Oyun,Aşk,Bilmece,Yanılgı

Gezgin

Gecenin serin rüzgarlarını getirdiği günlerden biriydi işte. Yağmur yağacak gibi görünse de bu Melisis'in hiç umrunda değildi. Gözleri bezgin bir ifadeyle etrafı incelerken Paris'in moda fışkıran sokaklarında gezmek eskisi gibi büyük bir zevk vermiyordu ona. İnce askılı siyah elbisesi ile omuzlarına düşen kumral dalgalı saçları ile tek başına dolaşmayı seviyordu. Avlanmasını bitirmişti fakat bugün bir vampir yerine sıradan biri gibi davranmak geliyordu içinden. Her ne kadar onlardan nefret etse de. Nefret ettiğimiz insanların mutlaka bir kıskandığımız yönü vardır. Kimine göre bir çocukça düşüncedir bu ama asıl çocuk olanlar bunu çocukça bulanlardır.

Topuklu ayakkabılarının çıkardığı sesler sokakta yankılanıyordu. Şehir suskundu,evet Paris suskundu bugün. Neşeli hali yoktu...Neden acaba? Yas mı tutuyordu? Buruk bir gülümseme ile katedralin önüne geldiğini farketmesi uzun sürmemişti. Görkemli bu katedral her zaman Melisis'i hayran bırakmıştı kendisine. Gotik ve karanlık bir yapısı olduğu için

Melisis burda kendini huzursuz hissetmek için bir neden bulamıyordu. La Passion, Elle se cache au plus profond de nous-mêmes Elle fait semblant de dormir Elle attend son heure...La passion nous entraîne, nous pousse Et finit par nous imposer sa loi Et nous lui obéissons. Söylediği Fransızca sözler ile Paris'e duyduğu aşkı yüreğinde bir kez daha hissetti. Bu şehri seviyordu,evet. Nedenini açıklayamasa da.

Gecenin karanlığı en çok bu şehre yakşıyordu ona göre. Sessiz bir melek gibi dolaşıyordu bu karanlıkta Angie. Yalnız masum değildi. Kim masumdu ki bu hayatta? Duyduğu ayak seslerine aldırış etmedi bile. Gözleri hala katedralin gotik havasına dalmış,ruhunu ona teslim etmişti.

Stormfury

Karanlık, bir örtü gibi şehri kapladığı sıralarda, aşk içinde yanan bir beden ötekine tutkuyla sarılmıştı. Karşılık bekleyen umutlar, tendeki bu garip yangı yalnızca aşkı gösteriyordu Andy için. Fakat karşısındaki kişi hiçte böyle hissetmiyordu oysa. Onu yeni bulmuştu, duvara sırtını dayamış olan kızın üzerindeki siyah gothik imajlı elbise çiselen yağmur ile birlikte bedeninin şeklini almış, dudaklarındaki kırmızı ruj üzerine düşen damlalarla daha da etkileyici bir hal alıyordu. Bir an önce bir buse kondurmak istediği üzerinden dumanlar yükselen beden onun ellerinden kayıp giden aklına engel olamazken gözleri bir açılıp bir kapanan bu kızın kalbinde olmak istiyordu belkide. Nefretle yanıp tutuşan Hannah ise, aşk denilen bu saçmalıkla birini daha kandırmanın gururu ile yamuk gülümsemesini takınarak Andy'nin yüzüne bakıyordu yalnızca. Dayandığı duvardan destek alarak onu çevirip taze ve sıcak kanını dudaklarında hissetmenin hayalini kurarken birden kan tutkusuyla yanan dudaklarında hissettiği sıcaklığın kan olmadığını farketti. Bunlarda onun dudakları gibi bir çift dudaktı, olamazdı bu adam sınıfı aşmaya başlamıştı ve bu öfke onun içerisindeki acı çektirme arzusunun tavan yapmasına sebep oluyordu. Kendini tutamayarak duvara hızlı bir hamle ile yasladığı adamın yüzüne bir gülüş fırlattıktan sonra onun yüzünden ayırdığı dudakları boynuna ilerlemişti. "Kan..." diye bir inleme yükseldikten sonra bu sıcak beden çoktan kendini kaybetmişti. Saniyeler sonrasında kendini yere yığılmış şekilde bulmaya bile takati olmayan genç büyücünün yanından hızlıca uzaklaşan Hannah Notre Dame Katedrali'ne sığınmıştı. İçinde bu büyücüye karşı belkilde bir kaç kıpırtı vardı ama bunu yapamazdı, aşk saçmalıktan öte bir şey değildi.

Gözüne çarpan kardeşi ve o harika sesinden çıkan bir kaç cümle ile müzikalimsi bu havaya engel olmak isteyen bir sesle az önceden birikmiş olan öfkesini dışarıya vurmasına engel olamadı. Kırmızı dudaklarından çıkan sözcükler az önceki kan arzusunun giderilmesiyle rahat bir tona doğru ilerliyordu. " Ah, gene mi aşk kokan o sözler kardeşim? Artık şu saçma duyguyu bırakman gerekmiyor mu? Lütfen bana bunu bu şehir için söylediğini söyleme. Yalnızca o aptal kalp denilen organın verdiği saçma bir hormonun karşılığında yükselen bir enerji bu aşk saçmalığı. Senide o salak cadı ve büyücüler gibi kaybetmek istemiyorum kardeşim. " Yüzünde az önce ki kan mevzusunun bıraktığı mutlulukla ona bakıyordu kehribar rengi gözleri, bir sanat eserini izler gibi süzüyordu karanlığın içerisinde mükemmel bedenini...

Gezgin

Arkasını döndüğünde siyah saçları ile öfkesini tüm yüzüne yansıtmış bir biçimde olan kardeşini gördü. Evet saçlar gene simsiyahtı ve dudaklarından çıkan kelimelerin arkasında bir iğneleme olacağını belliydi. Aşka inanmayan kardeşi ile tartışmak hoşuna giderdi ama bu ölüsünü kaçırdığı zaman işler içinden çıkılmaz bir hal alırdı. Malikaneye kadar taşınırdı bu tartışma ve artık babaları bu durumdan sıkıldığını her fırsatta dile getiriyordu. Yine de Hannah , Angie için ayrı bir yerdeydi.

Onun asiliğini ve öfkesini seviyordu. Damarlarında dolaşan asil kanı ne kadar gururla taşıdığını biliyordu. Tek sorunları biraz zıt olmalarıydı ama kardeşler bu yüzden kardeşti aslında. Zıtlıkların oluşturduğu bir bütündü ikisinin ruhu. Bir puzzle parçası hep aynı şekilde olmaz değil mi? Lakin birleştiğinde farklılıkların oluşturduğu bütünlük herkes tarafından beğenilir. Hannah belki de o yüzden kardeşiydi. Aşk sözleri...Yavaşça gülümsedi bu duruma. Aşk sözlerini okumayı sevmezdi Melisis. Romantik biri değildi Angie. Tam tersine karanlıktı.

Aşk konusuna gelince..Sürekli bağlanan tiplerden değildi,onlardan biri asla olamazdı. Yine de küçük bir duygu vardı. İsmini tanımlayamadığı bir duygu. Bunları boşverip bu muhteşem katedralda yürümeye devam etti; "Sevgili kardeşim, aşk sözleri değildi onlar. Tutku ile ilgiliydi. Bu şehre duyduğum tutku...Başka hiç bir şey değil. Ayrıca ben farklıyım kardeşim biliyorsun. Senin nefret ettiğin benimse sevgilim olan adamı sırf babama itaatim için öldürdüm. Bundan şüphen olmasın ailemin önüne hiç bir şey geçemez. Aptal büyücülerden mi görünüyorum,benim asil kardeşim. Karanlık ruhumu ele geçirmişken kan tutkusu beni bitiyorken böyle davranmamı bekleme benden. Tatlım sen beni tanıyorsun değil mi?" Onun yanına gitti ve gözlerini ona dikti. Evet gerçekten tanıyor muydu kardeşini Hannah?

Stormfury

Onu tanıyıp tanımadığını sorgulayan gözler ve sözler artık karanlığın içine çektiği Hannah'yı deli ediyordu. Aklından kardeşinin o aptal duygulara, umutsuzca kapılmış olması geçerken birer birer umutlarını yitirmenin verdiği korkuyla ona bakıyordu titreyen bedeni. Karşısında gördüğü kardeşi vakti zamanında babsına itaat etmek adına sevgisini hiçe saymıştı. Böylede olmalıydı zaten değil mi? "Tabiki de tanıyorum kardeşim, sadece... Neyse, sanırım bu aptal aşk denilen duygu babamızıda sardı. Artık aşka aptal dememliyiz. Ursula iyi olacaktır babamızın yanına yani yakışacağını düşünüyorum. Yinede yani... bilmiyorum. " Gözlerindeki kararsızlıkla beraber babası için düşüncelere dalmıştı. Ursula'yı düşünürken dalıp giden babalarını sürekli uyarmaları gerekiyordu. Bazen tamamen hayattan kopabiliyordu bile. Acabağa nasıl bir birliktelik olacaktı onların ki? "Neyse, o babamızın özeli. Umarım Ursula'da aradığını bulur. " diyerek indirdiği başı arkasında hissettiği serinlikle beraber tekrar yüzüne gelen saçlarıyla birlikte etrafa bakınmıştı.

Gezgin

Karşısındaki öfkeli tanrıçanın sırf aşk yüzünden olduğuna inanmıyordu bu öfke nedeni. Farklı bir şey vardı. Jocelyn kolay kolay sinirlenmezdi. Mutlaka bir nedeni olu. Büyük bir olay olabilirdi bu küçükte. Katedralin karanlığa mahkum yerinde dolaşırken gözlerini çevirip duruyordu. Gotik yapısı ruhunu okşuyordu adeta. Melisis soylu,asil bir vampirdi. Ama biraz farklıydı. Karanlığa kendini ait hissederdi. İyiliklerden nefret ederdi. Güler yüzünü sadece çok ama çok güvendiği kişilere gösterirdi. Onun dışında soğuk,göz alıcı ve can yakan biri olarak tanımlanırdı.

Onu isteyen başka aileler de olmuştu. Ama Melisis istememişti. Zenginlik,asillik,karanlık ve gözde biri olmak. Onun doğasında her zaman mükemmeliyet vardı. Kusursuz olmak bir parçasıydı. Bir şey eksik oldu mu deliye dönebilir beklenmedik hareketler yapabilirdi.

Soyut bir kavramdır asillik...Ya da herkes öyle sanır. Doğuştan gelen bir özelliktir bu. Jocelyn'e baktı simsiyah gözleriyle. İçinde taşdığı asil kanı taşımayı çok iyi biliyordu. Çünkü onun kardeşiydi. Jocelyn babalarının aşık olduğunu söylüyordu. Bunu duyunca yüz ifadesi değişmişti Melisis'in. Babalarını bir başkasıyla paylaşmak onlar için çok zor geliyordu. Aşık olmak...Jocelyn'in en sinirlendiği nokta buydu. Melisis'in ise babasını kaybetme düşüncesi.

Farklı pencerelerden aynı manzaraya bakmaktı bu. Ursula'nın nasıl biri olduğunu az çok biliyordu. Ama onunla anlaşıp anlaşayamacağını bilmiyordu. Gözlerindeki endişe ile kararsız bir ifade yerleştirdiği kardeşinin yüzüne baktı. "Bilmiyorum kardeşim. Evet o babamızın özeli..Ama onu kaybetmekten korkuyorum ben. Bir başka kadınla paylaşmak..." Son cümlesini söylerken bedenindeki titreme ile birlikte Hannah'nın düşüncelerini duymak istediğini belirtti. O ne diyecekti acaba?

Stormfury

Karanlığın buram buram kokusunu saldığı sıralarda iki kardeşin konuşması tüm katedrali sarsıyordu adeta. Vurgular, kinayeler ve beslenilen büyük bağlılık yeşermiş, kapkara bir ağaçtan damlayan kan damlaları gölü oluşturmuştu. Göl şiddetli rüzgarlara kendini kaptırarak aldığı damlalarla güçlenmiş ve kocaman bir okyanus olmuştu. Artık sözler gerekli değildi konuşmanın devamındaki anlamların ortaya dökülmesi için. Bakışlar sadece ölümcüllüğüyle yeterli oluyordu sukünete. Kaybolan sevgiler yoktu kıyıda, yalnızca sahile vurmuş umutlar vardı. Babaları elbet yalnızca onlara ait kalmayacaktı ve bir gün başkasının koynunda, başkasının gözlerinde olacaktı. Tek inandıkları asla kızlarını bırakmayacak oluşuydu ve bu kızlara yetiyorduda. Ömür boyu birlikte olmak onlar için bir yaşama sebebi daha oluşturarak karanlık gökyüzüne yükseldi umutla. Çok sanatsal anlar yaşanıyordu iki kardeş arasında, Hannah buna isyan edecekti yakında. Gözlerini hızıca kırpıştırarak akmak üzere olan yaşı geri gönderdi. Hızlı ve öfkeli sesiyle tüm katedrali inletmeye hazırlanıyordu o anda ruhu ve bedeni.

"Bu konuşma bitmiştir! Ursula artık bizden biri ve ebediyen onu sahipleneceğiz. Annemiz olarak!" Annemiz kelimesi belkide onun içinde kelebekler uçurmuştu, içindeki kıvılcımlar sevinçtendi ama o gülmeyi sevmezdi. İçindeki hüznü yansıtmayı bilen ve mutluluktan uzak tek kişiydi bu evrende. Onun mutluluğu gözyaşlarında saklıydı. Ama kendisinin değil, acı çektirdiği bir ölümlünün. Damlayan kanlar, akan gözyaşları onu hayata bağlıyordu. İçinden bu sıfatı tekrar tekrar söylüyordu. Kabullenmek hoşuna gitmişti belkide. Kardeşine imalı bir bakış attıktan sonra büyük bir kahkaha attı. Bu kahkaha o kadar sahteydiki en aptal kişi bile anlayabilirdi gerçek olmadığını. Nihayetinde saçları öfkeyle daha da bir koyulaşmıştı. Sinir onun saçlarına, içindeki karanlığı yansıtırdı ve sarıdan dönen siyah tüm acıyı, nefreti, kini içinde barındıran bir yuva olurdu.

Beyazın mutsuzluğu, işkenceyi ifade ettiği hayatında mutluluk tek amaçtı belkide. Ama mutlu olduğu hiç birşey yoktu. Asık suratlı Hannah...

"Şimdi söyle bakalım, ne yaptın demin? Katedralin büyüsüne kapılmadan önce içindeki nefreti serbest bırak kardeşim!" diye haykırdı. Bir orduya verilen bir emir gibi yükseldi ebediyete sesi. Kız kardeşi yalnızca onun tekrar öfkelenmeye başladığını anlıyordu bu işten. Gothik görünümlü elbisesinin dantellerinde nakış nakış işlenmiş küçük kırmızılar ve dudaklarındaki kan damlaları fırtınayı gösteriyordu adeta...

Kardeşi ruhunu serbest bırakmaya çekinir gibiydi, sadıklığı sebebiyle herşeye itaat etmesi çoğu şeyi kaybettirmişti ona. İçindekileri dökmenin vakti değildi şuan. Her an aile içi bir kavga baş gösterebilir öfke duvarları yıkabilirdi. Şimdi güvenle birlikte sıra kardeşinden dökülecek o sözleri dinlemeye gelmişti. Ama yinede kendini garantiye almak için yavaşça "Avlanmaktan bahsediyorum..." diye tısladı.