Çürümüş ahşapın, dışarıdaki fırtınaya göğüs gericeği şüpheliydi. Camlar o kadar sert bir rüzgarla odayı ayırırken, Viennte soğuğun azar azar girdiği cam kenarına alnını yaslamış, duruyordu. Evet öylesine duruyordu, genel çerçevede ilgi çeken tek şey soğuk parmaklarıyla hacmini en aza indirdiği kağıt parçasıydı. Şüpheli bir kağıt parçası olsa gerekti ki bu kadını düşündüre dursun.
Ani bir hareketle köşedeki sandalyeye kaydırdı vücudunu, yıllardan beri hiç yük almayan göğüsünde şimdi miskin bir ağırlık vardı. Bir an insan olduğunu düşünelim; nefes alamazdı bu koca yükle. Dirseklerini dizine dayalı, kafasını öne atmış ve alnını avuçlarına bastırırken hiç de olağan görünmüyordu bu kadın. Kayıtsızlığından bir nebze bile eksilmezdi en dehşet verici karelerinde, ya şimdi? Ne olmuştu da böylesine derbeder, aciz görünmüştü bu vampir, kendisine? Belki olan her neyse atlatmış, ama kendisine karşı gösterdiği acizliğinden ötürü düşünceliydi. Faniliğindeyken bile bir an olsun dikkate aldıkları listesine sokmamıştı diğerlerini. Tek dikkate aldığı kendisiyken, önemsediği tek şey kendi fikirleri ve yorumlarıyken, vampirliğinde daha da yoğunlaşan tıpkı bir seri katil kıvamında bir 'ben merkezcilik' vücudunu esir almışken, acizliğine nasıl olur da tepki vermezdi, yegane benliği?
Ellerini sandalyenin kenarlarına dayadı ve kafasını bir hışımla doğrulturken vücudu çoktan dikelmişti. Kağıt parçasını karanlık köşeye fırlatırken, nereye gittiğinin farkındaydı. Yıllardır uzak durup, girmemekte direndiği şeylerin arasına gidiyordu. Kendisini soyutlamakta bu kadar başarılı olmuşken, ne diye tüm tabularını yıkmıştı odadan çıkarak? Çağrının sahibi miydi buna neden, yoksa yılların kaşarlandırdığı merak mı. Bir çıkar görmese gitmeyeceği konusunda hemfikiriz artık, benliğine yaraşır bir çıkar olmasa, kalın düzenine delik açmazdı.
Ayaz sokaklarda hızıyla nefes keserken, Viennte koca bir malikaneye, karşı kaldırımda durmuş bakıyordu. Ne kadar da aynıydı, ne kadar da insansı. Buradayken de kızmıştı bu insansı portreye, ne olduklarını kamufle etmek adına yapılan her şeye kızmıştı, tıpkı bu koca tuğla yığını gibi.
Yola inen ayakları, ağır adımlarla getirdi onu yıllanmış kapıya. Otel odasında bir anlığına terk ettiği mizacını takınmıştı çoktan. Oraya ait olmadığını bağırıyordu suratındaki her kıvrım. Kapıya parmaklarının ucuyla dokunduğunda, içeriden burnuna dolan tanıdıklık o kadar yoğundu ki, ifadesiz suratı bile buruştu. Ufak adımları kapı girişinden başlayan salona yönelmişken, etraftan bakan ölü gözler dudaklarının büzüşüp gözlerinin kısılmasına neden oldu. Bu kadar ölü gözün hedefi olmak, alışık olduğu bir durum değildi yıllar önce iflas etmiş bünyesinin. Etrafta değildi çağrının yegane kaynağı. Nedir yani, o kadar yolu kendisine cenk atarak gelmişken, bir de bu dayanılmaz atmosferi, beklemek adına nüfus mu edecekti? Nöronları hareketli olsaydı, onu terk ederlerdi. Cam kenarına yaklaşmışken kızıllığın matlığıyla Josephine'nin de -elbette ki- ortamda olduğunu farketti. Yanından geçerken istifini muhafaza etti "Küçük J, kanatlar altına alındığın hissi var. Eğleneceğim sanırım ha?" dudaklarını kıvırırken sarf ettiği sözcükler, kondisyon tadındaydı.
Anasayfa 
