Güzel Bir Güne Başlangıç

Gezgin

Sonra Erica, Steven’ın sorusunu yanıtladı. Demek tatili güzel geçmemişti ve pek bir şey yapmamıştı. Gerçi Steven’ın da tatil yaptığı söylenemzdi. Genel olarak boş ve sıkıcıydı. Sadece ailesiyle bir haftalık kuzenlerine gitmişti. En çok orada güzel vakit geçirebilmişti. Doğru düzgün tatil diyebileceği sadece bu vardı. O sırada Lucy tekrar konuşmaya başladı. Bir cümlesi bittikten sonra yeni bir cümle kuruyordu. Steven ise bu söylediklerini ve sorduğu soruları aklına kazıyordu. Sıra ona geldiğinde hepsine birden cevap verecekti. Lucy , biraz iğneli biraz da esprili konuşarak Steven’ı uyardı. Erica’nın bakışları keskinleşmişti. Yüzü gülüyordu ama Steven net olarak arkadaşının yüzündeki ciddiliği anlayabiliyordu. Steven da arkadaşı gibi gülmeye başlamıştı. Zaten öyle bir şey arkadaşına yapmazdı. Erica’yı çok iyi tanıyordu ve bir şeyi söyledi mi onu da yapardı. Dostlarını satan bir kişiliğe sahip değildi. Erica’nın konuşması bitince tam cevaplarını verecekken pastanenin kapısından kalabalık bir gurup içeri girdi. Bir anda tüm dikkati oraya yönelmişti. İçeri girenler muggle idi. Üzerlerinde marka giysiler, pantolon ve ayaklarında da aynı şekilde marka ayakkabılar vardı. Mugglelardan hep nefret etmişti. Onları ve yaptıklarını sevmiyordu. Saçma şeylerle uğraştıklarını düşünüyordu. İlgilenilmesi gereken ciddi şeyler duruyorken onlar bir şey yapmıyordu. Mugglelardan zaten başka ne beklenirdi ki?

Erica"" Eğer cevap vermeyi düşünmüyorsan, ben gideceğim, Ed" Sesi sertleşmişti. Steven bu sesi duyar duymaz tekrar dikkatini en iyi arkadaşına vererek

"Yo hayır hayır gitme. Şu mugglelar içeri girince dikkatim dağıldı. Tam konuşacaktım ki onları gördüm"

Lucy, söylenmekte biraz haklıydı ama hep o mugglelar yüzünden böyle olmuştu. Yinede Steven'ın söyleceklerini unutturamamışlardı. Çok da bekletmeden konuşmaya başladı.

" Aslında bende pek tatil yaptığımı söyleyemem. Genel olarak sıkıcı geçti. Bir ara 1 haftalığına kuzenlerime gittim ailemle. En iyi günlerim orada geçti. Bunun dışında sayabileceğim güzel geçen gün çok az. Tatilin bitmesini ve Hogwarts’ın açılmasını bekledim. İlgi görmek hoş olur tabi ama sevgili bulmak için hiç uğraşmayacağım. Belki hoşlandığım biri bir ara olur fakat merak etme seni unutmam. Benim sana öyle bir şey yapmayacağımı biliyorsun Lucy. Dostlarıma ihanet eden biri değilimdir. Peki sen ne yapmayı düşünüyorsun peşinden koşacak erkekler için?"

Yüzü gülüyordu. Lucy’nin konuşmasını bekliyordu. Aslında pek sevgili ile ilgilenmiyordu. Genelde ilgisini çeken bir şey değildi ama belki düşüncesi değişmiştir diye düşünerek bu seneki planını merak ediyordu.

Gezgin

Mugglelar.. Evet. Dikkat dağılması için gerçekten yeterli bir sebepti. Hiç iyi işe yaramazlar mıydı acaba? Lucy doğuştan karşıttı onlara. Sebebi tam olarak neydi kendisi de bilmiyordu. En fazla ilgiyi onların görmesi mi? Kanlarında bir damla bile büyücü kanı bulunmaması mı? Yoksa ailesinden gelen alışkanlık mı? Bu çok da önemli değildi belki, ama zaman zaman Lucy'nin kafasını kurcalamaya yetecek kadar önemli olabiliyordu. Mesela şuan... Karşısındaki çocuğun söylediklerini bile yarım yamalak anlıyordu bunu düşünmekten. Epey de uzun konuşmuştu zaten Ed. O kadar uzun konuşmasına rağmen sadece son cümlesi dikkatini çekmiş, duyabilmişti. Fakat o cümle, dikkatini Ed'e vermesine yetmişti. Dudakları tekrar yukarı doğru kıvrıldı. Gözlerinin içine de hafif de olsa bir parıltı geldi. Bir umudun parıltısı değildi bu, eğlencenin parıltısıydı. Soruya verilebilecek cevapları içinden düşünüyordu ve bazı cevaplar bir insanı kahkahaya boğabilecek kadar komikti. Ama dışarıya bunların dörtte üçünü bile vuramazdınız Lucy yerinde olsanız. Lucy de öyle yaptı. Fikirleri ayıkladı ve kulağa en mantıklı geleni seçti. Dudakları hafif aralanarak tatlı sesiyle düşüncesini açıkladı.

"Özel olarak sevgili aranıyor ilanı vermeyi düşünmüyorum. İlansız beni bulabilecek kişi varsa ne âlâ... Değerlendiririm tabii ki teklifleri." dedikten hemen sonra muzipçe gülümsedi ve dilini çıkardı. Lucy'nin en meşhur ve en çocukça hareketlerinden biri de buydu işte; dil çıkartmak. Çocukluğundan beri vazgeçememişti bundan. İçinde alay, espri, yani kısaca komiklik içeren cümlelerinden sonra dil çıkartırdı hep.

Dışarı çıkan dilini iki saniye sonra tekrar içeri soktu ve önündeki milkshakeden koca bir yudum aldı. Yudumu abartmış olmalıydı heralde. Çünkü, yudumun arkasından içinde bir anda garip bir ürperti ve soğukluk hissetti. Sanki yazlık kıyafetlerle Everest'e çıkmış gibi. Biraz manyakça bir benzetmeydi belki de, hatta kesinlikle öyleydi; ama böyle hissetmişti işte. Hatta bu ürpertiyle beraber bir anda milkshakei elinden bırakıvermişti. Bu garip durumunu farkettirmemek için yüzüne samimi bir gülümseme yerleştirmeye çalıştı. Başarılı olduğunu sanıyordu. Yanii, dudakları tekrar yukarı kıvrılabilmişti ama gözlerinin ele vermesi olağan bir durum olurdu. Gözlerini kapattı ve sandalyesinde geriye yaslandı. Birkaç kısa saniyeden sonra gözlerini açıp etrafa bakınmaya başladı. Pis mugglelar dışında kimse de görünmüyordu ki etrafta. Lucy, onların yüzüne bir tane çakmak için neler vermezdi. Sebepsiz de olsa istiyordu işte bunu. 'İlgi çekici mahluklar..' diye söylendi içinden ve gözlerini tekrar Ed'e çevirdi. Gözlerinde ki ürperti belirtileri geçmiş olmalıydı. Bu yüzden endişe etmeden bakıyordu. Karşısındaki çocuk fazlasıyla dikkatli olduğu için bütün ruh hallerini anlıyordu Lucy'nin ve fazlasıyla merak ediyordu. Bu yüzden bu kadar kafaya takmıştı Lucy. Belli etmek istemiyordu. Basit, sıradan sorulara cevap aramak istemiyordu şuan. Onun yerine karşısındaki konuşsa, o da kafasını dinleyebilirdi. Bu süre içinde de sıcaklık tekrar vücudunun her santimetre karesine işleyebilirdi. "Eee.. Mrs. Cole nasıl? Uzun zamandır görmüyorum, özledim." Özlediği doğruydu ama şuan bunu pek de merak etmiyordu. Edward'ı konuşturmak için saçma salak sorulardan biriydi işte. Sorusunu sorar sormaz gözlerini pastanenin dışarısına çevirdi. Cadde iyice kalabalıklaşmaya başlamıştı. Saat iki falan olmuştu heralde. Güneş, Londra'yı artık tam tepeden aydınlatmadığı için bütün herkes sokaklara dökülmüştü. Lucy iç çekti ve gözlerini tekrar Edward'a çevirip cevabını beklemeye başladı. Bu süre zarfında tam da beklediği gibi, sıcak tüm vücuduna işlemeye başlamıştı. Az önceki milkshakein bütün izleri yok oluyordu artık. Bu sayede dikkatini Edward'ın sözlerine daha iyi verebilecekti.

Gezgin

Mel çok geçmeden Steven’a muzipçe bir cevap verdi. Sonra neşeli bir şekilde, yüzü de gülerek dil çıkardı. Eskiden beri yaptığı bir şeydi bu. Ne zaman komik bir şey söylese genelde dil çıkartırdı. Steven’da gülerek karşılık verdi Mel’e. Sonra Steven da Mel’e karşılık olarak dil çıkardı. Gerçekten komik olmuşlardı. Steven’ı hep güldürmeyi başarıyordu. Gerçekten onunla şakalaşmak, komiklik yapmak eğlenceli oluyordu. Kısa bir süre sonra Melania milshake’inden yudumlandı. Sonra bir anda içeceğini elinden bırakıverdi. Masaya sert çarmıştı ama ne dökülmüş ne de kırılmıştı. Steven da garip garip Mel’e bakmıştı. Mel ise sırıtıyordu. Bir şey dememişti. Steven pek anlayamamıştı ne olduğunu. Tekrardan talısından birkaç çatal alıp biraz etrafına bakındı. Muggleları görmemek için başı hep başka tarafa bakıyordu. Azıcık dışarı baktı. Güneş biraz daha kendini göstermeye başlamıştı. Anlaşılan bugün baya sıcak olacaktı. Genelde İngiltere bu adar sıcak olmazdı ama bu sene saki biraz ılıklaşmıştı. O sırada Mel bir soru sordu. Steven dostuna bakarak

" Aa annem çok iyi. Babam ile birlikte yoğunlar bu aralar. Bu arada seni ve kardeşini sordular. Onlar da sizi görmek istiyor. Umarım sizinkilerde iyidir? Sohbet etmeyi özledim sizinkilerle

Aileleri de ne zamandır görüşememişti. Eskisi kadar birlikte olamıyorlardı. Fakat nasıl olsa aileleri kendi aralarında konuşup bir ara buluşurlardı.

"Düşünüyorum da Hogwarts açılınca Quidditch takımına girsem mi ne dersin? Sen bununla ilgili düşündün mü hiç? "

Gezgin

Hafifçe gerindi ve sağ kolunu sandalyesinin arkasına attı. Sabit şekilde oturmak artık rahatsız edici gelmeye başlamıştı Mél'e. Belki de kapalı alanda kalmak rahatsız etmişti onu. Ama en yakın arkadaşı yanındayken kalkıp gitmek istemiyordu. Onunla gidebilirdi belki bir yerlere. Yine de susmayı tercih etti. Kısa bir süre daha katlanabilirdi bu sıkıntıya. En azından umudu buydu. Neden biranda böyle sıkıntı basmıştı bilmiyordu. Muggle olsa klastrofobi denen hastalıktan olduğunu sanacaktı kendisinde. Hani şu kapalı alan korkusu dedikleri şey... Saçmalık, diye söylendi kendi kendine. Neyse ki Ed konuşmaya başlamıştı da, Mél'in düşünceleri dağılmıştı. Mél, Ed'in sözlerini dinlerken, ya da dinlemeye çalışırken arada 'hmm', 'yaa..' gibi sesler çıkartıyordu. Ed konuşmasının sonuna bir de soru eklemişti. Mél'in bilmediği birkaç şeyden biriydi bu. Kardeşi hariç ailesinden kimseyle ilgilenmiyordu. Kime neydi onlardan? Ed'e sinirlenmişti böyle bir soru sorduğu için ama sinirlenmekte fazlasıyla haksızdı. Ed'in haberi yoktu sonuçta bu durumdan. Görmeyeli epey şey olmuştu. Ailesiyle kavgalar, kapıyı çekip gitmeler... Belki sonra anlatırdı Ed'e. Şimdi bu konu hakkında konuşmak istemiyordu. Ama yinede ailesi hakkında bir soru sorulması Mél'in suratının asılmasını rahatlıkla sağlamıştı. Yukarı doğru kıvrılmış dudakları bu sefer tam tersine aşağı doğru kıvrıldı. Peki kimeydi bu somurtma? Ed'e mi, kendisine mi? Saçma sapan bir hareketti işte. Kafasını iki yana salladı düşüncelerini dağıtmak istercesine. Ed bunu çok rahat sağlamıştı bu sefer, Mél'in sohpet konusunda zayıf noktalarından birini yakalamıştı.

Quidditch... Küçüklüğünden beri Mél'in hastası olduğu birkaç şeyden biri. Hiçbir zaman oynamamış olmasına rağmen izlemeyi çok severdi. Güzel de uçardı aslında ama hiç takıma girmeyi düşünmemişti. Şimdi en yakın arkadaşı bunu istiyordu. Desteklemeliydi. Ama ya Slytherin'in gözdesi olursa? Bu düşünce Mél'in içinde bencilce bir kıskançlığa sebep oldu. Ama bu duygusunu yenmeyi öğrenmişti kardeşi sayesinde. Şimdi de bastırabildi bu duygusunu. Hafif bir şekilde sırıttı. "Demek arkadaşının en büyük hayalini çalacaksın ha?" Yanlış anlaşılabilir miydi bilmiyordu. Bu yüzden hemen eklemesini de yaptı. "Daima arkandayım dostum."

Belki de eğlenceli olurdu. Yani Ed'i Quidditch oynarken izlemek. Hatta belki birlikte çalışırlardı. Yani Mél yardımcı olurdu ona. Sonuçta ondan bir yaş büyüktü. Gerçekten eğlenceli olabilirdi. Ama ümitlendirmek de istemiyordu onu. Biliyordu ki, takıma seçilmek gerçekten zor bir şeydi. Ah herneyse, Ed'in umudunu kırmayacaktı. Gülümsemesini birazcık daha arttırarak Ed'i izlemeyi sürdürdü.

Gezgin

Steven’nın ilk sorusunda Mel’in yüzü bir anda somurtmuştu. Dudakları büzüşmüş, aşağı kaymıştı. Steven soru dolu gözlerle ve şaşırmış bir şekilde Mel’e bakıyordu. Neden ona somurtmuştu anlamamıştı. İçinden “ acaba yanlış bir şey mi sordum” diye geçirmişti. Mel tamamıyla sessizdi ve yüzündeki o ifade değişmemişti tam olarak. Fakat bu çok sürmemişti. Yüzü hafif bir tebessümle karşılık vermişti, sonra da Quidditch ile ilgili görüşünü dile getirdi. Kesinlikle arkadaşının en büyük hayalini çalmazdı. Öyle bir niyeti elbette ki yoktu.

“ Daima arkandayım dostum” sözünüde cümlesinin sonuna eklemişti. Steven şimdi rahatlamıştı böyle demesine. O zaman beraber Quidditch’e baş vurabilirlerdi. Aynı takımda olurlarsa çok güzel olacaktı. Eğlenceli ve güzel bir spordu, bir de yakını olduğu biri de oldu mu daha iyi anlaşırlardı ve takım oyununu belki de daha iyi yapabilirlerdi. Düşüncesi bile heyecan vericiydi. Fakat hayal kurmakla olmuyordu bu işler. Önce baş vurmaları ve takıma alınmaları gerekiyordu. İşin en zor kısmı bu olacaktı.

“ Mel şöyle yapabiliriz. İkimiz birlikte gidip baş vuruda bulunalım. Aynı takımda olursak çok harika olacak. Hem sen de hayalini gerçekleştirmiş olursun” Steven’ın içi kıpır kıpır olmaya başlamıştı. Bir titreme gelmişti aniden. Melania’nın ne diyeceğini çok merak ediyordu.

Gezgin

Mél'in tam da tahmin ettiği gibi, ilk lafının ardından Ed'in yüzünde bir gerilme olmuştu. İyi ki arkasından şaka olduğunu belirten lafı söylemişti de Ed tekrar rahatlayabilmişti. Yüz hatları onu o kadar ele veriyordu ki... Acaba haberdar mıydı etrafa bu kadar açık bir insan olduğundan? Mél bunu ilerleyen günlerde tekrar hatırlarsa, bu konuda Ed'i çalıştırmalıydı. O kadar da güzel bir şey değildi açık bir kutu olmak. Mesela şuan Ed'in güzel hayaller kurduğu çok rahat anlaşılıyordu. Gözleri dalgın bakıyordu, dudakları ise fazlasıyla yukarı kıvrılmış, dalgın bir vaziyete göre gayet büyük bir sırıtış oluşturmuşlardı. Tatlı bir görünümü oluyordu; ama her düşüncesi dışar vuruluyordu. Ed çok geçmeden laflarıyla Mél'i doğruladı. Az önce hayaller aleminde yüzüyordu gerçekten de. Ama bu imkansız bir hayaldi. Mél şu aralar düşünmüyordu böyle bir şey. Geçen dönem sınıfta kalmıştı, bu dönem sadece dersleriyle uğraşmalıydı. Quidditch oynamaya ve çalışmaya ayıracak pek de vakti olmayacaktı yani. Arkadaşını hayal kırıklığına uğratacağı için hafif suratı asıldı. "Bu yıl ek aktivite düşünmüyorum pek. Bence sen başvurunu yap, beni boşver"

Sağ eliyle Ed'in sırtını sıvazladı. Biraz fazla büyüklenme hareketi olmuştu bu ama olsun. Ed küçük müydü, küçüktü. Büyüklenmede sınır olmasına gerek yoktu yani. Evet, saçma düşünceler yine Mél'in kafasını işgal etmeye başlamıştı. Canı gerçekten sıkılmaya başlamıştı. Evden çıkarken burda bu kadar kalmayı hedeflememişti sonuçta. Bugün bütün gün gezecek, eğlenecekti. Şimdi kendisini garip bir şekilde kapana kısılmış hissediyordu. Kapan da bu pastaneydi işte. Sıktısından sandalyesinde şöyle bir kıprandı ve gözlerini tam karşısına dikti. Biran garip bir şey gördüğünü sanmıştı ama biraz daha bakınca bunun bir yanılgı olduğunu anladı. Kafasını 'yazık'larken yapıldığı gibi sağa sola salladı ve çevreyi izlemeye başladı. Şuan mugglelar o kadar da rahatsız edici gelmiyorlardı. Yani şimdilik. Bir acının üstüne başka bir acı geldiğinde, diğer acı unutulur ya, onun gibi bir şey. Az önce mugglelar yüzünden sıkılırken şimdi mekan darlığından ve kapalılığından sıkılıyordu. Bu da muggleları görmezden gelmesine sebep oluyordu. Ne kadar aptal bir dönenceydi bu?

Gezgin

Mel’in yüzü sanki biraz asılmıştı. Bu seferki mimikleri üzgün gibi gösteriyordu onu. Steven bu ifadeye bu sefer bir tepki vermemişti. Durgun bir şekilde sadece Melania’nın ne söyleyeceğini bekliyordu.

“Bu yıl ek aktivite düşünmüyorum pek. Bence sen baş vurunu yap, beni boş ver” Sonra eliyle Steven’ın sırtını sıvazladı. Açıkçası Melania’nın böyle bir cevap vereceğini beklememişti. Ama gözlerindeki o isteği görebiliyordu Steven. Elania Quidditch takımına girmek istese de bir yandan da buna mecbur görünüyordu. Anlaşılan onu engelleyen bazı etmenler vardı. Belki de sınıfta kaldığı için böyle bir karar vermişti kim bilir? Steven’a pek bir şey söylememişti. Bazen Melania bazı şeyleri paylaşmaktan çekiniyordu. Steven ise konuşması için uğraşıyordu. Ama şuan bunun için uğraşmayacaktı. Mel’in hareketlerinden de yüzünden de kendini iyi hissetmediğini anlıyordu. O yüzden dostunu daha da sıkıp bu konuyu uzatmak istemiyordu. Daha sonra uygun bir günde dertleşirlerdi. Mel’in zamana ihtiyacı vardı. Steven ise bunları düşündükten sonra tatlısını da bitirdi. Baya bir süredir burada oturuyorlardı. Bütün gün burada oturacak değillerdi. Belli bir süre sonra her şey tekrarlanıyordu.

“Mel eğer istersen dışarı çıkıp bir şeyler yapabiliriz. Şöyle kafamızı dağıtacağımız, eğlenebileceğimiz bir yerlere gidebiliriz”Böylece kafalarından geçen binbür türlü düşüncelerden kurtulmuş olacaklardı. Rahatlamaya, iyi olmaya ihtiyaçları vardı.

Güzel Bir Güne Başlangıç

Güzel Bir Güne Başlangıç

Similar topics

Similar topics