Yıllar Sonra

Gezgin

Zaman: Salı günü saat sabahın 09:25 ' i
Olay: Lorraine ile Rosalie' n çocukluktan yaptıkları kavgaları üzerine birdhaa konuşmamaları ancak göl kenarında karşılaştıklarında Rosalie' n ilk adımı atması.
Kişiler: Rosalie Mariélla McAdams,Lorraine Desrochers

Kışın soğuk havasına aldırmadan yatağından kalkıp, üstünü değiştirmeye yeltendi. Üzerine rahat bir şeyler olsun diyerekten ; kırmızı narin kazağını ve siyah eşofman altını geçirdi. Böyle serbest kaldığı günlerde eşofman gerçekten onu çok rahat ettiriyordu hele birde üstüne kazağını giyince soğuğa karşı kendini tamamen korumuş sayılıyordu. Ağır bedenini zorla hareket ettirerek ılık bir duşa girdi. Saçlarından ayaklarına kadar süzülen ılık su, vücudunu ısıtmaya neredeyse yetmiyordu. Bu yüzden suyu biraz daha sıcak hale getirdi. Vücuduna ufak hareketler ile masaj yaparak kendini suyun içinde rahatlatıyordu. Kaygan zemine temas eden çıplak ayakları adeta bir pamuk kadar hafif görünüyordu. Islanmış sarı saçları uzaktan bakıldığında açık kahverengi renginde görünmekteydi. Sağ koluyla beyaz havlusuna uzanıp narin elleriyle onu kavrayarak tüm bedenini saracak şekilde vücuduna sardı. Ne kadarda bunaktı? Daha az önce dışarı çıkmak için üzerini değiştirmişti fakat; şimdi yeniden aynı şeyleri üstüne geçirmek zorunda kalacaktı. Havlusuyla bedenini kuruladıktan sonra eşofman altıyla kazağını tekrardan üzerine giydi. Uzun, sarı saçlarını tel tel taradıktan sonra birkaç dakika kadar durarak kurumalarını bekledi. Bu sırada da nereye gideceğine karar vermeye çalışıyordu. Evet, en iyisi göl kenarına gitmek olacaktı. Sessiz ve sakin bir yer ; gölden gelen o tatlı şıkırdama sesleri içini rahatlatıyordu.

Her şeyini tamamladıktan sonra koşar adımlar ile oradan ayrıldı. Göl kenarına vardığında kendini tamamen rahat ve huzurlu hissetmişti. Burada kesinlikle bir sihir vardı, insanın içini rahatlatıyordu. Hemen gölün kenarındaki çimliklere oturarak derin bir nefes alıp, etrafını izlemeye koyuldu. Sırayla herkesi süzüyordu yavaşça… Gökten lapa lapa inen karlar bembeyazdı. Birden duraksadı. O, o… Bu Lorraine değil miydi? Meraklı bakışları gittikçe telaşlı bir ifade almıştı. Kendini toparlayarak ona bakmaya devam etti. Onu izlerken aklında eski günleri canlanmıştı. Ne kadarda çocuklardı… Daha ikinci sınıfta idiler ve saçma bir tüy kalem yüzünden birbirlerine girmişlerdi. Bu olay aklına geldikçe yüzünde hep bir tebessüm beliriyordu ; ve yine belirmişti de.. O kavga ettikleri günden beride birbirlerini gördükleri yerde selam bile vermeyip, hemen uzaklaşıyorlardı. Oysa herhalde Lorraine şuan Rosalie’ i fark etmemişti. Eğer fark etseydi şimdiye kadar buradan toz olup gitmişti bile. Soldan esen rüzgarın uzun , dalgalı saçlarını savurmasıyla Lorraine’ n ona bakması bir olmuştu. Rosalie hemen ayağa kalktı ve arkasını döndü ona gözükmemek istercesine. İkisi de büyümüşerdi ama hala o inatçı tavırlarında bir yok olma görülmemişti. Daha sonra artık yaptıklarının bebeksi bir tavır olduğu düşüncesine varıp ona doğru baktı ve yürümeye başladı. Yanına geldiğinde ona ister istemez kendine hakim olamayıp sinirli bir ifadeye büründü. Fakat bu ifadesi çok çabuk dağılmış, yerini bir hüzün kaplamıştı… Bu sanırım geçen yılların hüznüydü.

“ Bak Lorraine; yaptığımız kavga yıllar önceydi ve çocuktuk bunun büyümesini istemiyorum. “ dedi bir çırpıda. Hemen ardından meraklı bakışlar ile Lorraine’ e bakarak kendini yatıştırmaya çalıştı. Acaba o da konuşacak mıydı? Yada esip savuracak mıydı? Yada… Hiçbir şey söylemeden çekip gidecek miydi? Tüm bu soru işaretlerinin cevabı onda saklıydı. Elbette, ne yapacağını merak ediyordu. Şuan beyninde o kadar çok kurgu belirmişti ki hangisinin olacağını tahmin bile edemiyordu. Zaten bunun için pekte zamanı olduğu söylenemezdi. Ondan bir cevap beklerken gözlerini sürekli başka yöne doğru yöneltmeye çalışıyordu.

VII. Sınıf

Gökyüzünden haşmetle yağan ufak kar taneleri sıradan bir günü öylesine güzel kılmıştı ki şimdi. Uzun bir aradan sonra kar görmek gerçekten güzeldi. Öyle ki sabahın köründe kalkmış sırf onlara dokunmak için göl kenarına gelmişti. Ufak ellerine geçirmiş olduğu mavi eldivenleri bir çırpıda çıkardı. Çıplak elleriyle dokunuyordu şimdi. Ellerini hafifce gökyüzüne açmış bir biçimde ellerine düşmelerini bekliyordu. Kar’ı böyle delicesine seven birisi için, gerçekten muhteşem bir gündü bugün. Soğuk aralık ayının ayazını biraz olsun dindirecek ve yumuşatacak olan kar sadece kendisini değil birçok kişiyi de dışarıya sürüklemişti belli ki. Git gide kalabalıklaşıyordu göl kenarı. Sabah uyandıklarında gördükleri bu süprizden bahsediyordu hepsi. Sıradan bir Salı gününün böylesine sıradanlıktan çıkabileceğini tahmin etmiyordu doğrusu. ‘’Lorraine. Lorraine.’’ Kendisine hiddetle bağırmakta olan kişiyi seçmeye çalışıyordu şimdi de. Ahh, tabii bu kişi Lycia’dan başkası değildi. Kartopu oynamaya davet ediyordu onu, belliydi. Lorraine ise henüz kartopu oynanacak kadar kar yağdığını düşünmüyordu doğrusu. Hele de hastalıktan yeni kurtulmuşken, yüzüne ya da kulağına soğuk bir şeyler yemek. Yoo, bunu cesaret edemiyordu. Hayır anlamında başını salladı ümitle bakan sarışın cadıya bakarak. Daha sonra uzun yaşlı meşe ağacının altına doğru yürümeye başladı. Elbette ki ağacın kenarına falan oturmayacaktı. Henüz o kadar kudurduğunu düşünmüyordu yani. Ağacın kenarına doğru yaklaştı. Botları yeni olduğundan yere sağlam basıyordu, kavucuklar rahat etmesini sağlıyordu. Ortak salondan çıkmadan önce kafasına geçirdiği Noel baba şapkası modeli olan kalın, zik zak işlemeli mavi – beyaz şapkasını sabitleştirdi başında. Şimdi kulaklarının daha iyi ısındığını hissedebiliyordu. Bu kulakları nasıl ısıtacağını keşfetme olayı gerçekten iyi olmuştu. Peki ama şimdi ne yapacaktı. Yanlız başına dolaşacak mıydı? Ya da ortak salona mı çıkacaktı... İçeri girmek istemiyordu. Burada oldukça mutluydu işte, yanlız da olsa mutluydu. Yaşlı meşe ağacının altından tekrar çıkarak kalabalıktan uzak olan yere, gölün ucuna doğru yürümeye başladı. Sağlam adımları, güvende hissettiriyordu. Hala esen soğuk rüzgarı hissedebiliyordu. Ne garip ki titremiyordu. Evet, buna kendisi de anlam veremiyordu aslında...

Gölün ucuna doğru yürürken kar’ın hiç durmamasını diliyordu. Bu ona o kadar iyi gelmişti ki. Uyandığında etrafta ince beyaz bir örtü görmek. Küçük çocuklar gibi mutlu etmişti onu işte bu basit şey. Keşke biraz daha artsa diye düşünüyordu lapa lapa yağan kara doğru yüzünü uzatarak. Yüzüne doğru düşen kar taneleri onu rahatlatıyordu. Soğuk havayı ciğerlerine çekiyor, içinde sıcaklaştığı an dışarı veriyordu. Geçen yıl bu vakitlerde kar yağdığını hatırlamıyordu. Ya da bütün yılını hastane kanadında geçirdiğinden geçen yıl kar ya da başka herhangi güzel şeyi yaşayamamıştı doya doya. İşte biraz da bu yüzden bu kadar çok sevinmişti kar yağmasına. Etrafın git gide kalabalıklaşması Lorraine’e göre güzeldi. Onun kadar diğerleri de sevinmişe benziyordu bu işe. O kadar ki şimdiden kartopu savaşları başlamıştı. Slytherinli iki oğlanın birbirlerini kara boğma çabalarını seyrediyordu Lorraine. Henüz o kadar da fazla kar olmamasına rağmen eğlenmesini iyi biliyorlardı. Kendisine doğru yaklaşan oğlanlara doğru bakarak gülümsüyordu Lorraine. O an gözü onların arkasında duran kıza takıldı. Ahh, bu Rosalie’ydi. Lanet olsun, onu hiç sevmezdi. Uzun zamandır konuşmazdı onunla. Her daim uzak ve soğuk durmuştu ona. Lorraine’e doğru bakarak duruyordu, düşünüyordu sanki. Lorraine gözlerini ondan kaçırarak etrafıyla ilgilenmeye başladı. Onunla yüz yüze gelmenin bile gereksiz olduğunu düşünüyordu derken kızın kendisine doğru yaklaştığını görüyordu göz ucuyla bakarken. Kim bilir ne saçmalayacak diye düşünüyordu. Etrafıyla ilgileniyormuş gibi yapan gözlerini kıza çevirmişti şimdi. Onu baştan aşağıya süzer giti yaptı. Her zamanki küçümser bakışlarını atarak gözlerini hafifce kısmıştı. Ne diyecek diye düşünüyordu. Çok zaman geçmeden kız derdini anlatmaya başlamıştı işte.

“ Bak Lorraine; yaptığımız kavga yıllar önceydi ve çocuktuk bunun büyümesini istemiyorum.“ Diye zırvalıyordu kız. Lorraine ise öylesine kafasını sallayarak kızı dinliyormuş gibi yapıyordu. Kızın sözleri bittikten sonra Lorraine bir adım geri çekildi. Kızın gözlerine bakıyordu işte şimdi. ‘’Seninle ilgilenen kim! Gereksiz fikirlerini ya da seni duymak istemiyorum, rahat bırak beni. Uzak dur benden. ‘’ Belki çok acımasızdı, ama bunu hakettiğini düşünüyordu. Sorun yıllar önce gerçekleşen saçma bir kavga ya da tartışma değildi aslında. Sorun Lorraine’in içindeki kin ve öfkeye hakim olamamasıydı.

Gezgin

Lorraine’ in cevabı beklediğinden daha sert gelmişti ona. Rosalie şaşkın bir ifadeye bürünerek bir – iki dakika susmaya yeltendi. Daha sonra ifadesini daha da Ciddeleştirmeye çalıştırarak mavi gözlerini onun gözleri ile bütünleştirip konuşmasına uygun bir dille başladı, “ Bak Lorraine, bu saçma kavgayı sürdürmenin hiçbir manası yok bence; artık çocuk değiliz… “ Sözlerinde oldukça haklı buluyordu kendini. Yani ne kadar saçmaydı böyle şeyler…Kavga etmenin ne geliri olacaktı ona? Yani başı göğe mi erecekti sonsuza kadar Rosalie ile küs kalırsa ha? Aslında ona bir yerde hak veriyordu elbette. Sonuçta ikisi de yaklaşık üç-dört yıldır birbirleriyle konuşmayı bırak yüzlerine bile bakmıyorlardı. En azından durup dururken pat diye her şeyi unutup konuşmaya başlamaları saçma olabilirdi. Bunları biraz derinine inerek düşündüğünde bir yerde Lorraine’ e de hak vermişti. Fakat; gereksiz uzatmanın da ne gereği vardı ki? Ama Rosalie verdiği kararda son derece kararlıydı, yolundan dönmeyecekti. Bugün Lorraine’ in gönlünü alıp artık kimse ile küs kalmayacaktı. Kavga etmek, sataşmak, küs kalmak… Bunların hiçbiri Rosalie’ in defterinde yoktu ve olamazdı da. Lorraine ile olan kavgaları sadece küçük bir istisna idi. Zaten oda çocukluktan kalmaydı. Derin bir enfes aldıktan sonra ondan hala cevap gelmeyince tekrardan söze girdi, “ Bak artık küs kalmak istemiyorum … Bu benim tarzımda yok. “ Sanırım söylemesi gereken sözcükleri işte şimdi , başarı ile söyleyebilmişti. Yağan karlar , yavaşça sarı saçarlıyla bütünleşip daha saniye sürmeden kayboluyorlardı. Eskiden olan o kötü ve kin dolu bakışlarını yok etmişti. Dikkatli olmaya çalışıp ortamı germemeye oldukça özen göstermeye çalışıyordu. İçinde hep bir *umut* vardı…

VII. Sınıf

Lorraine durup dururken pat diye Rosalie’nin kendisiyle barışma merakına bir anlam verememişti. Uzun süredir konuşmuyorlardı ve şimdi neden gelip barış teklif ediyordu ki? Zaten hallerinde bir sorun yoktu. Lorraine Rosalie yokmuş gibi davranıyor, hayatına öyle devam ediyordu. Bu durumdan da gayet hoşnuttu. Açık ve net şekilde onunla konuşmak istemediğini söylemesine rağmen sarışın cadının bir yere gidecek gibi bir hali yoktu. ''Bak Lorraine, bu saçma kavgayı sürdürmenin hiçbir manası yok bence; artık çocuk değiliz… “ Kız bir bakıma haklı olabilirdi, saçma bir şey yüzünden kavga etmişlerdi ama Lorraine geri adım atacak gibi görünmüyordu. Birisine karşı kin beslediği durumda asla o kişiyle iletişim bile kurmak istemezdi. Kinini içinde büyütür ve kendince o kişiyi lanetlerdi! Evet bu düşüncesinden oldum olası şaşmamıştı. Şimdi… şimdi bu karşısındaki kız işlerin düzelmesini mi istiyordu yani? Lorraine düşünüyordu, ona bir cevap vermedi. Gözleriyle kıza bakıyordu. Onu küçümser gibi bir tavır takınmayı yeğlemişti. Ama konuşmadı. Sadece gözlerini kısmış bir biçimde kıza bakıyordu. Daha sonra bakışlarını kızdan uzaklaştırarak boşluğa doğru bakmaya devam etti. Rosalie Lorraine’in cevap vermeyeceğini anlamış olacak ki tekrar ikna çabalarına girmişti. “ Bak artık küs kalmak istemiyorum … Bu benim tarzımda yok. “ ‘’Demek tarzında yok! Her şey senin isteklerine gore mi olacak küçük hanım!’’ Sen benimle arkadaş olma şansını bir kez kaçırdın ve unutma… Kimsenin 2. bir şansa hakkı yoktur!’’ gözlerinden çıkan kıvılcımları hiseedebiliyordu. Obsesif yapısından mıdır bilinmez, bu kavgayı uzatacak gibi görünüyordu.

Gezgin

Bu çok kendini bilmişçesine bir cevap olmuştu. Bu duyduğu cevap üzerine adeta çılgına dönmüş gibiydi Rosalie. Şuan onunla kavgaya girmemek için kendini zor tutuyordu. Bir dakika, neler oluyordu ona? Rosalie kavgacı biri değildi. Neden son zamanlarda böyle hırçın bir kişilik edinmişti kendine. Aslında birazda olsa tahmin edebiliyordu. Son zamanlarda geçirdiği hastalık onu iyice yıpratmıştı ve kişiliğini değiştirip bambaşka bir kız olmuştu sanki. Anlam veremiyordu, Lorraine’ in bu kadar ters cevaplarına… Kızın son cevabını karşılıksız bırakmamak istercesine ; mavi gözlerini sert bakışları ile ona dikerek bilmiş bilmiş konuşmaya başladı, “ Pekala, oturup sana yalvaracak değilim. Anlaşılan sen hala büyümemişsin, ayrıca seninle arkadaş olmak için can atanda yok güzelim. “ Bu kesinlikle yanlış bir cevaptı. Rosalie, Lorraine ile gerçekten arkadaş olmak istiyordu. Eveti bunu istiyordu emindi. Ama karşısındaki kızın saçma kaprislerini çekecek de sabrı kesinlikle yoktu. Onun o kendini beğenmiş tavırlarına ne kadar katlanabilirdi ki? Oysa ki barışıp arkadaş olmak varken. Tabi Rosalie bazen yanılıyordu. Çünkü etrafında herkes onun gibi değildi. Barıştan yana olmayanlarda vardı. Kinciler, nefret besleyenler… Bunların hepsi saçmalıktan ibaretti. Hayatları boyunca küs kalınca başları göğe eriyordu ya! Lorraine de muhtemelen böyle biriydi. Belli ki onun tek isteği intikam almaktı. Rosalie’ in diz çöküp ona yalvarmasını da beklemiyordu herhalde. Kızın boş ve anlamsız bakışlarını gördüğünde daha fazla burada durmasının bir anlamı olmayacağını anlamıştı. Yalnız gitmeden önce ona iki çift lafı vardı, “ Neyse büyüklük bende kalsın, en azından içimdekileri dışa vurdum. “ Sözünü bitirdikten sonra meraklı bakışlar ile baktı. Daha sonra arkasını yavaşça döndü ve onun *dur* demesini bekledi sessizce…Belki de yanılıyordu. Lorraine ona acımasızca kahkahalar ile gülüp defolmasını isteyecekti. Yada barış ilan edip , kötü ve acımasız günler sona erecekti. Sadece iki seçenek vardı. İkisi de birbiriyle o kadar alakasız; o kadar uzak seçeneklerdi ki… Karar vermek inanılmaz derecede zordu. Tek yaptığı çaresizce beklemekti…

Yıllar Sonra

Yıllar Sonra

Similar topics

Similar topics