İlginç Karşılaşma

Gezgin

Bugün her zamankinden daha yorgun geçeceğe benziyordu. Günün tüm yorgunluğuyla yatağından kalkmış masumca pencereden bakınıyordu . Masum bakışlarını dışarıda oturan çocuğa dikmişti öylece. Çocuk, Rose’ un dikkatini fazlasıyla çekmişti. Fakat artık aşık olmak istemiyordu. Ya da aşka olan korkusundan. En son Chuck ile beraberdi; ama o da Hogwarts’ tan belirsiz bir neden dolayısıyla çekip gitmişti. Bu en çok Rose’ u üzmüştü ve uzun süre bunun etkisinden kalkamamıştı. O sırada aklına bugün kütüphaneye gidip yetiştirmesi gereken ödevi geldi. Bir anda gözleri parladı ve hızla üzerine değiştirip oradan ayrıldı. Koridorlara geldiğinde hızlı ilerleyen adımlarını ağırlaştırmıştı yavaş yavaş. Yürüdükçe dalgalanan saçları ona ayrı bir hava katmaktaydı. Hogwarts her zaman ki gibi yine sessizliğini koruyordu. Öğrenciler kendi aralarında grup oluşturmuş ; herkes kendi arkadaşıyla takılıyordu her zamanki gibi. Rose ise bu sıralar tek takılmayı tercih ediyordu. Yalnızlık ona ilaç gibiydi sanki. Aslında her ne kadar onu ortamdan uzaklaştırıp yabancı biri olarak gösterse de, yalnızlık onun en büyük korunma silahlarından biriydi. Sonunda yer değiştiren daha doğrusu gizemini hala çözemediği o merdivenler onu III. Kata ulaştırmıştı. Elinde parşömeni ve kalemiyle birlikte ilerleyip gizli şifreyi söyleyerek kütüphaneye girdi. Girer girmez ilk işi etrafı süzmek olmuştu. Her yer oldukça sessiz ve sakindi. Öğrenciler usulca masalara oturmuş ; kimi ödevini yapıyor, kimi kitap okuyordu. Aslında Rose’ unda canı oturup kitap okumak hatta gizli şeyleri araştırmak istiyordu fakat bunun ne yeri ne de zamanıydı şimdi. Hemen minik adımlar ile ödevi için gerekli olan kitapların bulunduğu rafa doğru yöneldi. Narin ellerini kitapların üzerinde sırayla gezdirdikten sonra aradığı kitabı buldu. Hızlı bir hamleyle kitabı kendine doğru çekti ve boş bir masa bulup oraya yerleşti. O sırada her ne kadar dikkatini başka şeyler çekse de o sadece dersine odaklanmaya çalışıyordu olan gücüyle. Hatta çaktırmada kaş ile göz arasında ders çalışırken taktığı gözlüklerini bile takmıştı. Bu gözlüklerle kendini daha rahat derse verebiliyordu ve yazıları okumakta zorlanmıyordu. Tabi ki de sadece ders çalışırken kullanıyordu bunları. Bunun haricinde asla kullanmazdı. Çünkü kendini böyleyken çok aptal ve inek buluyordu. Tam derse yoğunlaşmışken o sırada yanına hızla gelip oturan çocuk her şeyi mahvetmişti. Bütün ödev hazırlıkları bir anda o çocuğun çarpmasıyla birlikte ‘pat’ sesiyle yere düşmüştü. Hatta parşömeni yırtılmıştı. Bunun üzerine sinirlenip “ Ne yaptığını sanıyorsun sen “ diye çıkışan Rose ; etrafına bakındı ve çoğu kafanın onlara doğru döndüğünü görerek olayı yumuşattı.. Daha kısık bir ses tonu ile “ Topla şunları . “ dedi ona kızgın bakışlar fırlatarak. Çocuğun bu umursamaz tavrı onu her ne kadar sinirlendirse de çocukta ayrı bir şey sezinlemişti...

VII. Sınıf

Uyandığından beri Hogwarts'ın içinde dolanıp duruyordu. 4 yıldan beri bulamadığı yerleri keşfetmeye çalışıyordu Stapp, belki de. Ama işin aslı konuşacak birilerini arıyordu. Oturup geyik muhabbeti yapacak birilerini... Arada sırada büyük Slytherin'ler tarafından itilerek veya tanıdık arkadaşları tarafından selamlanarak bir yarım saati geride bıraktı Stapp, koridorlarda dolanarak. Şu can sıkıntısı ne kadar da kötü bir şeydi! Hele hele Stapp, böyle boş boş durmaya hiç gelemezdi. Geveze yaradılışı dolayısıyla; tanıdık-tanımadık herkesle her an her konuda her şeyi konuşabilirdi. Bu, onun doğasıydı ve çoğu arkadaşı da Stapp'i böyle kabullenmişti. Oflamalar ve puflamalar eşliğinde Hogwarts koridorlarını aştı. Sonra lanet merdivenlerden birine takıldı ve istemsizce üçüncü kata vardı. Burayı hiç sevmezdi Staples; boş bir sınıf, bir kocakarı heykeli, belki de hiç göremeyeceği bir Kupa Salonu, Hastane Kanadı ve kütüphane burda bulunurdu. Kütüphane!.. İşte aradığı ''konuşan'' arkadaş burda olmalıydı. Kim olduğu önemli değildi. Biriydi işte. Kütüphanede her zaman birileri bulunurdu. Orda sohbet etmeyi zevkli kılan şeyse her an kovulma riskinin olmasıydı.

Heyecanlı ve koşar adımlarla girdi kütüphaneye. İsminin zor olduğunu anladığından bu yana ezberlemeye tenezzül etmediği Kütüphane Sorumlusu beyin dikkatini çekmediğine sevinirken, minik gözleri kısıkça bakarak etrafı taradı. Sonunda sarışın birini, yok yok, bayağı sarışın birini gördü. Sonra onu bir yerlerden hatırladığını düşündü. Bir yerden hatırlıyorsam tanıyorumdur, diye geçirdi içinden ve koşarak yanına geldi. Zıplayarak yanına oturdu, bu sayede ödev olduğunu tahmin ettiği bir parşömeni yırttı ve yere düşürdü. ''Ne yaptığını sanıyorsun sen?'' Kızın tepkisi sert ve yüksek bir sesle olmuştu. Aslında Stapp bile böyle bir tepkiyi beklemiyordu. Yinede bu yüzündeki o tatlı gülümsemeyi yokedememişti. Kızın toplamasını istediğini duydu fakat hiç takmadı. Onun yerine konuşmayı tercih etti,

''Ben de seni gördüğüme sevindim. Ben Staples. Adın ne senin? Hufflepuff'da mısın? Seninle daha önce karşılaştık mı? Bu arada burası ne kadar sıcak, değil mi? Ve sanırım yırttım senin şu şeyi, ödevi. Kusura bakma lütfen. Neyse, adın ne demiştin?''

Gezgin

Çocuğun bu umursamaz tavrı Rose’ un hoşuna gitmemiş değildi aslında. İçinden ‘keşke bende onun gibi umursamaz olabilsem’ diye geçirdi bir an. Daha sonra kendini Stap diye tanıtan çocuğun ona cevap beklercesine baktığını fark edip gülümsedi ve cevap verdi, “ Memnun oldum Stap , bende Rose.. bu arada evet benim ödevi yırttın.. Ama pek önemi yok; tabi yenisini yapmayı kabul ediyorsan. “ Sözünü bitirdikten sonra kısık bir ses tonu ile kıs kıs gülmeye başladı. Bu çocukla iyi anlaşacaklarına benziyordu anlaşılan. Aradan birkaç dakika geçmeden Rose hemen atıldı, “ Ahh.. Bu arada evet Hufflepuff’ tanım.. “ Mavi ve bir güneş gibi parıldayan gözleri ile onu süzmeye koyuldu bir süre için. Oldukça küçük gösteriyordu ve boyu da Rose’ a göre kısaydı. Ayrıca oldukçada masum bakışlar atıyordu .. Rose yere doğru eğilip kitaplarını yerden topladı ve masaya yeniden yerleştirdi. O sırada yana doğru savurduğu saçlarından dağılan çiçek kokusu iç ferahlatıcıydı adeta. Bebek gibi suratı Stap’ i süzmeye devam ediyordu. Rose daha ilk bakışta onunda tıpkı kendisi gibi maceraperest olduğunun kanısına varmıştı. Belki yanılıyordu fakat; çocuğun davranışları tam kendisini anlatıyor gibiydi ona. Bu çok garipti. Onu daha yakından tanımak istiyordu.. O anda ister istemez ağzından kelimeler dökülüvermişti, “ Kaçıncı sınıftın Stap? “ Şimdi ise ödevi bir kenara atmış sadece onunla ilgileniyordu. Tek güvenceside ödevlerini Stap’ in yapabilecek olmasıydı. Hatta daha o bile kesin değildi ya! Elinden geldiğince sessiz konuşmaya çalışıyordu ki, kütüphanenin bu havasını bozmamak için.. Tabi ki de sadece bu değil; eğer sesli konuşursa buradan kovulup dışlanabilirdi. En azından şimdilik anlaşabileceği birini bulmuştu. Uzun zamandır yalnız takılmasına rağmen yeniden birine karşı böyle sıcak davranması garipti. Herhalde yalnızlık onu daha da çekilmez hale getirip, her an birine yakınlaşma isteği uyandırmıştı onda. Işıldayan gözlerini arada bir Stap’ ten kaçırıp etrafa yöneltiyordu ki bir yandan çevresini gözetleyebilsin diye. Biraz düşününce önceden Hufflepuff ortak salonda Stap’ ı gördüğünü hatırladı. Evet , evet.. Bu çocuk oydu. Görmesi de doğaldı zaten şimdiye kadar burada okumuşlar; üstelik aynı binada.. Birden bire aklına geçirdiği eski günler gelse de çok fazla derinliklere inmeden o düşüncelerden sıyrıldı. Aslında bu pekte zor olmamıştı çünkü Stap onun sorusunu yanıtlamaya başlamıştı bile. Onu dinliyor olduğunu elli etmek istercesine ; gözlerini ona doğru kilitleyip sağ elini başına doğru koydu ve hafiften eğildi..

VII. Sınıf

Ödev yapmak mı? Staples mi? Staples George Cromwell ve ödev? Stap en son yaptığı ödevi anımsamaya çalıştı. O da yoktu ya. Bir de şimdi başkası için ödev yapacaktı, hem de muhtemelen ondan daha büyük bir sınıf için. Bunu duyunca gülmemek için zor tuttu kendini. Cevap vermek içinse erken davranmadı. Kızın daha çok konuşmasını istiyordu. Adım ne demişti? Rose... Güzel bir isimdi ama Staples hiçbir zaman isimlere takmadı. Yani insanın isminin güzel ve etkileyici olup olmaması bir şeyi değiştirmezdi ona göre. Hoş, Rose sadece masumca ismini söylemişti; ama Stap gene uçup gitmişti alakasız konulara. Kafasını silkeleyip gözlerini açtığında, yeni bir soruyla karşı karşıyaydı. Hem de en nefret ettiği soruyla. Bu sorunun cevabı sadece '4. sınıfım' olmalıydı fakat ardından gelen kahkaha rüzgarının geçmesini beklemek hayli uzun sürüyordu. Onun için Stap önceden hazırlıklı bir şekilde konuşmasına başladı, ''Hufflepuff, dördüncü sınıfta okuyorum. Ve biliyorum, ikinci sınıf gibi gösteriyorum. Ama, cidden dördüncü sınıfım; şahitlerim filan var yani. Bu arada senin ödevini yapmam. Çünkü, yırtık bir parşömen bile benim hazırlayacağımdan daha iyi bir not alır.'' dedi, son iki cümlesini kocaman bir gülümsemeyle sarfetmişti ki ikna edici bir şey olsun. Doğru cümleleri seçtiğini düşünüyordu. Yani, açıkça söylemese de onunla dalga geçmemesi gerektiğini söylemişti adeta. Yine garip bir şekilde başarılı olacağına da inanıyordu bu hareketin.

Nihayet konuşacak birilerini bulmuştu. Gerçi şimdi onun, Stap'le dalga geçeceğini düşünmüyor değildi. Ama o bir Hufflepuff'tı, kendi binasından birine sataşmamaşı gerekirdi. Milletle uğraşmayı bir görev bilen Staples, kendisiyle uğraşılmanın ne kadar kötü olduğunu görünce bir anlığına eski davranışlarından vazgeçmeyi düşündü. Ama sadece bir anlığına. Rose'un onunla dalga geçmeme ve bunu hoş karşılama ihtimali de vardı zira. Tüm bu düşün çelişikliği zımbırtılarını bırakıp Rose'un garip şekilde kendisine kilitlenmiş gözlerine aynı şekilde kilitlenip cevabını beklemeye başladı.

Gezgin

Bu ne cesaret? Birde utanmadan ödevini filan yapmam diyor diye düşünürken tam o sırada Stap gereken açıklamayı yapmıştı.. Düşük not ha? Rose bu cevabının üzerine gülmeden edemedi. Birde kendini II. Sınıf gibi görmesi Rose’ un hiç hoşuna gitmemişti. Rose her ne kadar dış görünüşe önem verse de hiçbir zaman herhangi bir kimsenin fiziksel görünüşüyle alay etmemiştir. Zaten böyle kişileri de hiç sevmezdir. Bir an duraksayıp yutkundu ve hemen ardından kısık bir ses tonu ile konuşmaya başladı, “ Peki.. O zaman şimdilik ödevi boş ver fakat bana bir şey borçlu olduğunu sakın unutma. “ ve ona bakıp göz kırptı. Birkaç dakika sessizce beklediler.. Ama nereye kadar? Rose’ un canı sıkılmıştı ve bunu belli etmemeye oldukça özen gösteriyordu. Fakat; Stap’ e bakınca onunda sıkıldığını anlamak hiçte zor olmamıştı . Ortama biraz heyecan katmak için ayağa kalktı ve gizemli kitapların bulunduğu rafa doğru yöneldi. Tam o sırada aklına bir soru takılmıştı. Bu çocuk resmen onu gevşetmeyi başarmıştı. Aslında Rose’ un şimdi ona kızması gerekiyordu ve hatta yanından kovması bile lazımdı. Ama neden yapamamıştı tüm bunları? Derin bir nefes aldı ve gözlerini kitap raflarına doğru çevirdi. Birkaç saniye bakındıktan sonra aradığı o gizemli ve eski püskü kitabı bulmuştu. İçinden ‘işte burada’ diye geçirerek kitabı eline aldı ve masaya doğru ilerledi. Stap’ in yanına gelince şakalaşmak istercesine onun omzuna hafifçe şaplatıp yanına oturdu. Aslında her ne kadar ona biraz takılmak istese de kendini tutmayı başarmıştı. O anda Stap’ in kitaba yöneldiğini fark edip , konuşmaya başladı, “ Erm.. şey; bu kitap çok eskidir.. Belki biliyorsundur ..” Duraksama gereği duyup derin bir nefes aldı ve etrafını son bir kez gözden geçirip konuşmasına devam etti, “ Eskiden bu kitapla çok ilgilenirdim. Çok maceram olmuştur yani.. “ Belki bütün bu söyledikleri ona çok saçma gelebilirdi ama Rose hala o eskiden yaşadığı maceraları unutamamıştı. O gizemli taş, ejderha yavrusu hala aklının bir ucundaydı. Hatta zaman zaman rüyalarında bile canlanıyordu. Ancak bunların hiçbirini Stap’ e anlatmayı düşünmüyordu.. Çünkü o bu defteri çoktan kapatmıştı tüm anılarıyla beraber. Bir daha açarsa başına kötü işler açmaktan gerçekten çok korkuyordu. Aslında bu kitabı tekrar eline alması bile büyük bir hataydı ama yapacak başka ne vardı ki şu sıkıcı günde?

VII. Sınıf

Bir kitap ve macera... Bu ikisi Staples'e göre çok uzak kelimelerdi. O, hayatı boyunca ya bir ya da iki kitap bitirmiştir ya, belki de ondan böyle düşünüyordu. Ama yine de yeni tanıştığı bu kız fikrini değiştiremezdi. Kitapları sevmediği gibi, kitaplardan konu açıldığında da hiç konuşmak istemezdi. Evet, belki de konuşmayacağı tek konu kitaplardı. Yine de Rose'a bunu çaktırmak istemedi. Onun için kitapa doğru eğilip ne olduğunu anlamaya çalıştı. O kadar eski görünümlüydü ki üstünde ne yazdığı belli bile olmuyordu. Zaten büyük ihtimalle saçma saoan telaffuzu zor bir kelime çıkardı ortaya. Sonra başını kitaptan kaldırıp bakışlarını yine Rose'a çevirdi, şimdi ikisi de derin bir sükunet içinde birbirlerine bakıyordu. Aslında bu bakışma ve sessizlik Stap'in canını sıkmıştı. Ne de olsa çene çalmaya gelmişti buraya, yani işini yapmaya gelmişti. Fakat bu ani sessizlikler tanıştıklarından beri sürekli oluyordu. Gerçi en fazla yarım saat önce tanışmışlardı ya, o ayrı bir mesele. Derin sessizlikten iyiden iyiye rahatsız olan Stap -kitap hakkında konuşmamakta kararlıydı- bir konu bulmayı düşündü. Kısa sürede aklına gelen ilk sözcükleri toparlayıp konuşmaya başladı,

''Eminim çok güzeldir. Neyse, eee? Quidditch'ten hoşlanır mısın, Rose?'' diye sordu. Böylelikle hem kitap hakkında konuşmuş hem de başka bir konuya atlamıştı. Yaptığının saçmalık mı yoksa iyi bir şey mi olduğunu çözemeden düşüncelere daldı. Kendisi sever miydi Quidditch'i? Elbette, herkes gibi o da bayılırdı Quidditch'e. Yani hiç gerçek anlamda oynayamamıştı belki ama ligi sürekli takip ederdi. Ballycastle Bats'i tutuyordu o. Ama şimdilik bu kadar detaya inmemesi gerektiğini biliyordu. Zira Staples'in kitapları sevmemesi gibi, Rose'un da Quidditch'i sevmemesi muhtemeldi ve ayrıntıya inerse onun canını sıkabilirdi bu durum. Ve şu anda Staples'in en son istediği şeydi, birinin canını sıkmak.

Gezgin

Staples’ in bir anda konuyu değiştirmesi Rose’ unda ilgincine gitmemiş değildi yani. Herhalde canı sıkıldı diye düşünerekten bu konu hakkında pek fazla durmamaya karar verdi. Zaten kendiside eski defterleri açmak istemiyordu boşu boşuna. Çok geçmeden biraz düşünüp Staples’ in sorusunu yanıtladı, “ Quidditch ha? “ Güldü ve devam etti, “ Severim fakat pek becerebildiğim söylenemez hani. “ dedi masum bir biçimde. Gözlerini Staples’ e odakladığında, onun bakışlarıyla bile ne kadar Quidditch’ i sevdiğini anlayabiliyordu adeta. Çocuğun gözlerindeki ışıltılar Quidditch hakkında koyu bir sohbet edebileceğinin kanısı gibiydi. Rose bunu anlar anlamaz konuya derin bir giriş yapmaya karar verdi. Her ne kadar Quidditch ile ilgilenmese de başkasını kırmayı hiç sevmezdi. Oldukça iyi rol yapardı bu konularda da. Kendisini sanki bu konuda çok konuşmak istiyormuşçasına bir görünüme bürünerek konuştu, “ Hangi takımı tutuyorsun peki Stap? “ Arada bir saçlarını arkaya doğru savuruyordu çünkü ortamdan fazlasıyla bunalmıştı. İçinden ‘ şu halime bak güya ödev yapmak için gelmiştim’ diye geçirdi bir an. Fakat bunların hiçbirini dışa yansıtmıyordu. Tamam, Staples’ in sohbeti oldukça hoşuna gitmişti ama bunu fazla uzun süreye sarkıtmaması gerekiyordu. Bu çocuk öyle bir şeydi ki; Rose’ u bile ödev konusunda hal etmeyi becermişti. Aslında oldukça eğlenceli biriydi. Zaten Rose’ unda canı açıkçası pek ödev yapmak istemiyordu. Malum, dersler ve zorunlu ödevler.. Eğer yapmazsa bina sorumlusu her an başına üşüşebilirdi ki; Rose bunun olmasını hiç istemiyordu. Bu yüzden de Staples ile konuşmaları biter bitmez kitapları alıp bu sefer yatakhaneye çıkmayı planlıyordu. Tıpkı bir denizin ferahlığı kadar iç açan mavi gözleri bir anda kenardaki o küçük yuvarlak pencereye takıldı. Minik bir baykuş orada durmuş birini bekliyordu sanki. Baykuşa bakınca bir anda aklına küçük hamsterı olan Yui geldi. Evet,onu yatakhanede bırakmıştı şimdilik. Canı sıkılmış olabilirdi hatta acıkmış bile olabilirdi. Gerçi açıksa da Rose gereken önlemini almıştı. Yui ile üç senedir birbirlerini tanıyorlardı. İkiside birbirlerine o kadar çok bağlanmışlardı ki bir an bile ayrılsalar birbirlerini özlüyorlardı. Ayrıca uzun süredir beraber oldukları için; kolayca birbirleriyle anlaşabiliyorlardı. Sabah kalktığında da Rose onu yemek yemesi hakkında bayağı tembihlemişti. Bunun içinde pek şüphe duymuyordu acıkması konusunda. Tam aklı Yui ile bütünleşmişken ; Staples’in konuşmaya başlamasıyla irkildi ve onu dinlemeye koyuldu..

VII. Sınıf

Rose'un, Staples'in beklediği soruyu sormasıyla beraber neşeyle konuşmaya başladı, ''Ben mi?! Ballycastle..'' bir anda sustu. Çünkü aşırı yüksek sesle ve sevinçle konuşmuştu. Bu nedenle o adı telaffuz edilemeyen Kütüphane sorumlusunun delici bakışlarına maruz kalmıştı. Öksürüp sesini düzeltti ve yeniden konuşmaya başladı, ''Öhm.. Yani, Ballycastle Bats benim favorim. Aslında ben de Quidditch oynayamam pek ama izlemesini severim. Yani sakatlanmaktansa sakatlananlara gülmek daha zevkli, ha?'' Bu sefer daha kısık, daha normal bir tonda çıkartmıştı sesini. Bu kısık sesin kütüphanedeki diğer herkes tarafından daha çok beğenildiğini kısa sürede anladı, ona yönelen tüm bakışlar yeniden kitaplara dönmüştü zira. Bu anlık dikkat dağıtmanın ardından Staples, omuz silkip gözlerini devirdi. Şimdi de içten içe bir şeyi merak etmeye başlamıştı: Şu kitap, ne vardı içinde? Yani macerayla dolu ne yapılabilirdi ki bir kitapla? Saçmasapan sayfalar yığınıyla yani. Belki de önyargılıydı. Kendini hızlı bir yaşama öylesine kaptırmıştı ki tecrübeden başka bir bilgi kaynağı olmadığına neredeyse körü körüne inanıyordu. Belki daha sonra, diye düşündü; kitap okumak konusunda yani. Bıkkın bir yüz ifadesiyle gözünün önüne düşen saçlarını sert bir hamleyle yana çekti. Daha sonra mavi gözlerini tekrardan Rose'a kilitleyip kızı iyice süzdü. Ne de olsa görünüşünü aklına kazımalıydı. Mavi gözler; sapsarı saçlar; uzun sayılabilecek bir yüz. Genel olarak güzel denilebilirdi Rose için. Ona karşı süzücü bakışlarının yanlış anlaşılabileceği düşüncesiyle daha kısık ve daha az dalgın bakmaya başladı Rose'a.

Quidditch, kitaplar, Rose gibi düşünceler almış başını götürmüşken; Staples tekrardan bir sessizliğin ortama hâkim olduğunu farketti. Bu duruma bir müdahele etmeyi düşündü ve beynini çalıştırmaya koyuldu. Belki Quidditch muhabbeti devam ederdi -hoş, Stap hâlâ bir kızın Quidditch'le aşırı ilgilenebileceğini düşünmüyordu- belki de başka bir konu açardı. Staples, her zaman için konudan konuya atlamak konusunda bir usta olmuştur. Bu yeteneğini bu konuşmada da göstermesi gerektiğini uygun buldu ve hiç düşünmeden aklına ilk gelen şeyi söyledi, ''Söylesene, o ödev neyle ilgiliydi? Yani hangi dersin konu neydi filan.'' Masum bir suçluluk duygusuyla söylemişti bunları. Yani, önemli bir ödevse içine otururdu Stap'in. Ya da aksine çok eğlenirdi. Bu, Rose'un vereceği cevapla doğrudan ilgiliydi. Onun için sözlerini bitirir bitirmez kocaman -hatta kocamanın kocamanı- bir tebessümler Rose'u dinlemeye başladı.

İlginç Karşılaşma

İlginç Karşılaşma

Similar topics

Similar topics