Karmaşa

Gezgin

Zaman: Geceyarısı
Konu: Yasak ormandan duyulan çığlık ile ayaklanan öğrencilerin çıkarttığı karmaşa.
Oyuncular: Tüm Ravenclawlu öğrenciler ve Bina Sorumlusu Profesör

Gezgin

Caprice'den ayrıldıktan sonra elimdeki poşet ile koridorlarda koşmaya başladım. Heryer çok sesizdi. Sanki okulda kimse yok gibi. Tüm yol boyunca koşturdum. Bir süre sonra nefesim tıkandı. İki saniye durup soluklandım. Artık yatakhanelerden fırlamış öğrencilerin gürültüsünü duyabiliyordum. Eğer biraz daha gecikirsem başım belaya girebilirdi.Olabildiğince hızlı hareket ederek yoluma devam ettim.

Sonunda ortak salonun önünde birikmiş öğrenci kümesini görebiliyordum. Elaine, aralarından sıyrılıp bana doğru koşmaya başladı. '' Bir şeyler yapmalısın. '' O kadar nefessiz kalmıştım ki konuşamıyordum. Evet anlamında başımı salladım ve birlikte topluluğa doğru ilerledik. Koridorları dolduran tek öğrenci kümesi biz değildik. Duvardan sarkıp aşarıya baktım. Bir sürü kafa görüyordum. Herkes dışarı çıkmıştı ve buna müdahale edicek bir öğretmen yok gibi görünüyordu. Onlara söyliyebilecek bir şeyim yoktu. Paniklemekte haklıydılar. Hemen en yakın pencereye gittim. Profösörlerin ard arda yasak ormana doğru ilerlediklerini gördüm. Bu beni biraz rahatlatmıştı.Topluluğa doğru dönüp olabilidğince yüksek sesle konuştum.. '' Herkes sakin olsun. '' Aralarından biri atladı. '' Nasıl sakin olabilirz ki? '' Sesi biraz ürkmüş birazdabilmişce çıkmıştı. '' Profösörler az önce Yasak Orman'a gittiler. Sorun neyse halledecekerine eminim. Sizden tek istediğim sakin olmanız ve bağır mamanız. '' Sözümü bitirir bitirmez herkes arasında konuşmaya başladı. Ne kadar rahat gibi görünsemde içimde anlatamadığım bir endişe vardı. Sonra kalabalığın içerisinde Lydia'yı aramaya başladım.

Gezgin

Ben her zamanki gibi kalabalığın arkasından gidiyordum.Ancak Laetitia Prevensie bize gitmememizi söylemişti.Onun bir bildiği olduğuna ve tecrübesine güvenerek kalabalığa karışmadım.Doğru bir davranış yaptığımı düşünüyordum.En iyisi bu işi uzman olan kişilere bırakmaktı.Laetitia Prevensie'yi arıyordum.Kalabalık kendi arasında konuşmaya başlamıştı.Biraz sinirlenmiştim çünkü kuralcı biriydi.Laetitia'ya destek olmak amacıyla bağırarak:
-TÜM RAVENCLAWLILAR!SUSUN.HERKES YATAKHANESİNE DÖNSÜN.PROFESÖRLER ORAYA SADECE ARAŞTIRMA İÇİN GİTTİ,dedim.Kalabalık biraz susmuştu ancak bu sefer aralarında benim hakkımda konuşuyorlardı.Hiç aldırış etmedim.Tüm yük Laetitia Prevensie'nin omuzlarındaydı.Laetitia'yı arıyordum.Sarışın olan bir kızı bulmak çokta zor olmasa gerekti.Laetitia'yı görür görmez omzuna dokunarak:
-Yardım edeceğim bir konu varmı? dedim

VII. Sınıf

Yatakhanede duyduğum o çığlıkla beraber tüm bina öğrencileri uykudan fırladı. Kimse iyi görünmüyordu, herkes bir şeylerin telaşı içerisindeydi. Kimdi bu çığlığın sahibi? Neden çığlık atmıştı? Bir kişinin başı fena halde dertteydi anlaşılan, bu kişi bir öğrenci, bir profesör hatta belkide müdür bile olabilirdi. Herkes hızlıca yatağından kalkarak kapıya doğru yöneldi. Kargaşa oluşturan bu acele kötü yönden etkiliyordu bizi. Daha çok panik ve endişe biniyordu üzerimize. Açıkçası bende korkuyordum hemde ilk defa bu kadar çok korkmuştum. Şuan Prf. Glenn'in yanımda olması için herşeyi verebilirdim. Herkes ortak salonun önüne doluşmuştu ve bağırtılar yükseliyordu. Küçük sınıflar titreme içerisinde bir kaç hıçkırık sesiyle duvarın önüne çökmüş, sırtlarını duvara yaslamış, elele tutuşarak birbirlerine güç veriyorlardı. Bende onlardan farksızdım açıkçası, oldukça korkuyordum. Şuan onlar için en iyisi korkuyu yaşamaktı. Onlarla konuşmaya çalıştıkça onların daha da panikleyeceğine emindim.

Dakikalar geçmek bilmiyordu, artık biri bir açıklama yapmak zorundaydı. Küçük sınıfların hali için hiç değilse... Siması hızlıca yaklaşan Laetitia ile içimde bir rahatlama belirdi. Oldukça yüksek bir ses tonu ile sakinliği sağlamaya çalışıyordu. '' Herkes sakin olsun. '' Evet sakin olmamız gerekiyordu ama bir açıklama yapılmadan kimse bir şey yapamıyordu telaş duygusuna. Birinci sınıfların bunun üzerine daha da telaşlandığını görüyordum. Ellerini daha sıkı tutmuş ve gözyaşlarını akmaması için kasan üç öğrenci... Latitia konuşmaya devam ediyordu. '' Profösörler az önce Yasak Orman'a gittiler. Sorun neyse halledecekerine eminim. Sizden tek istediğim sakin olmanız ve bağır mamanız. '' Bunun üzerine içimde oluşan minik rahatlama ile küçüklerin yanına gittim.

'' Hey siz üçünüz. Mızmızlanmayı bırakında yataklarınıza dönün. Sabah uykusuz derse girmek istemezsiniz değil mi? ''

Çocukların üzerindeki öfke ve korku yüzlerinden okunuyordu...

'' Korkuyoruz biz. Ne olduğunu birisi söylemeyecek mi? ''
'' Tatlım hiç bir şey olduğu yok. Prf. Glenn orada hem ne olduğu varsa da çözülecek siz merak etmeyin. ''
'' Biz buradayız ve bir yere gitmiyoruz! Senin yüzünden zaten binamız 10 puan kaybetti sana güvenecek değiliz ya! ''

Ben ne diye onları sakinleştirmeye çalışıyordum ki? Pes edercesine attığım bakışla beraber Laetitia'nin yanına gittim. Hızlıca söze girdim. '' Lae, birinci sınıflar yataklarına dönmemekte ısrarcı. Bir el atsan fena olmayacak. He..Birde cidden ne olduğunu söyler misin? Yani olanlar üstüste gelenler, muhakkak bir bilgin vardır. ''

Gezgin

Artık daha iyi nefes alabiliyordum. Balkondan sarkmış diğerlerinin durumunu kontrol etmeye çalışırken Yui, yanıma geldi. Endişeli görünüyordu. '' Yardım edeceğim bir konu var mı? '' Oldukça cana yakındı. Yardım etmeye çalıştığının farkındaydım; ama bu durumu düzeltmenin hiç bir yolu yoktu. Belkide hepsinin hayatı tehlikedeydi. '' Hayır, tatlım. Şu an yapabilecek hiçbir şeyimiz yok! '' Kız peki anlamında kafasını salladıktan sonra arkasına dönüp gitti. Alt katlarda da karmaşa artılıyor gibi görünoyordu. Birden Olivia'nın yanımda durduğunu farkettim. Geldiğini görmediğim için bu beni biraz korkutmuştu. '' Lae, birinci sınıflar yataklarına dönmemekte ısrarcı. Bir el atsan fena olmayacak. He..Birde cidden ne olduğunu söyler misin? Yani olanlar üstüste gelenler, muhakkak bir bilgin vardır. '' O sırada kalabalığın fısıltısını yaran bir ulama duyuldu. Birden cama doğru baktım. Bu hiçte iyiye gitmiyordu. Olivia'ya ile cama doğru koşturduk. Karanlıkta hiç bir şey görünmüyordu. Tek duyduğumuz ardı arkası kesilmeyen ulamalardı. '' Sanırım yaratıklarla ilgili bir şey. Ne olduğunu tam olarak bende bilmiyorum. '' Şimdi herkes en baştakinden daha çok bağırıyordu. Onların gürültüsü yetmezmiş gibi birde portreler konuşmaya ve şikayet etmeye başlamıştı. Bu ses yoğunluğu beynimi tırmalıyordu. Dayanamadım. '' Yeter artııık! '' Birden kalabalık sustu ve bana baktı. '' Hiç yardımcı olmuyorsunuz. '' Çok öfkelenmiştim. Olivia, öylece bana bakıyordu.

VII. Sınıf

'' Sanırım yaratıklarla ilgili bir şey. Ne olduğunu tam olarak bende bilmiyorum. '' diyen Lae ile duyduğumuz uğultunun üzerine koşar adımlarla pencereye ilerledik. Körkaranlık sebebiyle hiç bir şey görünmüyordu. Bu ses üzerine herkes ilkinden daha da çok bağırmaya başladı. Lae oldukça sinirliydi. Bu sadece herkesin birbirini daha da korkutmasını sağlıyordu. Korku dolu gözlerden yükselen çığlıklar çok can alıyordu. '' Yeter artııık! '' haklıydı, yükselen ses ile beraber sessizlik çöken ortamda meraklı gözler yalnızca şaşkınca ona bakıyordu. Patlama noktasında olduğunu anladığım Lea'ya yardım etmeliydim. Şaşırmıştım bu bağırtıya ama oldukça doğruydu. '' Hiç yardımcı olmuyorsunuz. '' Bir yerden başlamamız gerekiyordu.

Yüksekçe bir sesle herkeste gözümü gezdirerek '' Artık Lea'yı germeyelim! Herkes yerlerine dönsün. Ya da sessizce ortak salonda otursun. Prf. Glenn geldiğinde gerekli açıklamayı yapacaktır. Lea'de bizden fazla bir şey bilmiyor bu konuda. Bu sözüm herkes için geçerli, herkes... '' Özellikle vurguladığım herkes sözcüğünü söylerken gözüm üç küçük birinci sınıf cadıdaydı. Yerlerinden kalktığını gördüğümde içim rahatlamıştı. Lae oldukça sinirli bir şekilde bakınmaya devam ederken kimse yatakhaneye çıkmıyordu. Herkes ortak salonda oturmaya karar almış gibiydi. '' Bunlar karanlığın işareti... Bizi iyi günler beklemiyor.'' diyerek Lae'ye baktım.

Gezgin

Rüyalarımda huzurlu bir sessizlik içindeyken, korkunç bir çığlıkla zihnim alt üst oluvermişti. Neler olup bittiği konusunda hiçbir fikrim yoktu, endişeli bir kalabalığın içinde ortak salona sürüklenmiştim sadece. Uykumun dağılması fazla uzun sürmemişti. Her kafadan bir ses çıkıyordu, ne sinir bozucu bir durum... Gözlerim hepsine yabancıydı. Bu bağrışanlar kim, neredeyim ben? Her şey yavaş yavaş netleşti, ışıktan kamaşan gözlerimi pencereye çevirdim. Ormandan gelen o çığlık hâlâ yankılanıyordu kulaklarımda. Bir insan sesi değildi, emindim buna. Bir yaratık olabilirdi. Belki bir sürü yaratık. Ters giden bir şeyler olduğu kesindi. Herkesi etkisi altına alan bu korku, o çığlığın sebebini göstermeyecekti bize. Sakince kalabalığın içinde yürüyor, olaya el koyabilecek aklı başında birini arıyordum. Soğukkanlı halim yanımdakileri biraz olsun yatıştırır diye ummuştum, nafile. Sonunda kahverengi gözlerim güvendiğim birine rastladı. Ona doğru hızlandı adımlarım, nasıl becerdiysem yardım kalabalığı.

"Bir şeyler yapmalısın." Başka bir şey söyleyemedim. Laetitia'nın yüzünde alışkın olmadığım bir ifade vardı. Neydi bu, korku mu yoksa? Nefes nefese kalmıştı. Yatakhanede olmadığını biliyordum, ne gibi bir belaya bulaştığını tahmin etmek istemiyordum. Onu az çok tanımıştım. Ormanda neler olduğunu biliyordu belki de. Onu sorgulamayı aklımın ucundan bile geçirmedim, bana güvenip anlatmayacağını biliyordum. Kalabalığı yatıştırmak bina başkanı olarak onun ve Lydia'nın sorumluluğuydu. Başını sallamakla yetinmişti Laetitia. Nefesimiz soğuk koridoru ısıtmış, telaşlı fısıltılar gürültüye dönüşerek taş duvarlarda yankılanmaya başlamıştı. Tüm Hogwarts'ın korku içinde olduğunu tahmin ediyordum. İçinde bulunduğumuz durum bana artık saçma görünüyordu. Yasak Ormanda kim bilir ne tür mahluklar vardı, bir çığlık hepimizi koridorlara dökmeye yetmişti. Bu okulda güvendiğim insanların oluşu, beni diğerlerinin kapıldığı dehşetten koruyordu. Profesör Glenn ve Müdür Clayton bu okulda oldukça, kendimi tehlikede hissetmem için bir neden yoktu.

Laetitia'nın telaşlı kalabalığı yatıştırmadaki çaresizliğini izliyordum şimdi, herkes onun üzerine çullanmaya hazır gibiydi. Bense korkudan değil, sinirden deliye dönmek üzereydim. Sessizliğini koruyamamak, zor durumlarda ortalığı velveleye vermek hangi mantıklı insanın yapacağı şeydi? Rowena Ravenclaw'un kemikleri sızlıyordur... Korkaklara bakıyordum yüzümde acır gibi bir ifadeyle. Onları yatıştıracak bir şey söylemeye niyetim yoktu. Sorun çıkaran kimseyle muhattap olmadan, sessizce pencerelerden birine yaklaştım. Artık ulumaları duyabiliyordum, fakat ormana çevrilen gözlerimin tek gördüğü rüzgârın şiddetiyle sallanan ağaçlar ve huzursuz bir karanlıktı. Arkamdaysa sesler giderek yükseliyordu. Laetitia'nın bağırmasıyla ani bir hareketle geriye döndüm. Her şey onun üstüne geliyordu, çileden çıkmıştı belli ki. Haksız sayılmazdı. Yanına doğru ilerledim, sesini kesen kalabalığa döndüm. Kesinlikle Olivia kadar sakin konuşamazdım, bunu hak ettiklerine inanmıyordum.

"O lanet çenenizi kapatacak mısınız, yoksa çığlığı yanıbaşınızda duymayı mı bekliyorsunuz? Ortalığı karıştırmakla elinize ne geçti? Merlin aşkına gidip yatın, ya da şöminenin başında oturup ağlayın. Profesör Glenn yakında burada olur, merak ettiklerinizi ona sorarsınız." Gelmeyeceğini adım gibi biliyordum. Ama profesörden bahsedişim, onun zihinlerinde yarattığı korku birazcık oyalanmalarına yeterdi. Bundan sonra başıma neler gelecekti acaba? Her şeye hazırlıklı olmak gerekti. Laetitia'ya döndüm, yüzümde huzursuzluğumu saklayacak bir gülümseme oluşturdum. Olivia'nın dudaklarından, kimimizin düşünmeye bile korktuğu bir gerçek dökülmüştü. Sağ elimi istemsizce cebime atıp asamı kavradım. İçimde korku değil, hırs vardı. Merak beni çoktan esir almıştı ve ormanda neler döndüğünü öğrenmeye kararlıydım. "Kimse bize neler olduğunu anlatmayacak... Burada böylece oturup bekleyemeyiz."

Gezgin

Frogonry, gerilim dolu bir kabusun tam ortasındaydı. Rüyasında isim veremediği yaratıklar ona doğru geliyor ve farklı seslerde çığlıklar atıyorlardı. Sanki bir mesaj vermek istiyor gibiydiler. Yaratıklardan biri Frogonry'e epeyce bir yaklaştı ve onu ileri geri sarsmaya başladı. En sonunda da ona elindeki yastığı fırlattı.
"Yastık mı?"

Ağzından zoraki çıkan bu sözlerle Frogonry afallamış bir şekilde yüzüne çarpan yastığı kenara itti ve onu uyandırmaya çalışan yatakhane arkadaşlarına baktı. Ona bir şey anlatmaya çalışıyorlardı; ama Frogonry öyle bir uyku sersemiydi ki her gece yatmadan önce rahatsız olmamak için taktığı kulaklıkların kulağında olduğunu unutmuş, sağır olduğunu düşünmeye başlamıştı. En sonunda arkadaşları ondan umudunu kestiler ve belli ki söylenerek uzaklaştılar. Frogonry hiçbir şeye anlam veremiyordu. Her zaman yatağının baş ucunda bulunan saatine göre saat gecenin yarısıydı ve arkadaşlarının onu bu şekilde uyandırması pek de hayra alamet değildi.

Yatağından apar topar kalktı ve kulağındaki sihirli kulaklıkları fark ederek çıkarttı. Ama çıkarttığı an ne yazıktır ki buna bin pişman oldu. Dışarda öğrenciler bağrışıyor, birbirlerine merakla sorular soruyor hatta bazıları-ki büyük ihtimal birinci sınıflar- ağlıyorlardı bile. Frogonry ürkerek, üzerindeki pijamaları çıkartmayı bile düşünmeden, yatakhanesinden fırladı. Ne oluyordu? Bu seslerin nedeni neydi?

Ürkek ama hızlı adımlarla dışarı çıktı ve ortak salon'da birikmiş olan kalabalığa baktı. Herkes korkuyla birbirine bakıyor ve tabi ki bağrışıyordu. Frogonry bir süre olanları anlamaya çalıştı. Ama insanlar o kadar karmaşa içindeydi ki bu kafasını daha da bir allak bullak ediyordu. Etrafta ki kalabalığın şiddetli sesi daha şimdiden başını ağrıtmaya yetmişti bile.

En sonunda birkaç yakın arkadaşını gördü ve onlara doğru gitti. Onlara ne olduğunu sordu. Anlattıklarına göre yasak ormandan büyük bir çığlık gelmiş ve herkes buna uyanmıştı. Tabi bazı gereksiz kişiler bunu farklı yorumlayarak küçük sınıfları korkutmuştu. Olay dedikodularla büyümüş, herkes korkuyla konuşur olmuştu.

Frogonry dudağını büktü ve çevredeki mavi kalabalığa baktı. Bir çığlıktan bu kadar kargaşa çıkacağı kimin aklına gelirdi. Zonklayan başını tutarak bir kenara çekildi ve oturdu. Bir süre olanlara seyirci kalmayı düşünüyordu. Ne de olsa bugün yeterince kabus görmüştü...

Karmaşa

Karmaşa

Similar topics

Similar topics