Kendimi Tristan'a bırakmış, rüzgarında savruluyordum. Sımsıkı kavradığı belimle beraber güven veren ses tonunu takındı. Ona karşı beslediğim sonsuz güven, aşk ve onu kaybetme korkusu içimi kemiriyordu. ''Ya gerçekten çok kötü bir şey olacaksa, o zaman ne yapacağım?... Onu bırakamam...'' Düşüncelerim bedenimi ele geçirdiği anlarda yasak ormanın girişine geldik. Korkuyla titreyen bedenim ve ritmi bozulmuş kalbim sadece Tristan'ın varlığı ile avunabiliyordu.

“Sevgilim, bana güvenmeyi asla unutma!”

Ona kendimden çok güvendiğim apaçık bir gerçekti ve bu gerçeği hiç bir şey değiştiremezdi. Kabul edercesine yavaşça başımı salladıktan sonra belimdeki eli artık ellerimdeydi. Avuçlarının içindeki elimin titrediğini hissediyordu, yasak ormanın ortalarına doğru gitmiştik ki burada kimse yoktu. Elini çeneme uzattı ve dudaklarıma kondurduğu öpücükle beni daha da telaşlandırdı. O neydi? Neden ondan korkacağımı düşünüyordu? Ona neden güvenmiyormuşum gibi yapıyordu? Sorular kafa kurcalarken bedenimde ki titreme durmuyordu.

“Sevgilim, sana söylediğim gibi ben farklıyım, bu farklılığımı merak ediyorsun. Ama seni korkutmak istemiyorum. Elinin titrediğini ve kalp atışlarının düzensiz bir ritim sergilediğini biliyorum. Sana son kez soruyorum; Bana güveniyor musun? Benim ve ne olduğumu görmek istediğinden emin misin?... Ben hayatımda ilk defa bu kadar korkuyorum kendimden, beni bırakıp gitmenden çok korkuyorum”

Onu asla bırakamazdım, bırakmayacaktım! Onsuzluk kavramı beni öldürüyordu adeta. Görmek istiyordum, benden ne olduğunu saklamaması gerekiyordu. Yalan dolan yok dememiş miydik?

Sesimi kendimden emin bir tona yükselterek:

'' Güveniyorum aşkım. '' dedim. Ona güvenimi hissetmesini istiyordum ve artık ne olduğunu öğrenmek...

Ursula Karanlık Ormana doğru hızlı hızlı yürüyordu yatağından Hogwarts çalışanı tarafından uyandırılmıştı. Zindanlardan bir trol kaçmış ve bu akşamın sorumlusu da o olduğu için direk olarak ona gelinmişti. Üstüne bir şeyler giymeden kendini odasından dışarı atmıştı. Sedef rengindeki ipeksi geceliği onu bir peri görünümüne barındırıyordu, çıplak ayakları toprağa her değdiğinde vücudundaki gerginliği de yere aktarıyordu, derin ruhu sessiz nağmelerle ritmik kalbine uyarak ilerliyordu. Bugünlerde korkunç bir yorgunluğa esirdi, vücudu hiç bitmek bilmeyen bir tempoda yaşamaya alışıktı fakat duygusal yoğunluk onda zehirli ve ölümcül bir etki yaratıyordu.
Yasak ormanın soluna doğru ilerlemeye karar verdiğinde arkasından gelen korku tüm benliğini sardı ve gerisin geri dönerek hızla o tarafa gitti, gördüğü manzara iliklerine kadar ürpermesine döndü.
Sonunda olmuştu demek Tristan dayanamayacak noktaya gelmişti, Olivia’nın boğazına doğru eğilmiş dişler aç bir yarasanınkinden farksızdı. Çocuğun gözlerindeki istek kalbindeki sevgiyle çarpışıyordu, anlaşılan. Bir şeyler yapmazsa olacaklar iki kişiyi de sonsuz bir hüzne sürükleyecekti. Kafasındaki düşünceler iki gencin arkasından yaklaşan troli gördüğünde darmadağın oldu hızla ileri atıldı ve Tristan’ı Olivia’dan ayıracak büyüyü söyledi ve hızla önlerine geçti. Bir vampirin hızına erişmeyi Raziel’e borçluydu, bu yüzden hala ona kızsa da boynundaki diş izleri yeterince anlamlıydı onun için. Tristan’a sert bir bakış attı ve

“Eğer kız da tek bir yara görürsem Tristan seni farelerle beslerim! Anladın mı beni? Şimdi uzaklaşın!”

Ursula gerekli sözleri söylemişti bu yaratık iki gencin uğraşamayacağı kadar belalı ve hırçındı ama işin kötü yanı Olivia’da Tristanla uğraşamayacak kadar narin ve kırılgandı. Son bir kez daha ikisine baktı ve tıslar gibi bir ses çıkartıp

“Hala buradasınız? Cezanızı iki katına mı çıkarmak istiyorsunuz?”

Sonun başlangıcı olur yaşamlar, ayda dans eden eşsiz vücutlar. Herkesin yaşamı özeldir nefes alabilen canlılar için peki ya bir yaratık için? Bir ucubeden farksızdır yaşamak için bir kadın tenine değil onun içinde dolana sıvıya ihtiyaç duyarlar. Her an sevdiği insanın sonu olabilecek bir hareket yapabilir boğazına değen dişler sonların başlangıçları olabilir. Ölümsüzlüğe adım atan beden bir armağan değil kocaman bir yalan olabilir ve Olivia bu yalanı kaldırabilecek biri değildi ama önce şu trolden kurtulmalı ve dua etmeliydi. Çünkü Trista’nın yapacağı bu hareket iki gencide acıya boğabilirdi. Onların kayalıklara doğru gittiğini görmek daha çok canını sıkmıştı orada saklanabilecekleri birçok oyuk vardı fakat baş başa kaldıklarında neler olurdu kim bilir. Bu saatte dışarıda ve burada olmamaları gerekirken buradaydılar ve daha tehlikeli bir yere doğru yol alıyorlardı. Kafasını trolden yana çevirmeye kalmadan çenesine gelen yumrukla başının döndüğünü beyninin kilitlendiğini hissetti. Geriye doğru savruluşu taş bir bebeğin duvara doğru atılıp çarpılışından farksızdı. Toprağa değen bedeni ve açık olan gözlerinin son gördüğü şey trolün Olivia ve Tristanın peşinden gidişi ve onların kaçan bedebleriydi.