Zaman: Akşam saatleri
Kişiler: Irina Aarwyn vr Reiné Gregéroit
Konu: Star City Otel'de karşılaşan eski dostlar konuşmak için uygun bir mekan olan bu yere gelirler.

Sıcak, leziz kahvesini yudumlarken Reiné'nin kendisini incelemesine izin vermişti. İçinden çıkılması güç bir durumun ortasında iki kadın karşı karşıyaydı. Eskiden olduğu kadar yakın hareket etmiyorlardı birbirlerine ama Irina karşısında ona bakan kızın gözlerine bakmaya korkuyordu. Utanıyordu belki de ama acı çektiğini biliyordu. Reiné ile hiç karşılaşmamış olmayı diliyordu içinden. Bütün bunların bir rüya olduğunu bilmek istiyordu. Kulağa melodi gibi gelen bir sesle düşünceleri dağılmıştı. Gerçek bit tokat gibi yüzüne çarpmıştı. Reiné, kardeşim dediği ve aynı zamanda bir şey söylemeden çekip gittiği, yalnız bıraktığı kız karşısında oturuyordu. Hesap sormayı bekliyordu. Uzun uzun anlattığı hikayesini dikkatlice dinlemeye koyulmuştu Irina. hafızasına kazınan bu hikayede şaşırdığı hiçbir nokta yoktu. Yeni kardeşleri duyunca meraklanmıştı. Reiné aslında bu duruma da alışmıştı artık. Hiç haberi yokken bir kaç mesajla bilmediği kardeşlerini bulmuştu. İrina'da yanında ona destek oluyordu bir zamanlar. Anlaşılan yokluğunda hiçbir şey değişmemişti.

Yanlış anlaşılacağını düşünmeden gülümsedi. Reiné'nin bu masum gülüş sonrasında suratı asılmıştı. "Ah Reiné gerçekci olalım. Sevgililer konusunda hiçbir zaman doğru karar veremedin. Hep dengesizi oynadın. Gerçek aşkı bulamadın. Sadece bulduğunu sandın." soluklandı, iğneleyici ama doğru sözlerini devam ettirdi. "Aile konusuna gelirsek. Ben artık bir yorum getiremiyorum bunlara. Buna sende alıştın. Heran her yerden kardeşin çıkacakmış gibi yaşayan sensin." "Bitti mi?" diye bir cevap aldı Reiné'den sesi titriyordu. "Reiné, bunları üzülesin diye söylemedim ben. Belki de içinden yıllar sonra karşıma geçmiş bana neler söylüyor diyorsundur. Haklısın ama yıllar önce yapamadığım arkadaşlığımı yapıyorum ben. Bunu gerçekleri söyleyerek yapıyorum. Üzülme artık lütfen." dedi ve sandalyesinden kalktı. Yavaş adımlarla kıza doğru yürüdü ve boynuna sarıldı. "Hadi ama Reiné asma o güzel suratını." söylediklerine kendisi de inanamıyordu. Dengesizi oynayan tam kendisiydi aslında.Yakınlık göstermeyecekti hani. Onu kendisinde uzaklaştırarak daha fazla kendisi yüzünden acı çektirmeyecekti. Az önce düşündükleri ve şimdi söyledikleri. Aptallık ediyordu belki de ama Reiné'ye dayanamıyordu. Küçük bir ayrılık İrina'yı Reiné gibi bir dosttan mahrum etmemeliydi. Ne kadar acı bir ayrılık olsa da geri dönmüştü. Bu dönüş her şeyi eski haline döndürürmüydü bilmiyordu. Ya da Reiné eskisi gibi olmak isteyecekmiydi. Ama Reine gidecek yeri olmadığını söylemişti. İrina kıza benimle kal dese kabul edermiydi. Saçmalıyordu kesinlike. Bu karşılaşma İrina'da yan etki yapmıştı. Şu küçük iki adıma neler sığdırmıştı. Yüzünü ifadesiz tutmaya gayret ediyordu. Tekrar sandalyesine oturdu. Önüne düşen saçlarını eliyle geriye gönderdi. Kahvesinden bir yudum daha alarak sessizliğe gömüldü.

"İrina, seni çok özledim." Melodik sesiyle bütünleşen bu kelimeler İrina'yı kendinden ediyor, uzaklaştırıyordu. Beyni durduruyor, aklından sadece Reiné ile olan güzel anıları geçiyordu. Kendine söylemeye bile korksada deli gibi İrina'da özlemişti. Reiné ve kendisi bir elmanın iki yarısı gibiydiler. Biri olmazsa bütün olamazlardı. Aynı gökyüzünün altındayken ayrı kalmaları olanaksızdı. İki dostta yorulmuş, kırılmış, durulmuştu. Zamanla unutmaya çalışırlardı. Silinmezdi kalplerinden, kanayan bir yara kalırdı içlerinde ama denerlerdi. Yediden başlayabilirlerdi, tökezlemeden yürümeye gayret ederlerdi. Reiné'nin kıza bakışları dayanılmazdı. Suçluyordu ama oda dayanamıyordu. Ah onun güzel gözleri... Kalbinden geçenler gözlerine yansıyordu. İrina derin bir soluk aldı ve birbirine kenetlenmiş dudaklarını araladı. Dişlerinin arasındam "Ben de." diyebildi. Konuşamıyordu, nefes alamıyordu. Dayanamıyordu. Kıza söylemek istiyordu. Ama kelimeler boğazında düğümleniyordu. Duygularını dile getiremiyor ve öylece kızın suratına bakıyordu. İçindeki pişmanlık duygusu öldürüyordu. Dayanılması güç bir acıydı bu. Daha önce tatmadığı bir duyguydu. İçinde bir şeyler kopuyordu. Eğer şimdi konuşamazsa bir daha asla olmazdı. Bu elindeki tek ve son şansıydı. En değerli varlığı karşında kendisini dinlemek için bekliyordu. Bir daha giderse tekrar dönemezdi. Yalnızlığında kaybolurdu. Lanet olası bir durumun içinde, karanlığın tam ortasındaydı. Ya konuşup şansını deneyecek ya da susup her şeyi bir kez daha mahvedecekti.

Ne diyeceğini, ne yapacağını bilmeden aklına gelen kelimeleri söyleyecekti. Bu konuşmamasından iyiydi. Hem kendisini hem de Reiné'yi bu durumdan kurtaracaktı ve sonrası Reiné'ye kalacaktı. Eğer kabul ederse -ki İrina'nın bunu duymaya ihtiyacı vardı- yeniden başlayacaklardı. Ama eğer kabul etmezse ne yapacağını bilmiyordu. Belki de tekrar giderdi. Nede olsa gitmelere alışıktı. "Reiné." dedi ve Reiné'nin gözlerine odaklandı. Reiné'de kendisine bakıyor ve kızın sözlerine devam etmesini istiyordu. "Reiné, ben pişmanım. Seni üzmeyi, gitmeyi hiç istemezdim ama gitmek zorundaydım. Eğer sen de benimle yeniden eskisi olmak istersen ben buradayım. Eğer benimle yaşamak istersen... Sana eskisinden çok daha fazla ihtiyacım var. Reiné ben eskisi gibi olmak istiyorum. Ya sen?" Bir çırpıda söylemişti her şeyi. Rahatlamıştı ama tam anlamıyla değil. Reiné kabul etmezse ne yapacaktı. Bunun düşüncesi bile kötüydü. Bu kabul edilemez bie şeydi. İşte rahatça açılmıştı kendisine. Bir şans vermek bu kadar zor olamamalıydı. Eğer kabul ederse ikisi içinde daha iyi olacaktı. Bunu hissedebiliyordu İrina. Kaygılı gözlerle Reiné'yi izliyor, artık bir cevap vermesini bekliyordu. Bunları söylediğine asla pişman değildi. İstediği buydu çünkü. Şimdi top Reiné'deydi. Ya bu oyundan Irina'yı sonsuza dek çıkaracak, ya da oyuna dahil edecekti.

Aklında çizmişti zarları, şimdi olağan gücüyle fırlatacaktı. Doğru muydu, yanlış mıydı bilmiyordu kardeşim dediği insanın kaderini kumar yapmak. Peki o giderken büyük bir kumar oynamamış mıydı? Parmaklarıyla sardı zarları. Elini biraz kendine doğru çekti. Bir hamleyle belirleyecekti oyunu. Bir cellat gaddarlığında kaldırdı. İçi tarif edemediği bir duyguyla kaplanmıştı. Kan eline çıkıyordu galiba. Başının döndüğünü hissetti. Zarları daha da sıktı. Bırakmak istemiyordu. Yıllar önce onun üzerinden oynanan oyunun, ruhunda bıraktığı kabuk tutmuş yaralarını kanatmak bile olsa işin ucunda, bu zarları atacaktı!

Birden parmakları boşluğa çıktı. Elindeki zarlar yoktu. Yüreğinin acısı zarları unufak etmişti. Yapamayacaktı. Yapamazdı da. O Irina’ydı çünkü. Biricik dostu. Dudaklarından bir çırpıda çıkardı kelimeleri:

- Sen benim kardeşimsin, tabi ki evet derim.

Bir hışımla masadan kalktı, olağanca gücüyle sarıldı kardeşine. O özlediği saçlarının kokusunu, derin derin içine çekti.

Kulakları duymak, beyni anlamak ve kalbi hissetmek için hazırlanmıştı. Sabırsızlıkla birlikte kaygı yayılıyordu narin bedenine. Ya kabul etmezse düşüncesi içini kemiriyordu. Düşünmeden sıraladığı bir kaç söz... Tamamiyle içten ve gerçek. Reiné'yi istiyordu. Dostunu geri istiyordu. Pişmandı ve bunu dile getirmişti işte. Cevap vermek için daha ne bekliyordu ki. Kahve bardağının dibindeki birkaç damlayı içti. Soğumuştu ve zaten bitmişti. "Sen benim kardeşimsin, tabi ki evet derim." Reiné'nin söyledikleri İrina'nın kulaklarında yankı yapıyordu. *Tabi ki evet derim.* Bu inanılmazdı. Birlikte emeklemeye başlayacaklardı yeniden. Biraz daha zaman geçince yürüyeceklerdi ve tekrar koşmaya başlayacaklardı. Gözleri dolmuştu ama mutluluktan. Bir daha hata yapmayacaktı, tökezlemeden yollarına devam etmelerini sağlayacaktı. Reiné yerinden fırladı ve kendisine doğru geldi. Kızın boynuna sarıldı. Bu anı her şeye değişebilirdi. Yine Reiné'sinin sıcak kolları arasındaydı. Irina'da yerinden kalkarak kıza karşılık verdi. Hıçkırıklarına engel olmayı kesip gözyaşlarına izin verdi. Yıllar önce böyle biran yaşayacağı aklının ucundan geçmezdi. Şimdi ayrı geçirdikleri zamana acıyordu İrina.
"Sana söz veriyorum. Bir daha seni hiç üzmeyeceğim." Hıçkırıklar arasında zorla konuşuyordu. Bu evet yeni bir sayfanın başlangıcı olacaktı. Temiz ve iki dostta ait. En büyük faktör -Reiné'nin cevabı- ortadan kalktığına göre artık ıvır zıvırlarla uğraşma zamanıydı. Öncelikle İrina'nın gittikten sonra hiç uğramadığı evine dönmesi gerekiyordu. Kendisine kalsa otelde kalmaya devem ederbilirdi ama Reiné vardı artık. Reiné'nin de eve ihtiyacı. Sonra uzun uzun konuşacaklardı. Yokluğunda çok şey olmuştu muhtemelen. Kızın omuzlarından kendini çekti ve "Seni seviyorum." ardındandan küçün bir tebessümle tekrar Reiné'ye yapıştı.

Reine’nin içinde belki de hiçbir aşkının yapamadığı bir kıpırtı oluştu. İçindeki kafasin kapısı açılmıştı. Kuşlar etrafa uçuşuyor, cıvıldaşıyor, senelerdir kışı yaşayan gönlü, artık bahara uyanıyordu. Irina’nın kokusu tüm hücrelerini harekete geçiriyor, anlam veremediği bir mutluluk yayıyordu damarlarına.

Sarılırken elini cebine attı. Masanın üstüne bir miktar para atıp Irina’yı kolunun tutarak dışarı çekiştirdi. Cafenin önünde durdular. İkisi de şaşkın şaşkın birbirlerine bakıyorlardı. En sonunda yürümeye başladılar. Her adımlarında üstlerinden mutlu peri dozları serpiliyordu etrafa. Sarı sarı izler bırakıyorlardı yollara. Bir sağa bir yola yalpalıyorlardı, bir şarkı dolamışlardı ağızlarına dostlukla ilgili, bağıra bağıra söylüyorlardı.