Albert sonunda kendine gelebilmişti. Onu yerde kanlar içerisinde görmek korkunçtu ama şimdi çok iyi gözüküyordu. Carmelita, Albert'in ayağa kalkmasına yardım ederken teninin ilk defa bu kadar soğuk olduğunu fark etti ama ne gariptir ki bu soğukluk yakıcı bir etki bırakıyordu. Tenine değen her hücresi ayrı ayrı kavruluyordu sanki.
“Ç-çok t-teşekkür ederim, Carmelita.”
Carmy kafasını sallamakla yetinmişti. Onun yerinde kim olsa aynı şeyi yapardı. Bundan farklı anlamlar çıkarılması kesinlikle yanlıştı. Onun için döktüğü gözyaşları sadece arkadaşına zarar gelmesiyle çektiği acının etkisiydi. Başka hiçbir şeyi yerine koyamıyordu. Koysa da yakıştıramıyor, zihninden silip atmaya çalışıyordu. Albert başkasını seviyordu. Bunu onun ağzından duymuştu. O kişi kesinlikle kendisi değildi. Artık bunu anlamalı ve olmayacak hayallere bağlanmayı bırakmalıydı. Ne kadar acı olduğunu bilse de ondan vazgeçmeliydi. Zorundaydı. Zorla onu kendine âşık edemezdi ya? Onu unutmanın tek yolu ise araya mesafe koymak ve gerisini zamanın şefkatli kollarına bırakmaktı. Saçma sapan yakınlıklar göstermeyecekti bundan sonra. Ondan uzak durması fayda eder miydi bilemiyordu ama en azından etkili olurdu. Başka türlü onu kesinlikle unutamazdı.
“Umarım, o çocuk Yasak Orman’dadır. Onunla görülecek bir hesabım var.” Daldığı düşüncelerden Albert'ın sinirle mırıldanması sayesinde çıkabilmişti. Havada süzülen kâğıdı eline aldı.
"Haydi, git ormanın derinliklerine, aradığın eşya orada bir yerlerde!” Saçmalık! Tam anlamıyla saçmalık! Yasak Orman'a gitmeyecekti. Oraya gitmesi demek bir oyuna daha kanması demekti. Bu zevki o aptal çocuğa tekrar yaşatmayacaktı. Buradan sonra gideceği yer belliydi. Onu bekleyen sıcacık yatağı. Peki ya gidebilir miydi? Günlüğünü hala bulamamıştı ve nasıl bulacağını da bilmiyordu. O Slytherin'lı kaybettiğimiz eşyaları biliyordu ve söylediğine göre yerlerini de. Onun bu saçma oyunlarına devam etmekten başka şansı yok gibiydi. Ya bu eziyete katlanıp günlüğünü alabilecekti ya da günlüğünün yokluğuna alışması gerekecekti.
"Bu sefer eşyalarımızı alamazsak gerçekten sinirleneceğim. Nasıl bir oyundur bu böyle!?"
Günlüğünü bu sefer alamazsa kendine hâkim olabilir miydi? Hayır, ama ne yapabilirdi ki? Yine birkaç büyü savurur o da ödlek gibi kaçardı. Bu işin nereye varacağını çok merak ediyordu.
Kendine verdiği sözleri bu kadar çabuk terk edeceği aklına gelmezdi. Albert, ondan destek alabilmek için kolunu omzuna atmıştı. Ona bu kadar yakın olması iyi değildi. Hem de hiç iyi değildi. Tenleri birbirlerine değerken işler hiç kolay olmuyordu. Sadece arkadaşça bir yakınlaşma.
Neden her zaman her hareketini başka şeylere yoruyordu bilemiyordu. Albert yaralanmıştı ve toparlanması elbet zor olacaktı. Ondan yardım alarak yürüyorsa bunda farklı ne olabilirdi? Hiçbir şey. Kolunu Albert’in beline doladı ve diğer eliyle de omzundaki elini kavradı. Amacı arkadaşına elinden geldiğince yardım edebilmekti. O an aklından geçen farklı arzularını savuşturdu ve Albert ile Yasak Orman’a ilerlemeye başladı.
Anasayfa 
