Dorion sabah uyandığında erkekler yatakhanesini müthiş bir ışık dolduruyordu. Sanki bu gün en güzel düşler yaşanacakmış gibi mavi idi gökyüzü. Dorion yatağından hafifçe doğruldu. Şimdi camı daha iyi görebiliyordu. Gökyüzünde bir taç gibi asaletle duran güneş Dorion’un gözünü alıyordu. Ayrıca kuş sesleri de dışarıda ki cennete ayrı bir hava katıyordu. Dorion bu günün mükemmel geçeceğini şimdiden düşünmeye başlamıştı bile.

Aceleyle kalktı. Bu güzel günün sabahını kaçıramazdı. Yemek yedikten sonra boş dersi vardı. Bu boş derste dışarıya çıkmak en güzeli olurdu. Dorion lavaboya doğru yürümeye başladığı sırada o lanet çalar saat yine çalmaya başlamıştı:

-Zırrrr.
-Lanet olasıca alet kapa çeneni burada uyuyoruz.

Odada büyük bir kaos ortamı yaşanıyordu. Zira Her gün aynı saatte çalan çalar saate küfürler yağdırmak bu odanın bir geleneği olmuştu.

Dorion elini yüzünü yıkadı, dişlerini fırçaladı. Biraz saçlarını düzeltti. Cebinde ki asası ile dağıttığı lavabonun önünü topladı. İçeriye geri döndüğünde öğrencilerin bir kısmı lavabo için sıra bekliyor bir kısmı ise giyinmeye başlıyordu. Dori sandığının yanına koştu. Sandığı yatağın altından çekip içini açtı. Bu gün üzerine okul kıyafetini giymesine gerek yoktu zira dersi yoktu. İçerisinden bir kot pantolon çıkardı. Açık mavi ağırlıkları olan bir pantolondu. Üstüne ise bir t-shirt’e benzer bir gömlek giydi. Bu gömlek ise siyahtı. Dorion bunların güzel bir uyum içerdiklerini düşünüyordu. Bu sırada III. sınıflardan bir arkadaşı:

-Nereye Rupe okulu bırakmaya mı karar verdin.
-Hayır dostum. Siz kös kös iksir yaparken ben göl kenarında dolaşıyor olucam
-Aman tanrım. Bu haksızlık.
Çocuğun suratı asılarak uzaklaştı. Camın kenarına yaklaşıp dışarıya bakmaya başladı. Ve Dorion’a dönüp:
-Bu gerçekten haksızlık Rupe.

Dorion içerdekilere veda ettikten sonra aşağı indi. Üzerine giydiği kot+gömlek+Pelerin renk bakımından bir uyum sağlıyordu. Dorion kapıdan çıktı ve Büyük salonda güzel bir kahvaltı için yolu tuttu.

Dorion ortak salona indi. Koltuklardan birine gömüldü. Buradan pek gözükmüyordu. Biraz sonra yanına az önce konuştuğu arkadaşı geldi. Ortak salonda birçok kişi ders çalışıyordu. Biri kızlar merdiveninden inmeye başladı. İlk önce bir çift babet ayakkabılarını geçirdi ayağına. Daha sonra güzel seçilmiş bir pantolon ve bir t-shirt en sonunda da bir çift mavi zümrüt taşı. Yo! Hayır, bu zümrüt değildi. Zümrütten çok güzel bir çift gözdü. Karşısında merdiveni inen kişi: Lucréce Valentiné Lémieux ‘di. Kendisiyle daha önceleri ile sadece ismen tanışıyordu. Fakat hiç yüz yüze karşılaşmamışlardı. Dorion gözlerini dikmiş bakarken arkadaşı konuştu. Dori onun orada olduğunu unutmuştu. Hatta kendisinin dahi nerede olduğunu unutmuştu. Bir an kendine geldi. Lémieux dışarıya çıkmak üzereydi.
-Hey Rupe, Kahvaltı edeceğini sanıyordum. Ama sanırım daha önemli biri var… Ooo Lémieux haa.
-Sen nerden tanıyorsun?
-Şey ben sadece adını duymuştum. İtalyan asıllı kızlardan hoşlandığını bilmiyordum.
-İtalyalı mı?
-evet sanırım. Neyse ben başkalarını izleyecek kadar tok değilim dostum. Bence sende yemeğe gelip karnını doyurmaya bak. Ben aşağı iniyorum.
-Hey dur! Bende geliyorum. Ama yemek yemiycem. Canım istemiyor.
-Daha demin karnının açlığından bahsediyordun.
-O az önceydi.
Dorion’un sanki midesi düğümlenmişti. Adeta bir anda açlığı kesilmişti. Sabah ki güzel gün düşüncelerinin yerini çok daha karmaşık duygular almıştı. Önünde ki dünden kalma poğaçalardan birini aldı fakat yarısını yiyip bıraktı. Ortak salondan çıktıklarında iki kişi olmalarına rağmen giriş salonuna geldiklerinde sayıları artmıştı.
-Hepinize iyi dersler çocuklar. Ben hayatın tadını çıkarmaya gidiyorum
-Dostum bize bu şekilde işkence yapmayı keser misin lütfen
Dorion sırıtarak Salondan bahçeye çıkmaya başladı. Bu sırada salondan çıkan bir kişinin de Lémieux olduğunun farkında değildi.

Dorion başı gökyüzünü tarayarak göl kenarına çıkmıştı. Biraz yürüdükten sonra göl uzaktan göründü. Bütün muhteşemliğiyle karşıda duruyordu. Gölün kenarında ağaçlar ve biraz ileride Dumbledore’nin mezarı… Dori her zaman oturduğu ağaca gitmek en iyisi olur diye düşünüyordu. Biraz gölü izlerdi. Ağacın altı boş gibi görünüyordu. Yo! Hayır, ağaca dayanmış bir şekilde Lémieux olduğunu gördü. Acaba ne yapmalıydı. Yanına gitse yanlış anlayabilir miydi?
Ağaca biraz daha yaklaştı. Kız kendisini daha fark etmemişti.

-Oturabilir miyim??

Bu sorunun ağzından nasıl çıktığının farkında dahi değildi. Ama çıkmıştı…

Out: bnm ki daha kötü oldu sanırım.Ayrıca çok uzun.

“Afedersin, daldım. Tabiî ki oturabilirsin!"


Dorion’un belki de hayatında duyabileceği en güzel sesti beklide bu. Pelerinini düzeltti ve yavaşça yere çöktü. Güneşin yakıcı hissini duyabiliyordu. Ama bir şey vardı: sanki güneşten değildi bu sıcaklık. Güneşin yakıcılığı ona serin bir rüzgâr etkisi yaratıyordu. Evet, bu sıcaklık asla güneşten olamazdı. Etrafına bakındı. İlerde ki kızlar koyu bir sohbete dalmışlardı. Bazı büyük sınıflarda asa topu oynuyorlardı( Asanın ucundan çıkarttıkları ufak ve yakıcı olmayan bir alev topunu asalarıyla kontrol ederek bir birlerine atılarak oynanan bir oyun).Gölde dev mürekkep balığı salına salına süzülüyordu. Dorion bir şeyi unuttuğunu fark etti. Ne oluyordu böyle kendine. Kendini takdim etmemişti.

Yavaşça kıza döndü. Bunu fark eden kız başını ona doğru çevirdi. Sanki aklında birçok düşünce var gibi gözüküyordu. Başını döndürdüğünde bir kez daha zümrütten daha güzel o gözleri gördü. Güneş yüzüne vuruyor saçlarını altın rengine çeviriyordu. Belki de saçlar altından yapılmaydı. Ne oluyordu böyle Dorion’a daha önce hiç duymadığı bir kıpırtı vardı içinde. Kendini çok utangaç hissediyordu.
Kendine gel Rupe. Dedi. Bu biraz kendine gelmesini sağlamıştı.
Bir süre kızın gözlerine dalıp gitti. Kendine geldiğinde afallamış gibiydi. Kafasını hafifçe salladı. Elini uzattı:

-Şey… Ben Rupe. Rupe Dorion.

"İltifatın için çok teşekkür ederim. Dedemle ayrı kaldığımızda, döndüğüm zaman o da bunları söyler. Ama senden duymak daha bir güzel oldu."

Dorion bu sözlerden sonra kızardığına emindi. Çünkü artık iyice anlamıştı; Lucréce’den hoşlanıyordu. Ayrıca yaptığı iltifattan Lucréce’nin hoşlanmasından çok memnun kalmıştı. Zira onun kendisine kızmasına dayanması imkânsızdı, bundan kesinlikle emindi.
Dorion Lucréce’nin hayatında bir yerde olmak için her şeyini verirdi. Yeter ki onun hayatında bir yer edinebilsin.

Dorion ilk önce kıyısının sonu görünmeyen uçsuz bucaksız göle baktı sonrada ellerini geriye yasladı ve üstünde duran ağaca bakarak konuşmaya başladı:

“Buradan çok hoşlanıyorum. Boş vakitlerimde bu ağacın altına gelir, yatar ve düşünürüm. Buraya her gelişimde bir sürpriz beni burada bekler. Bir keresinde burada bir kolye bulmuştum; (eliyle ağacın bir dalını gösterdi) Özel bir kolye ve sanırım bu ağacın şansına inanmam için bir şey daha gün yüzüne çıktı. Beni seninle tanıştıran bu ağaç gerçekten bana uğur getiriyor. Artık bundan kesinlikle eminim.”

Dorion kızın yüzüne baktı. Bu güzel yüzü, gözleri, gülüşü bir daha asla unutamayacaktı. Asla da unutmak istemeyecekti. Bu yüz,gülüş ve gözlerin sahibine sonsuz aşkla bağlanacaktı. Bundan emin olmaması için hiçbir neden yoktu ortada: Ne düşünceler, ne görüşler hiç biri bu aşkı yıkamayacaktı…

Bir süre bakıştıktan sonra Dorian yerden aldığı,Lucréce'in gözleri kadar mavi bir menekşeyi eliyle oynadıktan sonra asasını çıkardı ve menekşeye doğrultarak: Gemino dedi.Menekşe bir anda çoğalmaya başladı.Bir anda 20den fazla menekşe ortaya çıktı.Dorian bu menekşeleri Kıza uzattı.

"Doğanın senden çalmaya uğraştığı güzellik." dedi.Artık iyice kızarmasına rağmen daha rahat davranıyordu.