinde, sırtının dönük olduğu gökyüzünde bir farklılık hissetti.

Ne? Yıldız mı kaymıştı. Gülümseyerek bir dilek geçirdi aklından. Brittany hep onunla kalmalıydı. Hep onun olmalıydı zaman ve seçtikleri yollar ne olursa olsun. Gözleri açılmayı reddederek duraklarının dansını kutsuyordu. Dili sevdiği cadının tadını alıyor ve onunla kenetlenmek, hiç kopmamak istiyordu. İnsanoğlu işte. Büyücüsü, Muggle'ı her ne olursa olsun istediği tek şey her zaman için 'daha fazlası' değil miydi?. Jer'in, dünyevi zevkler pek umrunda görünmese bile bu kadar mucizenin etrafında farklı hissettiğini düşünüyordu. Zaten bu da doğal olmalıydı. Ay ışığı yıldızlar ve şimdi tattığı bir tutam mutluluk. Sonu olmayan bu mutluluğun sadece başındaydı. Tazeydi ve yeni olması herşeyden önce farklı bir heves katıyordu. Onu seviyordu. Bunu milyonlarca kez söyleyebilirdi. NAsıl böyle olduğunu bilmiyordu. Belki de yaşadığı sadece sinir boşalmasıydı. Çünkü çok anlık gelişmişti olaylar. Ama asla yadsıyamayacağı şey, hissettikleri ve Brittany'ye nasıl aşkla dokunduğuydu.

Cadının saçlarından tutup kendini Jer'e çekmesi ile büyücünün şehveti daha da arttı. Dudakları cadınınkilere kenetlenmişken cüppesini ve ardından gömleğinin düğmelerini çıkartmaya başladı. Zaten genellikle kravat kullanmazdı. Bazen iki ucu da açık bir biçimde omzuna atardı. Bugün de öyle yapmıştı. Ama anlaşılan bir yerlerde çoktan düşürmüş, kaybetmişti mavi gri desenli kumaş parçasını. İçinde bulunduğu şehvetle yokluğunu bile fark etmemişti aslına bakılırsa. Düğmelerini çıkartmak için aceleci davranmıyormuş gibi görünürken ellerinin dış kısmını Brittany'nin bedenine değdirerek soyunduğunu hissetmesini istiyordu. Ama aslına bakılırsa oldukça eceleciydi. Öyle ki şuan hiç umursamadan gömleğini koparıp atabilirdi. Çözülecek düğme kalmadığında beyaz kumaş kollarından yavaşça süzülüp toprağa kavuştu. Genç büyücü sevdiği cadının dudaklarıyla dansına devam ederken yerde küçük bir daire çizdi ve sırtını toprağa verdi. Şimdi göğsünün üzerinde en değerli mucizesini, Brittany'sini taşıyordu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Kalbini delice attıran insan. Her an bayılabilirdi, olduğu yere yığılabilirdi. Çok ani girmişti hayatına, onca üzüntüleri bir kenara bıraktırmıştı. Her saniye ona bağlandığını hissediyordu. Ölene dek yanında kalmak isterdi Brittany... Dudaklarının enfes tazeleği, kıpırtısı, dansı, mükemmeldi. Sanki tek beden gibiydiler, uyumlu... O kadar profesyönel öpüyordu ki Jer... Britt'in aklı başından gitmiş gibiydi. Hiç kimseyi düşünemiyordu ya da hiç bir şeyi. Tek düşündüğü Jer'di...

Güçlü bir bağ... Sanki çıldırırcasına onları bağlamış gibiydi. Gözlerini araladı, aynı duyguları Jer'inde hissettiğine emindi. Tutkudan ölüyordu. Sanki o aradığı bir yarısını bulmuş, bütün olmuş gibi hissediyordu, Yalnız hissetmiyordu artık. Güven ve Huzur diye buna diyorlardı herhalde... Yırtıcı gibi gömleğini parçalarcasına atan Jer onu ölesiye heyecanlandırıyordu. Kalbi daha hızlı atıyordu ve nefes alış verişi hızlanmıştı. Gözleri heyecandan kararıyor sonra kendine geliyordu. Sebepsiz değildi, an işte o andı. Mükemmel, zarif, sert... Muhteşem beyaz tenine dokunmak, nefes kesiciydi. Adrenalini, aşkı, tutkuyu doruklarında hissediyordu... An içinde küçük bir hareketle başının gerçekten döndüğünü hissetti. Esasında başı değildi dönen, Jer ile Britt'ti. Onun üzerine çıktığını hissetti. Gözlerini açtı.

Bedeninin sıcaklığını öyle yakından hissediyordu ki. Şu an ölebilirdi heyecandan. Cübbesini bir çırpıda atıp gömleğini de aynı hızla çıkarttı. Büyük ihtimalle son iki düğmesini kopartmıştı. Fakat bu kimin umrundaydı?... Boğazında slytherin kravatı kalmıştı ve üstünde siyah seksi bir sutyen kalmıştı. Hala öpüyordu, öpüşüyorlardı. Ellerini narince Jer'in göğsünde gezdirdi. Sonra tırnaklarcasına zarif bir hareketle aşağıya doğru indi. Hem yırtıcı hem zarif, tuhaftı... Sonra ellerini onun saçlarının üst kısmında gezdirip bedenlerinin değmesini sağladı. Büyük göğüslerini hissettiğinde kendisinden geçeceğine emindi Jer'in. Mini eteği sıyrılmıştı, sadece iç çamaşırlarının kaldığı varsayılabilirdi.

Kalbi inanılmaz atıyordu... Kendisine şaşırıyor ve gülüyordu içten içe. Güçlüydüler... Tutku her ikisinin bedenini de delicesine sarmıştı...

» Bilinmeyen Mutluluk

Ay Işığı Ve Bir Tutam Mutluluk *

Ay Işığı Ve Bir Tutam Mutluluk *

Similar topics

Similar topics