" Hey, nereye! "
" Lanet olasıca merakım yüzünden; kütüphaneye! "
" Anlamadım. "


Ah, Jamie! ' Anlasan şaşardım! ' demek vardı; ama bu konuşmayı uzatırdı -ki bu Daisi'nin yapmak isteyeceği son şeydi. Jamie'nin kapanmak bilmeyen çenesi yüzünden kafasına takılmıştı yine birşeyler. Bu seferki merakı; Fena Fulbert.

" Bak Jamie, nereden geldin, bilmiyorum. Ama inan bana geldiğin yerdekilerin seni neden buraya postaladıklarını anlamak çok da zor değil. Eğer konuşmk istiyorsan lütfen Ortak Salon' dan birini seç. Çünkü yatakhane dinlenmek için kullanılır. Merakıma gelince; sürekli ' Lily ne korkak bir kız, aynı Fena Fulbert gibi. ' dediğin için kafama takıldı Fulbert! Enteresan bir büyücü olduğunu hatırlıyorum. Enteresan huyları da vardı. Ama gel gör ki beni tatmin edebilecek kadar bilgi yok hafızamda. İşte; tatmin olmak bilmez beynimi susturmak, bir nebze doyurmak için kütüphaneye, Fulbert'ı araştırmaya gidiyorum. Eğer beni biraz daha oyalarsan, hastane kanadına kaldırılmak zorunda kalabilirsin -ki bu ikimiz için de hoş olmaz, öyle değil mi? "

Kız ' Evet ' anlamında kafasını salladı.

" Güzel. Öyleyse ben kütüphaneye gidiyorum. Sen de daha fazla birilerinin başını şişirme! "

Sözlerini bitirdi ve hışımla arkasını döndü; kapıya doğru yürümeye başladı. Yatakhanenin kapısını açtı ve dışarı doğru bir adım attı. Yeşil - Gri yatakhaneyi arkasında bıraktı. Birkaç adım daha ve işte Ortak Salon sınırları içerisindeydi. Tıklım tıklımdı; beklenildiği üzere. Öğrencilerin çoğu üniformalarını bile çıkarmamışlardı. Yeşil - Siyah giyimli, kız - erkek, zenci - beyaz bir sürü öğrenci... ' Hoş tezat. ' Kendisi bu grubun içinde yıldız gibi parlıyordu. Altında kot pantolonu, üzerinde göz alıcı kırmızı badisi, altında kırmızı Converse' leri... Bu öğrenci topluluğu arasına düşmüş bir yıldız gibiydi. Yanlışlıkla düşmüş...

Kalabalığı yarıp kapıya varmak zor oldu. Ancak azmin elinden ne kurtulabilmiş ki bu gün kadar? Kimisi Daisi' den dirsek yemişti, kimisi laf işitmişti; ama Daisi amacına ulaşmıştı. Hah, önemli olan da buydu. ' Lanet olasıcaları kim umursar ki! '

Slytherin Ortak Salonu'ndan çıktı; şimdi zindanların bulunduğu kattaydı; koridorumsu yerde. Her zamanki kasvetli ve boğucu hava. ' Burada öleceğim! '

Beynindeki potansiyel enerjiye sahip gücü; ayaklarına yolladı ve kinetik hale geçmesini sağladı. Şimdi Üçüncü Kat'a gidiyordu.

Ne uzun ne kısa sayılacak bir sürenin ardından hareket eden merdivenler yardımıyla ulaşmak istediği yerdeydi; Üçüncü Kat. Bu mekan, her zaman sessizdi. Her zaman! ' Anlaşılan gelenek bozulmamış! ' Evet, gelenek bozulmamıştı, kat yinessizdi; bir cenaze evi misali. İri adımlarla kütüphaneye doğru yürüdü. Ayak sesleri, yüksek tavanlı koridorda hafif bir yankı yapıyordu. Dinlemesi; saçmaydı. Dünyada dinlencek şey mi kalmamıştı?!

Düşünceleriyle beraber kütüphane kapısının önüne vardı. Kapıyı açtı, hafifçe gıcırdayan kapı sanki Daisi ' Ben geldim! ' demiş gibi tüm yüzlerin kendisine çevrilmesine sebep oldu. Kısa süren bu ilgiden sonra Daisi, rafların arasında kayboldu. " Fulbert! Fulbert! Lanet olsun, neredesin! " Bir süre daha araştırdı; sonunda kitap elindeydi. Oturacak bir yer ararken ileride binadaşlarını gördü. Anlaması kolaydı; birinin üzerinde üniforma vardı. Bir çok öğrenci gibi o da üşenmişti, muhtemelen. Diğerinin Slytherin olduğunu anlamak ise kolaydı; bir Slytherin ancak bir başka Slytherin ile muhattap olur.

Elinde kalın kitabı, gözlerinde arkadaş canlısı bir parıltı ile kızların yanına gitti.

" Selam kızlar! Oturabilir miyim? "

* Jamie; NPC karakterdir.

Daisi' nin meraklı bekleyişi, masadakilerden birinin olumlu yanıt vermesiyle sona erdi. Kızın kibarlığı için;

" Teşekkür ederim. " dedi ve kendisine oturabileceğini söyleyen kızın yanına oturdu. Kitabı, masanın üzerine koydu ve kollarını kitabın üzerinde kavuşturdu.

Sessizlik... Kimseden çıt çıkmıyordu. Kızların hepsi, deyim yerindeyse dut yemiş bülbül gibiydiler. Aslında aradığı şeyin sessizlik olduğunu unutan Daisi;

" Ah, aptallık bende! Sizlere kendimi tanıştırmadım. Ben Daisi, Daisi Anne. Görüldüğü üzere Slytherin' im ve altıncı sınıfta okuyorum. "

Sözlerini bitirdi ve yüzüne kocaman bir gülücük yerleştirdi. Kızların cevap vermesini beklerken kütüphaneye bir göz gezdirdi; masalar ve sandalyeler. Neredeyse hepsi dolu, yüzleri sivilce işgaline uğramış insanlar masalarda yer kaplıyorlar. Hepsinin önünde bir kitap, işi abartanlar bile vardı, bir kaç kitabı açmış, okumaya çalışıyorlardı; inek öğrenci tipi!

Aklı hâlâ Fena Fulbert' taydı. Kızlar kendilerini tanıtır tanıtmaz onlara Fena'ya beraber bakmalarını önerecekti. Fakat kızlardan ses seda yoktu. Gerçekten dillerini yutmuş olabilirler miydi?

" İkinizin dilleri yerinde mi? "