Yanılgılar

VII. Sınıf

Alexis'ten öpücük beklerken esen bir rüzgarla beraber kendini Tristan'ın kollarında bulan Olivia tedirgin olmuştu. Alexis'in sırrını öğrenmesini istemezdi. Neredeyse tüm okul öğrenecekti bu sırrı. Tristan başını sevgilisinin saçlarına gömmüş kokusunu adeta ona özel bir uyuşturucuymuş gibi ciğerlerine dolduruyordu. Havaya Güneş hakimdi, yükseldikçe sıcaklıkta artıyordu. Alexis ise çaresizce gözleriyle ne olduğunu ve Tristan'ın ne ara geldiğini çözmeye çalışıyordu. Uyuşmuş bir şekilde yükselen Tris'in sesi Olivia'nın başını ona döndürmesini sağlamıştı. Gözündeki özlemle beraber sevgilisine bakan Olivia ona gülümsed.

"Beni çok merakta bıraktın sevgilim? Yoksa beni istemiyor musun artık?"

Olivia bu sözlerin üzerine sevgilisine öfke dolu bir bakış atmıştı. Son cümleden hiç hoşnut değildi, aşk dolu bakışlarının ucunda artık öfke ve ''Saçmalama'' diyen anlamlar vardı. Bu tip şeylerden hoşlanmayan Olivia elini Tristan'ın yüzüne götürdü ve ona bir şey söylemek için dudaklarını kıpırdattığı sırada onu hızlıca ağaca çıkaran Tristan'ın güldüğünü farketti. Bunun üzerine Tristan, onu dürten sevgilisi ile beraber tekrar aynı yerlerine dönmüştü. Tristan şimdi sadece Alexis'e bakıyor ve gülümsüyordu. Kolunu Olivia'nın beline dolamış bir şekilde yerde duruyorlardı. Alexis hala şaşkınca onlara bakarken Olivia artık açıklamak istiyordu ama sır onun değildi ve bunu açıklayamazdı. Alexis ise bunu farketmeyecek kadar aptal bir kız değildi, o çok zekiydi. Aslında başlarda bir Ravenclaw'lu olacağını düşünüp durmuştu Olivia. Kafasında oluşan düşünceler onu ele geçirmişti. '' Of, Alexis'e bir yalan daha bulmam gerekecek... Gerçeği öğrenince kim bilir bana nasıl davranacaktır. Bana çok kırılacak eminim. '' Tüm bunlar içinde kalbini kemirirken Alexis hala şaşkınca bakıyordu. Tristan ise konutu dağıtmak amacı ile Alexis'e selam vermeyi seçti.

"Merhaba Alexis, nasılsın?"

Olivia, Alexis'in işkillendiğinin farkındaydı. Aslında bunun farkında olmaya gerek yoktu. Bu durumda herkes aynı hislere kapılırdı. Üzerlerinde geçen bulut ile beraber bir anlık kararan hava terkar aydınlığa kavuştu. Alexis meraklı gözlerle onlara bakıyordu. Olivia konuyu değiştirmenin fayda etmediğinin farkındaydı, Tristan'da. Avlunun ortasında bunu yapması biraz garip değil miydi? Olivia, sevgilisiyle buluşacağını Alexis ile atışırken tamamen aklından çıkarmıştı. Planlarına göre Alexis' le konuşup hemen oun yanına gidecekti, ama nerde... Olivia yüzünde oluşan gülümsemeyle Tristan'a döndü ve yanağına elini götürdü. Dişlerini sıkıyordu. Kurduğu onu istemediği düşüncesi onu oldukça derinden yaralamıştı. Böyle bir şeyi nasıl olurda düşünürdü? Öfkesine hakim olamayarak o gergin sesiyle '' Bir daha böyle şakalar yapma şakacı çocuk. '' dedi. Bu uyarı sadece kurduğu cümle içindi. Onu istemediğini düşünmesi yüzünden şimdi Olivia sadece Alexis'e bakıyordu. Ona kızacağını bildiği halde sevgilisinin böyle şeyler demesi ona göre bir tribi haketmişti. Ama ters davranmaya da dayanamıyordu ki. Aldığı nefesle beraber damarlarında o dolaşıyordu adeta, ona aşıktı. Var mıydı daha ötesi? Dayanamayarak yanağına bir öpücük kondurdu. '' Asla olamaz öyle bir şey... Biz bir bütünüz unutma. ''

Şimdi ise Alexis'in o şaşkın bakışlarını gidermeleri gerekiyordu. '' Ee Alexis, sanırım senin bana bir öpücük borcun vardı. Yanılıyor muyum kardeşim? '' diyerek konuyu değiştirmeye çalışan Olivia umutlu gözlerle Tristan'a bakıyordu. Gözleri takılmış bir plak gibi onun gözlerine bakarak yüzünü süzüp duruyordu.

Gezgin

Hayır ne münasebet hanımefendi? ''

Gözlerinde ışıltı yerine hüzün vardı şimdi. Olivia onu affetmemişti işte. Mavi gözleri puslu bakıyordu. Soğuk bakışları Alexis’I bitirmişti. Bedeninde derin bir etki yaratmıştı bu bakışlar. Onu asla kaybetmek istemiyordu ama yitip gitmişti ellerinden kardeşi. Yüzündeki soğuk ifadeye daha fazla bakamadan gözlerini başka bir yöne çevirdi. Ayağa kalkıp bir şeyler diyecekken Olivia’nın gülümsediğini belirten ses tonu ile söylediklrini duydu;

" Öncelikle sıkı sıkı öpmeniz gerekiyor... ''

Alexis bunları duyunca yüzünde oluşan hafif bir tebessüm ile Olivia’ya baktı. Bu kızın şakaları Alexis’i her defasında çıldırtıyordu. Yanıt vermek ile vermemek arasında kararsız kaldı. En sonunda dayanamayıp kahkaha atmaya başladı. Atışmalardan sonar sinirleri bozulmuştu. Alexis kendine hakim olamıyordu. Olivia ise şaşkın bakışlarla onu izliyordu. Snonuda kendine hakim olmayı başarıp sessizliğini sürdürmeye başladı tekrardan.

Olivia ile tam konuşacakken Tristan belirmişti. Alexis gözlerini ona doğru çevirip içindeki huzursuzluğu takmamaya çalıştı. Gözlerini devirip sevgi dolu hareketlerini görmezden gelmeye çalıştı. Gözlerini tekrar onlara doğru yönlendirdiğinde orda olmadıklarını farketti. Şaşkınlıktan açılmış gözleri ile kendini aptal gibi hissediyordu nedense. Belki de Ortak Salon’a gidip biraz orada oyalanmak daha iyi olacaktı. Ama gözleri Olivia’yı arıyordu. Nefesini aldığı zaman içindeki huzursuzluk onu daha da beter ediyordu.

Güneşin gözüne geldiğini farkettiği zaman gözlerini kısmıştı. Eliyle ovaladıktan sonar olduğu yerde duran Olivia ve Tristan’I gördüğünde artık ne yapacağını bilemez hale gelmişti. Önüne gelen saçlarını eliyle iterken Tristan’ın sorsunu duydu;

"Merhaba Alexis, nasılsın?"

Alexis ne diyeceğini bilmiyordu. Şaşkınlığıyla daha fazla rezil olmak istemiyordu. Kuru bir tebessümle sesine normallik verip söyledi;

“İyiyim Tristan. Gördüğün gibi işte. Sen nasılsın?”

İki sevgilinin konuşmaları Alexis’I biraz sıksa da sap gibi dikilmemek için biraz hareket edip farklı bir yöne geçti. Olivia’nın sesi arkasından gelmişti;

'' Ee Alexis, sanırım senin bana bir öpücük borcun vardı. Yanılıyor muyum kardeşim?

Öpücük borcu. Alexis gülümseyip tekrar ona döndü ve “Hayır yanılmıyorsun kardeşim. “ deyip onun yanına bir öpücük kondurdu. Daha sonra Olivia’dan ayrılıp hiç bir şey demeden sessiz ruh haline büründü. Gitmeliydi belki de…Yalnız kalıp vakit geçirmek isteyebilirlerdi çünkü. Kararsızlığı yine esir almıştı Alexis’i. Bu durum yüzüne de yansımıştı.

VII. Sınıf

Tristan elini Olivia’nın belinde sıkıca tutuyordu. Karşısında turan Alexis’e kocaman bir gülümsemeyle bakıyor ve inceliyordu. Acaba Tristan için ne düşünüyordu? Derste olanlardan sonra bir şey anlamış mıydı? İkisi burada neden konuşma yapıyordu? Aklındaki sorularla uğraşırken, Olivia’nın kokusu birden Tristan’a hücum etti. Garip olsa da boğazında herhangi bir alev yükselmemişti. Bu kokuya nasıl alışmıştı böyle? Elini onun saçlarına götürerek gezindirmeye başladı. Her bir saç tanesi Tristan’ın pürüzsüz elinden geçiyordu. Gözleri hala Alexis’in üzerideydi, daha cevap vermemişti. Alexis’in yüzü değişiyordu, sanki Tristan’dan pek hoşlanmıyordu. Yüzündeki o buruşturma ve huzursuz bakışlar Tristan’ın ilgisini çekmişti. Neden böyleydi? Tristan ona ne yapmıştı?

“İyiyim Tristan. Gördüğün gibi işte. Sen nasılsın?”

Ne kdar soğuk bir konuşmaydı. Bu kızda bir şeyler vardı. Onunla sadece sınıfta konuşmuşlardı. Aralarında geçen olay pek iyi olmasa da Tristan kendini toparlamayı başarmıştı. Ama şimdi aklı yerindeydi ve rahatça davranabiliyordu. Alexis’i kötü düşüncelerden arındırmalıydı. Ona gerçekten iyi davranmaya başlamıydı.

“Sanırım iyiyim Alexis, ama anlamadığım bir şey var; Sen benden pek hoşlanmadın sanırım yani pek sevmiyorsun beni, nedenini anlamıyorum?”

Tristan meraklı gözlerle Alexis’e bakmaya başlamıştı. Gözlerini onun gözlerine odaklayarak bazı cevaplara ulaşmak istiyordu. Yanında duran Olivia her şey bildiği için çok rahat davranıyordu. Olivia’da elini Tristan’ın beline dolamıştı. Bir Tristan’a bir Alexis’e bakarak konuşmaya başladı.

“Ee Alexis, sanırım senin bana bir öpücük borcun vardı. Yanılıyor muyum kardeşim?”
“Hayır, yanılmıyorsun kardeşim”

Diyerek Olivia’nın yanağına bir öpücük kondurdu. Tristan’ın sorusu havada kalmıştı. Olivia bilerek mi yapmıştı. Tristan’dan ya da Alexis’ten bir şeyler mi saklamak istiyordu. Tristan, bu soğukluğun nedenini çok merak ediyordu. Alexis’in yüzünde bir kararsızlık belirdi. Gözleri bir ikiliye bir de yanındaki boş araziye bakıyordu. Gitmeye mi karar vermişti ya da gitmemeye mi? İki durum arasında kararsız kaldığı her halinden belli oluyordu.

“Bir yere gitmiyorsun öyle değil mi Alexis, ben geldi diye gitmek zorunda değilsin, senin benimle bir problemin mi var, anlamış değilim. Bulunduğum ortamlarda bulunmak istemiyor gibisin?”

Gezgin

Sanırım iyiyim Alexis, ama anlamadığım bir şey var; Sen benden pek hoşlanmadın sanırım yani pek sevmiyorsun beni, nedenini anlamıyorum?”

Bir satranç oyununda şahın mat olduğu gibi köşeye sıkışmıştı. Şimdi ne demeliydi. Açık açık bir vampire olduğunu soramazdı. Gerçekten yanılıyorsa o zaman hayatı boyunca Olivia onu affetmezdi. Bunu bile bile göze alarak sorusunu soramazdı. Ruhuna bırakılan bu acı soru ile başbaşa kalmıştı kendi içinde. Başını kaldırıp yukarı baktı. Gözüne gelen güneşten dolayı hemen indirmek zorunda kaldı. İndirdiğinde ise onu karşılayan Tristan’ın meraklı bakışları oldu.

Olivia’ya bunu yapamazdı. Az once kaybediyordu, bir daha kaybetmek için riske giremezdi. Köşeye sıkıştığının farkına varmıştı. Çözüm bulması lazımdı. Sesine normallik Verdi en sonunda;
“Tristan bunu da nereden çıkardın? Elbette ki iyi birisin. Olivia ile çok iyi bir uyum sağlamışsın. “ deyip gülümsedi. Pişmanlığının doruğa çıktığı anlar geri dönüşünün olmadığını anladı. Tristan’ın meraklı bakışları Alexis’in üstünden gitmiyordu. Alexis bu durumdan bunalmaya başlamıştı. Gözlerindeki endişeyi saklamak için bahaneler uydurmalıydı. Olivia ise çok rahat davranıyordu. Alexis kararsızlığının yüzüne yansıdığını Tristan’ın sorusundan bir kez daha farketmişti.
“Bir yere gitmiyorsun öyle değil mi Alexis, ben geldi diye gitmek zorunda değilsin, senin benimle bir problemin mi var, anlamış değilim. Bulunduğum ortamlarda bulunmak istemiyor gibisin?”

Bu sorgulamadan dolayı öfkelenmişti. Onu çok sevmişti. Olivia için harika biriydi ama Tılsım dersinde olanlar kafasını çok karıştırmıştı. Bunun cevabını şu şekilde Verdi;
“Hayır Tristan tamamen yanlış anladın beni. Sadece kafam çok karışık bu günlerde. Daha fazla konuşmak istemiyorum bu konuda. Ayrıca siz sevgilisiniz yalnız kalmak istersiniz diye düşünüyorum. Sizi kıracak bir şey yaptımsa özür dilerim. “ Konuşmasını bitirdiğinde nefes nefese kalmıştı. Ama sezgileri onu bırakmıyordu bir türlü. Çoğunlukla gerçek çıkardı bu sezgileri. Yanıldığı olmamıştı şu ana dek. Onu daha kim bilir ne süprizler bekleyecekti?

VII. Sınıf

Elleri Olivia'nın saçlarında gezen Tristan'ın bu öpcük olayıyla sevgilisinin bir şeyleri saklama çabasında olduğunun farkındaydı, oysa Olivia sadece o sırrını duyurmak istemiyordur diye bu şekilde konu değiştirip durduyordu. Alexis ne yapacağını şaşırmış tavırlar içerisindeydi. Öpücük borcu vardı tabi ya, bir borç... Oysa daha demin arkadaşlıklarının bitmek üzere olduğunu unutmuş gibilerdi. Akıl sır ermeyen bu dostluk, onlara göre kardeşlik, engel tanımamaya devam ediyordu. Tek duvar Olivia ve Tristan'ın, Alexis'e söylemediği ya da söyleyemediği vampir hikayesiydi. Onları belki de sessizce çökertecek bir yılandı bu yalan. Ama yalan da söylenmemişti, dudaklar kıpırdamamış ve hiç bir şey anlatılmamıştı. Kötü olan da işte bu olaydı, sessizlik... Kan dondurucu bu sessizlik, sinsice ayıracaktı belkide onları ama Olivia buna izin veremezdi, vermemeliydi! Kardeşini kaybetmek onun için bu kadar kolay olmamalıydı. Bir yandan da o sır onun değili ama söylese de bir şey olmazdı. Ama sır Tristan'ındı, canından çok sevdiği biricik sevgilisinin. Gözlerine bakarken ondan onay almadan böyle bir şey her kime olursa olsun söyleyemezdi. Tristan'ın bu durumdan kurtaracak söyler söylemesini istiyordu sadece. Tüm bu düşünceler beyninde bir kurt gibi kendi kendini yerken Alexis'in yanağına kondurduğu öpücük ile beraber Dünya'ya geri dönen Olivia'nın yüzünde konunun dağılmasının gururunu taşıyan bir tebessüm belirmişti bir süre önce ve o tebessüm hala yerini koruyordu. Sahte de olsa gerçek sevgi dolu bir tebessüm.

Alexis bir yere gidecekmiş gibi bakıyordu. Bir ileride ki boşluğa bir de Olivia ile Tristan'a. Onları rahatsız edeceğini düşündüğü yüzünden belli oluyordu ama hiçte öyle olmayacaktı. Olivia onu rahatsız edecek olsaydı asla Tristan'la buluşmasını bırakarak kardeşinin yanına gelmezdi. Sonuçta kardeşlerdi. Olivia'nın bir şey demesine gerek kalmadan söze giren Tristan, Olivia'nın söylemek isteyipte söyleyemediklerini dile getiriyordu adeta...

“ Bir yere gitmiyorsun öyle değil mi Alexis, ben geldi diye gitmek zorunda değilsin, senin benimle bir problemin mi var, anlamış değilim. Bulunduğum ortamlarda bulunmak istemiyor gibisin? ”

“ Hayır Tristan tamamen yanlış anladın beni. Sadece kafam çok karışık bu günlerde. Daha fazla konuşmak istemiyorum bu konuda. Ayrıca siz sevgilisiniz yalnız kalmak istersiniz diye düşünüyorum. Sizi kıracak bir şey yaptımsa özür dilerim. “

Alexis'in bu tedirgin ve düşünceli tavırları Olivia'nın kardeşlik duygusundan bir kaç parça daha kırılmasına sebep oluyordu. Rahatsız olmak, kırmak vs. gibi ifadeler oldukça saçmaydı. Yüzündeki asıklık ile beraber Alexis'i süzen Olivia sadece üçünün duyabileceği sakin ama kırgın sesiyle konuşmaya başladı. İlk defa sesi bu kadar kırgın çıkıyordu, Alexis'in düşünceleri onu çok üzmüştü. Bir yabancı olsaydı düşünceleri doğru olabilirdi ama kardeşi için asla böyle olamazdı. Kardeşlik her an yanında olmak, onu bunalsa bile takip altına almaktı belkide, belki de Alexis gibi çekinmekti...

'' Kıracak bir şey yapmak mı? Alexis başa dönüyoruz kardeşim, herşeyin başına... Hiç bir yere gitmiyorsun, lütfen... Kardeş değil miyiz biz, seni gitmesi gereken bir fazlalık gibi görmüyorum ben. Eminim ki Tristan'da öyle düşünüyor, şimdi kalıyorsun. ''

Herşeyin başı... Ah, evet herşeyin başında Olivia konuşamıyordu, o siyah demir kapının önüne teyzesi ile birlikte cisimlendiğinde sadece nereye geldiğini düşünen meraklı gözleri etrafı süzüyor ve piyanoların o yeni cila kokusu içine doluyordu. Alexis ilk günden Olivia'nın en yakını olmuştu. Günler geçtikçe hep birlikte olur olmuşlardı. Oysa Olivia'nın konuşmamasını Alexis bir kırgınlık gibi algılıyor ve her defasında onu konuşturmaya çalışıyordu. Ondan bir şey yaptıysa onun adına üzgün olduğunu ve onu affetmesini isteyip duruyordu. Ta ki teyzesi Alexis'e durumu anlatana kadar... Tüm bunları düşünen Olivia, Alexis'e beklentili gözlerle bakıyordu. O sırada Olivia'nın üzerine doğru yaklaşan pati sesleri oldukça tanıdıktı. Birden bire önlerinde beliren Queen (Olivia'nın peyaz, Golden cins,beş aylık köpeği) Alexis'in yanına gitmişti. Onu tanıyordu ve onu sevmesinden çok hoşlanıyordu. Bir kaç kez şımardıktan sonra Tristan'ın etrafında dönerek onu koklamaya başlamıştı, onu tanımaya çalışıyordu. Gözlerini Alexis'ten çeken Olivia, Queen'e bakarak sevgi dolu bir sesle '' Tris'i rahat bırak kızım... '' dedi. Bunun üzerine Tristan'ın önünde duran Queen, Tristan'a o tatlı ve masum gözleriyle bakmaya başlamıştı. Olivia ise tekrar gözlerini Alexis'e götürmüştü, bu Tristan konusunun açıklığa kavuşması için belkide dua ediyordu içinden. Onun için endişelenen birini oluşu Olivia'yı mutlu ediyordu. Konudan Alexis'in uzak kalmasını istemiyordu, sap gibi kalmayı kimse istemezdi. Bir yandan da Queen'in sevgilisini rahatsız etmemesini istiyordu. Sessizlik çökmüştü ortama. Hafif esen meltem rüzgarının oynattığı yaprakların hışırtısı dışında bir ses yükselmiyordu ve Queen'in havlamaları.

VII. Sınıf

“Hayır Tristan tamamen yanlış anladın beni. Sadece kafam çok karışık bu günlerde. Daha fazla konuşmak istemiyorum bu konuda. Ayrıca siz sevgilisiniz yalnız kalmak istersiniz diye düşünüyorum. Sizi kıracak bir şey yaptımsa özür dilerim.”

Alexis… Alexis, bir konuyu oldukça derin bir şekilde ele alarak inceleyen bir kızdı. Konunu en ince hatlarına kadar sorgulamak ve öğrenmek istiyordu. Bu nedenle Tristan hakkında olumlu düşünceye sahip olamıyordu. Tristan gizemli olmalıydı, salkıdığı sırrın başkaları tarafından bilinmemesi gerekiyordu. Buradaki konuyu fazla uzatmayacaktı. Konuşmak için derince bir nefes aldı; fakat sevgilisi ondan hızlı davrandı ve o kadifemsi sesiyle dudağından dökülen sözleri dinlemeye başladı.

“Kıracak bir şey yapmak mı? Alexis başa dönüyoruz kardeşim, her şeyin başına... Hiç bir yere gitmiyorsun, lütfen... Kardeş değil miyiz biz, seni gitmesi gereken bir fazlalık gibi görmüyorum ben. Eminim ki Tristan'da öyle düşünüyor, şimdi kalıyorsun.”

Tristan’ın söylemek istedikleri sözlere Olivia tercüman olmuştu. Alexis’i gitmesi gerekn bir fazlalık olarak görmüyorlardı, aksine burada onlarla birlikte kalacak kişi olarak görüyorlardı. Tristan’ın içindeki sevgi bir kat daha arttı. Sevgilisiyle aynı düşünceleri paylaşıyorlar ve birbirlerine tercüman oluyorlardı. Olivia’da Tristan’ın sırrına sadık kalarak hiç belli etmiyordu. Yeniden ona yaklaştı ve yanağına bir öpücük kondurarak konuşmaya başladı.

“Evet aşkım, haklısın, sessiz düşüncelerime tercüman oldun. Evet Alexis, bende Olivia’ya katılıyorum, sen Olivia için değerlisin ve onun değer duydukları benim içinde değerlidir. Bizi kırmak için bir şey yapmadın bu yüzden özür dilemen gerekmiyor, senden tek istediğim benim hakkında olumlu düşünceler besle, biliyorum son karşılaşmamızda sorun yaşadık, o gün kendimde değildim ve ne yaptığımı bilmiyordu, özür dilemesi gereken biri varsa o da benim, özür dilerim Alexis!”

Konuşmasını bitirdikten sonra gözlerini Alexis’in gözbebeklerine kilitledi ve bir şeylerin cevaplarını aramaya başladı. Alexis’in düşünceleri karışmış mıydı? Gözlerinde sadece şaşkınlık ifadesi vardı. Birden sağ ayağından bir sıcaklık hissetti ve gözlerini yere yöneltti. Gördüğü golden cinsi bir köpekti. Ne kadar da hoş bir köpekti. Bu Olivia’nın evcil hayvanı Queen olmalıydı. Tüylerinin sarılığı güneşin etkisiyle parlıyordu. Olivia ona gerçekten çok iyi bakıyordu. Tristan yüzünde oluşturduğu gülümsemesiyle Queen’i eliyle okşadı. Queen çok akıllı bir canlıydı ve verilen emirlere itaat ediyordu. “Tris’i rahat bırak kızım…” Olivia’nın o kadifemsi sesi yeniden çıkmıştı ve Queen’e bir şeyler söylemişti. Queen olduğu yerde durdu ve Olivia’nın dediğine uyarak yerde yatmaya başladı. Yattığı yerden sıkılmaya başlayan Queen patisiyle toprağı eşeliyor ve arada bir havlıyordu.

“Sorun değil sevgilim, biliyorsun; Queen’i severim, bir gün onunla oyun oynamalıyım… Ahh, unuttum olamaz, sevgilim benim gitmem gerekiyor, Okul müdür ile yapmam gereken işler var, eğer izin verirseniz onun yanına gideceğim. Burada bulunan iki hoş bayanı bırakmak istemezdim; ama gitmeliyim. Hey Alexis, anlaştık değil mi? Aramızda sorun kalmadı değil mi?”