“Teşekkürler. Birbirimizi iyileştirmek konusunda yarış yapıyoruz galiba.”
Haklıydı. Sırayla başlarına gelen belalardan bir türlü kurtulamıyorlardı. Ne kadar ölümcül olsa da bir oyunun içerisindeydiler ve bu oyunu yöneten her kimse gerçekten caninin ta kendisiydi. Onu tekrar eskisi gibi görmek harikaydı. Gülüşüne aynı şekilde, gülerek karşılık verdi ve o kusursuz yüzünü izlemeye başladı. Albert'ı neden seviyordu? Ona nasıl bu kadar bağlanabilmişti? Nedeni ve nasılı yoktu işte. Bir şekilde ona âşık olmuştu. Gülüşü, dokunuşu, bakışları her şeyi Carmelita'nın başını döndürüyordu. Bu durumdan mutluydu ama aşkının karşılıksız olduğunu bilmek ne kadar acı verse de ondan vazgeçemiyordu. Onu başkasıyla el ele, göz göze görmek bu hayatta katlanamayacağı tek şeydi. Albert ona ait olmalıydı. Sonsuza dek onun tek sahibi Carmelita, kızın tek sabihi ise Albert olmalıydı.
Ona bakarken içinden yükselen o tuhaf isteğe karşı koyamıyordu. Rüyasında olduğu gibi ona tüm hislerini açıklamak istiyordu, her şeyi ama onu bırakıp gitmesinden korkuyordu. Bunu düşünmek bile soluğunu kesmişti. O olmadan ne yapabilirdi? Hiçbir şey olmamış gibi hayatına devam etmek? Hayır. Onsuz olamazdı ki. Yapamazdı, yaşayamazdı. Albert onun her şeyi olmuştu. İlk başta hayatına en yakın dostu olarak girmiş daha sonra ise kalbinde taht kurmuştu. Onsuz hiçbir şeyin anlamı, tadı olmazdı. Her şey eksik kalırdı. Yaşayan bir ölü olurdu, sonsuza dek. Bu düşüncelerle yeteri kadar içini sıkmıştı. Bunları düşünmek istemiyordu. Albert hala yanındaydı ve hiçbir yere gitmeyecekti. Bunu hissediyordu.
Şimdi karşısında duran oğlanın surat ifadesi değişmişti. Yine bir şeylere sinirlenmiş gibiydi ve elinde küçük bir kâğıt tutuyordu.
Bir not daha.
Bu duruma nedense hiç şaşırmamıştı. Buraya kadar bu anlamsız notlar sayesinde gelmişlerdi zaten. Hızlı adımlarla Albert’ın yanına gitti ve elinde tuttuğu kâğıt parçasını hızla çekip aldı.
‘Vakit kaybetmeden gidin göl kenarına, söz veriyorum aradığınız orada!’ Kız gözlerini devirerek notu elinde buruşturdu ve yere fırlattı. ’ Gerçekten eşyalar hiç önemli değil’ diyebilmeyi o kadar çok istiyordu ki ama diyemiyordu işte. O günlüğün içinde onca şey yazılıyken, kimseye anlatamadıkları orada yazılıyken önemsiz olamazdı. Günlüğün açılıp, okunmasıyla her şey mahvolurdu. Albert onu bir daha hiç görmek istemeyebilirdi bile. Onun için ne isteniliyorsa boyun eğerek yapmak zorundaydı. Bu sefer eşyalarını bulabilmek dileğiyle Albert ile Göl Kenarı’na doğru ilerlemeye başladı. Eşyalarına anında kavuşabilmeyi beklemiyordu. Fakat şunu kabul etmeliydi ki bu saçma oyunlar sayesinde Albert’a hiç olmadığı kadar yakın olabilmişti. Bu anın oyunun sonu olduğunu düşünseler bile eşyalarına sahip olmak için katlanılması zor ancak katlanılması gerekilen bir oyunun daha onları beklediği düşüncesi bile içlerini yiyip bitirmeye yetiyordu. Bu son muydu ya da gerçek son ne kadar yakınlarındaydı?
Anasayfa 
