Öfkeden Yükselen Aşk Kıvılcımları

Gezgin

Her zamanki gibi karanlığın hakim olduğu gece, bir bilmece gibi içlere işlerken topuklu ayakkabılarının üzerinde zarif bedeniyle ilerleyen Della aldatıcı sarı saçlarını açık bırakmıştı. Siyah, gothik bir havası olan aralarında kırmızı dantelimsi işlemeler bulunduran elbisesiyle oldukça alımlı görünüyordu, boynundaki kolyede bulunan siyah bir işaret ne olduğu belirsiz bir hayvandı. Bu kolye ona babası tarafından verilmişti ve üzerinde tek boynuzlu, kanatları olan bir yunus balığı bulunuyordu. Nasıl bir semboldu bu? Ela gözlerini kırpıştırdığında etrafa boş bir bakış atarak içinden akan öfkeyi gözlerine vurdu. Yansıyan kin içindeki tiksintiyle birleşerek etrafı süzüyordu. Aklında yalnızca o an vardı, babasını kaybettiği an. Onu çok özlemiş olmasına rağmen bunu hiç belli etmemeyi başarıyordu. Onun için herşey kendinde kalmalıydı. Her dönemde bir şarkı gibi değişen psikolojisi Hogwarts'dan mezun olduğunda onu bir Slytherinli'ye çevirmişti adeta. Kırmızı ruju ışıltı saçarken karşıdan gelen tiki bir tiple karşılaşmıştı. Onu izliyordu gözler, izlenilmek hiçte hoş değildi. Oldukça rahatsız ediciydi. Yanına doğru ince ve narin topuklarıyla ilerleyen Della'nın ayaklarından yükselen topuk sesleri onu hoşnut ediyordu. Artık onun önünde belirmişti. Sol kaşını havaya kaldırarak çarpık bir gülümseme belirtti yüzünde.

" Bir sorun mu vardı acaba? "

Sesindeki meraka ve kine engel olamamıştı. Gözleri baştan aşağıya bu genci süzüyordu yalnızca...

Gezgin

Gecenin karanlığında, sadece yıldızların ve göğün üzerinde ki kocaman ayın parlattığı sokakta yürüyordu Kevin. Üzerinde oldukça spor bir kot pantolon vardı, spor ayakkabıları bembeyaz parlıyordu karanlıkta. Üzerinde geçirdiği ceketin önünü açmıştı. Boynunu güzelce saran zincirden sarkan sembol herkesin dikkatini çekmişti. Tek boynuzlu, kanatları olan bir yunus? İlginç bir semboldu bu. Kevin daha çok küçükken, annesinin kollarında ölmesiyle almıştı bu kolyeyi. Annesi ölüme saniye, saniye yaklaşırken soz sözlerikle birlikte bu kolyeyi Kevin'ın eline tutuşturmuşu. "Oğlum! Seni çok... Sev-seviyor-um. Bunu a-l..." Sonsuzluğa kapanan gözlerin ardında sadece bu sözcükler ve Kevin'nın hiç boynundan çıkarmadığı kolye vardı. Annesi öldüğünde o kadar gençti ki... Yirmilerin sonlarındaydı daha! Sapsarı saçlarının bukleli hali her zaman için Kevin'ın ilgisini çekmişti. Küçükken hep o sarı buklelerle oynardı ama artık öyle bir şansı yoktu. Kevin'in annesi yani Sabrina'nın masmavi gözlerinden çıkan kıvılcımları görmemek mümkün değildi ama bu kıvılcımlar Kevin için hep bir sevgi yumağıydı. Annesinin ölümünden sonra hırçınlaşan ve kendini kötüye çeken bir kişi. Kötü bir durumdu. Karanlık sokakta bunları düşündükçe sinirlenmişti. Karşıdan gelen ayak sesleriyle merak kıpırtıları oluştu içinde. Bu saatte bir bayanın burada ne işi var?

Karşıdan gelen bayanın sarı saçları ay ışığının etkisiyle iyice belirginleşmiş, güzel ve ela gözleri vardı. Giydiği kıyafet ve fiziğiyle güzel bir bayandı. Ama Kavin'nin dikkatini çeken şey bunların dışındaydı. Taktığı, tek boynuzlu ve kanatları olan bir yunus simgesiin olduğu kolyesiydi Kevin'nin dikkatini çeken şey. Aynı kolyeler... Bu kolyelerden satılıyor mu? Bu konu hakkında düşüncelerine son veren melodik sesle beraber Kevin gözlerini kolyeden alıp karşısında ki bir çift ela göze bıraktı. Hey, hey, hey! Bu melodik seste neydi böyle? "Kolyeniz? Satın mı aldınız?"

Gezgin

Genci süzen gözleri birden boynunda durmuştu büyük bir şok içerisinde. Neydi bu? Gözleri açık kalmış ve yüzündeki öfkeyle karışık kin yerini ifadesizliğe bırakmıştı. Narin elini yavaşça kendi kolyesine götürdü farkında olmadan. Alacakaranlığa bürünmüş olan hava içlere büyük bir boşluk hissi yaratırken karanlık yoldaki karanlık kişiler adeta bir tablonun üzerindeki küçük noktaları andıran ritmik hareketleriyle ilerliyorlardı. İfadesiz yüzü büyücünün kolyesinden gözlerini ayırabildiği anda duyduğu soru karşısında ne diyeceğini şaşırdığını belli ediyordu. Kolyeyi o nereden bulmuştu? Satın alınması hiçte olası bir durum değildi, çünkü bu kolyeler çok özel olmasıyla birlikte yer yüzünde sınırlı sayıda bulunmaktaydı. Fal taşı gibi açılmış iki çift göz büyük bir kavgaya hazırlanıyor gibi duruyordu. Karşısındaki büyücü artık bir cevap vermesi gerektiğini anlatan gözlerle ona bakarken Della sadece ifadesiz yüzündeki ela gözlerini onun üzerinde gezdiriyordu. Ne gibi bir bağları olabilirdi ki bu büyücüyle? Hayatında ilk kez görmüyordu belki, belkide ilk kezdi ama tek bildiği onunla bir bağı olmadığıydı. Kolyenin saçtığı ben buradayım havası metrelerce uzaktan farkedilmesini sağlıyordu. Bu iki kişinin arasındaki bağ her neyse oldukça güçlüydü. En sonunda bir cevap vermesi gerektiğinde karar kılan Mathilda denüz adını bile bilmediği bu büyücüye ters bir bakış atarak en tatlı ama sinsi sesini takındı.

" Ha..hayır satın almadım. Bu kolye bana babamdan kaldı ve sen bunu nereden buldun? Yani satılmadığına eminim. "

Çatık kaşları birben karşısındaki yüzün alımlılığını farketmişti. Gözlerine gelen gözleri içinde büyük bir kıvılcım oluşturdu ve artık git gide ruhu sarıyordu. Böyle şeylere inancı yoktu, büyük ihtimalle kolyelerden dolayı olduğunu düşünüyordu. Bir ömür yalnızlığa bırakacaktı kendini ve gururla taşıyacaktı bunu. Ama şuan cevaplanması gereken soru bu kolyelerin hikayesiydi. " Yani, aramızda ne gibi bir bağ olabilir ki? Ah, tanımadığım biri benim kolyemi taşıyor işe bak ya..." diyerek adeta sözleri bir tokat gibi yüzüne çarptı büyücünün. Çatık kaşları onu süzerken yavaşça elini onun kolyesine götürdü. Evet taklit değildi, aynı mermerden yapılmıştı. Bunu en aptal kişi bile dokunuşuyla anlayabilirdi. Bunun üzerine gözleri tekrar gözleriyle kesişen büyücünün boynundan elini hızlıca çekti. Neler oluyordu bugece? Ne gibi bir saçmalıktı bu?

Gezgin

Bayanın eli kolyesine gitmişti.. İstemsiz bir biçimde. Daha önce Kevin hiç dikkat etmemişti bayanın fiziğine. Sapsarı saçlarının tamamladığı gözleriyle çok hoş bir bayandı. Bayanın ters bakışlarına aldırmadan bekliyordu... Cevabı! Gecenin karanlığında iki kişinin bu derece ender bulunan bu kolyelere sahip olması çok garipti. Gelen cevaba daha cevap vermeden bir el Kevin'nın kolyesine dokunuyordu. Hey! Sahte mi diye kontrol mü yapıyordu? Zaten dokunmasıyla kolyenin sahte olmadığını anlamıştı genç bayan. İkiside aynı mermerden yapılmıştı elbette. Bayanın sözlerinden sonra hemen cevabı verdi. "Bu bana annemden hatıra. Aslına bakarsanız sizinle benim aramda bağ olması çok gülünç olur!" Küçümseyen bir bakış fırlattı ve sözlerine devam etti. "Soyadınızı öğrenebilir miyim acaba?" Sözlerinden sonra havanın iyice karardığını farketti Kevin. Çıkan ani rüzgar hafifti ama dondurucu bir sertliği de vardı. Esen rüzgarı pas geçen Kevin gözlerini bayana kilitlemişti.

Gezgin

Karşısındaki büyücünün üzerine yönelttiği küçümseyen bakışlar onun nedense üzülmesine yol açmayı başarmıştı. Bir mükemmeliyet tablosuymuş gibi duran yüzü artık üzüntülü bir gence dönüşmüştü. Neydi bunun sebebi? İçten içe bir şeyler hissediyor ama anlam vermekten korkuyordu. Esen rüzgarla beraber saçları yüzünü kapattı. Yavaşça elini onlara kavuşturarak kulağının ardına sıkıştırdığı bir tutam sarı saçla beraber duyduğu soruya cevap vermek için dudaklarını araladı. Melodik sesiyle karışık bir şekilde tıslama yükselmişti ortamda. "Schygulla... " diyordu bu yılanımsı ses ve dikkatlice ona bakmaya devam ediyodu cadı. Aralarındaki çözülmez bağ her neyse Mathilda'yı çekmeye başlamıştı. Kimdi bu büyücü, nereden gelmişti? Annesinde bu kolyenin ne işi vardı? Derin ve bıkkın bir soluğun ardından elleri kendi kolyesine yönelmişti tekrar. Onu kaybetmemek istercesine elinde tutuyor ve kendine hapsediyordu. Yalnız olsaydı kendini ağlıyor olarak bulacağından emindi. İçindeki bir yönü onu hep farklı kılmıştı hayatı boyunca. Hep büyük bir kini olmuş ama aynı zamanda da sevgisi duygularını yönetmişti. Şimdi sıra bu bağa ve hissettiği duygulara geldiğinde kendine hiç bir açıklama yapmak istemiyordu. Hızlıca kolyesini avucundan serbest bırakarak boşluğa teslim ettiği parmaklarını hafifçe oynattı. Yorgundu, ayakta durmaya takati yoktu belkide ama bu sır perdesi tamamen açılana kadar gitmeyi düşünmüyordu. Gözlerini aşağılanmanın verdiği bir kırgınlıkla ona yönelterek kendinden emin bir sesle ona yöneltti dudağından çıkan sözleri.

"Sanırım tutmadı, ah işte biliyordum seninle akrabağa olacak değilim ya. Ukala, zibidi, huysuz... Ne olacak!"

Karşısında gülmeye başlayan büyücüyü bir süre gözleriyle hapsetti. Saniyeler içerisinde ise kendide gülmeye başladı. Sinirdendi bu gülüşler ve altından buram buram sevgi geliyordu...

Gezgin

Soğuyan havada kırılgan bir gül gibiydi karşısında ki bayan. Sapsarı bir papatya gibiydi. Narin, güzel ve zarif! Hey, hey, hey! Ne oluyor Kevina böyle? Bu duygu patlaması da neyin nesi? Ne işi vardı Kevin'nın kolyesinin aynısı bu bayanın babasına? Cevaplanacak öyle çok soru vardı ki. Ama bunların cevaplarını kim biliyordu? Bu garip bağ da nesiydi? Peki ya Kevin'nın bu bayan karşı hisleri? Kalbinin deli gibi çarpması? Herhalde bağdandır ama bu bağın ismi ne? Kevin bu bağa bir isim takmayı, küçük bir çocuğun beyenmediği yemeyi elinin tersiyle itmesi gibi reddediyordu. Neden gariplikler onun peşini bırakmazdı ki? Birden melodik bir tıslamamsı bir ses duydu. Soyadını söyleyen genç bayana hayranlıkla bakıyordu.

Karşısında ki bayanın ayakta duramayacak gibi bir hali vardı açıkcası. Ne? Karşısında ki bayan mı? Ah tabii ya! Kevin daha bu güzelliğin ismini bile bilmiyordu değil mi? Genç bayanın eli tekrar kolyesine gitti. Avcunun içine aldığı kolyeyi sımsıkı tutuyordu. Sanki onu kaybetmek istemezmişcesine. Ne gibi bir davranıştı bu böyle? Onu senden alacağımı mı sanıyorsun yani? diye düşündü Kevin. Böyle birşey tabii ki de olamazdı. Ortalık gayet sessizleşmişken bayanın homurtusu duyuldu. Birine durmadan hakaret yağdırıyordu. Öyle komik değildi ama Kevin kendini tutamadan bir kahkaha patlatmıştı ve ardından genç bayanda bir kahkaha attı. Sessiz geceyi adeta delip geçen kahkahalar bittiğinde Kevinin dudaklarının arasından çıkan kelime havayla birleşip sesi bulduğunda anca duyulmuştu. "Kabalığımı mazur görün ama isminiz nedir? Soyisminizi biliyorum fakat adınız?" Ardından bir kahkaha daha patlattı.

Gezgin

Karşısındaki büyücünün ona yönelttiği soru karşısında heyecanlanmasına bir anlam veremeyen Mathilda, ismini lütfedecekti saniyeler içerisinde. Dudakları titriyor ve kalbi deli gibi çarpıyordu. Neydi bu his? Aşk mı, yok olamazdı. Bu cadı, bu duygulardan oldukça uzak bir kişiliğe sahipten kendini bu hislerin tam ortasında bulması oldukça saçma olacaktı. Ama ne yazıkki iş işten geçmiş ve ateş bacayı sarmıştı. Ne gelirdi elden şimdi? Hangi duygusuna dizgin vuracaktı ve ne kalacaktı bunun sonunda elinde? Şimdi zaman açılma zamanıydı belkide, gerçekleri ne kadar zor olsada kendine itiraf etme ve ithamlardan uzak tutma zamanı. Karşısında büyük bir merak içerisinde kahkaha atmış büyücü ona alımlı gözlerle bakarken kendini oldukça tuhaf hissetmeye başlamıştı. Kolyelerin vermiş olduğu bu bağ biraz daha değişik bir durumdu sanki. Dudaklarından çıkacak ismi sebest bırakmıyştı. Çoktan gözlerini onun gözlerine kilitlemiş ve hayallerine hapsolarak geleceği düşünmeye başlamıştı. Oysa bunlar ona göre şeyler değildi. " Mathilda Della ama sen Della de... Ve sen? " Sorusunu ona yönelterek ismini lütfetmesini bekliyordu. İsmini söyleyen büyücüye bir kez daha hayran kalmıştı. İçinden Kevin ismini defalarca tekrarlayarak çıkmaya başlayan ateşine engel olmadı.

" Şey Kevin, çok hoş görünüyorsun. Ve sanırım çözmemiz gereken bir sır var. " diyerek elini onun omzuna götürdü...

Gezgin

Sorusuna gelen cevap Kavin'i sevindirdi. Della ismini içinden binlerce kere tekrarladıktan sonra anca kendine gelebildi. Neydi bu? Aşk? Hayır. Kevin'e gayet uzak olan bu hisler artık Kevin'nın sandığından daha da yakınındaydı artık. İçinden çıkan ateşi söndürmek için elinden geldiğince Della'nın kötü yanlarını düşünmeye çalıştı ama bulamadı. Bu cadı mükemmel mi yaratılmıştı? Della'nın sorusuna daha anca yanıt verebilmişti. "Kevin.." Bu sözcük dudaklarından çıkarken kalbi, bir sineğin kanatlarından da hızlı çarpıyordu. Hissettiği şeylerin kolyeyke uzaktan yakından bağlantısı yoktu. Kevin'nın düşünceleri daha çok Della'ya yoğunlaşmışken genç bayanın melodik sesiyle irkildi. Ne! Bu... Bu bir iltifat mıydı şimdi? Kevin'nın bu sözler üzerine gözleri irileşmişti. Şu anda bu sözler üzerine dünyanın en mutlu adamı olabilirdi. Ne kadar da güzeldi... Sarı saçları resmen ayın altında parıldıyordu. Ve gözleri.. Dünya daki en güzel gözler. Ela.. Kevin bu düşünceleri kafasından atmak istercesine sağa sola salladı ve kısık sesle cevap verdi. "Ah! Evet sanırım çözmemiz gereken bir gizem var. Ama nasıl gözeceğiz?"

Sözlerinden sonra oluşan sessizlik boğucuydu. Esen rüzgarlar iyice sıklaşmıştı. Hafifce titrediğini gören Kevin bir öneride bulunmak istedi. "Çok soğuk oldu. İsterseniz şurada bir kafe var. Orada oturup hem birşeyler içip hemde konuşabiliriz? Bu saatte açık olur." Onayı çok geçikmeden almıştı. Sağukta ve karanlıkta karşıda ki kafeye doğru yürüdüler...