Çelişkiler

Gezgin

“Sana, seni ölümsüz yapacağım diyorum ve sen neden Dean değil de ben diyorsun. Korkmuyor musun Kyros? Çevrene bir bak! Bir daha asla tam anlamıyla nefes alamayacak ve yaşadığının farkında olamayacaksın! Asla sıcağı hissedemeyecek, kana muhtaç olacaksın! Katil olmak zorundasın! Sevdiklerin gözlerinin önünde eriyecekler. Herkes gözlerinin önünde acı çekecek, yok olacak! Yanında sadece ben olacağım ve bunu kendi bencilliğim için yapıyorum! Sadece kendim için, seni kaybetmemek için! Ama sen neden Dean değil de ben diyorsun, Tanrı aşkına!”
Sinirlenmişti. Bedeninin büründüğü hissi iyi bilirdi. Az sonra birkaç şeyden sinirini çıkaramazsa, kendine gelmesi zor olacaktı. İncitmeliydi, zarar vermeli ve harap etmeli. Kafasındaki saçmalıklardan kurtulana kadar başka şeylerle beynini meşgul etmeliydi. Kyros’a olan şaşkınlığı, sinirle iyice düğümlenirken yerinde duramamış, çocuğun karşına geçerek bunları yüzüne karşı haykırmıştı. Şimdiyse sadece buruşturduğu yüzüyle, kızgınlığını fazlaca belli eden keskin siyah gözlerini çocuğun yüzüne yapıştırmıştı. Öfkesinin yerini büyük bir üzüntüye bıraktığını fark etti. Ona bunları yaşattığı için kendini suçlu hissetti. Gerçekten neden Dean değil de Kyros? Buna henüz kendisi bile yanıt veremezken, Kyros’a ne diyebilirdi ki?
Esen rüzgârın tanecikleri saç tellerinin havaya uçuşmasına neden olurken, Margaux'un tatlı kokusu ormanın derinliklerine yayıldı. Birden ani bir hareketle - ki bunu nasıl yapabildiğine kendisi bile şaşırmıştı – mabelininin geriye doğru savrulmasını sağlayacak bir kol hareketi yaptı. Evrenin kocaman boşluğunda kaybolmuş gibiydiler. Kimse onları bulamazdı ve ne yaptıklarını kimse bilemezdi. Kimse. “Hazır mısın Mabel? Immm.” Çocuğun boynuna doğru yaklaşırken, düşüncelerinden biran olsun uzaklaşmayı başarabilmişti.

Büyücü

Karşısında bağırıp çağıran cadıya karşı gelmiyor, karşı gelmek de istemiyordu. Sorduğu sorunun aslında gayet mantıklı ve akla yatkın olduğunu en az kendisi kadar, karşısındaki cadı da biliyordu. Ancak verecek düzgün bir cevabı yoktu ki, Kyros’a bu denli sert çıkmıştı. Gözlerini devirerek, bakışlarını cadıdan aldı. Ormanın derinliklerine bakıyor gibi dursa da görme yetisini kaybetmişti. Beyninde bir sürü düşünce onu rahatsız ederken İtalyan cadının hırsı geçmiş olacak ki bağırmayı kesmiş, sinirli ifadesini yüzünden silmişti. Kendi gözleri uzaklara dalmış gibi görünse de ormanın her ayrıntısını görebiliyordu; ancak o, sadece görmek istediklerini tam olarak görebiliyordu. Derin bir nefes çekerek gözlerini gerçek dünyaya tekrar bağladı.

Avuçlarının altında hissettiği hafif nemli ayrıkotları, ona bedeninin nemlenmiş toprakta olduğunu hatırlattı ama yere ne zaman oturduğunu hatırlamıyordu. Karşısındaki İtalyan cadı gözlerini, gözlerinden ayırmadan kendisine doğru geliyor, dudaklarındaki hafif gülümsemeyle ifadesini yumuşatmaya çalışıyordu. Gerilmiş dudaklarından dökülen sözcüklerle kendisine gelen Kyros, yerdeki pozisyonundan vazgeçerek tekrar ayaklarının üzerinde durmaya başladı. Karşısındaki cadı iyice yakınına geldiğinde dudaklarında oluşan hınzır gülümsemeyi engelleyemedi. Soran gözlerle bakan İtalyan cadıya vereceği cevabın ne kadarından emin olduğunu bilmiyordu; ancak onu da daha fazla bekletemezdi. Bir elini, her ne kadar tehlikeli olduğunu biliyor olsa da, Margaux’un dudaklarına koydu ve yüzündeki gülümseme biraz yumuşadı. “Bence, şimdi olmamalı bu değişim, M. Bu hem senin açından hem de benim açımdan daha güvenli olmaz mı?”

Gezgin

“Nasıl bir şekilde olsun istersin Kyros? İstersen Hogwarts’ın avlusunda herkesin içinde yapalım ha? Dalga mı geçiyorsun!” İşte karşısındaki çocuktu, ondan asla hiçbir şeyi gizlemeyen, zarar verilmesine asla izin vermeyen. Mutluluğunun albenisinde her daim kızı da gizleyen. Margaux’un hafızasında bulunan neredeyse tüm hatıralarda yanındaydı Kyros. Onunlaydı, ruhundaydı. İzlerini bırakmıştı. Ne isterse yapmaya hazır olmuş ve asla sözünden dönmemişti. Şimdi Margaux ona ihanet mi edecekti yani? Kendini düşünerek hareket edecekti ve o zarar görecekti. Mabeli. Mabeli zarar görmek üzereydi ve buna kendisi sebep oluyordu. Ne sebeple? Hangi hakla? Bencilliğin had safhaya ulaştığı dakikalarda verdiği saçma bir karar sayesinde. İşte yine kararsızlığın hüküm sürdüğü bir an. Sessizce ele geçiriyordu düşüncelerini. Yine güçlü, fazla güçlü bir seçenek var ortada ama kendini geri çekmiş olana kulak asmalı. Esas onu değiştirmezse yanında olacak Kyros, çok daha güvenli, çok daha güvenilir bir şekilde. İşte o zaman tamamlanacaklar, işte o zaman gerçekten ayrılamayacaklar.
*Ah, yapamayacağım.*
Lanet damlalar gözlerinden süzülmeye başlarken, bu kez gerçekten korkuyordu. İşte şimdi çok geç kalmıştı. Onu kaybedebilirdi, kendinden uzaklaşmasına neden olabilirdi. Aynı kutupların birbirini ittiği gibi. Kyros da Margaux gibi önce kendine ihanet edebilir miydi ki? Her ne kadar emin olmasa da çocuk bunu çoktan kabullenmiş gibi gözüküyordu. İşte sırf Margaux istediği için. Onun için yine her şeyi göze almıştı ve almaya da devam eder miydi? Peki, şimdi kız aynı şeyi yapacaktı. “Ah, Kyros.” İçinde yaşanmışlık barınan gözyaşlarına bulanmış bir şekilde dudaklarından fısıltı şeklinde dökülen sözcükler, oyunun bittiğinin habercisiydi. Pişmanlık, keder ve kendine yaptığı saygısızlığın farkına varmıştı kız. Şimdi ise af zamanıydı. Önünde duran mabeline ulaşmak, kendini affettirmek ve bir parçada olsa kalmış olan güvenini geri kazanmak için birkaç adım attı. Tüm soğukluğuna rağmen hissedilebilen sıcak sevgisini çocuğun bedenine akıtmak üzere kollarını beline sardı. “Çok, çok özür dilerim.”

Büyücü

Sessizce güldü. Parmaklarını kızın dudaklarından ayıralı uzun bir zaman geçmiş gibiydi ama sadece birkaç dakika geçmişti. Birbirlerine yakın durmaları, aralarındaki görünmez güven bağını, Margaux’un ‘özel’ durumu bilinirse, gözler önüne serecek biçimdeydi. Aslında Margaux, onu şimdi dönüştürse bir şey fark eder miydi? Bilmiyordu. Bilinmezlikten hoşlanmıyordu ama bu durumda bir şeyleri bilmemek faydalı bile sayılabilirdi. Ancak insan olarak kalmayı kendisi tercih ediyordu, en azından dönüşümü geciktiriyordu. Hazır olmadığı ve hiçbir şekilde hiçbir şey bilmediği, tamamen uzak olduğu bir varlığa dönüşmeden önce hissedilen korkunun damarlarında adrenalin olarak dolanmasına izin vermekten başka çaresi olmadığı gibi, bunu Margaux’a hissettirmemesi gerektiğini de biliyordu. Fakat Margaux, bir vampir olarak normal bir kanın kokusuna çoktan alışmış olması gerekiyordu ve içinde ‘katkı’ maddesi bulunan bir kanı ayırt edebilirdi. En azından o da diğer vampirlerin sıradan hayatını yaşıyordu, sıradan bir hayat denilebilirse…

İki dost, yönleri birbirine dönmüş bir şekilde duruyor, aralarındaki ölüm sessizliğini bozmuyorlardı. Aslına Kyros’un söyleyecek pek çok sözü olabilirdi, yapacak pek çok şeyi olduğu gibi. Bunlardan bir tanesi koşarak, her ikisini gizleyen ormandan kaçmak olabilirdi. Ancak karşısındaki cadıya duyduğu sonsuz güven bacaklarını kilitlemiş, olduğu yerde çakılı kalmasını sağlamaya yetmişti. Suratındaki gülümseme hâlâ duruyordu; ancak bu gülümsemenin kalıcı olmasını engelleyen etken, Margaux’un gözlerinden süzülmeye başlamıştı. Şok dalgası üzerinden geçtikten sonra anlamazlık duygusu beynini ele geçirmişti. Kendi ismini, yenilmiş bir ses tonunda duyduğunda ise Margaux’un dönüşümü şimdi yapmayacağını anlamıştı. İyice yanaşmış olan cadının gözlerinde pişmanlık okunabiliyordu. Soğuk kollar belinin etrafına sarıldığında, kendi kolları kızın sırtını sarmıştı. Sol eli, kızın saçlarında dolanırken, bir tutam saçı alıp kızın kulağının arkasına attı. Kendisini biraz geri çekmiş ama hâlâ kolları kızı sararken sesindeki alaylı tonu hissedilir hâle getirip gülümseyerek konuştu. “Eee, sayılı nefesim kaldığına göre, şimdi hangi kahramanlığı yapacağım?”

Gezgin

“Fazlasıyla zorlu bir görevin daha var Mabel! Bana ortak salonumuza kadar eşlik etmek!” Kahkahalarla yıkanan son kelimeleri, çocuğa ulaşmadan önce havanın tazeliğine yakalandı. Sıradan sayılan bir gecenin bitiminden doğacak yeni günde, Kyros ve Margaux tazelenmiş, canlanmış ve tamamen ferahlamış olarak yerlerini alacak, onlara verilen rollerde başarılı olmaya çabalayacaklardı. Biten bir kâbustan yeni uyanan bir insanın ruh hali kızı çoktan terk etmiş, yanında bulunan çocuğun güveni onu koruma altına almıştı. Artık görünmez kalkanları sayesinde, zarar görmeyecek ve böyle bir durumda nasıl davranması gerektiğinin bilincinde olacaktı.
Tıpkı olması gerektiği gibi.
Gökyüzüne dek ulaşan ağaçların gizlemeyi başaramadığı ay, hiç olmadığı kadar parlaktı. Her zamanki eşlikçileri olan yıldızlarsa görevlerinden son derece memnun, mutlu ve dirençliydiler. Parlak ve göz alıcı oldukları gibi. Küçük böcek seslerinin duyulduğu bu tehlikeli ormanda daha fazla kalmamaları gerektiğini fark ettiklerinde Kyros heyecanla konuştu, “Görevime hazırım M!” Yüzüne yayılan gülümsemenin izleri ruhunu sıyırırken, iki öğrenci çoktan Hogwarts’a doğru ilerlemeye başlamıştı bile.