Ortada Buluşmak

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Zaman: Saat 23:00 - ...
Hava Durumu: Yağmurlu
Kişiler;

Hannah Cassie Quélynn
Blair Laurén Quélynn
Max McClane
Julian Brave Caine

Kurgu: Bunca karışıklığın içinde duyguları karışan Blair ve Julian birbirlerini karşı karşıya bulur. O sırada bütün olanlardan uzaklaşmak isteyen Max tam zamanında geriye dönerek Hannah'ın yüzünü güldürür.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Bugün Max geri dönüyordu ve onu gerçekten özlemiştim. O geliyor diye pastaneyi bugünlüğüne kapattım ve birçok hazırlık yaptım. Mor mumlar içeriye farklı bir hava katıyordu. Masaları aşağı taşımama yardım eden Damien’a büyük teşekkür borçluydum. Boş masaların yerini şöminenin karşına koyduğum minderler doldurmuştu. Küçük bir masa yerleştirmiştim ve masanın üzerine de iki kadeh ve şarap koymuştum. Şuan tek eksik Max’ti. Onsuz geçen her gün bir ok gibi kalbime saplanıyordu. Artık dönüyordu ama şimdide dakikalar geçmek bilmiyordu. Küçük teybimin düğmesine bastım ve minderin üzerine uzanıp dakikaların geçmesini beklerken kendimi müziğin ritmine kaptırdım. Bir yandan onu düşünüyordum.

Dakikalar nasıl geçecekti derken saatime baktım. Çoktan gelmiş olmalı diyecekken kapının üzerindeki çan çaldı ve biri içeriye adım attı. Max elinde gitarıyla bana bakıp gülümsüyordu. Yüzündeki o çarpık gülümsemesi içimi her zamanki gibi ısıtmıştı. Onunlayken bile onu düşünüyordum. Kanın yüzüme hücum ettiğini hissediyordum. Kalbimin hızlanmaya başladığını hissediyordum. Gözlerimin parıldadığını hissediyordum. O kadar güzeldi ki... Yüzüne baka baka yüz hatlarını ezberlemiştim. Koşarak boynuna atladım ve gözlerimden yaşların boşaldığını fark ettim. ''Max.'' ismini büyük bir mutluluk ile söylemiştim ve sesim titreşmişti. Onu ne kadar özlediğimi ancak o sevgi dolu gözlerine bakınca hissetmiştim. Büyüleyiciydi. Her zamanki gibi. Kaç haftadır görmüyordum onu? 3 mü? Bunları düşünmeyecektim ve sadece ona odaklanacaktım. ''Seni o kadar özledim ki!'' Bu kelimeyi söylerken bile sözlerin birbirine karıştığını hissediyordum. Ondan ayrıldım ve elini tutarak onu içeriye çekiştirdim. Onu çekiştirirken bile bir saniye bile olsun gözlerimi gözlerinden ayırmamıştı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Londra sokakları bugün sessizliğin kölesiydi.Aslında bu hoşuma gitmişti,düşünmeme yardımcı oluyordu.Tanrı'ya durmadan Julian'nın bir işinin çıkmaması için dua ediyordum.Sokak lambaları,dolunayla bir olup sokakları aydınlatmaya çalışsada,bugün pek başarılı olamamıştı.Etrafta ne benim ayak seslerimden başka bir ayak sesi,ne de benden başka bir nefes vardı.Yapayalnızdım.Çiseleyen yağmur eşliğinde Marian Pastane'sinin yolunu tutmuştum.Hızlı adımlarla ilerliyor,kalbimdeki değişik hislere hem kalbimle,hemde aklımla cevaplar arıyordum.Julian'nın beynime kazılmış olan yüz hatlarını aklıma getiriyor,yüzüme büyük bir tebessüm konduruyordum.İnsanlarla ne kadar iyi anlaşan bir kişi de olsam,kardeşlerimden başka konuşurken zevk alabileceğm biriyle tanışacağım aklıma gelmezdi.Julian benim karanlık Dünya'ma bir meteor gibi düşmüştü.Artık karanlık Dünya'm gözlerimi kör edecek kadar aydınlıktı.
pastanenin bulunduğu sokağa girdiğimde bir nevi rahatlamıştım.Belayı çeken bir insan olarak,başıma birşey gelmeden pastaneye gelebilmiştim.Ama şu anda önem verdiğim tek şey Julian'nın gelmesiydi.Onun yüzünü bir daha görmeye,sesini bir daha duymaya ihtiyacım vardı.

Pastanenin önünde derin bir nefes alarak durdum,içerisi pek gözükmesede loş bir ışık vardı.Kapıyı açmamla birlikte,kapının üstündeki çan çaldı.Gördüğüm kare yüzünden kaşlarımı çatmıştım.Mor mumlar,minderler...Pastanenin dekarasyonuna ne olmuştu böyle?Doğru yere geldiğime emindim.Etrafıma şaşkınlıkla bakınırken yavaş ve sessiz adımlarla ilerliyodum. Duvardaki tablolar yerindeydi ama masalar yoktu.Bu saatlerde pastane boş da olmazdı.Duyduğum kısık müzik sesini yavaş adımlarla takip ettim.Şöminenin önünde elinde şarap bardaklarıyla minderlere oturmuş iki kişi gördüm:Hannah ile Max.Birbirlerine yakıştıkları çok açıktı.Max kollarını Hannah'ya dolamıştı ve yüzünü Hannah'nın saçları arasına gömmüştü.Max'ın dönmesine sevinmiştim.En azından evde birimizin yüzü gülücekti.Bu mutluluk tablosunu izlerken aklıma Julian'nın gelmesiyle irkildim.Bu tabloyu bozmak istemesemde kurtarıcı meleğime seslenmek zorundaydım:"Hannah!" içimdeki panik sesimin yüksek çıkmasını sağlamıştı.İkiside sıçradı.Ardından bana döndüler.İkiside nedenini bilmediğim halde utanmışlardıı."Öncelikle Max hoşgeldin."diye söze başladım.Max kafasını sallamakla yetindi.Ardından büyük bir hızla Hannah'nın şok olmuş ve tedirgin yüzüne bakarak "Seni bir dakikalığına Max'tan çalmalıyım...Yada daha fazla."diyerek Hannah'yı kolundan çekiştirdim.Max'tan uzaklıştığımızda sabırsızlıkla söze başladım:"Hannah niye bana söylemedin Max'ın geldiğini ya da burada bir akşam geçireceğinizi?"
Normalde Hannah'ya hesap soran biri olmasamda şu an zor bir durumdaydım.Hannah inanamamış bir biçimde gözleri kırpıştırdı:"Bir sorun mu var Blair,çok tedirgin görünüyosun?" dedi tatlı sesiyle.Biraz sakinlemiş olarak konuşmama devam ettim:"Hannah,ben...ben bugün Julian'ı pastaneye davet etmiştim."Ardından önüme gelen saclarımı elimle arkaya doğru attım.Tedirginlikle kapanmış olan gözlerimi,Hannah'nın anlam veremediğim kahkahasıyla açtım.Yüzümü buruşturarak kahkahalar atan Hannah'ya baktım.Niye gülüyordu ki şimdi?Hannah kahkahasından kurtulunca:"Ne güzel işte çift çift takılırız.Benim için sorun olmaz,Max içinde olmaz.Dert ettiğin şeye bak." dedi.'Çift' kelimesi ne kadar hoşuma gitsede yanlış bir kelimeydi.Hannah'ya tam açıklama yapacakken kapıdaki çan çaldı.İçeriye Julian girdi.Hannah'nın tuttuğum kolundan destek alıyordum.Yağmurdan dolayı nemlenmiş saçları Julian'nı daha da çekici kılmıştı.Gözlerinin içinde kendimi kaybetmek üzereyken Hannah'nın beni dürtmesiyle kendime geldim:"Hoşgeldin" diye mırıldandım mutlulukla O ise beni gördüğüne sevinmiş bir şekilde ellerini cebinden çıkarttı ve bana içttenlikle gülümsedi:"Hoşbulduk"
İşte bu benim başımın dönmesine yetmişti..

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Ofisten çıkmam zor olsa da yine de bir şekilde çıkmış, kendimi çiseleyen yağmurun altına, sokağa, atabilmiştim. Bir yandan çıkabildiğime sevinirken, diğer yandan da aklım orada takılı kalmıştı. Asistanıma binlerce defa tembihlemiştim, her hangi bir durumda bana hemen haber verecekti. Biraz çelişmiş bir şekilde arkamda kalan telefon kulübesine tekrar baktım. Acaba gitmese miydim? Bu kararımdan caymak fazla uzun sürmemişti; Blair’la yaptığımız hoş sohbet gelmişti aklıma. Uzun zamandır o kadar konuştuğumu hatırlamıyordum. Nava’dan sonra kurduğum cümleler iyice kısalmıştı tıpkı sönmek üzere olan bir sigara gibi. Başımı kaldırıp yukarı baktım gülümseyerek, bir yerlerden beni izleyip gülümsediğini düşünüyordum o an. Belki de somurtuyordu, kıskanıyordu beni; Blair’la bu kadar çabuk anlaşmam yüzünü asmasına neden oluyordu. Bu imkansızdı işte; beni mutlu görmek her zaman mutlu ederdi onu. İşte bu yüzden çok sevmiştim onu beklide…

Akşam çok güzeldi, huzur verici cinsten bir bahar akşamı ve hafifçe çiseleyen yağmur da başka bir atmosfer katıyordu. Yüzüme vuran su damlaları ufak bir serinlik veriyordu hüzünlenmiş ve kızarmış yüzümde. Cisimlenmek istemiyor, gidene kadar ferahlayarak şu daralmışlık halimi yok etmek istiyordum. Yavaş yavaş adımlarla kaldırımda ilerlemeye başladım; zaten anlattıkları kadarıyla pek de uzak değildi cafe. Her adımda bir ruhum bir kelepçeden kurtuluyor gibiydi. Derin derin içime çekiyordum akşamın cezp edici kokusunu… Her adımda biraz daha büyüyordu içimdeki mutluluk, az kalmıştı; biraz sonra Blair’ı görecektim. Yüzü gözümün önüne gelmişti bir anda, gülümseyen yüzümü durduramadım, durdurmak istemedim. Artık mutluluğu hak etmiştim sanırım….

Issız bir sokağa dönmüştüm uzun bir yürüyüşün ardından. Ellerim üşümüştü artık, ceplerime sokup ısıtmaya çalışırken “Nerede bu cafe?” diye söylenmeye başlamıştım kendi kendime. O kadar sessiz olması rahatsız etmişti beni, her sessizlikten sonra büyük bir gürültü kopacak gibi geliyordu artık bana. Ayakkabılarımın çıkardığı sesten başka bir ses duyabilecek miyim diye kulak kesilmiştim adeta. Dar caddede var olan tek canlı bendim sadece, evlerin ışıklarından gelen ışıkla aydınlanan yolda gördüğüm tek şey koca bir boşluktu… Sonunda ileride tabelası yanan cafe’yi gördüm. Gülümseyerek adımlarımı iyice hızlandırdım hevesle. Kapıya vardığımda kulağıma soft bir müzik sesi geliyordu; melodi hoşuma gitmişti. Bu akşam olan her şey hoşuma gidiyordu zaten nedense; bir küp huzur sıvısı içmiştim sanırım. Gülümseyerek içeriye göz gezdirdim belki Blair’ı görürüm diye ama puslu camlardan gördüğüm tek şey loş bir ışıktı sadece. Kapıyı itip açtığımda kulağıma bir çan sesi çalınmıştı; sesin geldiği yere bakınca yukarıya asılmış küçük çanı görebiliyordum. Yüzümü cafenin içine doğru çevirdiğimdeyse şaşkın iki yüz bana bakıyordu. Blair ve kardeşi olduğunu düşündüğüm hoş bir bayan. Gülümseyerek baktım ikisinin yüzüne de, Hannah da gülümseyerek karşılık vermişti; Blair ise şaşkınlıktan kurtulamamış bir gülümsemeyle bakarak “Hoş geldin.” Dedi sevecen bir tavırla. Gülümsemem yüzüme yayılarak “Hoş bulduk.” Dedim aynı sevecenlikle karşılık vererek. Blair bir an dengesini kaybeder gibi olmuştu, kardeşinden destek alıyor gibiydi. Ellerimi cebimden çıkarıp yanına giderek gayet samimi bir şekilde elini sıkıp yanağına küçük bir öpücük kondurdum. Bunu yapmak biraz çekinmeme neden olmuştu ama yine de yapmıştım işte. Sonra Hannah’a dönerek “Merhaba… Julian ben, siz de Hannah olmalısınız?” dedim elini sıkıp gülümseyerek. Gülümseme yüzümden eksilmiyordu zaten…

Bayanlarla ayak üstü sohbetimiz yaptıktan sonra ikisi birlikte yol göstererek beni cafenin asıl kısmına götürdüler. Cafe boştu ve her cafede olduğu gibi masa sandalye yoktu burada, onların yerinde köşede minderler ve küçük bir masa vardı. Anlaşılan bu buluşma için ayarlanmıştı her şey. İçeri girdiğimde bir başka erkek daha vardı… Bu bir açıklama gerektiriyordu, büyük ihtimalle Hannah’ın arkadaşıydı….

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Julian nazikçe elimi sıktı ve yanağıma bir havanın değmesi kadar sıcak ve hafif bir öpücük kondurdu.Kısacık yakınlaşmamızda yaşanan ısı akımı nefesimin düzensiz bir hale girmesine sebep olmuştu.Bu utanç vericiydi.Julian kibar bir şekilde Hannah'ya dönerek çok tatlı bir ses tonuyla:"Merhaba...Julian ben,siz de Hannah olmalısınız?"dedi Hannah'nın elini sıkarak.Bugün çok neşeli görmüştüm Julian'ı.Onun karşısında bir ayna kesiliyordum adeta.O,hangi duygular içinde olursa bende o duygular içine düşüyordum,kendimi Julian'a o kadar kaptırmıştım işte.Ama bundan şikayetçi değildim.Julian bana yaşadığımı,nefes aldığımı hatırlatıyordu.

Ayak üstü kısa bir muhabbetten sonra,pastanede oturacağımız bölüme,şömine başına gittik.Dışarısına ve cafe'nin diğer yerlerine nazaran burası fazlasıyla sıcaktı.Max bizi görür görmez ayağa kalktı.Bense tatlı bir ses tonuyla söze başladım:"Julian,bu Hannah'nın sevgilisi Max kendisi müzisyendir.Max bu da Julian sihir bakanlığında çalışıyor...arkadaşım"dedim.İkiside gülümseyerek el sıkıştılar.Daha sonra hepimiz minderlerde yerlerimizi aldık.Hannah ,Max'ın yanında oturuyordu.Başı Max'ın göğüsüne yaslıydı.Hallerinden memnunlardı ve onların mmutlu olması benide mutlu ediyordu.Teker ,teker şarap bardaklarını doldururken bile ellerim titriyordu.Zaman ilerleyince neler olacağı hakkında sorular aklıma takılıyor,endişe duyuyordum.Hannah ve Max bardaklarını masanın üstünden aldılar.Julian'nınkini ise ben uzattım.Ardından kendi bardağımı alıp arkama yaslandım.Midem bulanıyordu,heyecandan olmalıydı.
Belirli bir muhabbet yoktu.Hannah'yla Max özlem gidermeye çalışıyorlardı.Biz ise sanki filmmiş gibi onları izliyorduk.Şarabımdan bir yudum aldım ve Julian'a döndüm:"Günün nasıl geçti?" diye sordum elimde olmadan ona hayran hayran bakıyodum.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Şöminenin karşındaki minderlerde otururken, etrafta sadece şarap bardaklarının çıkardığı sesler vardı. Max kısa aralıklarla gözlerini, gözlerimle buluşturuyordu. Birden kapı açıldı ve Blair içeriye girdi. Panikle ''Hannah!'' diye seslendi. Bu paniğin asıl sebebi neydi? ''Seni bir dakikalığına Max'tan çalmalıyım...Yada daha fazla." diyerek beni kolumdan tutup çekiştirmeye başladı. Bense ne olduğunu anlamamış gözlerle ona doğru bakıyordum. "Hannah niye bana söylemedin Max'ın geldiğini ya da burada bir akşam geçireceğinizi?" Bunada cevap verecektim ama önce bu tedirginliğin sebebini anlamalıydım. "Bir sorun mu var Blair,çok tedirgin görünüyosun?" diye sordum. "Hannah,ben...ben bugün Julian'ı pastaneye davet etmiştim." diye söylendi önüne gelen saçlarını arkasına doğru atarken. Tanrım! Blair ve şu bahsettiği Julian? Pastaneme davet etmek? Birden pastanenin içinde kahkahalara boğuldum ve gülmem biraz kesilince Ne güzel işte çift çift takılırız.Benim için sorun olmaz,Max içinde olmaz.Dert ettiğin şeye bak." 'Çift' kelimesini özellikle vurgulamıştım. Blair'in gözleri kelimeyle birlikte parıldamaya başlamıştı. Tam birşey söylemek için ağzını açacaktı ki kapıdan içeriye uzun boylu ve hafif kirli sakallı bir adam girdi.

Blair ile kısa bir Hoşgeldin, Hoşbulduk muhabbeti yaşadıktan sonra adam bana döndü. “Merhaba… Julian ben, siz de Hannah olmalısınız?” dedi ve gülümseyerek elimi sıktı. ''Evet. Memnun oldum.'' dedim ve bende gülümseyerek onun elini sıktım. Şöminenin karşısında oturan, bir yandan şarabını yudumlarken, bir yandanda bize bakan Max'e soru sorar gözlerle bakıyordu. Bir an burda Blair ile yalnız kalacağını ve bizden rahatsız olduğunu düşündüm ama öyle bir tipe benzemiyordu. Onlarıda bizim oturduğumuz tarafa davet ettim. "Julian,bu Hannah'nın sevgilisi Max kendisi müzisyendir.Max bu da Julian sihir bakanlığında çalışıyor...arkadaşım" dedi Blair, Julian'ın sorusunu cevaplar gibi. El sıkıştılar ve kısa bir memnun oldum safhasını atlattılar. Hepimiz suskunduk, ben Max'e ve Max bana bakarken Blair ve Julian'ın da bizi izlediklerini hissedebiliyordum. Suskunluğu bozan Blair oldu. "Günün nasıl geçti?" Bunu Julian'a bakarken sormuştu ve buda bize değil ona sorduğunu ifade ediyordu. Elimde olmadan Max'i dürttüm ve hafifçe kıkırdadım.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Şöminenin yaydığı sıcaklık bir anda yüzüme çarpmıştı. Biz gelince ayağa kalkan adama bakıyordum ki Blair gelip bizi tanıştırdı hemen; "Julian,bu Hannah'nın sevgilisi Max kendisi müzisyendir.Max bu da Julian sihir bakanlığında çalışıyor...arkadaşım" dedi tatlı bir ses tonuyla. Sevecen bir şekilde gülümseyerek elini sıkıp “Memnun oldum.” Dedim kibar bir ses tonuyla. Tanışma faslı geçer geçmez kendimi bana en yakın olan mindere attım. Max de oturmuş, Hannah’da onun yanına atmıştı kendini. Blair ise benim yanıma oturmuştu, yavaş ve nazik bir şekilde. Çok sıcaktı; şöminenin yaydığı sıcaklık zaten yüksek olan vücut ısımı iyice körüklüyordu, birazdan tutuşacaktım sanki. Üstümde bulunan ceketimi çıkarıp, güzelce katlayarak minderin yanına koydum kimseye çaktırmadan. O sırada Blair masanın üzerinde bulunan kadehleri Yavaş yavaş dolduruyor, Max ve Hannah ise gözleri birbirlerinin gözlerine kenetlenmiş bir şekilde oturuyorlardı. Biraz gerilmiştim; böyle romantik bir ortam olacağını beklemiyordum. Cafe deyince kalabalık bir ortamda olacağımızı düşünmüştüm, ama anlaşıldığı üzere yanılmıştım.

Blair kadehleri doldurunca Max ve Hannah kendileri almıştı kadehlerini, benimkini ise Blair uzatmıştı ve sonra kendisininkini de alıp yerine yerleşmişti iyice. Kadehi alınca mırıltıya benzer bir sesle “Teşekkür ederim.” Deyip gergin bir şekilde gülümsemiştim. Neden bu kadar geriliyordum, pek bir anlama veremiyordum. Belki de yanımızda Max ve Hannah’ın olması geriyordu beni. Görünüşe bakılırsa gayet güzel bir aşk yaşıyorlardı ve bu gece ikisi de halinden memnun bir şekilde birbirlerine sarılıyorlardı. Onları izlerken dalmış, gözlerim üzerlerinde sabitlenmişti; ama düşüncelerim boştu. Tam bu sırada Blair “Günün nasıl geçti?” diye bir soru yöneltti bana dönerek. Bakışlarındaki değişiklik dikkatimi çekmişti; şevkle bakıyordu yüzüme. Ben nasıl bakıyordum acaba? Onun gibi hayran hayran mı, yoksa hissettiğim şekilde sevgiyle mi? Nasıl bakıyordum o an kestirememiştim ama gülümsediğim kesindi; “Zor… İstersen biz o konulara girip hiç keyfimizi kaçırmayalım, ne dersin?” dedim sakin ve sevecen bir ses tonuyla. Ofiste işler karışıktı ve ben bu konulara hiç dalmak istemiyordum; en azından bu gece bahsetmiyecektim. Bir yudum şarabımdan aldıktan sonra gözlerine bakarak “Senin nasıldı?” diye sordum hayli ilgili bir tavırla. O sırada Hannah’ın kıkırdadığını duyuyordum, mahcup bir şekilde gülümseyerek yüzüne baktıktan sonra gözlerimi yine Blair’a çevirdim. Fazla ayırmak istemiyordum gözlerimi ondan, özenle yapılmış bir resmi izliyor gibiydim ona bakarken. Koyu renk gözleri beni içine çekiyordu, bakarken kopamıyordum onlardan. Bunları düşünmek utanmama sebep olmuştu ve hemen kaçırmıştım gözlerimi ondan. Bütün dikkatimi içkime vererek bir yudum daha aldım…