Tadı Damakta Bir Nota...

VII. Sınıf

NOT: PAULA'DAN İZİN ALINMIŞTIR. RP BUGÜNDEN İTİBAREN 2 GÜN İÇERİSİNDE BİTİRİLECEKTİR!

Olivia'nın Güneş ile beraber açtığı gözleri yıldızlar gibi parlıyordu. Işık demetleri odasını kaplamıştı. Teyzesinin ayak seslerini duyabiliyordu. Yukarıya doğru gelen bu ayak sesleri Olivia'nın gözlerini tekrar kapatmasını sağlamıştı. Onu teyzesi uyandırmalıydı, her sabah böyle olurdu. Bu sabah ki erken uyanış Olivia'nın geleneğini bozamayacaktı. Yastıktan kaldırmadığı beyaz, masum yüzündeki gözleri kapalı bir şekilde teyzesini bekliyordu. Ayak sesleri gitgide yaklaşıyordu. Beklenilenin yaklaştığını gösteriyordu bu ses...

Kapı kolunun aşağıya indiğini duyabiliyordu, kapı yavaşça aralanmıştı. Teyzesinin her sabah olduğu gibi bu sabahta öncelikle başını odanın kapısındaki aralıktan içeriye geçirdiğini, sonra da Olivia'ya bakarak gülümsediğini biliyordu. Bu sabahta aynı şeyler oluyordu. Odaya giren teyzesi yatağının yanına giderek Olivia'nın alnına bir öpücük kondurmuştu. O ince, harika sesiyle beraber konuşmaya başladı...

'' Olivia, haydi tatlım... Güneş doğdu. ''

Olivia bu sözle beraber gözlerini aralayarak teyzesine gülümsemişti. Teyzesi ona bugün yapması gereken bir şeyi hatırlatıyordu. Comet Sanat ve Gösteri Merkezi'ne gidecekti.

'' Günaydın teyzeciğim.''

'' Tatlım yatakta biraz daha oyalanırsan gidecek bir sanat merkezi bulamayacaksın... Giysilerini hazıladın umarım akşam? ''

O kadar heyecanlıydı ki akşamdan değil günler öncesinden hazırlamıştı onları. Bugün piyano dersinden ( beş yaşından beri ) tanıdığı dostuyla buluşacaktı. Harika besteler çıkaracaklarına inanıyordu. Onun için beste yapmak adeta bir tutkuydu, genelde Rock Müzik dinleyen Olivia, classic tarzdan da bir türlü kopamıyordu. Büyük heyecanla oraya gitmek için bekliyordu günlerdir. Dostuna sıkı sıkıya sarılacak, onunla aylar sonra tekrar beste yapmanın heyecanını yaşacaktı ki günlerdir bunun için yanıp tutuşuyordu.

Yatağından kalkarak dolabının önündeki siyah, askılı, kısa elbisesini giydi. Altına spor ayakkabılarını giydikten sonra cisimlenmeye hazır bir hale gelmişti. Şimdi tek bir eksik vardı, teyzesinin uğur öpücüğü. Yanına yaklaştıktan sonra sıkı sıkıya sarıldığı teyzesi saçlarını okşayarak ona şans öpücüğü vermişti. Açıkçası teyzesi şansa gerek olduğuna inanmıyordu, Olivia'nın müziğe olan yeteneğini biliyordu ve bunu ortaya çıkaranda bizzat kendisiydi.

'' Şansa ihtiyacın olmadığını unutma. Alexis 'e benden kocaman sevgiler yolluyorum... ''

Bu sözlerin üzerine gülümsemesi ile birlikte cisimlenen Olivia artık Comet Sanat ve Gösteri Merkezi'nde ki o büyük konser sahnesindeydi. Alexis ise hala ortalarda yoktu. Sahneye yan tarafını dönerek piyanonunn sandalyesine oturdu. Beklerken bir şeyler çalmak çok hoşuna gidiyordu. Piyanodan bastığı notalar ardı ardına yükseliyordu ve geçen akşam bestelediği o şarkının notalarını ezberinden çalıyordu. Müzik dinleyenlere git gide daha da bağırmasını, hiç kesilmemesini isteyecekleri bir his verecek kadar güzeldi... Orta derecede bir sesle başladığı şarkısını kendinden emin o harika sesiyle sonlandırmaya doğru gidiyordu. Sesinin harika olduğuna inanmıyordu fakat herkes onun sesine hayrandı...

Im so tired of being here suppressed by all my childish fears
And if you have to leave
I wish that you would just leave
Cause your presence still lingers here
And it wont leave me alone
These wounds wont seem to heal
This pain is just too real
Theres just too much that time cannot erase

When you cried Id wipe away all of your tears
When youd scream Id fight away all of your fears
I held your hand through all of these years
But you still have all of me

You used to captivate me by your resonating light
Now Im bound by the life you left behind
Your face it haunts my once pleasant dreams
Your voice it chased away all the sanity in me
These wounds wont seem to heal
This pain is just too real
Theres just too much that time cannot erase

Ive tried so hard to tell myself that youre gone
But though youre still with me
Ive been alone all along
by wolqan...

Gezgin

Güneş tepeye yükselmişti çoktan. Dublin'e yaptığı kaçamak ona çok iyi gelmişti. Gözlerini hafifçe açtı. Duvaların açık pembe renginde olduğu, mor ve lila takımların bulunduğu odasındaydı. Teyzesi onun zevkini bildiği için böyle bir oda yaratmıştı. Bazen bir muggle gibi yaşamak çok cazip geliyordu ona. Tabii ki büyücü olmak daha farklıydı ama muggle ların icat ettiği bazı şeyler Alexis için inanılmaz keyif veriyordu. Güneş mavi gökyüzünün en tepesinde bunuyordu. Tek bir bulut bile yoktu. Parlayan ışıklar sayesinde ısınan muggle lar keyiflerine bir keyif daha katmış oluyordu. Yüzüne yansıyan ışınlar onu terletmeye başlamıştı. Bugün erken uynamıştı ilk defa. Müzik ile bütünleşecekti yine. Kendini çok sevdiği piyanosuna verecek ve saatlerce çalacaktı. O yumuşak sesi duymak anlatılmaz zevk veriyordu.

Hafifçe aralanan kapının ardından güler yüzlü kumral kadın Alexis'e tüm sevgisini verirmişçesine baktı. İçten bir gülümseme ile karşılaşan Alexis başta biraz şaşırsa da o da tebessüm edip yataktan kalktı. Teyzesi uyarı mesajı veren bir tonda konuştu; "Tatlım dikkatli olmanı çok istiyorum. Biliyorum sen yaparsın bunu ama babanlar her yerde seni arıyor. Annen meraktan çatlıyor her defasında. Benim güzel iyilik meleğim" deyip ona sarıldı. Güven veren bu kucaklama ile Alex kendini biraz daha iyi hissetti. Bunu başarabilirdi ayrıca çok istiyordu. Küçüklükten beri tanıştığı arkadaşı Olivia ile görüşecekti. Yerinden çıkacakmış gibi atan kalbi eline ayağına dolaşmasına neden oluyordu. Banyoya gidip sıcak suyun ruhuna işlemesine izin verdi. Çıktığında ise ferahlamanın verdiği huzur her yanını sarmıştı. Heyecanı gittikçe artıyordu. İki katlı bu evde her yer darmış gibi geliyordu. Bir an önce dışarı çıkmak istiyordu.

Tabii bu heyecanı kuzeninin diline düşmesine engel olmamışyı. "Ne anlıyorsun şu klasik müzikten" Alexis kuzeniyle atışmayı çok severdi ama şu an atışmakla uğraşamayacaktı. Ona karşı susmakta istemiyordu. Çok geçmeden ; "Senin anlamadığını anlıyorum sevgili kuzenim. Henüz beynin basmıyor. Üzülme herkesin belli bir kapasitesi vardır. " deyip alay edici bir gülümsemeyle adımlarını hızlandırarak merdivenden inmeye başladı. Üstüne geçirdiği pembe dar badisi ile kısa kot şortu ile bile güzel görünüyordu.

Erken kalkmıştı ama geçmeyen zaman onu sıkmıştı. Kuzeniyle oyun oynamıştı ama çabuk sıkılmıştı. Biraz alışveriş yapmaya gitti. Sokakların neşesini hissediyordu. Esen rüzgar tenini okşuyor, saçlarını dağıtıyordu. O sırada gülümsediği için bir fotoğrafçının karesine dahil olmuştu. Fotoğrafçı gülümseyip fotoğrafı "Bu sizin olsun. Çok güzel bir fotoğraf benden size hediye" diyerek ona uzatmıştı. Alexis bir şey demeye kalkmadan adam çoktan uzaklaşmıştı bile. Bazen küçük bir şeyde bile bir sevgi saklıydı. Bu bir fotoğraf karesi de olabilirdi göründüğü gibi. Sadece mutlu olmasını bilmek yeterliydi.

Kafelerin birinde bir kahve içtikten sonra biraz daha alışveriş yaptı. Yavaş yavaş akşam oluyordu artık eve gitme zamanıydı. Hazırlanıp sanat merkezine gidecekti sonra. Yeniden çarpmaya başlayan kalbine elini götürdü rahatça bir nefes alıp eve geldi. Odasına çıkıp kapıyı kilitledi. Her an onu basma isteği oluşan kuzeninin asasını da aldı. Böylece büyü yapıp açamayacaktı. Dolabından mor askılı mini elbisesini çıkardı. Üstünde yanar dönder pıltılar vardı ve elbiseyle hareket ettikçe parlayan pırıltılardı bunlar. Narin bir şekilde üzerine geçirdi elbiseyi. Açık lila tonlarında makyaj yapıp saçlarını da kıvırdı. Mavi gözlerini siyah kalemle belirginleştirip aynaya baktı. Bu gece onun için harika olacaktı. Ama bugün bir değişiklik yapıp topuklu ayakkabı yerine yerine çok açık mor tonundaki spor ayakkabılarını geçirdi. Teyzesine gideceğini söyleyip cisimlendi. Beklenen an gelmişti. Geriye kalan sadece anı yaşamak olacaktı.

Olivia önceden gelmiş olmalıydı ki piyanonun sesi geliyordu. Ruhuna dokunan bu ses Olivia'nın parmaklarından çıkıyordu. Sonra kendisinin söylediği şarkıyı biraz dinledi. Onu gördüğü anda şarkısını yarıda kesebilirdi çünkü Olivia. Buna izin vermeyip şarkı bittikten sonra yavaşça adımlarla şarkı söyler bir tonda seslendi; "Olivia...Piyano Prensesim"

VII. Sınıf

Şarkıyı sonlandırdığı anda çıkan bir sesle Olivia'nın yüzünde kocaman bir tebessüm belirdi. Bu Alexis' di. Onu gerçekten çok özlemişti, onunla beste yapmayı, o tatlı yüzünü görmeyi... Kardeşten farksızdı Olivia için Alexis. Beş yaşından beri her günleri neredeyse beraber geçmekteydi. O kadife ses " Olivia...Piyano Prensesim " diyordu. Yavaş ve narince Alexis'e dönen Olivia oturduğu yerden kalkarak sıkıca ona sarıldı. Sanki yıllardır beklenilen bir olay gerçekleşmiş gibi bir sevgi gösterisiydi bu. Alexis'i özlediği o dostluk, kardeşlik dolu bakışlarından yeteri kadar anlaşılıyordu. Sarılmasını kesmeden '' Seni çok özledim Alexis, hiç kimse senin yerini tutamıyor. '' dedi ve Alexis'i sıkmamak istemesi sebebiyle sarılmayı bıraktı.

Sadece Hogwarts' ta görüşebiliyorlardı artık ama bu Olivia'ya göre bir haksızlıktı. Tekrar çocukluk yıllarına dönmek ve Alexis'le saçma sapan, uydurma besteler yapmak istiyordu. İçindeki istek onu buraya getirmiş ve Alexis ile buluşturmuştu. Her ne olursa olsun Alexis onun için bir taneydi ve yerini kimse alamayacaktı. Gözlerindeki parıltıya hayrandı.

''Ee... Neler yapıyorsun bakalım benim tatlı kardeşim? ''

Olivia, Alexis'in ailesini kaybettikten sonra Tanrı'nın ona bağışladığı bir kardeş olduğuna inanıyordu. Onsuz anlarında kendini sonsuza dek yalnızmış gibi hissediyordu. İlk tanışmaları burada olmuştu ama son görüşmeleri diye bir şey olmasın istiyordu. Olivia'nın tek kardeşi olmalıydı o ve ömrünün sonuna kadar böyle gitmeliydi.

Tarzında bugün bir değişiklik vardı, morlara bürünmüştü... Alexis genelde spor giyinmezdi, topuklu ayakkabılardan vazgeçmezdi ama bunu ona yakıştırmıştı Olivia.

Gezgin

Olivia yavaşça kalktığı yerden Alexis'e sımsıkı sarılmıştı. Alexis'te aynı şekilde davranıp tüm özlemini gidermek istiyordu. Onu o kadar çok özlemişti ki. Onunla sessizliği paylaşmak, plan yapmak ve kendini sanata adamak. Bütün bunları ancak Olivia ile yapabiliyordu. '' Seni çok özledim Alexis, hiç kimse senin yerini tutamıyor. '' Alexis bunları duyunca içini huzur ve sevinç aynı anda kaplamıştı.

Olivia bir kadeş gibiydi Alexis için. Hatta kardeşten de öte. Yedikleri içtikleri ayrı gitmezdi. Piyano eğitimndeki yaramazlıkları hala aklının bir köşesinde duruyordu. Alexis sarılmanın bırakılmasından sonra "Ben de seni çok özledim, Olivia. Derslerden fena halde bunalıyorum. Senin o sanatsal kişiliğin ve sessizliğine ihtiyacım oluyor." deyip ona hayranlıkla baktı. Yine çok güzel olmuştu. Siyahlardan vazgeçmiyordu ama onun bir parçası olmuştu artık. Olivia 'Ee... Neler yapıyorsun bakalım benim tatlı kardeşim? '' dedikten sonra Alexis gülümseme ile karşılık verdi; "Ne yapayım kardeşim. Sıradan öğrenci hayatı. Ailem ile yaşananları biliyorsundur. Şimdi mutluyum ama. Teyzemlerde kalıyorum, kuzenime laf yapıştırıp onun susmasını izliyorum. Bazen bana iyilik edip arabayla dışarı çıkıp gezdiriyor. Muggle tarzı şeyler benim çok hoşuma gidiyor. Sen neler yapıyorsun?"

Ayakta kalmaktan sıkılmıştı. Hemen oradaki sandalyelerin birine oturup Olliva'yı yanına çağırdı. Bu anı yaşadığına inanamıyordu. Sanki her şey bir rüyaydı. Gözleri ışıl şıldı. Bacak bacak üstüne atıp Olivia'yı dinlemeye konuldu. Eğer yaşadığı bir rüyaysa hiç uyanmak istemiyordu. Gerçek olduğuna inanana dek en azından.

Etrafı gözlemliyordu bir yandan. İlk geldiğinde buraya gözleri fal taşı gibi açılmıştı. Ne kadar büyük diye. Şimdi ise o kadar büyük gelmiyordu. Galiba büyümüştü Alexis. Ama küçüklüğüne dönmeyi çok istiyordu. Piyanonun başına geçip ailesini rahatsız etmek ve kendi deyişiyle harika bestelerini sergilemek istiyordu yeniden. Büyümenin verdiği tatsızlık buydu işte. Bazen çocuk ruhlu olup sokaklarda koşup oynuyordu arkadaşlarıyla ama bu fazla sürmüyordu. İleride de bir sürü sorumluluk onu bekleyecekti. Alexis'in ise çocuk ruhu yine arada sırada ortaya çıkacaktı. Beliki bu işi berbat edebilirdi fakat Alexis kendini iyi hissetmeliydi önce.

VII. Sınıf

''Ben de seni çok özledim, Olivia. Derslerden fena halde bunalıyorum. Senin o sanatsal kişiliğin ve sessizliğine ihtiyacım oluyor."

Bu sözlerin ardından uzun sürmeyen bir sessizlik oluşmuştu. Olivia'ya bakan Alexis, gülümseyerek aynı tarzını koruduğunu belli etti. Olivia için çok değerliydi o, belkide teyzesinden bile daha kıymetliydi. Kardeşim dediği tek insandı ve ona göre ondan ayrılmak tek korkusuydu. Burada kalmak ve Alexis'in bir rüya olmadığına inanmak istiyordu, sonsuza dek. Kalbi heyecandan çok hızlı atıyordu.

"Ne yapayım kardeşim. Sıradan öğrenci hayatı. Ailem ile yaşananları biliyorsundur. Şimdi mutluyum ama. Teyzemlerde kalıyorum, kuzenime laf yapıştırıp onun susmasını izliyorum. Bazen bana iyilik edip arabayla dışarı çıkıp gezdiriyor. Muggle tarzı şeyler benim çok hoşuma gidiyor. Sen neler yapıyorsun?"
Nedenini sormak istemiyordu Olivia, merak etsede sormayacaktı. Hatırlatarak onda belirli değişiklikler yaratmış olan bu yaranın kabuğunu koparmayacaktı. Onun için önemli olan Alexis'in şuanda nasıl olduğuydu ve şuanda oldukça iyiydi. Ama tek üzüldüğü nokta, ailesi ile olanları bilemeyeceği kadar arayı açmış olmalarıydı. Alexis'ten uzaklaştığını düşünerek, kaderin onları ayırmasından korkuyordu. Ama Alexis'in artık kafasını dağıtacak bir şeyler yapmaları lazım gibi hissetmeye başlamıştı.

Yanına oturarak, '' Bugün kafa dağıtmaya geldik, öyle değil mi? Hadi bir kaç şarkı yapalım ne dersin? '' diyerek, oturduğu gibi yerinden kalkmıştı. Piyanonun başındaki mor ve siyah puflardan siyah olanına oturmuştu. Bir kaç notaya basarak, bir kaç söz söylemeye başlamıştı...

Im hoping that this aint too hard to believe.

Cause baby youre the only one for me.

I know it gets hard when Im moving in and out of state.

But I promise my heart for you I would save.

Just remember that...

Gezgin

'' Bugün kafa dağıtmaya geldik, öyle değil mi? Hadi bir kaç şarkı yapalım ne dersin?

Sohbetin ilerlemesi güzeldi ama daha çok piyano ile konuşturacaklardı kendilerini. Olivia bu konuda hızlı davranmış şarkısını söylemeye başlamıştı bile. Alexis ise onun sesini dinliyordu. Huzur veren, dinlendirici yumuşak sesini. Birazdan Alexis'te söyleyecek hüzünlü ama güzel bir şarkı seçmişti bugün için.

Olivia ve Alexis için piyanoda hüzün teması harika demekti. Çünkü piyanonun verdiği duygusal ses ancak bu tonlarda doruğa ulaşıyordu.

Olivia'nın şarkısını bitirdikten sonra ellerini çırparak onu alkışladı. Her zaman böyle yaparlardı. Beğense de beğenmese de alkışlanırdı. Çünkü arkadaşlar kendilerini bu şekilde hissettirirlerdi. Ama Alexis gerçekten beğenmişti. Olivia'nın sesine hayran olduğunu defalarca söylüyordu. Yine bıkmayıp söyledi;
-Olivia hayranım sesine biliyor musun? Bunu söyleyeceğimi tahmin etmişsindir aslında.
Sözlerini bitirdikten sonra o da şarkısını söylemek için piyanonun başına geçti. Duygusal bir sesle haykırmaya başladı şarkının ardına saklananları;
You're a true friend
You're here till the end
You pull me aside
When something ain't right
Talk with me now and into the night
'Til it's alright again
You're a true friend

VII. Sınıf

'' Olivia hayranım sesine biliyor musun? Bunu söyleyeceğimi tahmin etmişsindir aslında. ''

Bir alkış bombardımanının ardından gelen bu alışılmış sözler Olivia'nın yüzünde bir gülümseme oluşturmuştu. Sesinden nefret ediyordu. Belkide konuşmayı sevmediği içindi fakat konu müzik olunca her türlü hazırdı konuşmaya. Ellerini çırpan Alexis'e gülümseyerek baktı ve gözlerini kapattı. Sıra ondaydı. Her zaman ki güzel parçalarından birini çalacağına eminken o notalar tekrar dökülmeye başlamıştı Alexis'in parmaklarından. Onlar güzelliği piyanonun hüznü ile birleştirmişlerdi. Onlara göre mutluluk hüzünde, hüzün acıdaydı...

You're a true friend
You're here till the end
You pull me aside
When something ain't right
Talk with me now and into the night
'Til it's alright again
You're a true friend

Aynı alkışı Olivia'da ona yapmıştı ve ıslık çalarak coşku kattı. Alexis'in gözlerindeki güzellik içinden, içindeki güzellik notalardan geliyordu ona göre ve bir şarkıyı etkileyici yapan şeyde katılan duyguydu.

'' You're my true friend Alexis, I love you so much ... '' diyerek gözleri dolmuş şekilde kardeşine bakan Olivia alkışa devam etti.Gözlerini kapatma vakti gelmişti belkide, artık ortak bir şeyler çalma vakti gelmişti.

Gözlerini kapatarak kendini ve Alexis'i huzurlu notalara bırakacaktı. '' Gözlerini kapat Alexis.'' dediğinde Alexis onun tavrını daha önceden anlayak gözlerini kapatmıştı bile, şimdi sadece parmaklarına denk gelen notaları çalacaklardı...

İşte o hüzünlü şarkı başlamıştı...

I'm so tired of being here
Suppressed by all of my childish fears
And if you have to leave
I wish that you would just leave
Because your presence still lingers here
And it won't leave me alone

These wounds won't seem to heal
This pain is just too real
There's just too much that time cannot erase

When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream i'd fight away all of your fears
And I've held your hand through all of these years
But you still have all of me
You used to captivate me
By your resonating light
But now i'm bound by the life you left behind

Your face it haunts my once pleasant dreams
Your voice it chased away all the sanity in me
These wounds won't seem to heal
This pain is just too real

There's just too much that time cannot erase
When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream i'd fight away all of your fears
And I've held your hand through all of these years
But you still have all of me

I've tried so hard to tell myself that you're gone
And though you're still with me
I've been alone all along

......................................SON......................................