Günah

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Zaman:Öğleden sonra.
Kurgu: İki yakın arkadaşın dertleşmesi.
Kişiler: Freya Artemis Neithan&Parisienne Accessorize

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Yapılan hataların,çekilen acıların da daima bir sonu vardı.Sessizce bir köşeye çekilmek yenik düşmek her ne kadar acı gelse de vazgeçmişti sanki herşeyden.Yaptıklarının sorumluluğunu almasına rağman pişmanlık duyduğu zamanlar kendini esir alıyordu.Korkulu rüyalarından terler içinde uyanırken aklındaki soru işaretlerine son vermek zamanın onu yönetmediği esir etmediği bir yerde olmak istiyordu.Peşinden sürüklerinin anıların esaretinden kurtulmanın zamanı geldi de geçiyordu bile.
Kendini bulduğu nokta bir kilisenin önüydü.bu bir işaret miydi yoksa sadece orada olması gerektiğini mi gösteriyordu.Roma'nın görkemli madeblerinden birinin önünde durmuş kiliseye bakıyordu.Kutsal bir şehirde günah,insanların günahlarını çıkarmak ve kendilerini toplumdan aforaz edenlerin uğrak birer mekanı olmuştu.Bu kiliseye neden kıyamet kilisesi dendiğini ilk başlarda anlamamış olsa da sonralarda Roma'nın heybetli tarihini okuduğunda anlamıştı.
Bir mum alıp yakmıştı.Ardından boş bir yer blup oturmuştu.Söyleyecek çok fazla sözü yoktu.Ne söylemesi gerektiğini bilmiyordu aslında.Kilisenin içi çok fazla kalabalık değildi.Birkaç muggle dışında fazla kişi yoktu.Sarı saçlarını elleriyle yan tarafa atıp burmuştu.Kilise içerisinde düzgün bir görüntü sergilemek istiyordu.Kapıya doğru baktığında içeri giren kişinin hamile bir bayan olduğunu fark etti.Siması hiç de yabancı gelmemişti Freya'ya.Daha dikkatli bakınca içeriye girenin Parisienne olduğunu anladı.Yavaşça yerinden kalktı ve ona doğru yürüdü.Onu Hogwarts dışında da görmesini rağman burada görmeyi beklemiyordu.Biraz da olsa şaşkındı ama o sevimli anneyi görünce içindeki bütün karamsarlık gidiyordu.''Merhaba tatlım.Senin burada ne işin var?''Freya belki fazla merakten belki onun için endişelendiğinden sormuştu.Doğumuna az kalmıştı.Onun hamileliğinin her anında yanında olmuş ve bu gidişle de doğumunda bile yanında olacaktı.

Gezgin

Esen güz rüzgârının ensesini serinletmesi için saçlarını toplayan Parisienne, tedirgin bir şekilde gülümsedi. Mutlu olduğu ve şükretmesi gereken zamanlarda sürekli gittiği kiliseye şimdi günah çıkarmak için gidiyordu. Arkasına yavaşça yaslandı ve temiz havayı içine çekti. Yalnızlık. Yalnızdı, bu zor günlerinde yanında olması gereken kişiler tek tek çekip gitmişlerdi hayatından. Acı içinde gülümsedi ve gururundan ötürü akmayan gözyaşlarıyla mücadele etmeye başladı. Ağlayamazdı, istese de ağlayamazdı. Kendi müsaade etse gururu devreye girerdi. Gözyaşları gözlerini bulandırıyor ama o ağlayamıyordu. Araba kiliseye varmak üzereydi. İki tane yaşlı atın çektiği at arabası oldukça yavaş ilerlemekteydi. Acı hatıralarından sıyrılmak istercesine ellerini karnına götürdü. “Şimdi sen varsın bebeğim. Sen bana ait olan tek şeysin, sen benimsin. Şu yalan dünyamdaki tek gerçeğimsin.” dedi bebeğiyle hem konuşup hem de ellerini karnında gezdirerek. Karnına bakarak acı ve mutluluk karışımı bir tebessümle gülümsedi. Sonra tekrar devam etti; “Bebeğim; Sen geldiğinde çok büyük sorunlar yaşadım. Çok düşündüm inan bana, senin için en iyisini düşündüm hep… Ve karar verdim... Evet, sana sahip olabilirdim. Belki de bir kere olsun anne demeni duyabilirdim… Şuan sana dokunamıyorum ama içimdesin, canımın canında seni hissediyorum.”

Şefkatle ellerini karnında gezdirmeye devam etti. Kiliseye varmak üzereydiler. Sırtını koltuktan çekerek omuzlarını dikleştirdi ve boşta olan eliyle çantasını aldı. Araba durmuş, arabayı süren ihtiyar adam ise yaşlı gözlerle Parisienne’ye yüzünü dönmüş bir kızın karnına bir de kıza bakıyordu şefkatle. Anlaşılan kızın konuşmalarına kulak misafiri olmuştu. Parisienne ihtiyar adama gülümseyerek baktı. “Borcum ne kadar ?” dedi tatlı bir dille.

“Borcun yok kızım. Yaşlı amcandan ikinize bir hediyem olsun.” diyerek göz kırpan ihtiyar yerinden kalktı ve arabadan atladı. Parisienne’nin inmesine yardım etmek için, titreyen, buruşuk ellerini kıza uzattı. Parisienne’de ellerini yaşlı adamın buruşuk ellerine koyarak yaşlı adamın yardımıyla aşağıya indi. Tatlı bir tebessümle:

“Amcacım, olmaz. O kadar saattir yoldayız. Evine ekmek götürüyorsun, lütfen. Borcum ne kadar söyle lütfen. Yoksa bir daha senin arabanı kiralamam.” dedi camgöbeği rengi gözleri parıl parıl parlayarak.

“Peki, peki yavrum. Biliyorum senin şu inadınla yarışamayacağımı.”

İhtiyarın parasını ödedikten sonra kiliseye doğru yürümeye başladı. Kapının önüne geldiğinde içeriye girmeden önce kilisenin mimarisini her geldiğinde olduğu gibi incelemeye başladı. Sepulchre Kilisesi o daha küçük bir kızken olduğu gibi her geldiğinde ona mutluluk ve huzuru hissettirirdi. Derin bir nefes aldı ve içeriye girdi. Birkaç rahibe selam verdi. Tam bir adım daha ilerleyecekken çaprazında durmakta olan Freya’nın ona şaşkınlıkla baktığını gördü. Parisienne tatlı bir tebessümle kısa gülümsedi ve ona doğru yürümeye başladı.

“Merhaba tatlım. Senin burada ne işin var?” diye sordu merakla Freya.

“Burası benim, küçüklüğümden beri yaptığım en büyük kaçamakların merkezidir.” dedi gülümseyerek. Parıl parıl parlayan camgöbeği rengi gözleri Freya’ya olan sevgisini gizleyemiyordu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Zamanın kişileri nelere sürükleyeceğini bilemiyorduk.Her an Bir şey olacakcasına yaşamak insanoğlunun kaderinde vardı.Kader aslında değiştiremediğimiz bir kavram gibi görünse de aslında onu belirleyen de bizleriz.Yarın ne olacağından habersizce yaşıyoruz.Ama zaman içerisinde aldığımız kararlar düşüncelerimiz bunu tetikliyor.Gece yatağa yattığımızda yarın ne yapacağımıza karar veriyoruz ama karşımıza çıkan engeller bizi kesintiye uğratıyor.Bazı zamanlar da mutlu eden olaylar yaşanıyor.
Parisienne ile ilk konuştuğu günü hatırlıyordu.Freya'ya ilk hamile olduğunu söylediğinde Freya'nın içinde belirsiz bir duydu oluşmuştu.Belki de sadece özlem duymuştu o da.Nasıl bir şey olduğunu bilmiyordu ve ilk o gün anlamıştı belki de bilemeyecek olduğunu.Sevginin kudretine her zaman inanıyordu.Belki de insan sahip olamadığı şeylere her zaman inanırdı.Kaybetmek istemediği şeylere daha çok önem verirdi.
Kilise her ne kadar karşılaşmak için uygun bir yer olmasa da kader onları burada buluşturmuştu.Ve gene işin içine kader girmişti.Engellenemez kader.Parisienne 'yı her gördüğünde ne kadar tatlı bir anne olacağını düşünüyordu.Hogwarts'ın biricik şifacısından tatlı bir anneye terfi ederdi.Her anne gibi o da bebeğini çok seviyordu.Ayrıca şansının da farkındaydı.Her ne kadar bazı konularda şanssız olduğunu bilse de. Parisienne'yı her zaman kardeşlerinden ayırmamıştı.Ona kardeşi kadar yakındı her zaman.Bazen sevgi dolu iki kardeş bazen iki sırdaş.''Tatlım ben ilk defa geldiğimden dolayı seni burada görmemiştim.''Freya buraya neden ilk defa geldiğini kestiremiyordu.Aslında ilk başlarda burada neden olduğunu bile bilemiyordu.''Hayatım senin artık dinlenmen gerekmiyor mu ayrıca.Neden hala buralardasın.Hogwarts'dan da izin alsan fena olmaz yani.''Freya düşünceli görünmek istemiyordu ama onun için endişeleniyordu.Endişelenmemesi de elinde değildi.Doğumuna çok az bir zaman kalmıştı üstelik.Freya biraz endişeli biraz sevecen bir yüz ifadesi ile bakıyordu tatlı anne adayına.Eliyle işaret etmişti oturacak yerleri.Daha fazla ayakta kalmasını istemiyordu.

Gezgin

“Büyük kayıp Freya.” dedim gülümseyerek kızın ilk defa buraya geldiğini söylediğinde. Freya’ya tatlı bir tebessümle bakıyordum. Her zamanki gibi güzel ve bakımlıydı. Üstelik branşı zor olmakla beraber zekâda istiyordu. Onda ise hepsi mevcuttu. “Hayatım senin artık dinlenmen gerekmiyor mu ayrıca. Neden hala buralardasın? Hogwarts’dan da izin alsan fena olmaz yani.” dedi düşünceli bir şekilde Freya. Dudaklarımı üzgünce buruşturdum. Neden buradaydım? Evet güzel bir soruydu. Kendimi yormamam gerekiyordu bu aralar. Okuldan izin alabilirdim fakat çalışmayı çok seviyordum ve çalışırken sorunlarımdan az da olsa sıyrılıyordum. Çalışmak beni yormuyordu şimdilik. Aksine beni benimle olmaktan kurtarıyordu. Yalnızlığı sevmiyordum. Çünkü yalnız kalınca kendimle kalıyor ve düşünmekten kaçtığım şeylerle baş başa kalıyordum. Neden diye sordum kendime tekrar. Su mavisi gözlerimi Freya’nın gözlerine diktim. “Onunla konuşmak için ve-” tıkanmıştım. Söylemekte zorlanıyordum. İşlediğim günah ağırdı . Şimdide günah çıkarmak için gelmek bende değişik duygulara neden olmuştu. “Ve günah çıkarmak için.” dedim dudaklarımı ısırarak. Yüzümden üzgünlüğüm ve çaresizliğim okunuyordu ne kadar güçlü olmaya çalışsam da. “Sen? Seni hangi sebep sürükledi buraya?” diye sordum kıza bakarak.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Yaşamımız boyunca yaptıklarımızım günahlarını bir günde çıkaramayacağımız kesin.Yaptığımız hatalar,pişmanlıklarımız gün gelip bize dönen hatalarımız.Zaman içinde yaptıklarımızı sadece ve sadece bir gün içerisinde affettiremeyiz.Acı çekeriz yanıldığımızı fark ederiz.Kavuşmalar ayrılıklar çatışmalar.
Bugün neden buradaydı.Anlaması gerçekten de güçtü.Yolun sonu onu buraya getirmişti.Kalbinde parçalanan düşüncelerin esiri olmuştu.Yaptıkları yüzünden acı çekmiyordu belki de.Yaptıklarında bir yanlış bulmuyordu.Korkmuyordu.Aklındaki düşüncelerin esiri olmak ona hiçbir zaman cazip gelmemişti.''Aslında ben de neden burada olduğumu bilmiyorum tatlım.Zaman beni buraya yönlendirdi diyelim.''Zaman mı onu buraya yönlendirmişti yoksa o mu zamanı bu şekilde şekillendirmişti.Karşısındaki anne adayı gün geçtikçe daha da güzelleşiyordu sanki.''Eee tatlım bebek nasıl?Ne kadar kaldı doğuma?''Dünyaya yeni bir birey getirme düşüncesi her zaman bir mucize olarak görülmüştür.Freya da bunu öyle görüyordu.Yeni bir birey yeni bir nefes yeni bir dokunuş.Tatlı mı tatlı yumuk yumuk gözler.Düşüncesi bile yeterli olabiliyordu.Freya Parisienne'ya sevgi dolu bakışlarla bakarken bir yandan da çevresinde günah çıkarmak için gelen kişilere bakıyordu.''Ben burayı yeni keşfettin diyebilirim.Aslında evden çıktığımda aklımda böyle bir düşünce yoktu ama şimdi buradayım ve seninle karşılaştım.Benim için bir sevinç oldu.''

Gezgin

Zamanın onu yönlendirmiş olduğunu söyleyen Freya’ya baktım. Kararsız bir hale bürünmüştü. Bebeğin nasıl olduğunu ve doğuma ne kadar kaldığını sorduğunda elim bilinçsizce karnıma kayıverdi. Gülümsedim. Ellerimi karnımda gezdirerek: “ Bebek iyi fakat çok sabırsız teyzesi.” dedim gülümsemeye devam ederek. Yanımızdan geçmekte olan insanlara diktik gözlerimizi. “Evet karşılaşmamız gerçekten çok iyi oldu.” dedim mutlulukla. “Ne kadar garip değil mi? Yani nasıl desem, insan kendini bir garip hissediyor böyle yerlere girdiği zaman. Bazen suçlu, bazen oldukça masum, bazen günahkar… bizi her şekilde her türlü kusurumuzla kabul eden tek yer, tek kişi.” dedim Freya’ya düşünceli düşünceli bakarak. Gözlerimi sol tarafa kaydırdım. Peder’in başı çok doluydu. Anlaşılan bize sıranın gelmesi baya sürecekti. Gözlerimi tekrar Freya’ya diktim. Ona her baktığımda neden aklıma şekerlemeler geliyordu anlamıyordum. En son Gryffindor – Hufflepuff maçında kızın elindeki jelibonların hepsini almıştım. Canım yine şekerli bir şeyler istemeye başlamıştı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Gözleri kararmaya başlamıştı adeta.Gözünün önünde canlanan düşünceler.Aklındaki fikirler.Bir kilise ortamında iken aklına gelebilecek tek düşünce geçmişi oluyordu.Yitip giden geçmişi.Daha doğrusu ondan çalınan geçmişi.Hafıza oyunlarından sıkılmıştı.Gerçekleşmesini istediği şeyler vardı ve bunların nasıl gerçekleşeceğinden hala da emin değildi.O gün geldiğinde olacaklardan kokuyordu.O gün geldiğinde yapacaklarından korkuyordu.Ama o günün gelmesini dört gözle bekliyordu.Gözlerini kapattığında yapacaklarını düşünyordu ama tam olarak kestiremediği noktalar vardı ortada.Onun sıradan bir cadı olmadığını anlayacaklardı ama önce yapacakları için birkaç kelime gerekliydi.Bu kelimeler nelerdi?Emin olmadığı şeylerdi aslında.

Essence'nin gözlerine bakarken dedikleri oldukça doğruydu.Gerçekler vardı ortada.Gün yüzüne çıkmayı bekleyen gerçekler de vardı ortada.Ve kimse tam anlamıyla masum değildi.Masumiyet sadece yeni doğmuş bir bebekte vardı.Ama o da gün geçtikçe değerini yitiriyordu maalesef ki.''Tatlım herkes tam anlamıyla masum değildir.Masumiyet kavramı insanlık ortaya çıktığından beri önemini yitirmiştir.Günahlarımız ise.Onlar aslında bizim altından kalkamayacağım tek gerçeklerdir.Her ne kadar çabalasak da.''Sözlerimin ardından Essence'nin de yaptığı gibi gözlerim pedere kaymıştı.Ama gerçek anlamda etradı doluydu ve bütün gün burada beklemek zorunda kalmaktan sıkılabilirdi Freya.Belki biraz daha bekledikten sonra giderdi.Essence'ye doğru dönüp ''Tatlım burası böyle yoğun olursa ben gidebilirim.Roma'ya araştırma yapmak için gelmiştim.İşimden geride kalmak istemem.''Bunları söylerken Essence'nin yüzündeki saflığı ve berbaklığı daha iyi fark ediyordu.