Kafasındaki onlarca cevapsız soruyla baş etmesi gerekti. Artık çok oluyorlardı, kafasını hiç olmadığı kadar çok yoruyor ona çok acı çektiriyorlardı. Üstüne üslük değer verdiği biriyle yaşadığı sorunlar onu deli ediyordu, hemde çok. Neden bunu yapıyordu ki? Acı çekmesini falan mı istiyordu? Çekiyordu da, canı çok yanıyordu. Daha ne isteyebilir ki? Canı zaten çok yanıyordu ve o ona böyle davranırken güçlü olamıyordu, yenik düşüyordu ona bile bile. Ne kadar da zor bir ikilemdeydi böyle. Kafasının içinden ‘‘ Lanet olsun! ’’ diye geçirdi elindeki taşı tüm gücüyle fırlatarak. ‘‘ Neden, ben ne yaptım ki!? ’’ diye düşündü yeniden. Ayağıyla yerdeki kumları iterek. O kadar sıkılmıştı ki içi, o kadar daralmıştı ki huzur denen o kelimeyi bulamıyordu bile. Göl’ün kusursuz manzarasının gözüktüğü bir yere geçti. Ilık ılık esen hafif meltemler saçlarını okşuyordu adeta. Buna odaklanmak istiyordu, odaklanıp huzur bulmak… Lakin bu o kadar da kolay değildi. Kafasındaki lanet sorular beyninin içinde yankılanıp dururken. ‘‘ Yeter artık! ’’ diye haykırdı kendi kendine. Bulunduğu yerdeki kayanın üstüne çöktü. Ellerini başının üstüne aldı ve derin bir nefes çekti ciğerlerine doğru. Temiz, çiçek kokulu masum havadaki kokuyu içine çekti. Gözünden birkaç damla yaş süzüldü Ross’un. Nedendir bilinmez ama içi ağlama isteğiyle doluydu. Yanağındaki yaşları sildi ve gelen sese doğru kafasını çevirdi.

‘‘ Missié ! Çabuk buraya gel! ’’

O Arétha’nın sesimiydi yoksa?