Kolaylık

Gezgin

Neithan ona bakıyordu. Kendini garip hissediyordu. Mutlu ama garip hissediyordu. Caprice yanında durduğu sürece rahatlıyor gibiydi. Sonra birden Caprice öfke ile duvardaki potreye çıkıştı. Neitahn şaşkınlık ve endişe ile havadaki kitapları düşürmesine yol açmıştı. Yere düşen kitapların sesinden Caprice'in söylediklerinin sadece kendisi ile ilgili olanları anlamış gibiydi. Bu arada içinde büyük bir savaş kopuyor gibi görünüyordu. Ama Neithan o savaşan gruplardan birini aşırı derecede destekliyor gibiydi. O grup içinde avaz avaz bağırıyordu. ' Caprice'e aşıksın.. '

Bu doğruydu. Aylardır onu görmezlikten gelmekten çarpma durumuna düşüyordu. Ama onu her görüşünde kalbinin nasıl deli gibi attığını şimdi anlıyor gibiydi. Bu düşünme zaman zarfında yerdeki kitapları nasıl topladığını anlamamıştı. Birden doğrulduğunda Caprice asasını cüppesinin cebine katıyordu. Bir anda Neithan'nın içine garip bir korku doldu. Ondan ayrılmak istemiyordu. Onun yanında olmak istiyordu. Birden Neithan'nın elindeki kitapları almıştı. Bir şeyler söylmeişti. Sadece bir bölümünü anlayabilmişti. Çünkü şuanda Caprice'si durdurmak için bir şey düşünüyordu. Ardından yanağında hissettiği o alev gibi sıcaklık onu kendine getirmişti. Ama Caprice çoktan oradan ayrılmıştı. Hızla oradan ayrılırken ona karşı hissettiği duygular bir anda ortaya çıkmıştı. Hızla koridordan ayrıldı. Onun nereye gittiğini biliyor gibiydi. Deli gibi koşarken neredeyse birisine çarpıyordu. Hızla kütüphaneye girdiğinde onu hemen biraz ileride gördü. Birden onu kolundan yakaladı. Hızla oradan çekti. Kaba bir hareketti fakat artık vakti gelmişti diye düşündü.
-Kolundan çektiğim için özür dilerim ama bunu orada diymezdim. Caprice seni seviyorum..

V. Sınıf

Kütüphaneye girdiğinde kitapları masanın üzerine bıraktı, gözlerini kapadı. Sessizliğin hakim olduğu bu ıssız bölge Caprice için çok özeldi. Kendini dinlemek için mükemmel, diye düşünüyor, yarım kalmış kişiliğini burada tam hissediyordu. Az önce göstermiş olduğu agresif kişilik onun bir parçası olamazdı, o böyle biri değildi. Bu hep o duygusal kediciğin suçuydu, bir de o piyano ve büyülü nağmeler, pişmiş aşa su katar gibi her şey zincirleme birbirini izlemişti. Bu dinginsiz aşk hayatına bir çeki düzen vermeliydi. Aşk da neydi, onun aşkla ilgili bir geleceği olamazdı, küçük kaçamaklar onu mutlu etmiyordu, kalbi kırgın aklı karışmış bir halde masada otururken kolunda hissettiği acı ile irkildi. Ne olduğunu anlayamadan güçlü kollar onu sarmış ve bir anda onu kütüphanenin dışına sürüklemişti.

-Neithan!!!

Başka kelime edemedi. “Seni seviyorum”, Caprice duyduğu bu cümle ile kendinden geçti. Ne olacaktı şimdi? Kalbi duracaktı, başı dertteydi. Paula bunları duyarsa kesin onu dizine yatırıp bir güzel sopalayacaktı. Adı şıpsevdiye çıkacaktı bu da yetmiyormuş gibi, onu reddederse o zaman Caprice giriştiği ZAY kulübünün geleceğini tehlikeye atacaktı. Peki, ona karşı ne hissediyordu? Ulu orta üstüne düşüp bir yerini sakatlamadan bu işe bir son verilmeliydi, ama nasıl?

Neithanın yüzünü ellerinin arasını alarak ona daha da yakınlaştı. Engin yeşilin içinde kendini kaybetmeden yol bulabilmek için derin bir nefes alarak gözlerinin içine baktı. Ona o kadar güzel bakıyordu ki, dayanamadı. Gözlerini kapayarak başını hafifçe eğdi, Neithan’nın alnını kendi teninde hissettiğinde titredi, burnu burnuna değdiğinde gülümsedi, ne yapıyordu, bilemedi, aldığı soluk onun nefesiydi. Hala elleri onun yüzünü çevreliyordu. Yapacağı en ufak bir harekette onu kaybedebilirdi ve kahrından ölürdü. Onu yanında istiyordu, nedenini henüz çözemese de yanında olmasını istiyordu. Bunu ona nasıl açıklayacaktı, daha nedenini kendine bile açıklayamamıştı. Ağzından sözcükler istemsizce fısıldar gibi çıkmıştı.

-Neat, lütfen...

Gezgin

Neithan yüzünde hissetiği Caprice'nin elini hissedince biraz irkildi. Ama sonra yüzünü sanki onun elinin avucuna bastırıyor gibi yaptı. Ardından onun kusursuz teniyle kaplı olan alnı Neithan'nın alnına değdi. Ardından burnun üstünde hafif bir şey hissetti. Gözlerini Ona bakıyordu ama onun gözleri açık değildi. Neithan kendi elini onun elinin üstüne koyunca Caprice biraz irkildi. Hala bakmıyordu. Birden fısıltı halinde bir şey söyledi.
-Neit,lütfen...
Neithan birden gözleri şaşkınlıkla parladı. Ardından elini onun elinden ayırdı. Ve istemeyerek onun tenindeki elini yanağından indirdi. Sonra alnını çekti. Yüzünde oluşan tuhaf ifade biraz hüzün ve birazda öfke karışımı gibiydi. Duyduklarına inanamıyormuş gibiydi.
-Niçin Caprice?.. Ama tabi eğer istemiyorsan o başka..
Daha fazla bir şey diyemedi. Ayakları sanki onu oradan istemediği halde götürüyor gibiydi. Kalbi kırılmıştı. Yüzünde artık hüzünün yerini öfke almıştı. Gözleri öfkeyle parlıyordu. Ama ona karşı hissettiği sevgi daha da alevlenmiş gibiydi. Koridorda ilerlerken önündekilere asla dikkat etmeden vurarak geçiyordu. Yüzündeki öfke diğerlerinede yansıyordu..

V. Sınıf

Gidiyor muydu? Gene mi? Onu orada tek başına bırakıp mı, duygularını karman çorman edip nereye gittiğini sanıyordu! Caprice kanının kaynadığın hissetti, bu sefer savgiden ya da neffetten değil, hırstandı. Nasıl onu orada bırakmaya tenezül edebilirdi. Hele onu sevgi sözcükleriyle köşeye sıkıştırıp aklını karıştırmışken. İstemek mi, istemediğini kim demişti,ya da istiyor muydu? Bu sorular onu boğuyordu ve bu adam onu bu sorular dehlizinden tutup çıkarmadan hiç bir yere gidemezdi.

Neithan’nın sırtına bakarken asasnını çıkardı. İleriye doğru uzatarak yüzüne muzip ve bir o kadar da tehlikeli bakışını yerleştirdi. Koridor boştu, onu kim durdurabilirdi ki? Kıvrak bir bilek hareketi ile Neihtan’a doğru haykırdı.

-Accio!! Neitan'nın ayakkabıları bana gelin.

Gezgin

Neithan sessiz ve kimsenin olmayan koridorda yürüyordu. Etraf sakindi. Ama Neithan öfkeli ve hüzünlüydü. Caprice'si düşünüyordu. onu reddedişini düşünüyordu. Sonra birden yere yığıldı. Ne olduğunu anlamamıştı. Arkasına baktığında Caprice'nin asasını ona doğrultmuş bir şekilde gördü. Siyah konversleride ona doğru havalanıyordu. Neithan bir anda öfke içinde doğruldu. Ona asasını çekmek istedi. Ama bundan vazgeçti. Ona doğru siyah çorapları sayesinde yürümeye başladı. Yerdeki mermer zeminin soğuk olmasına aldırmadı. Sonra ona yaklaştı. elinde tuttuğu siyah konversleri aldı. Onun gözlerine baktı. kusursuz yüz hatlarına..
-Caprice.. Hala anlamıyorsun değil mi? Seni seviyorum deliler gibi..
Neithan birden ona yaklaştığını hissetti. Nefesini duyuyordu. Sonra kendi soğuk dudaklarının onun sıcak dudaklarına değdiğini hissetti. Sonra birden geri çekildi.
-Ben şey özür dilerim bunu yapmak istemedim.

V. Sınıf

Caprice, kendine doğru havada süzülen ayakkabıları gülümseyerek izledi. Bak bu güzel olmuştu işte, diye düşündü, ona arkasını dönüp gideceğini saniyorsa yanılıyordu. Sevgi sözcükleri ağızdan değil yürekten dökülmeliydi. Neithan sinirlenmiş gözüküyordu, kendisinden uzaklaşan ayakkabılarını hırsla izleyip bir hışımla ayağa kalkması alkışlanacak derecede kıvrak ve tehlikeliydi. Caprice kendisine doğru gelen fırtınayı sukunetle izledi, bekledi.

-İşte ayakkabıların.

Kendisine söyleneni duymayan Neithan Caprice’nin elinden ayakkabılarını sanki her zaman bunu yapıyormuş gibi, umursamazca aldı. Ona sevgisini üstüne basarak bir daha söylemesi bardağı taşıran son damlaydı. Caprice daha da yaklaştı, baktığı Neithan değil de sararmış bir parşömen olsaydı çoktan tutuşmuştu.Ve o an, gözleri söyleyecek sözleri seçerken Neithan ondan hızlı davranmış düşüncelerini tatlı bir buseyle taçlandırmıştı. Caprice tenine değen soğuğun tüm bedenini titretmesini, kontrolsüz olmanın endişesiyle kabullendi. Gözlerini kapamış yanan teninin bir yudum serinliğe kavuşması için ilk hamleyi atmak üzereydi ki Neithan kendini geri çekti. Özür diliyordu.

-Hata!

Caprice’in alevlenen gözleri bu sefer şiddetini eyleme geçirmek için, düşüncelerin dizginlenmesini beklemedi. Caprice asasın kaldırarak Neithana doğru öfkeyle salladı.

-Wingardium Leviosa, evet yüksek bakalım şimdi de dön.

Yerden havalanan Neithan Caprice’nin gözlerindeki ilgiyi göremeyecek kadar şaşkındı. Caprice elindeki asasın hala ona doğru tutuyordu, yerden yükselmesini izledi, ardından kıvrak bir bilek hareketiyle asasını çevirerek Neithan’nın havada baş aşağı durmasını sagladı. Neithan birşeyler mi diyordu? Caprice bunu önemsemedi. İki adımda yanına ulaştı, Neithanın başını elleri arasına alarak soğuktan donmuş dudaklarına kendi bildiği tarzda hayat vermek için tutkuyla öptü.

Gezgin

Ona bakıyordum. Biraz önce kontrolümü kaybedip öptüğüm ve onun için yanıp tutuştuğum kıza bakıyordum. Caprice'e bakıyordum. Koridorun o kasvet dolu oksijenini içime çekerken onun kokusu burun deliklerime nazikçe değermişcesine değiyordu. Bu hoşuma gidiyordu. Ama biraz önce yaptığım ahmaklık yüzünden kendimi suçlu hissediyordum. Ahmaklık mı?.. Bu düşünceyi onayladığıma inanamıyordum. Onunla olmayı o kadar istiyordum ki.. Onun yanında olmayı,onun o muhteşem kokusunu ciğerlerime çekmeyi. Birden şaşkınca bana baktığını fark ettim. Düşüncelerimle o kadar çok ilgileniyordum ki onun bana nasıl baktığını anlayamamıştım. Sonra birden koridorda oluşan garip ve umutsuzluk saçan o sessizliği narin sesiyle yarmıştı.
-Hata!
Doğru onu öpmem bir hataydı. Onu her zaman düşünmem tamamiyle bir hataydı. bu nasıl olmuştu bilmiyorum. Ama o umuda inanmıştım ve onun sürüklediği yere doğru ilerlemiştim. Şimdi ise kendimi bir aptal yerine düşürmüştüm. Ciğerlerimin içine çektiğim o kasvetli havada onun kokusunu duymak istercesine çekiyordum. Bir şey söyleyecek durumda değildim. Daha fazla rezil olmanın anlamı yoktu. Yine o sessizliği hissettim. Ama bu uzun sürmedi. Çünkü o narin ve hayran duyduğum sesiyle bir kez daha konuştu.
-Wingardium Leviosa, evet yüksek bakalım şimdi de dön.
Ayaklarımın yerden kesildiğini hissettim. Bir şey söylemek isterken birden ters bir şekilde döndüm. Baş aşağıya duruyordum. Bu bana garip gelmişti. Birden beynime hücum eden kanın akışını hissettim. Kalbim ise şimdi adrenalin ile birlikte çalıyormuşcasına hızla kan pompalıyordu. Saçlarım aşağıya doğru sarkmış bir vaziyetteydi. Burada birisinin olmayışı beni sevindirdi. Sonra hafif şaşırmış ve biraz öfkeli ses tonuyla onuşmaya başladım.
-Caprice.. Ne yaptığı-
Caprice bana hızla yaklaştı ve soğuk dudaklarımda onun dudaklarının ısısını hissettim. Şimdi kalbim deli gibi atıyordu. Sanki yerinden çıkmak istiyormuşcasına atıyordu. Bu inanılmazdı. Caprice beni öpüyordu. Buna karşılık verdim. Ama bu zordu. Baş aşağıya duruyordum. Ama önemsemedim. Bir süre sonra durdum. Oda durdu. Sanki dudaklarımı onunkinden ayırmıştım. Ama hala çok yakındım. Onun o muhteşem kokusunu ciğerlerime çekiyordum.
-Bu.. bu ne içindi?

V. Sınıf

Tersi dönmüş Neithan, Caprce’nin gözüne daha da çekici gözükmüştü. Ellerini dağılmış saçlarında gezdirerek tehlikeli ama bir o kadar da masum yüz ifadesi ile ona baktı. O an bir cevap vermesi gerekiyordu, acaba cevabını o biliyor muydu? Düşünceleri birbiri ardına geldi. Kalbi hızlandı, damarlarındaki kan gittikçe ısınıyordu.

-İçimden geldi efendim. Senin tersten ne kadar çekici olduğunu fark etmemişim, gözlerindeki yeşil çok derin, orada yalnız kalırsam kaybolabilirim.

Acaba onu döndürmeli miydi? Ama bu hali onu öyle eğlendiriyordu ki, dudaklarını onun dudaklarından ayırdığına çoktan pişman olmuştu. İçinde bir yudum cesaret aradı, kavuşması gereken bir ten dokunması gereken bir kalp vardı. Ama içinde biraz önce kükreyen aslan gitmiş yerine kedi gibi mırlayan Caprice gelmişti. Elleri hala onun saçlarında dolaşıyordu. Koridorun boş olması kesinlikle şanştı, çünki bu halleri iki dosttan çok, iki düşmanı andırıyordu. Caprice ellerini onun saçlarından dudaklarına doğru kaydırdı. Hala soğuktu.

-Neat. Neden benden hep özür diliyorsun? Seni üzecek şeyler mi yapıyorum?