Jacques'in alaycı kahkahaları mıydı onu yattığı yerden kaldıran, yoksa partinin gürültüsü müydü bilinmez. Henry ortak salonda uzanmıştı, bir an şu derin nefes al-ver herşeyi unut olayını yapmayı denemişti ama ne ala ! Bütün bunların saçmalık olduğunu düşünüyordu, erkekler yatakhanesinde eğlence vardı. Biraz yanlız kalmak istemişti, ama neden istemişti bilmiyordu. Başında dikilen uzun çehreye bakmak zorunda olduğunu biliyordu, çaresiz başını yatalak kaldığı koltuktan kaldırdı. Arkadaşı başta gülüyordu, Henry'nin yüzünü görünce ciddileşti. ' Hey sen. Buraya kadar. Kimsin ve Henry Beaum'a ne yaptın ? ' Ona gerçekten de boş boş denilebilecek bir ifadeyle bakıyordu, aklının başka bir yerde olduğunu onu yolda gören herhangi biri rahatlıkla anlayabilirdi; ki söz konusu yedi yıllık arkadaşınız olduğunda ondan hiç kaçamazdınız. Masmavi gözlerini ona dikti, sıkkın terimlerle konuştu Henry.'Jack. Birşeyler değişiyor. Bunu hissedebiliyorum. Hiç birşeyi istemiyorum. Ne partiyi, ne kızları. Gerçekten bilmiyorum. Sanki birşeye ihtiyacım var. Birine. ' Jacques'in yüzü birdenbire aydınlanmıştı, arkadaşına yine o ' ben ne yapacağımı biliyorum. ' bakışlarından birini attı. Bunun ne anlama geldiğini çok iyi bilen Henry malup olmanın verdiği mağrurluk ile başını öne eğdi, yüzüne bir gülümseme yerleştirdi. Arkadaşının kahkahalarının ayak seslerine karıştığını duyabiliyor, yine gelmeye can atan o bıkkınlık ve havasızlık nedeni olan hislerin gelişine katlanmak zorunda kalıyordu. 'Hadi git Don Juan. Beş dakikaya yanındayım. ' Beş dakika sonra yanındaydı. Şüphesiz. Yanında Jacques'in getirdiği o saçma sapan süslü kızlardan biri vardı. Ah, o ne istiyordu? Bu porselen bebekleriyle gününü gün edip, ardından onları çöpe atmak kolaydı. Üstelik bunları kızlar kendi istekleriyle yapıyorlardı. İstek değil, yalvarış. Henry'e göre bunların hepsi saçmaydı, elbet bir gün son bulacaktı. Ama ne zaman ? Elindeki içeceği kafasına dikti ve kızla olan saçma muhabbetine geri döndü. Aslında, dinlemiyordu.- Bir Saat Sonra, Yasak Orman.-Sonunda bitmişti, en azından o gidebilmişti. Kızlardan biri onu gelmesi için geri çağırırken, diğer ikisinin kendisi için kavga ettiklerini gören Henry, buna daha fazla dayanamamış ve kendini yasak ormana atıvermişti. Eskiden olsa bunlar onu eğlendirirdi, hemde çok. Eskiden dediği de bir hafta önceydi, o kadar da eski sayılmaz hani. Kızlar onun için kavga eder, birbirlerini istedikleri kadar hırpalarlardı ama onun tek yaptığı günün kazananını ödüllendirmek olurdu. Nasıl isterse o şekilde. Yok, artık bunlardan fazlasıyla sıkılmıştı. Düşüncelerinden sıyrılması duyduğu kısık sesler sayesinde oldu. Biraz ilerdeki kayalıklar göründü gözüne, ama herzamanki kayalıkların üzerinde, fazladan bir şekil durmaktaydı, bir figür, bir vücut. Bu Henry'nin çok ilgisini çekti. Oraya çıkmak hiçte kolay sayılmazdı. Diyelim ki çıkmaya karar verdiniz, gerçekten de cesaret sahibi olmanız gerekirdi. Oraya her gittiğinde kayalıklara bir uğrardı, bu nedenle tırmanması hiç zor olmadı, yavaşça kızın yanına ilişti. Yaklaştıkça kızın iniltiye benzer yumuşacık sesler çıkardığını anladı, gerçekten ağlıyordu. Yüzünü başının arasına gömmüş olduğundan suratını göremedi. Ama kızın hali içine dokunmuştu, o an tek istediği ona yardım etmekti. Usulca tek elini onun sırtına koydu. Onu sakinleştirmek için yapabileceği fazla şey yoktu zaten; kızı ürkütmekten korkuyordu. Bu hareketi yaparak ona yanında olduğunu hissettirmek istedi. Ve yavaşça ekledi.'Şşşt. Sakin ol. Her neyse, geçti artık. '

“Geçmedi, biliyorum! Bu hiç bitmeyecek, hep böyle olacak değil mi? Yeter artık! Herkesin dışladığı, dalga geçtiği Lainatte olmayacağım! Herkes görecek ve tanıyacak beni. Değil mi? Bana bunun doğru olduğunu söyle. Lütfen.” Henry birden ondan uzaklaştı. Ne yapıyordu böyle ? Bu kız delirmiş olmalıydı. Kafasını kaldırdığında, onun diğerlerinden çok farklı olduğunu farketti. Renkli gözleri vardı, çok renkli. Tam olarak rengini kestirmek zordu aslında, kızın gözleri yaşlarla doluydu çünkü. Kız şaçma şapan konuşuyordu, ama onun kim olduğunu öğrendiğinde duraksadığını hissetti. İçinin bir tarafı onun adını duyduğu için gerçekten sevinmişti, bu gizemli kızın adını öğrenmek bilinemez bir nedenle onu mutlu etmişti nedense. Ama diğer tarafı da arkasını dönüp gitmesini söylüyordu. Bu kızın kim olduğunu biliyordu. Yemekte ve ortak salonda hep diğerlerinden uzakta oturan kız. Hep gizemli, hep içine kapanık. Henry etrafını incelemeyi ve insanları keşvetmeyi severdi ama bir yerden sonra sıkılmıştı işte. Onunla ilgilenmeyi çok uzun süre önce bırakmış olduğunu anımsadı, şimdi yeniden meraklanmıştı. Evet, birde kızkardeşi vardı. Ne afetti ama. Gerçekten güzellik abidesiydi. Ama Henry'nin bir iki gün gözlerini kamaştırmış, sonra ona yakınlaşmaya bile kalkışmadan sıkılmasını sağlamıştı. Kıza baktı, adının Lainatte olduğunu öğrendiği kıza. Kardeşinden çok farklıydı, her ne kadar da birbirlerine inkar edilemeyecek derecede benziyor olsalar bile. Çok masumdu, ve çok muhtaçtı. Aslında Henry itiraf edemezdi ama, o da kendi içinde yanlızdı. Böyle saçmalıkları düşündüğü için kendine kızdı ve o an basıp gitmeyi düşündü. Ama yapamadı, kıyamadı. Ona istediği şeyleri söylemeye karar verdi, nasıl olsa bir süre sonra normale dönecek ve neden bahsettiğine anlam veremeyerek onunla düzgünce konuşmaya başlayacaktı. En azından Henry böyle umuyordu. Fısıldar gibi konuştu, şevkatle. Neden bu kadar ilgi gösterdiği hakkında ise en ufak bir fikri yoktu, göreceğiz.' Tabiki bitecek. Bak, bitti bile. Yanındayım ben. Sen dışlanmıyorsun ki. Saçmalık bunlar. Lainatte mi ? Ne güzel isim. ' Bir anda yanlış şekilde sözü bitirdiğini anlayarak müthiş bir utanç duydu. Kız ona kendi adını soracak olursa ne diyecekti? Yalan söylemeyi hiç istemiyordu, ama onun kızların peşinden koştuğu Henry Beaum olduğunu öğrendiğinde vereceği tepkiyi gözünde canlandırmadan edemedi. Onun şaşırmasını yada kendisinden kaçmasını hiç istememişti.