İnsanın canı sıkkın olduğunda gidebileceği en güzel yerlerden biriydi ; Slytherin Ortak Salonu . Canı sıkkın değildi aslında , sadece ruhunun içindeki o sinsi ses oraya gitmesini söylüyordu . Ayakları onu zorla oraya sürüklüyordu . Birdenbire kapıyla yüzyüze geldi . Kapıyı açtığında az önceki güneşli havayı göremedi . Noolmuştuda bir anda yağmur başlamıştı ? İlginçti , oldukça ilginç . Fazla kişi yoktu , şöminenin başında elleri elnında kavuşmuş bir kız , herşey yolunda görünümüyle iki erkek . . . Kız dikkatini çekmişti , ya sevgilisinden ayrılmıştı , yada platonikti . Bunları düşüne düşüne kızın arkasındaki koltuğa oturdu , veonu izlemeye başladı .

Ona öyle geliyordu ki kız onun gibi kötüydü , çünkü gerçekten ağlamasını bilmiyordu . Belliydi , kendini çok sıkıyordu ağlamamak için . Bir an kızın yanına gitmek geldi içinden . Ama kim isterdiki bunu ? Meraklı biriymiş gibi ! O bunları düşünürken kız yavaş yavaş hıçkırıyordu . Buna dayanamadı bir an ''Tanrım ! Ne aptal kız ! Bir sevgili içinmi tüm bunlar ? '' diye düşündü . Ancak şöminede bir fotoğraf vardı ve galiba bir aile fotoğrafıydı . Yavaş yavaş şömine ateşini yüzünde hissetti . Bu bir uyarıydı . Biri ona kendi işine bak diyordu . Ateş şimdi ellerinde geziyordu , elleri karıncalanmıştı . Koltuktan kalktı ve biraz daha soğuk olduğunu düşündüğü en arka kısma doğru ilerledi . . .

Yorucu bir gün değildi, lakin sıkıcı bir gün olduğuna şüphe yoktu. Martin'in çoğu kişiden sakladığı kitapları bile sıkmıştı onu bugün. Sabah kalktığın beri yapacak bir şey bulamamıştı çünkü. O gün birinci ve ikinci sınıflar çok dolu olmalıydı, uğraşacak, alay edecek küçük Gryffindor'lar bile bulamamıştı. Canı hiçbir şey yapmak istemiyodu. Aşırı bir halisizlik hissediyordu. Ne Göl Kenarı ne de Orman'a yeterince yakın yüksek ağaçlarla kaplı koruluklar ona zevk vermiyorlardı. Bu yüzden geri şatoya dönüp kütüphaneye yönelmişti ve ilgi alanına giren birkaç kitabı ödünç almıştı (Bazılarını da cüppesinin geniş cebinde rahatlıkla dışarı çıkarabilmişti!) Kütüphanede kalıp okumak istemiyordu. Çünkü aldığı kitaplar ve parşömenler başta Kütüphane Görevlisi olmak üzere başkalarının görünce hoşlanmayacağı kitaplardı.

Gidecek başka bir yere gerek yoktu. Zaten dışarda da yapacak bir şey bulamamıştı. Doğru merdivenlerden aşağı inmeye başladı. İnerken de, özellikle yanından kimse geçmez iken "Yazılmış Kaderler: Kehanetler" adlı kitabı açıp hızlı ama sindirerek okumaya koyuldu. Gerek anne babası, gerekse diğer yakınları tarafından yaklaşık dört yaşından beri tan bir Safkan Büyücü Akımcısı olarak yetiştiriliyordu! Çocukluğundan bu yana, yıllardır, Karanlık Lord Voldemort'a ait hayranlık uyandırıcı hikayeler dinliyordu. Ailesi ve aile dostları, onun tam bir Mürit olabilmesi her tür çabayı göstermişlerdi. Karanlık içerikli kitaplar, hikayeler ve Yasak bilgiler... Tüm çabalar Martin'e aşırı bir etki yapmıştı. Dışardan ruhuna akıtılan karanlık zehir, Chas'ın ruhunun derinliklerinde yatan karanlık arzularla da birleşince, ortaya yaşıtlarından çok daha ileri kötücül arzular besleyen bir birey çıkmıştı. Martin, zamanın çoğunu Safkanlık iktidarını tekrar Büyücü Topluluğu'na yayacak ve egemen kılacak yollar düşünerek geçiriyordu. Yaptığı araştırmalar hep Ölüm yiyenlik'in geçmişine yönelikti. Lord Voldemort'un çoğu faaliyetini, işlediği suçları, amaçlarını ve isteklerini biliyordu. Ve de (bunu söylemeye hatta düşünmeye bile cürret edemiyordu) Lord'un bir açığını bulmuştu, kendi beyninde! Kehanet...

Aklı bu mevzuya takılmıştı. Yaptığı derin araştırmalar, kılı kırk yaran çalışmalar gösteriyordu ki, aslında hiçbir kehant kendiliğinden oluşmuyordu. Eski olan, yaptığı faaliyetleriyle, kendi düşünceleriyle, hisleriyle bir kehanet yaratıyordu. Belki de yaşını aşan bir husustu bu, çünkü Martin'in aklı bunu tam olarak almıyordu. Fakat bir şeye emin gibiydi: Kehaneti Lord var etmişti, farkında olarak ya da olmayarak... Ve de oldukça açıktı, Ölüm Yiyenler'in sayıca ve yetenekçe üstün olmalarına rağmen yenilmelerinin tek sebebi Kehanet'ti, Voldemort öldürülmüştü ve Ölüm Yiyenler liderlerinin hemen ardından dağılmışlar, savaşı sürdürmemişlerdi. Çünkü Kehanet gerçekleşmiş, Potter Lordu öldürmüştü...

İşte bu yüzden Martin'in, ömrünün çoğunu kaplayan planlarında ve gelecek için oturttuğu amaçlarında Kehanet yoktu, Seçilmiş Kişi yoktu! Sadece bir Seçilmiş Kişi olacaktı: Karanlık gücün kendi içinden seçtiği, Lord'u geri getirmeye çalışacak ama aynı zamanda da Ölüm ordularına hükmederek karalığın gücünü yayacak bir kişi, Lord gelene kadar karanlık iktidarı büyütmüş bir kişi ve hatta Lord geldikten sonra bile... Martin, günlerinin çok büyük bir kısmını ve hatta gecelerinin çok büyük bir kısmını bu gibi düşüncelerle geçiriyordu. Okuyor, araştırıyor, dinliyor ve yılların geçip gitmesini, Hogwarts'tan çıkıp hayata atılmayı bekliyordu. Gördüğü ve duyduğu her şeyi öğrenip planlarında yer vererek...

Ortak Salon'da bir iki kişinin olduğunu görünce rahatladı. Yeni bilgilerini kaydetmek için uygun ortam... En arkalara, Güneş'in ulaşamadığı bir yere geçerek "Yazılmış Kaderler: Kehanetler"i açtı ve hızlı hızlı ama kavrayarak okumaya başladı.

.