Soğuk, karlı bir kış günü. Üzerindeki ipek bir elbise ile yol kenarındaki banka oturmuştu. Dışarıdan bakan herkes onun birini beklediğini fark edebilirdi. Kırmızı dudaklarını ıslattı. Kahverengi gözlerini daldırıp gözüne düşen perçemini arkaya attı. 'Hayır, hayır.' diye mırıldanırken bazı ayak sesleri duydu. Umursamadı bile. Yalnızca o ana hakim olmak istiyordu. Konsantre oldu ve Gözlerini yumdu. Ellerini yumruk haline getirerek sıktı. Gözlerini açtı ve ellerini serbest bıraktı. Gözlerini karşısındaki sisli havaya, gökyüzünden yeryüzüne inen minik kar tanelerine dikti. Köşe başındaki siyah tekir kediyi fark etmemişti bile. Bir kaç dakika sonra yanında oturan köpeği Britt'in -cüssesine göre bayağı yüksek çıkan- sesini duydu ve onu kucağına aldı. Küçük köpeğin başını okşadı ve tekrar yanıa bıraktı. 'Sen belli bir süre daha burada kalacaksın Britt.' dedi kararlı bir tavırla. Köpek garip bir ses çıkardı ve kafasını Jacquéline'nin bacaklarına gömdü. Havanın boğucu etkisi hoşuna gidiyordu. Derin derin soludu ve karın etkisi ile temizlenen havayı içine çekti. Köşe başındaki kediyi farkeden Britt, peşinden koşmak istese de Jacquéline'nin ellerinden kurtulamadı. Onu tekrar kucağına almıştı.

Dakikalar uzun ve sıkıcı ilerliyordu. Yavaşça oturduüu banktan kalktı ve yürümeye başladı. Köpeğin yorulduğunu fark ettiğinde eğildi ve kucağında minik bir köpek ile zarif bir şekilde yürümeye devam etti.

Yaklaşık on beş-yirmi dakika yürüdükten sonra gördüğü banka oturdu ve köpeğini yeniden yanına bıraktı. 'Off!' diyerek içini çekti ve yalnızlığın ne kadar zor olduğunu düşündü. Aslında o yalnız değildi. Yanında çok iyi bir ablası ve harika bir arkadaş olan Britt vardı. Ama belki de ona bundan çok daha fazlası gerekiyordu. Yeniden iç çekti ve gözlerini daldırdı.

Ablasını görür görmez aklına sinirlenip evi terk etmesine neden olan babası gelmişti. O an o adamnın ona ne kadar da korkunç geldiğini anımsamaya çalıştı. Tüm bu düşüncelerin yoğunluğunda ablasının onun hatrını sorduğunu bile duymadı. Ancak ablasının 'Jacquéline, sanırım benim adıma bir mektup yazmışsın.' sözleriyle kendine gelebilirdi. İlk başta onun ne demek istediğini anlayamadı ama sonra karşıdan gelen hoş, sempatik bir adamın onlara doğru yaklatığını gördü. 'Sanırım Lauren onu tanıyor... Hmm.' diye mırıldandı. Adamın gözlerindeki derinlik içini burkmuştu. Ablasına döndü ve 'Lauren, bana doğruyu söyle, onu tanıyorsun değil mi?' dedi kendinden geçmiş bir tavırla. Gözlerinin üstüne düşen saç tutamlarını geriye doğru attı ve derin derin solumaya başladı. Hava koşullarının etkisi ile ürperdi. Ablasından gelecek cevabı merakla bekliyordu. Titremeye başladığını hissetti ve eğer ablası onu tanıyorsa adamında mutlaka bakanlıktan olacağını düşündü. Ablasının yavaş ve sakin hareketlerine dayanamayararak 'Hadi, bana bir cevap vermek zorundasın! Eğer onu tanıyorsan mutlaka bakanlıkta tanışmışsınızdır. Her neyse, Ian nasıl?' dedi. Konuyu değiştirmeye çalıştığı her halinden belli olsada ablasının onu tanıyıp tanımadığı hakkındaki sorusu halen geçerliydi. Dişlerini sıktı ve gözlerini yumdu. Gözlerini açtığında direkt olarak karşıya, adamın geldiği yöne baktı. Adama onlara giderek yaklaşıyordu. Jacquéline, elbisesini düzeltti ve soran bakışlarla ablasına döndü.

'Hayır! Hayır, beni onunla tanıştırmak zorundasın Lauren. Eğer sen aracı olmak istemiyorsan ben kendim halledebilirim!' diye bağırdı. Ablasının onu korumak istemesini anlıyordu ancak bunu şu saatten sonra yapması hiç bir şeyi değiştirmeyecekti. Jacquéline, Oliver'ın -adını yaklaşık bir kaç dakika önce ablasından öğrenmişti- yavaş yavaş daha da netleşen vücuduna kendini öylesine kaptırmıştı ki ablasının Ian hakkında söylediklerini, gözlerinin doluşunu fark etmemişti bile. 'Lauren, sen aşık olduğunda ne hissetmiştin? Anlatsana.' dedi sakin bir tavırla. Kucağında oturan köpeği Britt'in başını yeniden okşadı ve ısrarcı gözlerini ablasının siyah gözlerine dikti. Ablasının gözlerini kaçırması onun için hiç bir şeyi değiştirmeyecekti. Bu işin sonunu eninde sonunda getireceğini biliyordu. Gözlerini, Oliver'a kaydırdı ve yürüdüğü patikanın kenarındaki bir bankta oturup dinlendiğini görünce konuşmak için biraz daha zamanlarının olduğunu anladı. 'Seni dinliyorum, Lauren! Hadi, artık konuşmalısın!' dedi soran gözlerle ona bakarak.

Ablası Lauren'in bu sözleri içini titretmişti. Aslında ne Oliver ona göz kırpmıştı ne de Jacquéline onu aylarca izlemişti. Ne olursa olsun duyguları ifade edilemeyecek şekilde karmaşıktı. Ablasının soran ve meraklı bakışlarını üzerinde hissedince başını kaldırdı ve Britt'in başını okşadı. 'Lauren. Sence ben, ben ona..?' dedi ve derin bir nefes aldı. Ablasının onu anlamış olacağını umdu. Zaten onun da gözlerinden anlamış olduğu belliydi. Utangaç bir şekilde gözlerine baktı.'Evet, cevabını bekliyorum. Her soruda gereğinden daha fazla düşünmene gerek yok. Rahat davram lütfen.' dedi merakla. Sabrını daha önce hiç sınırda hissetmemişti. Her an patlayabilecek bir bomba gibiydi. Derin derin soluyor, Oliver'ın oturduğu banktan kalkıp onlara doğru gelmesini bekliyordu. Duyguları o kadar karışıktı ki... Gözlerini Oliver'ın bir manken gibi oturduğu banka kaydırdı ve onu izlemeye başladı.