Ilık Esen Rüzgar

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Zero umutsuzca onu dinledikten sonra esen rüzgarın asaleti ile onun yüzüne bakarak, kısa ve net bir şekilde cevap verdi "Evet" dedi sakince. Onu sevdiğini asla saklayamazdı ama kendince farklı nedenleri vardı ona hiçbir şekilde zarar vermek istemiyordu. Yavaş adımlarla yanına yaklaştı ve yüzünden hafifçe tutup kendine bakmasını sağladı "Seni seviyorum fakat... Boşver!" dedi...

Zero daha önce yaşadıklarının etkisinde kalarak kızlardan nefret eder hale gelmişti adeta... Rosalie'nin o muhteşem kalbi ona mutluluk veriyordu fakat Zero'nun aradığı mutluluk değil sevgiydi ona bir yemek gözüyle bakarken asla sevemezdi her ne olursa olsun bunu ona yapamazdı...

Zero arkasını döndü ve rasathanenin kapısına doğru ilerledi birkaç adım attıktan sonra eski ve kırılmak üzere olan kapıyı açtı ve dolmuş oaln gözleriyle son bir kez Rosalie'e baktı "Seni sadece ben öldürebilirim prenses!" dedi ve kapıyı kapatıp oradan ayrıldı. İçi herzamankinden fazla yanıyordu korkunç, dayanılmaz bir acıydı bu bir kez daha en çok değer verdiği varlığı kendi elleriyle uzaklaştırmıştı pişmanlık Zero'nun kalbini kemiriyordu adeta...

Gezgin

Rosalie ne yapacağına karar veremiyordu ne ler söylemişti öyle onu öldürebilirmiydi. Boşversene! İki şekildede ölecekti. Öyle ve ya böyle! Kafasını kurcalayan sorular, kalbindeki acı, ruhundaki yaralar üstüste geliyor Rosalie'yi eziyordu. Ve onu kaldırabilecek kimse yoktu.

Gecenin akıl almaz sakinliğine dayanamıyordu artık oysa ki, geceyi çok severdi. Ama şimdi içinde kabaran sel, yangın , fırtına, gecenin duruşuna öylesine tersdi ki. Kaçmak istiyordu buradan... Uzaklaşmak bir daha arkasına hiç bakmadan sonsuza kadar koşmak... Bunu yapamazdı zaten, hiç birr şey yapamazdı. Oturup düşünmekten başka. Rasathanenin yıkılmak üzere gibi duran duvarları üzerine geliyordu. Ay ışığının yarattığı gölgeler canlanmış gibiydi. Nefesinin sıkıştığını hissediyordu. Kaçıp gitmeliydi buradan. Düşmemek için elleriyle sıraya tutunarak kalktı. Dim dik duruyordu aya karşı, adım atamıyordu, nefes alamıyordu, susamıyordu ama konuşamıyordu da. Hafifçe gülümsedi, aya bakarak dalga geçer gibi acı dolu bir ifadeyle. Bir adım atmayı denedi ama olmamıştı işte! Hızla yere, dizlerinin üzerine çöktü. Sert zeminin üzerinde paramparça olmuş gibi, hiç iskeleti yokmuş gibi duruyordu. Ellerini kaldırıp yüzüne götürdü ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı bu öylesine içtendiki...

Rasathane'nin içinde yankılanıyordu hıçkırıkları, belki susması gerekiyordu ama bunu yapamıyordu yapmakda istemiyordu zaten, belki ailesinin dediği gibi bir Slyterin'li olsaydı bunlar olmayacaktı. Ama Gryffindor'Lu olmak en çok istediği şey değil miydi? Evet! Bu hala öyleydi... Ama hiç bir şeyi değiştirmi yordu gerçek...Gitmişti... Gitmişti İşte...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Zero kapıdan çıktıktan sonra duvara yaslanmış Rosalie'nin dayanılmaz hıçkırıklarını dinliyordu. Acı çekiyordu öylesine bir acıydı ki bu...

Az sonra dayanamayarak kapıyı açtı ve hızla onun yanına geldi kendini zor tutuyordu ve ciddi bir ses tonuyla "Kalk ayağa! Bu şekilde ezilmemelisin!" dedi ve bileğinden tutup ayağa kaldırdı ona karşı zalim davranmak istiyordu fakat bedeni buna izin vermiyordu ölesiye seviyordu Rosalie'yi...

Zero Rosalie'nin gözlerinin içine uzun bir süre baktıktan sonra bileğini bıraktı, başını yere doğrultarak konuşmaya başladı "Neden? Neden hala inkar ediyorsun? Bana acıdığın için yanımdasın öyle değil mi?" dedi yüksek sesle. Kendisinden nefret ediyordu Zero fakat bunalrı öğrenmek istiyordu artık çevresindekilerin ona ne gözle baktığını görmesinin zamanı gelmişti çoktan. Kafasındaki düşünceler onu bu karamsarlığa dahada fazla itekliyordu bir an düşündü *Acaba fazlamı üstüne gidiyorum! Nekadar bencilim!* dedi kendi kendine... Ardından hiçbir tepki vermeden ona sımsıkı sarıldı ne yapacağını bekliyordu sadece...

Gezgin

Rosalie Zero'nun geldiğini görmüştü. ancak ağladığını gizlemeye zamanı olmadı, Zero bileğini çok sıkı bir şekilde tutmuş ve onu yerden kaldırmıştı. Tuttuğu yer acıyordu ama bunun bir önemi yoktu Rosalie için gelmişti ve önemli olanda buydu işte.Ağzını açmasına fırsat olmamıştı. Ve şimdi düşünüyorduda belki de Zero haklıydı. Belki de bu başından beri yanlıştı, ama bunun da hiç önemi olmadığını şairin sözleri fısıldadı kulağına *...Seni tanımadan, Hele seni böyle deli divane sevmeden, "Yalnızlık güzeldir" diyordum.* Hiç bir şeyin önemi yoktu Rosa için ne kuleler ne taraflar önemliydi ne de Zero'nun vampir olması. Ama belki... belki o öyle düşünmüyordu. Kolunu öylesine sıkmış ve öyle sert şeyler söylemişti ki. Hayır, buna inanamazdı Rosalie, bu yanlıştı, bu yalandı. Bu sahte bir maskenin gölgesine sığınıştı sadece. Ve "Neden? Neden hala inkar ediyorsun? Bana acıdığın için yanımdasın öyle değil mi?" diye sormuştu. Bu nasıl mümkün olabilirdi? İçinden haykırmak geliyordu. Hayır, hayır tabi ki böyle değildi bu! Ama konuşmaya çalıştıkça kelimeler boğazında düğümleniyor, konuşamıyordu.

Zero Rosalie ne olduğunu anlayamadan ona sarıldı. Kıpırdamayı hiç istemiyordu sonsuza kadar böyle kalabilselerdi keşke, ama bu anda bitecekti. Rosali'nin kalbi yerinden çıkarcasına atıyordu. Sessizliği severdi ama huzur verenleri. Az önce acı veren gece şimdi ne kadar huzurluydu ve sessizlikte öyle. Ama burada olması ona acı mı veriyordu öyleyse gitmeliydi bir an önce buna karar veremiyordu.

Biraz geri çekilip Zero'nun ellerini tuttu. Ve içine baktı, sanki aradığı cevap ordaymışçaşına... Artık nefes alabiliyordu." Bunu nasıl düşünebilirsin Zero? Sen acınacak biri değilsin ve ben seni... seviyorum! Ama bu sana acı veriyorsa istediğin gibi olsun. Acı çekerim belki ama bu senin acı çekmenden daha fazla acıtmaz beni..." dedi. Kelimelerle anlatılacak kadar basit değildi hissettikleri ama bir şekilde ifade etmeliydi ve böyle anlatmıştı işte daha fazlasını anlatmak isteyerek, sevgiyle, hüzünle baktı Zero'ya...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Zero artık ona karşı duygularını saklayamaz olmuştu, o utangaçlık duvar yıkılmıştı onun açısından artık... Rosalie'e sımsıkı sarılmıştı onu hiçbirzaman bırakmamak pahasına... Gözlerini sıkıyordu ondan başka hiçbirşey düşünemez olmuştu o dakikada...

Birkaç saniye o halde durduktan sonra geri çekildi ve yüzüne gülümsedi "Rosalie beni affedecekmisin? Bellkide sana herşeyi çok önceden anlatmalıydım üzgünüm!" dedi ve Rosalie'nin gözlerinden akan yaşları silerek mükemmel gözlerine saniyelerce bakmayı sürdürdü ondan herşeyi anlatmasını istememesi için tanrıya yalvarıyordu adeta fakat bu onun en doğal hakkıydı öğrenmesi gerekiyordu...

Zero onun konuşmasına fırsat vermeden konuşmaya daldı "Boşver bu lanet rasathane bize kasvetten başka birşey getirmiyor dışarı çıkmaya ne dersin?" dedi ve elini omzuna atarak hiçbirşey olmamış gibi onun cevabını bekledi... Zero artık değişmişti aklında Yuuki'ye dair tek bir an kalmamıştı adeta artık hayatında başka birinin olduğunu kabullenmek üzereydii...

Gezgin

Rosalie şimdi çok daha mutluydu Zero'nun bazı şeyleri görmesini istiyordu, ayrı kalamazlardı, ayrılmamalılardı. Rosalie ne olursa olsun Zero'yu bırakmayacağını biliyordu ve dünyadaki hiç bir şeyin bu kararı verdikten sonra önemi olmadığınıda biliyordu. Rasathane'nin eski, yıllara tanıklık etmiş duvarları şimdi onları gözlüyordu. Rosa başını kaldırım Zero'nun gözlerine baktı, *Hiçbir şey beni bu kadar etkileyemez* diye düşündü. Saatlerce bakabilirdi ona, bundan hiç sıkılmazdı.

Zero nedemişti öyle affetmek mi? Rosalie hafifçe güldü. " Seni affetmeyeceğim tek şey beni terk etmeyi istemen olacaktır." dedi. Bir daha böyle birşeyi yaşamamayı umuyordu. Acı, zaten yeterince acı çekiyordu birde Zero'nun ona acı vermesine gerek yoktu hem de hiç! Bir anda aklına ailesi geldi. Onlar kanlarını herşeyden üstün gören safkanlardı ve asırlardır Slytherin'li olmuşlardı. Belkide bu yüzden de Zero'yu kendine yakın buluyordu Rosa, belki de Slytherin de olmalıydı. *Bu saçma olurdu!* diye düşündü kendi kendine. Ayrıca Zero'yu seviyordu ve bunun başka bir açıklaması da yoktu.

Zero'nun kolunu omzunda hissetti. Ona güven duruyordu. Sakin ve güçlü bir liman gibiydi. Tüm dertlerini unuttuğu bir yerdi. "Boşver bu lanet rasathane bize kasvetten başka birşey getirmiyor dışarı çıkmaya ne dersin?" dedi. Rosalie Zero'nun sözleriyle saatin çok geç olduğunu hatırladı çoktan yatakhanelerde olmalıydılar. Burada olmaları kesinlikle yanlıştı. Ayrıca Zero haklıydı burası çok kasvetliydi.

Rosalie'nin bazı şeyleri yerli yerine oturtması için düşünmesi gerekiyordu hem de kafası allak bullak olmuştu. Zero'nun omzundaki kolunu tuttu. Ve omuzundan ellerini kaydırarak ellerini tuttu. Karşısında duruyordu gözlerini gözlerine dikti ve; "Sevgilim, sence de biraz geç olmadı mı? Zaten kuralları çiğniyoruz yakalanmadan yatakhanelere gidelim lütfen! dedi ve sonra gözlerini yere dikti."Ayrıca bunu bir daha yapma olur mu?" dedi sessizce ve Zero'nun konuşmasına izin vermeyerek parmaklarının ucunda yükseldi ve yanağına bir öpücük kondurdu. Ve kelimelerini ağzına tıkarak döndü ve rasathaneden dışarıya yatakhaneye doğru koşmaya başladı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Zero geçen zamanın farkına bile varmamıştı Rosalie ile geçirdiği dakikalar su gibi akıp gidiyordu adeta. Rosalie'nin "Sevgilim, sence de biraz geç olmadı mı? Zaten kuralları çiğniyoruz yakalanmadan yatakhanelere gidelim lütfen!" sözünden sonra kolundaki saatine baktı ve gülümsedi, konuşmaya fırsatı olmadan yanağında tatlı bir öpücük hissetti bu ona şaşırtıcı gelmişti daha önce hiçbir şekilde bu duyguyu tatmamıştı Zero...

Rosalie'nin hızla kapıdan çıkışını hareketsiz bir şekilde izledi çok değişik düşücneler içerisindeydi. Daha önce Yuuki'den başka hiçbir kızı sevmemişti sanki oysaki şuan hayatında bambaşka biri vardı ve Yuuki'yi aklından silip götürüyordu bu Zero'ya müthiş bir mutluluk kaynağı olmuştu..

Zero birkaç dakika yerinde kıpırdamadan durduktan sonra etrafına bakındı ve artından kapıyı açıp yatakaneye doğru sık adımlarla ilerlemeye başdı...

Ilık Esen Rüzgar

Ilık Esen Rüzgar

Similar topics

Similar topics