Masaya dayanan uzun bacakları, bir süre sonra kendiliğinden aşağı inmişti. Kısa süreliğine kestirmek için kullandığı odasına göz gezdirdi. Tablolardan yükselen sesler, kulaklarını doldururken ters ters bakmakla yetindi. Sandalyeden yavaşça kalkan adam, derin bir nefes alarak bakışlarını masada duran asaya çevirdi. Avucunun içiyle kavradığı asayı, iç cebine yerleştirdi. Gece devriyesine çıkmak iyi gelebilir miydi? Sol kolunda bulunan gri saate bakıp karar vermeye çalıştı. Gece yarısını çoktan geçmişti saat. Bu saatte dolanan birilerini mutlaka bulunuyordu her zaman. Eh, bu da Eragon’un işine geliyordu. Birileriyle eğlenmek, onun hobisi hâline gelmişti. Doğrulduğu yerden hızla ilerleyerek odasının kapısına ulaştı. Sağ eliyle kapının tokmağını çevirerek açılmasını sağladı. Hızla bedenini dışarıya atarak kapıyı arkasından kapattı.
Karanlık, gökyüzünü kaplamıştı. Ayın ışığı, gökyüzünden etrafa yayılmaya devam ederken ince parmaklarını saçlarının arasında gezindirmeye başladı. Karanlık koridorlarda süzülürcesine ilerliyordu. Birine rastlama arzusu, içinde büyüyerek onu çıldırtmaya hazırlanıyordu. Kafasının içerisinde hızla dönen düşünceler, gücünü yitirmeye başlamıştı. Altığı derin birkaç nefesten sonra duraksadı. Bakışları, pencereden dışarıya kaymıştı. Yasak Orman.. Her zamanki gizemi ve ihtişamıyla Eragon’a bakıyordu. Birkaç saniyesini böyle geçirdikten sonra adımlarını atmaya devam etti. Katları, hızla inmeye başlamıştı. Nereye gittiğini kafasının içerisinde tartışmaya gerek yoktu. Nereye gittiğini kendisi de gayet iyi biliyordu. Belki Yasak Orman’da birilerini bulabilir, cezaya bırakabilirdi. Hem böylece uzun zamandır içinde kalan caniliğin bir kısmını yansıtabilirdi.
Ormanın girişine geldiğinde etrafına bakındı bir kere daha. Kimsenin olmadığına emin olduğunda tekrar hareket etmeye başladı. Karanlığın soğuğu, her zamankinden fazlaydı. Ormandaki hafif sis, bütün toprağı kaplamıştı. Gözlerindeki dehşet, belki de ormana girdiğinden artmıştı. Göz bebeklerinin büyümesine, kalbinin hızla çarpmasına neden oluyordu. Öldürme hevesi, kalbinin duvarlarını aşarak benliğine ulaşmaya başlamıştı. Birkaç saniyeliğine kapanan gözlerini biraz daha ileride oturan iki kişiye çevirdi. Kahverengi gözlerini kısarak ilerlemeye başladı. Yakın duran bir kız ve bir erkek öğrenci. Her zamanki sinsi sırıtışını yüzüne yerleştirerek derin bir nefes aldı. Arkasından hızla onlara yaklaşarak konuşmaya başladı.
“Hogwarts Cadılık ve Büyücülük Okulu müdürü, Eragon James O'Learnot. Bende memnun olduğum, çocuklar. Ne halt yiyorsunuz burada? Yürüyün!”
Çocukları enselerinden yakalayarak kaldıran adam, yürümelerini bekledi. Aceleci bir tavırla yürümeye başlayan öğrencilerin ardından hızla gelen müdürün yüzünde, sinirli bir ifade vardı. Aslında hiç kızmamıştı, aksine sırıtmak bile istiyordu. Gözlerini öğrencilerden ayırmadan hızlı adımlarla okula doğru ilerlemeye devam ediyorlardı. Kafasında ne tür bir ceza vereceği çoktan belirginleşmişti. Acı veren bir şey olacaktı elbette. Okulun binasına girdiklerinde, merdivenlere yöneldiler. Doğruca Ceza Odasına gidiyorlardı. Öğrencilerin bunu anlayacağını umuyordu. Yoksa uzunca bir açıklama yapma gereksinimi duyacaktı ve bundan hiç haz etmeyecekti. Gözlerini çevirdiği öğrencilere dik dik bakmaya devam ederken öğrencilerin arada dönüp ona baktıklarını görebiliyordu. Ama buna aldırmadan, istifini bozdan adımlarını sıklaştırmaya devam etti.
Anasayfa 
