Gryffindor ortak salonu, olması gerektiğinden çok daha fazla sessizdi.

Evan şöminenin karşısında, elinde ne olduğunu bilmediği bir kitapla oturuyordu. Şöminenin ateşi karşısında sakin görünen bir çehresi vardı.
Kitaba göz gezdiriyordu. Ama sanki balık hafızalı gibi okuduklarını anlayamıyordu. Kelimeler sadece sular gibi gözlerinin önünden akıp gidiyordu.

Her zaman sakin olan benliğinin, enerjiyle yüklü, kurtulmak ister bir hali vardı. Kitaptan gözlerini kaldırdı. Yapabileceği bir şeyler bulmak istiyordu, etrafa bakınıyor ama hiçbir şey bulamıyordu. Aklına kardeşi gelmişti. Etrafta gözleriyle onu aradı. Ida ortak salonda değildi.

Sıkıntıyla ''Heralde birileriyle eğleniyordur, burda olmadığına göre...'' diye düşündü. Gözlerini mecburi zindanı olan kitaba çevirdi.

Bir süre sonra hızla yere çarpan ayak sesleri duymaya başlamıştı. Gelenin Ida olduğunu anlaması uzun sürmedi. Ida hızla yanına gelmişti bile.
Enerjisini atacağı bir şeyler söylemesini o kadar çok istiyordu ki. Lanetlik kitabı kapatıp kenara bıraktı. Gözleri kardeşine dikilip kaldı.
- Evan, dışarısı çok güzel. Hadi hazırlan ve bizde bu güzel günün tadını çıkaralım.
İşte! Aradığı cümle tam olarak da buydu! Hiç vakit kaybetmeden hazırlanmak için gitmişti bile. O kadar hızlıydı ki kendi bile naptığını anlamıyordu.

Bu hızlı hazırlanmanın ardından, aynada kendisine hiç dönüp bakmadan, dağınık haliyle aşağı indi. Hızlı adımlarla göl kenarına ilerlemeye başladılar. Bir an önce varmak istiyordu. Ayakları, ruhu, kalbi bunun için çırpınıyordu. Başının kenarından uçuşan kartoplarını görünce hızlanmanın tam zamanı olduğunu anladı.

Adımlarını hızlandırdılar. Güzel bir ağacın altına geçtiler. Evan yılların yükünü atmış kadar mutluydu. Etrafına bakınıyor, rahatlıyordu.

O dalmış halinden kurtulması Ida'nın kartopunu suratına atmasıyla oldu. Evan hızla silkelendi. Eliyle yüzünü temizledi.
- Ah, Ida...
Vücudunun enerjisini harcamanın vakti işte tam bu andı. Yere hızla çömeldi, kartopunu hazırlayıp fırlatması bir oldu.
- ...ödeştik!
- Sen öyle san! Benden kurtulamazsın Evan!
Ida'nın karşılığa hazır olduğunu fark etti. Hızla yeni bir kartopu aldı, ve sonra bir daha, bir daha...
Kahkahalar içindeyken kafasına bir kartopu daha gelmişti. Saçları dağılmıştı. Yüzü kızılcıklarla süslü oldukça şirin görünüyordu.

Kendine geldiğinde kardeşi yine hazırdı:
- İşte... Kocaman bir kartopu. Sana doğru geliyorrr!
Evan bu sefer atik davranarak başını eğdi ama korkudan gözlerini kapatmıştı. Sert bir çarpma sesi duydu. Gözleri hala kapalıydı.
Bir an bayıldığını sandı ama aslında kendinde olduğunun farkında değildi. Korkuyla tek gözünü açtı. Kardeşi şaşkın bir tavırla bulunduğu yöne bakıyordu.

Ama baktığı kişi Evan değildi. Peki kimdi, neydi? O ses nerden gelmişti? Evan anlamak için hızla arkasını döndü. Daha sonra yavaşça doğruldu.
Ida'nın yanına doğru, kartopunun geldiği gence doğru bakarak ilerledi. Ida hafif bir şaşkınlığın ardından gencin yanına koştu.

Evan şaşkınlıkla arkasından bakıyordu. Ida'nın çocukla konuşmaya başladığını anlayınca yavaşça ilerledi. Sesleri duymakta güçlük çekiyordu.
Galiba konuşmanın da ancak sonunu yakalamıştı:
- ...şey biz oynarken... Her neyse çok özür dilerim.

Evan kısa süre Ida'ya baktı. Sonra şaşkın gözlerini gence doğru çevirdi. Vereceği tepkiyi çok merak etmişti. İstemeden yapılan bu şeyi bakalım bu genç nasıl karşılayacaktı?
Kibarca mı?.. Kabaca mı?..

Yanlızlık… Trsitan’ın tek derdi yalnızlıktı. Hogwarts artık ona çok sıkıcı geliyordu. Nereye giderse gitsin yalnızlık onu bırakmıyordu. Birkaç gün önce eski dostlarıyla birlikte olması onun bu derdini ortadan kaldırmıştı. Ama artık onlarda yoktu. Luke ve Emmely okuldan kaçmışlardı. Tristan’ı burada yalnız bıraktılar. Tristan onların gitmemesi için çaba sarf etse de bir işe yaramamıştı. Tristan bu düşüncelerle boğuşurken dışarıdaki hava kışın en güzel günlerinden biriydi. Büyük salonda kendi bölümünün masasında oturuyordu. Luke ve Emmely ile her zaman oturduğu yerdeydi. Kafasındaki düşüncelerden kurtulmak için göle gitmeye karar verdi. Yerinden hızlıca kalktı ve kapıya doğru yöneldi. Bahçeye çıktığında soğuk hava Tris’in yüzünü okşadı. Hava Tris’in düşündüğünden de soğuktu. Ancak bu soğukluk onu etkilemiyordu.

Bahçeden ilerledikçe beyaz örtü her tarafı kapladığını gördü. Bütün okul sanki dışarıya çıkmış kar topu savaşı yapıyorlardı. Her taraftan kahkahalar yükseliyor, bu sesler Tris’in üzülmesine yol açıyordu. Okulda pek arkadaşı yoktu. Herkes ondan uzak duruyordu. Ee tabi bunda biraz da olsa haklılardı. Kendisi yarı bir vampirdi ve kontrolünü her an yitirebilirdi. Peki ama Luke ve Emmely neden hiç uzak durmamışlardı? Bu soruyu zihninde kendisine tekrar tekrar sordu. Ama mantıklı bir cevap bulamadı. Onlar Tris’i çok iyi tanıyorlardı. Tris’in neredeyse bütün sırlarını saklıyorlardı. Yolda bu düşüncelerle yürümeye devam ediyordu. Göle yaklaşıyordu. Orada bir yere oturup etrafı seyredebilir hem de düşüncelere dalabilirdi. Gölde de bir grup toplanmış kar topu savaşı yapıyorlardı. Tris kar toplarından birine yakalanamadan ilerledi. Her zaman ki gittiği yere yöneldi. Ancak orası da boş değildi. İki Gryffindor’lu yerden kar alıp birbirlerine atıyorlardı. Zorunlu olarak onların yanından geçmeliydi. Her şey düzgün giderken birden kartopu ona doğru hızlıca geldi ve tam yüzünün ortasına isabet etti. Vücudunun soğuk etkisiyle kar erimeden orada durdu. Elini yüzüne götürerek karları temizledi. Onlara pek dikkat etmemeye çalışarak ilerledi. Ancak bir kız ona doğru yaklaştı. Sanki konuşacakmış gibi. Tris olduğu yerde kaldı ve karşıdan gelen kıza odaklandı.

"Ah, çok özür dilerim. Gerçekten bilerek olmadı. Şey biz oynarken... Her neyse çok özür dilerim."

Kız konuşarak yanına geldi. Tris şaşkın bir şekilde onu inceliyordu. Kızın soğuktan yanakları kızarmıştı. Saçları kara bürünmüş eldivenleri ise hafif ıslaktı. Tris gözlerini ondan alamıyordu. Kızın o zarif sesine karşılık veremiyordu. İlk defa böyle bir durumla karşı karşıya kalmıştı. Kızdan çok etkilenmişti. Ona doğru bir adım attı ancak arkasından genç bir büyücü geldi. Kimdi o? Belki de arkadaşı belki sevgilisi… Bu sevgili düşüncesini hiç beğenmemişti. İçinden onun sevgili olmaması için dua ediyordu. Genç büyücünün de yanakları kızarmış soğuktan etkilenmişe benziyordu. Daha önce onları görmüş müydü? Hafızasını yokladı ve taradı… Evet daha önce görmüştü. Ancak kıza hiç dikkat etmemişti. Onun o yüz hatları o kdar güzeldi ki… Bu düşünceleri zihninde dolanırken daha bir dakika bile geçmemişti. Konuşmak için nefes aldı… Hayır!!! Kız çok güzel kokuyordu. Düşünceleri birden değişti. Onun kanını içebilirdi. Bu çok kolay olurdu. Ancak bunu yapmamalıydı. Bu düşünceyi zihninin bir köşesine itti ve konuşmaya başladı.

“Hiç önemi yok genç bayan” sesi olduğundan biraz yüksek çıkmıştı. Bunun nedeni kokuydu. Ancak kokuya karşı koyabilmeyi başardı ve konuşmasına devam etti. “Zaten benim hatam, buradan geçmemeliydim. Sizi rahatsız ettiysem özür dilerim!... Şey aslında…” Tris ne diyordu böyle?… Aklından onlarla kar topu oynamak mı geçiyordu. Bunu başarabilecek miydi? Onlara zarar vermeden bir oyun oynamak istiyordu. Belki de bununla başa çıkabilirdi. Yüzünde hafif bir gülümseme yerleştirdi ve yere doğru yöneldi. Yerdeki kar örtüsünü ellerinde birleştirdi ve bir kar topu yaptı. Ayağa kalktı ardından kıza ve arkasındaki büyücüye baktı. Elini yavaş bir şekilde ileri attı ve kızı omzundan vurdu. “Umarım canını acıtmamışımdır!” diyerek içinden geçirdi. Kızın tepkisini merak ediyordu. Gözlerini ona odakladı ve beklemeye başladı.

Evan'ın gencin kardeşine bakışlarını fark etmesi zor olmadı. Aşırı anlam yüklü bakıyordu. Kardeşinin de böyle baktığını sezmeye başlamıştı. Evan, bu durumda aralarında bir şey olmasını sağlamak gerektiğini düşünüyordu. Ancak hiçbir tepki vermeyen bu gence ne yapabilirdi ki? Gencin kendini toparlaması epey vakit almıştı. Ağırca ''Hiç önemi yok genç bayan. Zaten benim hatam, buradan geçmemeliydim. Sizi rahatsız ettiysem özür dilerim!.. Şey aslında...'' dedi. Aslında sözcüğünün sonrası çok fazla anlam taşıyordu. Ve anlamak için çok kafa yormaya gerek yoktu. Devamı gelmeyen bu cümlenin devamını bir şekilde getirmek gerekiyordu. Tam o an genç eline bir kartopu aldı.

Gencin Ida'nın omzuna kartopu atmasıyla Evan'ın yüzü güldü. Kardeşinin yalnızlık teorilerinden kurtulması gerektiğini düşündü. Nitekim kendisi de yalnızdı ve bunun hiç de iyi bir şey olmadığını biliyordu. Ve işte, o genç, kendisi gelip kapıyı açmıştı işte. Ve Evan'ın da eğlenceden geri kalmaya hiç niyeti yoktu. Elinde çoktan hazır duran kartopunu gence doğru fırlattı. Oyun şimdi üç kişilikti. Evan üstündeki tüm sıkıntı ve enerjinin akıp gittiğini, iliklerine kadar tüm vücudunda hissediyordu. Soğuk onun için bir anlam taşımıyordu artık. Çıkıntısız ufak burnu soğuktan kızarmış, yanakları al al parlıyordu. Sürekli burnunu çekmeye başlamıştı ama bunun farkında değildi.

Ancak bu iki gencin birbirine uzun süre bakması Evan'ın tek kaldığını anlatır gibiydi. Gerçi, kardeşi mutlu oluyorsa bunun önemi neydi ki?.. Bu uzun bakışmalarda Evan da yavaşlıyor, tam birbirlerine daldıklarında haylazca bir kartopuyla olayı bozuyordu.

Kardeşinin birden kendini kara attığını gördü ama oyununu bozmak istemedi. ''Hey, Ida! Bir tane daha kar...'' demiş, cümlesini bitirememişti. Ida hızlı davranıp "Hayır, Evan! Çok yoruldum ve ıslandım. Kesin hasta olacağım. Bu kadar yeter." dedi. Ama, Evan daha tam olarak eğlenme isteğinden kurtulamamıştı ki... Suratı, her üzüldüğünde oluşan yüz ifadesi gibi limon yemiş bir hale dönmüştü. Gayet komik duruyordu. Ida'nın ağır ağır yanına gelmesiyle yüzü biraz daha yumuşadı, kardeşine çok üzgün görünmek istemezdi. Ida yavaşça gelip "Hadi Evan. Yapma böyle lütfen. Biliyorsun yorulmasam bende oynamaya devam ederdim." dedi, ve kardeşine sıkıca sarıldı. Çocuğu ikisi de unutmuştu. İlk fark eden Ida oldu. "Şey... Ben Vivien Ida Blanchard." dedi. Evan da hızla kendini tanıştırmaya yeltenecekti, ama çocuğun yine o dalgın yüz ifadesini fark etti. Yine susmuştu, yine bir şeyler anlatmaya çalışıyor bir ifadesi vardı. Bu anı bu sefer bozamazdı. Ida, Evan'ın elini sıkıca tutmuştu. Evan, mecburi olarak, eli bir süre sıktıktan sonra bıraktı. Yavaş adımlarla geri geri gitti. Kardeşi galiba fark etmemişti bile. Birkaç adım sonra durdu, ağır ağır onları izlemeye başladı. İkisi de hayattan kopuk halde, dalıp gitmişti...