-Tozlu Küçük Camın Yanındaki Masa-

Gezgin

Aranel herzamanki gibi kafasını dağıtmak birşeyler içmek ve gürültüden uzaklaşmak için hosmeade yollarına dökülmüştü hava bultluydu ve tatlı bir yelle birlikte gök yüzü karanlığa bürünmeye başlamıştı.Havaın karamasına yakın aranel domuz kafasına girmişti.

Gucurdayan kapının sesi ile tüm kafalar kapı ya yönelmiş içeride sessiz ve tozlu hava kapının gıcırtısı ile yankılanmıştı aranel tüm kafalar kendine çevrilince kafası ile haif bir selam vererek işlerideki küçük camın yanındaki masyaa doğru ağır adımlarla yürümeye başladı sandelyesi haifçe çekereke oturdu ve elini kaldırarak il bir ateş viskisisöyledi ve oturduğu yerden içeriyi ve aynı zamandan tozlu camdan bulanık görnen insanlara bakmaya başladı bu sırada viskisi gelmişti viskisinden büyük bir yudum alarak o günün yorgunluğunu çıkarmaya baktı

Muggle Kültürü Bürosu Başkanı

Genç bir kadın, sıradan bir insanın anlam veremeyeceği bir eylemde bulunuyordu: bahsedilen o "sıradan insanlar"ın haberinin olmadığı büyük bir okulun giriş katındaki bir natürmorttaki bir armudu gıdıklamaya çalışıyordu. Yavaşça kikirdemeye başlayan armut, yarım dakika içinde bir kapı koluna dönüşmüştü. İçeri girdiği zaman başına gelecekleri gayet iyi bilen genç kadın, hafif gönülsüz bir şekilde kapıyı itti. İçeri girdiği anda da bir sürü küçük -çoğunluğu sevimli- yaratık kadının çevresine toplanmaya başlamıştı. Genç kadın bu yaratıkların -bu türün örneklerine "evcini" denirdi- hepsinin yetiştirmesi gereken işleri olduğunu biliyordu ve onları işlerinden alıkoymak da hoşuna gitmiyordu. Yanakları pembeleşirken, mahçup bir edayla çevresindeki evcinlerine hitaben konuşmaya başladı:

"Ah, ben- şey... Rahatsız etmek istemezdim, sadece... bir bardak rica edecektim de."

Dugulandığı belli olan yaratıklar hem hüzünlü hem de mutlu bir ifadeyle yerlerine dönerken o genç kadın, çoğunluğun hitap şekliyle Ellie, düşündü. Dördüncü defa öğretmenlik yapacağı okul açılmak üzereydi, bu yüzden de çok gergindi. Bütün gün ders notlarını, ihtiyacı olan araç gereçleri, ters olan birşey varsa diye müfredatı, kısacası birçok şeyi kontrol edip durmuştu. Akşam yemeğini yedikten sonra da buna daha fazla devam edemeyeceğine karar vermişti. Dışarı çıkacak, Hogsmeade'de bir tur atacak ve ancak uykusu geldiğinde okula dönecekti. Çoğu zaman köye indiğinde gitmeyi tercih ettiği mekan Üç Süpürge olurdu. Ancak bu defa bir değişiklik yapmaya, Domuz Kafası’na gitmeye karar vermişti. Ona ta öğrenciyken verilen öğüdü de unutamazdı tabii: Domuz Kafası’na gideceksen kendi bardağını kendi götür. Evcinlerinin ona verdiği bardağı alıp Hogsmeade’ye doğru yürümeye başladı. Yürümek en sevdiği aktivite olmasa da oyalanmaya ihtiyacı vardı. Oyalanmalıydı ki, müfredatı bir milyon bilmemkaçıncı kere okumasın…

Yavaş yürümeye çalışsa da ayaklarının onu büyük bir hızla götürdüğünü, ancak Domuz Kofası’nın tabelasını görünce anladı. Dönüşte daha yavaş olmayı aklının bir köşesine yazarak kapısını açtı Domuz Kafası’nın. Kapı gıdırdayınca içerideki az sayıdaki insanın çoğu ona baksa da Ellie bunu fark etmedi. O camın yanındaki masada oturan adama bakıyordu. Üç büyücü turnuvasıyla gelen çocuğu… Pek de “çocuk”luk bir hali kalmadığını düşündü Ellie. O bunları düşünürken şaşkınlıkla bir kelime dökülmüştü dudaklarından: “Aranel?!” Bunu yaptığına pişman olması da çok uzun sürmedi elbette, tek kelime etmeden ordan çıkabilir, üç süpürgeye gidebilirdi. Aranel de Ellie’nin onu tanımadığını sanardı belki? Bunu düşünmeyi bırakarak yapabileceği tek şeyi yaptı, elinde olmadan gülümseyerek adamın karşısına oturdu. İzin isteme gereği duymamıştı, zaten Aranel de “oturma” diyebilir miydi ki? Barmenden bir kaymak birası istedi. Ardından da elindeki bardağı hafifçe salladı ve nazik olmaya çabalayarak ekledi:

“Ah, bu arada: Kendi bardağım var.”

Gezgin

Aranel sessiz sakin bir edayla ateş viskisini yudumluyordu artık burnaın o küf kokan bardaklarına alışmış gibiydi çünkü artık miyedesi eskisi gibi kalkmıyordu etrafa bakınırken büyük sessizlik kapı gıcırtısı ile bozuldu aranel istem dışı kafası kapıya kaydı ve karşısında Ellie ye görüncü şok geçirdi ve elindeki bardak kayarak yer düştü tek prça olan cam kadeh yerini tuz taneleri gibi olmuş cam parçacıklara braktı arane buna aldırış etmeksiniz kapıdaki bayana dikkatle baktı bu gerçekten Ellie di.Gözlerne inanmıyordu ondan uzun zamandan beri cewap alamıyordu enson hatırladığı bundan yıllar önceki baykuş postasıydı yazdıkları halla aklındaydı

Ellie son mektubunu aldım ve mektupların artık geç gelmeye başladı buna anlama veremeyirum durmstrng tan dışarı çıkamıyorum burada sıkı bir disiplin yönetmeliği uygulanıyor seni görmeyi çok istiyorum seni gerçekten çok özledim ve asla unutma seni seviyorum

bu mektuptan sonra hiç bir ceviap alamamıştı aranel o zamanlarda çıldıracak gibiydi yıllarca mektubun cewabını bekledi ama gelmedi acaba mektup ulaştı da ellie mi cwp vermedi yoksa mektup hiç eline ulaşmamışmıydı bunun cevabını hiç bilmiyordu.

Aranel geçmişten uzaklaşarak tekrar o tozlu domuz kafasına döndü ve gülmeseyerek

Ellie bu senmisin gözlerime inanamıyorum sen sen çok değişmişsin az daha seni tanıyamayacaktım ve 3 büyücü turnuvasında tanıştığımızdan dahada güzelleşmişsin

dedi ayakta ellie nin oturmasını bekleyerek ardından oturduktan sonra aranel bir kadehtaha ateş viskisi istedi ve gülümseyerek ellie geri döndü

Muggle Kültürü Bürosu Başkanı

Bundan hoşlanmaması gerektiğini bilmesine rağmen son hafta içinde yaptığı en iyi şeyin Domuz Kafası’na uğramak olduğunu hissediyordu. Düşünceleriyse tamamen farklıydı. Turnuvadan sonra Aranel’le görüşmeyi bırakmamışlardı, mektuplaşmışlardı. Bu durum bir süre devam etmiş, ardındansa Ellie ancak kendi yazışından aylar sonra cevap almaya başlamıştı. Çok uzun olmayan bir süre sonra da hiç mektup almamaya başlamıştı. Aklına gelen ilk şey Aranel’in Bulgaristan’da başka bir kız bulduğu olmuştu, çevresindeki herkes de “uzun mesafeli ilişkiler uzun süre yürümez” deyince bu konuyu mümkün olduğu sürece açmamaya, unutmaya yada unutmuş görünmeye çabalamıştı. Ve şimdi gerçekten unutmak üzereyken, birden bire karşısına çıkmıştı. Bu durumun hoşuna gitmemesi gerekiyordu ama… Daima duygularıyla hareket etmiş olan Ellie için, evet: bu olabilecek en güzel tesadüftü. Çoğu zaman çenesini kapatmayı seçen Mantıklı Ellie, bir soru sordu kendisine, “Sonra ne olacak?” Sadece birkaç saat konuşacaklar, sonra da birbirlerinden tekrar kopacaklardı büyük ihtimalle. Hayır, hayır. Bu kesinlikle en kötü tesadüftü. Onu geçmişten, günümüze getiren şeyse Aranel’in iltifatları olmuştu:

“Ellie bu senmisin gözlerime inanamıyorum sen sen çok değişmişsin az daha seni tanıyamayacaktım ve 3 büyücü turnuvasında tanıştığımızdan dahada güzelleşmişsin.”

Geçmişle ilgili hertürlü şeyi bu birkaç kelimeyle unutmuş olan Ellie –hiçbir zaman inkar etmemişti, kolay lokmaydı o- pembeleşerek Aranel’e baktı. Karşısındaki adamınki kadar olamayacak olsa da tatlı bir gülümseme belirdi yüzünde. Kelimeleri toparlamaya çalışarken Aranel bir kadeh daha ateş viskisi istemişti. Ellie, içeri girdiğinde Aranel’in elinde olan bardağın yere düşerek paramparça olduğunu da ancak o zaman fark etti. Birşeyler söylemesine fırsat kalmadan barmen, Ellie’nin söylediği kaymak birasını ve Aranel’in ateş viskisini getirmişti. Titremek üzere olduğunu hissettiği eliyle kaymak birasını kavradı ve çalışkan ev cinleri tarafından yıkanmış, tertemiz bardağa doldurmaya başladı. Bunu yaparken de konuşmaya. Eğer bu konuşmayı tam karşısında oturan adamın gözlerine bakarak yapıyor olsa bir tek anlamlı cümle kuramayacaktı, zaten bunun için bakmamaya çalışıyordu.

“Ben mi? Ee… Teşekkürler, sen de bayağı bir hoş olmuşsun hani. Peki, neler yapıyorsun; yani… şimdi? Seni Bulgaristan’dan buraya getiren nedir?”

Bardak dolunca, şanslı gününde olmalıydı ki konuşmasının bitimiyle aynı ana rastlamıştı, şişeyi az önce aldığı yere koydu. Birkaç saniye Aranel’le göz göze geldikten sonra kaymak birasının tadına bakmak için kaçırdı bu seferde gözlerini. Bir yudum bira içtikten sonra, artık kaçırmak için sebebi olmamadığı ve içten içe Aranel’le göz teması kurmayı istediği için bu sefer gözlerini dikti karşısındaki adama...

Gezgin

Aranel Ellie oturunca bir dakika bile gözlerini ondan alamamamıştı gerçekten çok güzeldi herzamanki gibi dedi kendi içinden ardından kendini toparlamaya çalışarak kendi kendine içinden söylenmeye başlamıştı mantığı ve duyguları ilkez bir birinden ayrılıyor ve zıt şekleri söylüyorlardı arael kendine gel o eski ellie deil belki de evlendi evlenmese bile bir sevgilisi vardır yoksa bile kız senii unuttu ki mektup bile yazmaya kalkışmadı diyordu .

Aaranel in heyecandan kalkbi yerinden çıkacak gibi atıyordu daha önce bukadar hzılı çarptığını farketmemişti farkedemezdide zaten ellie den sonra doğru düzgün bir ilişki yaşamamamıştı aranelin gözleri dolmaya başladı ellie ise gözlerini kaçırıyordu ardından aranel daha fazazla dayanamıyar

-ellie sana birşey sormak istiyorum

dedi olabildiğince sakin bir ses tonu ile ama sesi titriyordu

-mektuplar

dedi devam etmeye çalıştı ama sesi çıkmıyordu cümle kuramıyordu derdini anlatamayan bir ucube velet gibi hissediyordu derin bir nefes aldı ardından yutkunmaya çalışarak

-mektuplarıma neden cwp vermedin mektupların git gide daha uzun sürelerde gelmeye başladı ve ardından kesildi senden aldığım son mektup Aranel senletanıştığmızın 2 senesi ve bugun tanışma yıldönümümüz ile başlayan mektuptu ve ardından cwp yazdm ve birdaha cwp alamadm

dedi nefes nefese kalmış bir ifade ile elindeki ateş viskisini fondipledi içindeki hahareti bastırmak için ardından melinin biraz önceki sorduğ soruu cwplandırdı

-şimdi m napıyorum hogwarts ta şifacılık yapıyorum . durmstrn lı bir şifacı ilginç biliyorum ama o lanet okul müdürüne inat bir şifacı oldum ve çok memnunum şimdi bunları boşver bunları konuşmaya zamanımız olucak

dedi biraz önce sorduğu soruyu cevapladırmasını istiyordu büyük bir heycan için gözlerini tekrar ellie gözlerine bamaya özen göstererek artık ellie de gözlerini kaçımıyoru onun okyanus mavisi gözlerini iyice odaklandı ve kendini kaybetti eski günlerdeki gibi

Muggle Kültürü Bürosu Başkanı

Durmstranglı bu genç adamın İngiltere’de ne iş yaptığını düşünmeye çalışıyordu Ellie. Ne için gelmiş olabilirdi ki Britanya’ya? En kötü ihtimalden başladı düşünmeye, belki de evlenmişti ve balayı benzeri bir sebeple buradaydı? Karşısındaki adamı ne kadar çok sevdiği hariç, düşünmeyi başarabildiği tek şey buydu. Ancak karşısındaki o adam, hiç de mesleğini düşünüyormuş gibi gözükmüyordu. “Ellie sana birşey sormak istiyorum. Mektuplar!” Şaka mıydı bu? Devamının nasıl geleceğini merak etti. “Sana yazmayı kestiğim zaman neler hissettin?” falan mi diyecekti Aranel? Ama hayır, titrek sesi hiç de öyle diyormuş gibi gelmiyordu.

“Mektuplarıma neden cevap vermedin mektupların git gide daha uzun sürelerde gelmeye başladı ve ardından kesildi . Senden aldığım son mektup Aranel senle tanıştığmızın ikinci senesi ve bugun tanışma yıldönümümüz ile başlayan mektuptu ve ardından cevap yazdım ve birdaha cevap alamadım.”

Çok kötü bir şakaydı belkide, dünyadaki en kötü şaka. Ellie yazmayı hiç bırakmamıştı, esas ona gelen mektuplar kesilmişti. Mektup yazması onun açısından yeterince zor oluyordu belki ama –Durmstrang’ın yeri gizli tutuluyordu, nerede olduğunu bilmediği bir kişiye mektup yazması da zordu haliyle- asla yazmayı kesmeyi düşünmemişti, bir cevap alamayan Ellie’ydi! Aranel’in daha sonra söylediklerini ilk söyledikleri kadar tuhaf bulmadı bile. Ancak söylediklerinde geçen bir tamlama, bu gizemin Ellie’nin gözünde aydınlanmasını sağlamıştı: Durmstrang Müdürü. Yüzüne yerleşmiş şaşkın bir gülümsemeyle tekrar etti bunu.

“Lanet Durmstrang Müdürü, Durmstrang Müdürü! Tabii ya, işte bu!”

Açıklama yapmaya yanaşmadan kaymak birasından bir yudum aldı. Yıllarca kafasını kurcalamış sorunun cevabını bulmuştu sonunda. Yaşadığı rahatlamayla ancak o zaman Aranel’in söylediklerini yorumlayabildi. Hogwarts’ta mı çalışacaktı, onun çalıştığı yerde? Bu duyduğu en iyi haberdi!

Gezgin

Ellie Araneli dikkatle ve mereklı bir şekilde dinledi ardından biraz düşündükten sonra

-Lanet Durmstrang Müdürü, Durmstrang Müdürü! Tabii ya, işte bu!”

dedi önemi birşey bulmuşçasına aslında önemli birşey bulmuştuda çünkü mektuplerı ele geçiren eski durmstran müdürüydü dehşet verici bir otorite kurmaya çalışan okul müdürü öğrencilerinin aklıllarının başka yönlere kaymasını engellemk için mektupları gelen hediyeleri hepsini denetliyor gerekirse vermiyordu bile Ellie tam bu noktaya ayak bastı aranel ellie nin lanet durmstran müdürü demesyle kafasındaki tüm sorulrular yok olmaya ve tm hrşeyi anlamaya başlamıştı ve aranel eğer düşündüğü gibiyse ki öle ne ellie mektuplarını kesmemiş onlrı müdür elle geçirmişti.

Aranel bu olaya baştan gerçekten sinirlendi o müdür kim ola biliyordu ki bunları yapablme hakkkına sahipti die düşünüp durdu bu messleği seçmesindeki anna etkende o lanet müdürdü onunla kapışmasaydı ksks yada iksir prof.u rahatlıkla ola bilirdi müdür bunu istiyordu aranel onun istediklerini yapmak istemediği için bir şifacı olmaya karar vermişti hereydenuzaklaşarak aranel ilk baştan üzüldüğü bu konuya ardından sevindi çünkü ellie mektplarını kesmemişti herşeye rağmen onu sevmeye dvam etmişti aranel sonradan ciddileşerek tüm bu yanıtlar belki kapsamı içine girdi ardından ciddileşerek

-haklısın o lanet müdür ne benim yazdıklarımı sana yolladı nede senin yazdıklarını bana verdi aslında bu olaya şimdi sevinmedim desem yalanoluur çünkü

dedi ve durdu devamını söylemelimiydi yada herşey için çok mu geçti ona mektupları vermemesine sevindim çünkü beni sevmekten vazgeçmeişsin bende seni eskisi kadar çok seviyorum diye bilirmiydi herşey içi çokmu geçti yoksa

Muggle Kültürü Bürosu Başkanı

"Haklısın o lanet müdür ne benim yazdıklarımı sana yolladı nede senin yazdıklarını bana verdi aslında bu olaya şimdi sevinmedim desem yalan olur çünkü..."

Devamını duymak en çok isteyeceği şeylerden biriydi Ellie'nin. Ama belki de Aranel'in aklına birileri gelmişti: karısı, kız arkadaşı yada o türden birileri, hatta belki de çocukları. İçini kaplayan burukluk ile Aranel'in Hogwarts'ta çalışmasının o kadar iyi olup olmadığını düşündü, her gün kendisi dışında birileriyle evli bir Aranel'le karşılaşmayı kesinlikle kaldıramazdı. Criciatus Laneti’nden de öte bir şeydi bu. Ne olursa olsun Aranel’in yanında olmanın doğallık, başı bağlı bir Aranel’le bulunma olasılığının da yapaylık verdiği bir gülümsemeyle birşeyler söylemeye çalıştı.

“Evet, sanırım ben de biraz sevindim. Görmeyeli… Yada yazmayalı... Nasılsın peki?”

Söylerken Aranel’in evli olup olmadığını anlamak amacıyla, onun parmaklaırnda alyans aramakla meşguldü. Bir yüzük göremese de moralini düzeltmeye ytmedi bu, Aranel’in büyük ihtimalle bir kız arkadaşı vardı. Çareyi kaymak birasından birkaç yudum daha almakta buldu.

» Masa NO:4

-Tozlu Küçük Camın Yanındaki Masa-

-Tozlu Küçük Camın Yanındaki Masa-

Similar topics

Similar topics