"O lanet çenenizi kapatacak mısınız, yoksa çığlığı yanıbaşınızda duymayı mı bekliyorsunuz? Ortalığı karıştırmakla elinize ne geçti? Merlin aşkına gidip yatın, ya da şöminenin başında oturup ağlayın. Profesör Glenn yakında burada olur, merak ettiklerinizi ona sorarsınız."

Elaine sinirlenire hakim olamıyordu ama birazdan herkes sinirini kusacak olursa buradaki karmaşa daha da çoğalacaktı. Öfkeli bakışlar tüm sınıfların üzerinde gezinirken herkes bir merak içerisinde Prf. Glenn'i bekliyordu. Belkide bir açıklama yapmayacaktı ki bu ihtimal yüzde beş yüz doğruydu. Panik havası tüm salonu kaplamışken, karanlık içimize işlemeye başlamıştı. Beklenen oluyordu, herkesin işleri ters gitmeye, olumsuzluklar ardı arkası gelmeden devam etmeye başlamıştı. Biz ise sadece bu oyunda küçük birer araçtık. Ama ise aydınlığı sulara gömmek ve sonsuza dek oraya hapsetmekti. Umutsuzluğa doğru, umutla ilerliyorduk. Yolun sonunun neresi olacağını bizlerde bilmezken, bu kör karanlık bizi hapsediyordu. Beklenilen ve istenilende buydu. Bir deniz yıldızını denize attığınızda nasıl onun için hayat değişiyorsa, karanlıklar içinde bir aydınlık ışığı söndürmek biraz daha flulaşmaya yol açıyordu.

Elaine artık sakin olmalıydı, yani en azından küçüklere bağırmamak onlar için daha iyi olabilirdi. Daha da yüksek sesle ağlamaya başlayan birinci sınıf öğrencileri krize girmiş gibilerdi. Düşüncemi söylediğimde herkes bana bakmıştı ve büyük bir sessizlik oluştu. Ne yani? Karanlığın ortaya çıktığının farkında olmayacak kadar aptal değillerdi... Ama bunu söylemek neden bu kadar şaşırtıyordu onları?

"Kimse bize neler olduğunu anlatmayacak... Burada böylece oturup bekleyemeyiz." Yüzümdeki sakin ifadeyle ona döndüm ve elimi koluna götürerek kendini toparlaması gerektiğini hissettiren gözlerle ona baktım. '' Elaine, sen telaşlandıkça bak küçüklerde korkuyor. Lütfen yapma böyle, Prf. Glenn muhakkak bir şeyler söyleyecektir... Ya da çıkıp bizde mi gitsek? Yok yok ... Olmaz dışarıda neler olduğunu bilmiyoruz. Sadece küçükler için tedirginliğini dizginlesen iyi olur. '' dedim. Artık kendimden bile emin değildim. Korku dolu gözlerim profesörlerin yanına gitmek istiyordu ama orada ne işimiz olacaktı ki? Birinden bir umut ışığı bekliyorduk, umutlu gözler, umutsuzluğa doğru ilerliyordu...

Sinirimin son noktasında Elaine'nin dedikleribni zıvanadan çıkartmıştı. Neden mantıklı düşünmüyordu. Kesin bunun binasını yalnış seçmişlerdi. Ne kadar hoşgörülü ve nazik olmaya çalışsamda işe yaramayacağının farkındaydım. Sonuçta Elaine'den söz ediyoruz. Katır inatlı. Benimde farklı olduğum söylenemez; ama neyse... Burada durup beklemekten başka şansımız yoktu. Olivia söyledikleriyle beni destekliyordu. Bunun farkındaydım. Sinirli olmadığım bir an ona teşekkür etmeliydim. " Büyücü satrancı oynamak isteyen var mı? " Yine ne saçmalıyordu bu? Gözlerimi kısarak ne demek istiyorsun dercesine ona baktım. Bu sözleri ötekilere az da olsa rahatlatmış gibiydi; ama kesinlikle saçmaladığını düşünüyorlardı. Ardından hepsi yavaşca ortak salano girdi. Şimdi her şey daha iyi durumdaydı. Bizde arkalarından içeriye girip şömine karşısındaki koltuğa oturduk. " Dışarıda neler olduğunu öğrenmenin tek yolu, gidip bakmak. " Gözlerimi devirdim. '' Hayır. Bunu söylemediğini söyle. '' Elimi başıma koydum ve sonrada tekrar doğrularak konuştum. '' Oraya gidersek ne olacağını hiç düşündün mü? Ya ölü olarak döneriz ya çok büyük bri ceza alırız. '' Biraz duraksadım. '' Hatta çok ciddi bir durumsa orada bulunduğumuz için okuldan bile atılabiliriz. '' Son cümlede sesim biraz yüksek çıkmış ve söylerken gözlerim büyümüştü. Elaine'den tek sitediğim mantıklı düşünmesiydi. Gidip olanları öğrenmeyi bende isterdim; ama bu neredeyse imkansızdı.

Hepimiz şöminenin Etrafında toplanmıştık. Meraklı gözler neler olduğunu ortaya çıkarmak isteyen duygularını dizginlemeye uğraşıyordu. Ama şunu unutuyordukki bu sinir ve panik içerisinde yaptığımız hareketler bize zarar olarak geri dönecekti. Sabah uyandığımızda başımızda olan ağrı bunun en büyük hatırası olabilirdi, kimse bu korkuyla uyuyamayacaktı belkide. Elaine ortamı toparlamak adına bir şeyler yapmaya çalışıyordu ama bakışlarından muzurluk seziyordum. Sinirini durdurmaya çalışıyor ve sanki herkesi yatırıp Yasak Orman'a gitmeyi planlıyordu. Birden bire yükselen alakasız cümleyle herkes şaşkın şaşkın bize baktı. " Büyücü satrancı oynamak isteyen var mı? " Bu durumda kimsenin umrunda satranç olduğunu düşünmüyordum ama bu Elaine'nin kafa dağıtma planıydı. Belkide bu sözünde haklıydı, işe yarayabilirdi öyle değil mi? En azından denemeye değer bir tezdi...

" Dışarıda neler olduğunu öğrenmenin tek yolu, gidip bakmak. "Lae bu sözün üzerine haklı olarak çok sinirlenmişti ve yüzündeki karışık ifadeyle ona karşı koymaya çalışıyordu. Biri ona yardım etmeliydi, her an sinirden bayılabilirdi. Omuzlarında ki yük oldukça ağırdı.'' Hayır. Bunu söylemediğini söyle. Oraya gidersek ne olacağını hiç düşündün mü? Ya ölü olarak döneriz ya çok büyük bri ceza alırız. Hatta çok ciddi bir durumsa orada bulunduğumuz için okuldan bile atılabiliriz. ''

Ortamdaki kavgamsı ses tonu bir an önce dinmeliydi. Tüm Ravenclaw öğrencileri şaşkın şaşkın bize bakarken bir yandan da belki Prf. Glenn gelir diye beklentilerini sürdürüyorlardı. '' Kızlar.... Tamam lütfen konu kapanabilir mi? Satranç güzel fikir aslında... İşe yarayabilir, bakarsınız bu ahmakların kafalarına uyumayı sokabiliriz ama sonra bizde gidip yatarız ya da Prf. Glenn gelmiş olursa yanına gideriz. '' Son sözümde Elaine'ye imalı bir bakış atmıştım. Onun çok iyi biri olduğunu biliyordum, sadece içindeki zıpır ve meraklı çocuk onu esir alıyordu. Lae'nin dostluğuna da diyecek bir şeyim yoktu, Tılsım dersinde olanları hatırladıkça Lae'ye sarılasım gelmesi ayrı bir dava... Umarım söylediklerim Elaine'yi kırmamıştı, anlayış bekliyordum sadece. '' Hadi arkadaşlar, satranç oynayalım '' diyerek bina öğrencilerine baktım. Küçükler başlarını bu kız aptal dercesine sallıyordu. Kaybettirdiğim 10 puan içime oturmuşken bu bakışlar beni kahrediyordu. Bir süre sonra karşı koyamaz hale gelmiştim ve yüzümdeki heyecanı ister istemez bırakarak '' Peki öyleyse... '' dedim .