Ailesi olan öksüzler. Evan'a göre kendisi ve Ida'nın tanımı buydu. Üç yaşında terk eden bir baba; okula gitsinler de kurtulayım çabasında bir anne... Ne annesi, ne babası ya? Canlı mıydı onlar? Aşağılık mahluklar. Evan'ın umrunda bile değillerdi. Gözleri her zaman olduğu gibi sinirden kanlanmıştı. Göz rengi açık maviyken soluk bir deniz gibi koyulaşmıştı. Başı kaşınmaktan acımaya başlamıştı. Sinirden dudağını ısırarak kanatmıştı ama haberi bile yoktu. Çalışmaya gitmek zorundaydı! Gitmek zorundaydı! Ama nasıl!? Bunu o da bilmiyordu.

- Lanet cadı! Bizden ne istiyor anlayamıyorum. Okula sırf başından atmak için gönderdi ve şimdi de izin vermediğini söylüyor. Ona anne demeye utanıyorum!
- Hayatımı mahveden ikili. Elime geçeceksiniz, bir gün, elbet... Merhamet dilemeyin, ve beklemeyin. O gün merhametin M'si bile olmayacak...

Evan'ın düşüncesi net olarak buydu. O, kendi ailesini kurmak istiyordu, geçmişte bir ailesi yoktu. Olmamıştı. Dediği gibi ailesi olan bir öksüzdü. Mutsuz bir ailenin iki çocuğundan biriydi. Çocukluğunda çocukluk namına bir şey yaşamamıştı. Anne ve baba tartışmaktan başka bir şey yapmıyordu. Nitekim baba daha üç yaşında iki çocuğunu ve karısını terk etti. Büyük ihtimal bunu anne de yapardı; ama baba erken davranmış ve çocukları onun tepesine bırakmıştı.

Evan çocukluğu boyunca istekli bir çocuk olmadı. İstese de olmazdı bazı şeyler. Kardeşine o zamanlarda bağlanmıştı. Çünkü onun tek ailesi oydu. Bu nedenlerden içine kapanık biri oluvermişti. Hiç kimseyle bir şey paylaşmaz, kolayca arkadaş olmaz, olsa da bu belirli sınırlara kadar giderdi. Kimse onun dünyanın en iyi kilitlenmiş sandığını açamamıştı; kardeşi bile... Hayatı bir film şeridi gibi önünden geçti. Derin bir sessizlik yaşadı. Kardeşi bir anda tüm anı bozdu:

- Evan, bir şeyler düşünmeliyiz. Burada böyle oturamayız. Vakit geliyor. Çalışmaya biz olmadan başlayacaklar.

Hayır! Bu olamaz! Evansız başlayamazlar! Başlamamalılar! Evan hayatında ilk defa düzgün bir şey başarmıştı, o pis cadı bölene kadar! Bu sefer izin veremezdi. Elinde olmadan tüm nefretini bir anda kustu:

- O kadın şimdi burada, tam karşımda olsa onu kendi ellerimle boğardım.

Sahiden bunu yapar mıydı? Kesinlikle. Peki şimdi ne yapacaktı? Asasını eline alıp terör estirebilirdi. Ama atılırdı, bir işe yaramazdı. Bir yolunu bulup kaçardı. Ya ceza alır, ya da yine atılırdı. Bu da işe yaramazdı. Ida kardeşine heyecanla dönüp bir şey söyleyene kadar da düşünmeyi sürdürdü:

- Buldum... Evan, buldum. Şimdi beni iyi dinle buradan dışarıya çıka-

Evan olayı pek dinlemeden veya dikkat etmeden atıldı:

- Ida, saçmalama. İzin kağıtları-
- Biraz sus ve beni dinle. İzin kâğıtlarımız yok evet ama olacak.
- Nasıl?
- Kâğıdı hazırlayacağız ve sen de el becerinle imzayı taklit edeceksin.

Evan'ın yüzü güldü. Annesini bir şekilde yenmeyi başarmıştı işte. Hızla yerinden kalktı ve koşmaya başladı. Ortak Salon'a geldi. Bulduğu her kağıtla denemeler yapmaya başladı. İmzayı en mükemmel halde taklit etmek zorundaydı.

Dikkatlice çalışarak izin kağıdını hazırlamaya koyuldular. Bir süre sonra ikisi de tamamen hazırdı. İmza atma zamanıydı...

Elini ağırca tüy kaleme götürdü. Bu anın keyfini yaşamak istiyordu. Uzun bir süre mürekkebe batırıp içinde tuttu. Dikkatle çıkardı. İmzayı büyük bir keyif içinde uzun bir sürede attı. Derin bir nefes aldı. İçinden bağırmak geliyordu ama kendini tuttu.

Yatakhaneye uçar gibi çıktı. Sessizce uzun bir süre sevindi. Sonra hızla üstünü düzenledi. Dağınık saçını tarayarak düzenledi. Kendine, kişisel güven sahibi karizmatik bir imaj vermeye çalışıyordu. Hızla ortak salona koştu. Biraz sonra da Ida geldi.

- Hadi Evan, gitmeliyiz. Biran önce Profesör Hemmings'i* bulup, izin kâğıtlarını göstermeliyiz.

Evan da bunu beklemiyor muydu zaten? Koşarak kapıdan çıktılar ve profesör kafalarının dibinde belirdi bir anda. Ida koşarak kağıtları profesöre uzattı.

- Profesör Hemmings. İşte buradasınız. İzin kâğıtlarımız...

Profesör bir süre kağıtlara bakıp onları geri uzattı:

- Tamam çocuklar, gidebilirsiniz...

Hadi ya! Sahi mi?! Gidebilirler miydi?! Ne diyordu bu adam yahu!? Sahteydi onlar, nasıl anlamamıştı?! Ama bunlar Evan'ın umrunda değildi. Koşmaya başladı. Kısa sürede de düello salonuna geldiler. Hızla üstünü temizledi. İçeri girdi. Ve arkadaşlarını selamladı:

- Selam millet! Naber?

Cevap beklemedi. Kahkahalar içinde yürümeye başladı. İlk bulduğu koltuğa kendini salıverdi. Ida da öyle:

- Merhaba çocuklar. Ah, koşmaktan bacaklarım ağrıyor. Neler olduğunu bilemezsiniz. Annem olacak o iğrenç cadı dışarı çıkmamıza izin vermedi ve bizde devreye sahte izin kâğıtlarını soktuk.

Mavi gözlerinin altındaki gülümseme, yüzündekinden çok daha parlak ve güçlüydü...