Buluşma

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Kuzeyden geldiğine şüphe olmayan rüzgar gölün yüzeyinden kaya kaya vuruyordu kıyıya. Beraberinde getirdiği rahatlık; bozulan saçlarından ötürü hissetiği sinirliliği kapatmaya yetiyordu. Tüm gün insanların bilmediklerini, merak edilenleri öğrenmek için geçmek zorunda olduğu engellerle uğraşmıştı. Ve ensesine kadar giren rüzgar ılık duş etkisi yaratmıştı yorgunluğunun üstüne.
Ah tabii, bir de kafasının kenarlarına kazıdığı bir soru işaretini de gün boyu peşinde sürüklemişti. Attığı adımlar şüphe doluydu. Neden gidiyordu o parka? Eve gidip her şeyden arınmasını engelleyen bu buluşma da neyin nesiydi? Eğer attığı adımlara değer bir durum olmazsa emindi ki karşısındakini paylamadan dönmiyecekti.
Rüzgarın vücudunda çok hissettiğini eğer tüyleri ayaklanmasaydı anlayacak gibi değildi. Vücudu, şeritte yürürken; zihni, gerilerde kalmıştı. Kafasın dağıtmak için olsa gerek sol avcunu açarak göz hizzasına yakınlaştırdı, biraz da boynunu eğdi ve gereksizce parmaklarına bulaşmış, alışıldık mürekke izlerinin üzerinde rahatsız edici şekilde gözlerini gezdirmeye başladı. Bu izlere dikkat etmemişti. Zihni hep meşgul olduğundan yer kalmamıştı belki de, rüzgarın verdiği rahatlıkla mayışıp anlamsız şeylerle ilgilenmenin tadına bakmak istedi belki de. Gözlerini kıstı ve bir şeyler mırıldanarak zihninin boş kalmaması gerektiğini, kalırsa ne tür saçmalıklara yönelebiliceğini anladı.
Rüzgardan görüş menzilini kapatan saçlarını sert bir şekilde kulaklarının arkasına attı. Parka elli adım vardı. Tedirginliği adımlarının seyrekleşmesinden anlaşılıyordu. Zihnini, "Belki de basit bir haber için aradı." fikrine yoğunlaştırmaya çalışarak parkın ağaçtan derme kapısını ittirdi.
Bir kaç dakika daha kendisiyle boğuşabilicekti anlaşılan, çünkü görünürde kimse yoktu. Bir iki adım ilerisindeki banka oturup bekliyecek ve bu konuda düşünmeyi kesecekti. Evet, kararlıydı. Üzerine bastığı taşları ayak tabanında hissediyordu. Banka attı kendisini, ciddi görünmeyi istediğinden soğuk bir ifadeyle bacaklarını üst üste atıp kollarını birleştirerek tüm gün taşıdığı soru işaretinin yanıtını bekledi.

Gezgin

Hayatında ilk defa birinden medet ummanın ne denli zarar verici olduğunun tecrübesini ediniyordu. Hareketlerinin kazandığı umulmadık hız, onu hayli yormuştu. Bekletmekten ve karşılığında tepki almaktan korkmuyordu. Aslına bakılırsa Dietricha Schwanhild, yol boyunca karşılaşacağı olay örgüsü üzerine düşünmüş ve olabilecek hiç bir durumdan korkmadığı kanaatine varmıştı. Zihni bu cesurluğunu memnuniyetle kabullendi. Oysa içten içe, bedenindeki her parça bunun bir cesaret örneğinden çok kendini beğenmişlik olduğunu biliyordu. Vücudunun her hücresini inanmak istediği şeyin doğru olduğuna ikna edebilen bir kadının bir başka insana karşı kendine olduğundan daha zayıf olması beklenemezdi. Ona göre; kendine karşı kazandığı her galibiyet bir başkasına karşı kazandığından çok daha iyiydi. Bu bir açıdan kendi kendine oynadığı basit bir oyundu. Her halükârda kendisi kazanacaktı ama yine de en mantıklı olan tarafın kazanmasını istiyordu. Kendi içinde oluşan çatışmanın temeli tamamıyla bu rekabeti oluşturuyordu. Onun içindeki iyi - kötü savaşı yıllar önce sona ermişti. O, kara ve tehlikeli bir iblis haline gelirken aslında doğduğundan beri zaten içindeki iyinin kaybetmiş olduğunun daha da iyi farkına vardı sadece. Ve o dakikadan sonra bir kez daha sormadı kendine. İçinde var olmaya çalışan iyilik bu kararıyla resmen kurutuldu. Bir daha açmamak üzere soldu, yok oldu.

Güneş batmak üzereydi. Yeryüzünün içine girdiği bu rutin değişimi gözlemlemekten kaçınıyordu. Her defasında aynı şeyleri görmek, değişikliğe açık yapısını sıkmaya yetiyordu. Ya da belki bu kez hiçbir ayrıntıda boğulmak istemiyordu. Londra'da gözüne takılan herşey bir başka olayın zihninin önlerinde sahnelenmeye başlamasına sebep oluyordu. Yorucuydu. Geçmişini yok etmek için elinden geleni yapan biri için oldukça huzursuzluk vericiydi. Ulaşmaya çalıştığı yere kadar tek muhattabı çarpık kaldırım taşlarıydı. Ne gökyüzünün tatlı rengini mahveden akşamın lacivertliğini ne de kuru gövdelere neşe katan sarmaşığın ilkbaharla açtığı çiçekleri görüyordu. Esen tatlı rüzgâr onun için yalnızca güzel saçlarını dağıtan bir etkendi. Kafasını kaldırmadığı sürece onun titrettiği yaprakları, havaya kaldırdığı toz bulutunu göremeyecekti. Ve hiçbir insanoğlu ilgisini çekmedi. Her ne yapıyorlarsa yapsınlar, ilgi alanına girmiyordu. Biri bir diğerini boğazlıyor ya da öldürüyor olabilirdi yine de kafasını kaldırmayacaktı. Birkaç dakika daha geç kalmak, kadının sinirlerini alt üst etmek istemiyordu. Adımları şiddetini arttıran rüzgâra uymak istercesine hızlandı.

Parkın ortalarında biryerlerde banka yığılmış bir kadın dikkatini çekti. Ciddi, yorgun ve sıkılmış gözüküyordu. Omuzlarını geçmeyen açık kahverenginde saçları vardı. Kızarmış yanaklarından birinin üzerinde küçük bir ben bulunuyordu. Gözleri iriydi, bakışları Dietricha'nın bakmamak için ısrarcı olduğu manzaradaydı. Dietricha bir elini uzun pardesüsünün cebinden çıkardı ve yavaşça kadına doğru uzattı.
'Dietricha Schwanhild. Telefonda sizinle konuşan kadın bendim.'

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Altta kalan bacağında itici bir uyuşukluk hissetmeye, git gide de hissetmemeye başlamıştı. Kan gitmiyordu tabii. Kendine huy edinmişti bu olayı, ilginç bir şekilde bacak bacak üstüne attığında rahat ediyordu. Garip. Kaçınılmaz olarak diğer ayak da yerle buluşmuştu. Bu aptallıkların geçtiği zihni yeterince oyalanmış olduğunu umarak kafasını kapıya doğru kaldırdı. Üzerindeki peleriniyle değişik bir şekilde ürkütücü atmosfere sahip kadın hızlı adımlarla bir kaç saniye içinde yanında bitmişti. Soru işaretinden kurtulucağını bilmek güzel, ama ne şekilde olduğu konusunda kadını görünce girdiği şüpheler oldukça can sıkıcıydı. O an barındırdığı duyguları yüzüne yansıtmamayı becerdiğine inanarak rüzgardan sertleşmiş elini uzattı.
İsmi tanıdık geliyordu, bu kötüydü çünkü bu havada bir kadının tanıdık olması buluşma nedeninin kaçınılmaz bi şekilde hoş olmıcağını gösterirdi.
O an müthiş bir hızla ihtimaller zihninde yankılanmaya başladı. Sanki aralarından normal, iyi, zararsız gibi niteliklere sahip olanları ayırılmış gibiydi. Düşünmek yersiz ama olağandı. Bir kaç saniye sonra duyacağı gerçeği son ana kadar kafasında tahmin etmekten çekinmez ya da üşenmezdi. Kafasındaki seslere bir an için 'dur' diyebildiği sırada "Evet, Dvoire. Sizi dinliyorum Bayan Schwanhild." diye karşılık verdi.

Gezgin

Elini hızla çekip, eski yerine, pardesüsünün cebine, yerleştirdi. Kadının sorgulayan bakışlarını üzerinde hissetmekten dolayı memnundu. Laf kalabalığına gerek yoktu. İsteyeceği küçük, basit bir şeydi; kendisine göre. Zarif bedeninin sol yanı batmak üzere olan güneşin son ışıklarıyla buluşmuştu. Bedeni, karşıdan bakıldığında, ikiye ayrılmış gibi gözüküyordu. Aydınlık ve karanlık. Sol gözü ışıktan rahatsız olduğundan hafifçe kısılmıştı. Açık sarı saçlarının her bir teli rüzgârla ayrışarak suratına yapışıyordu. Burun deliklerini işgal eden kokunun kaynağı hakkında tahminler yürütüyordu. Gül? Hayır, gülün ağır kokusunun yanından bile geçmeyecek derecede güzel, hafif bir kokuydu. Kuruyan dudaklarını yalayarak ıslattı ve sessizliğini sürdürmeye en sevimsiz haliyle devam etti.

Hareket etmeden karşısında duran kadını süzüyordu. Aslına bakılırsa görü yetisini kullanarak birşeyler bulmaya çalışmaktı tek isteği. İçinde bir yerlerde bir şey bu kadın tarafından bazı yeni durumlarla karşılaşacağı konusunda ısrarcıydı. İhanet? İhanet etmesi için Dietricha'yı iyi tanıması gerekiyordu. Üstelik bu ortamın oluşmasını sağlayan taraf Dietricha'ydı. Kadını kafasındaki entrikalarla kirletmeyi bırakma düşüncesi kafasından geçtiği gibi yok oldu. Yaşadığı hayat, sahip olduğu bu değerler tamamen her olasılığı düşünmesiyle elde ettiği şeylerdi. Her zaman paranoyak ve saplantılı bir kadın gibi davranmıştı. Ve şimdi herhangi birine ayrıcalık tanıyarak kendine karşı çok temiz olan sicilini kirletmek istemiyordu. Birden manasızca ve oldukça yapmacık bir biçimde gülümsedi. Bu zorakî gülücük giderek soğuyan havanın işini kolaylaştırmaktan başka bir işe yaramadı. Karşılığında sıcak bir gülümseme beklemek, aptallık olurdu. İki sarışın kadın birbirlerini iki azılı düşman gibi süzerken artık biri için konuyu açma vakti gelmişti. Dietricha biçimli dudaklarını yavaşça araladı ve sakince konuşmaya başladı.

'Konuyu uzatıp sizi daha fazla bekletme niyetinde değilim Dvoire. Buraya bir ricamı, küçük ve zararsız bir ricamı, dile getirmek için geldim. Araştırmalarım bana İsveç'te yaşayan kuzeninizin ihtiyacım olan şey olduğu konusunda oldukça kesin bilgiler verdi. Tarja Arquette henüz iki yıllık bir vampir. Tecrübeli olmasa da çoğuna göre daha kuvvetli ve çevik. Yanılıyor muyum?'

Bu çok gizli bilgilerin bir başkasında olmasından hoşlandı mı? Zannetmiyordu. Bu sanmamazlığın suratına oturttuğu tebessüm insanı çıldırtan cinstendi. Çok gizli sırlar çok fazla insana söylenmemeliydi. Anlaşılan gün her iki kadın içinde yeni öğretileri beraberinde getiriyordu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Konuşma, güç süreceğinin sinyallerini vermeye başlamıştı.
Soğuktan sertleşen ellerini birbirine sürtürek cürnü kadar sayılabilicek bir çabayla ısınmaya çalışıyordu. Gözlerini, pek de tekin görünmeyen kadından ayırmamaya da dikkat etmeye çalışıyordu aynı anda. Saçma ama şiddetli bir şekilde ürperdiğinin hissetti, ah hayır soğuktan değildi. Ya da belki evet. Ama bu soğukluk gölden ötürü değil de tamamen karşısındaki kadından ötürüydü. Yüz hatlarındaki sertlik bıktırıcıydı. Duruşu, her zaman güçlü durmaya özen gösterdiğini sezdirtiyordu. Geçmişin sayfalarında bir yerlerde bu kadına rastlamış gibi, onunla muhattap olmuş gibi tanıdıktı soğukluğu. Tanımamışsa bile çok şey kaybetmeyeceğini düşündürten bu kadın Tarja'dan söz etmişti. Evet, İsveç'teki kuzeni. Şu sıralar koşullardan ötürü fazla görüştüğü kuzeni. Şimdi aydınlanmaya başlamıştı nedenler.

" Hayır. Doğrusu, söyliyeceklerinize karşı merakım iyice arttı. Tarja, evet kuzenim. Ve evet yeni yetme sayılabilecek bir vampir. Artık iyice açar mısınız şu konuyu."

Muhtemelen bir vampirdi. Soğukluğuna bir neden çıkmıştı işte, ama hayır Tanja bile bu kadarını yapamazdı. Gözlerini kadının gözlerine değdirdiğinde sürpriz bir telaş patlak verdi, aniden. İçerilere gömdüğü sırrının gereksiz yere tehlikede olduğunu hissetmişti. O an gereksiz gelen bu hissin, ileride ne tür kıyafetler giyeceğini kestirebilmek çok da güç değildi.

Gezgin

Sabırsızlık iyi değildir, bu kadar heyecanlı olma. Diyebilmek isterdi. Aslına bakılırsa birkaç dakika düşünme ihtiyacı hissetmeseydi söylerdi de. Sonra, bu ikazın işlerini kolaylaştırmayacağını düşünerek hafifçe açılmış ağzını hızla kapadı. Dudakları buruk bir gülümsemeyle kıvrıldı, gözleri hafifçe kısıldı. Yüzündeki pek az kırışık da böylece kendini sergilemiş oluyordu. Aslına bakılırsa otuzlarındaki bir kadın için mükemmel denilebilecek bir görünüşe sahipti. Eğer yeterince kendine bakabiliyor, uyuyabiliyor olsaydı muhtemelen çok daha güzel gözükürdü. Son zamanlarda görev aşkına değerli ruhunu yine değerli bedenini ihmal ediyordu. Gazeteyi sadece günlük haberleri okumak için açıyor, Samantha'nın tavsiyelerine uymuyor ve aynaya bakmamaya özen gösteriyordu. Eskiden varlığının insanlar üzerindeki psikolojik etkisi dışında fiziksel etkiler de görmek isterdi. Hayratle açılan ağızlar, ısrarla konuşmak isteyen insanlar... Bunların bir değeri vardı, belki. Şimdi ise hiçbir anlam ifade etmiyordu.

Bakışlarını kadının üzerinden çekerek yol boyunca gözlemlediği kaldırım taşlarına çevirdi. Bu birkaç saniyelik kesinti o garip elektiriği de yok etmişti. Birşeyler görmek, bilmek istiyordu. Geleceğinden emin olmaya öyle çok alışmıştı ki son günlerde bir türlü gelmeyen nöbetleri yüzünden huzursuzlanıyordu. Tüm bu düşüncelerini katleden rüzgâr son bir saat içinde kazandığı tüm hırsıyla esti. Dietricha'nın uzun pardesüsünün etekleri rüzgârın estiği yöne doğru uçuştu, geniş yakaları havalandı. Saçları suratına doğru hücuma geçti ve kadın yalnızca gözlerini kapattı. Birkaç dakika yalnızca öyle durdu. Konuşmadı, saçlarını yüzünden çekmedi ve tepki vermedi. Sonunda rüzgâr yenilmeye başlarken göz kapakları aralandı. Sol eli cebinden yavaşça çıktı ve rüzgârın suratına fırlattığı tozları gözünden uzak tutabilmek için işe koyuldu. Tekrar eski yerine dönerken de saçlarını kulakları arkasına attı. Uzun süren sessizliği rüzgârla kazandığı birkaç dakikada bozmak için kullanacağı sözcükleri tasarlayan kadın konuşmaya başladı;

'Bu kadar sıkılgan olmayın. Burada, bu konumda olmaktan memnun olduğumu söyleyemeyeceğim. Kafamda tasarladığım şeyi size en basit ne şekilde anlatabileceğim konusunda bir fikrim yok. Bu gerçekten karışık bir durum.' Yutkundu ve kadının surat ifadesinden anlamlar çıkarmaya çalıştı. Tepkisizdi, hala ve henüz. 'Tarja eski bir dostum sayılabilir.' Ah, ne büyük bir yalan. Eski bir dost mu? Üç gün önceye kadar öyle biri olduğu konusunda en ufak bir fikri bile yoktu. 'Daha önce ona bazı küçük konularda yardımlarım dokundu. Şimdi de kendisinin bana bir konuda ön ayak olması gerekiyor. Onun çevresinden faydalanmam gerek.' Çevresinden mi? Daha çok kana açlığından, saldırganlığından ve acımazsızlığından. 'Bu yüzden kendisi ile irtibata geçmeliyim. Fakat ne yazık ki günlerdir uğraşıyor olmama rağmen bir bağlantı kuramadım.' Tüm konuşması içinde doğru olan tek şey buydu. Mübağalâsız, çok uğraşmıştı. 'Ve yine bazı uğraşlarım sonucunda sizinle onun bağlantısı konusunda ufak bir fikre sahip oldum. Görüyorum ki çoğu zaman olduğu gibi yanılmamışım. Bana ona ulaşabileceğim bir adres vereceksiniz. Ahh, yani verebilir misiniz?'

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Yutkunurken boğazının tahriş olmuşluğunu hissediyordu. Dağılmaya musait dikkati şimdi de basit bir boğaz enfeksiyonuna toplanmıştı. Zihnini bununla oyalarken takındığı yüz ifadesi muhtemelen 'boş'tu. Boş bakışlar, mimiksiz yüz hatları... Ara sıra yellenen rüzgar, kendini hatırlatmak için olsa gerek yine boy gösteriyordu. İçe dönük boşluğunu kesen -o an için minnettar kaldığı- de rüzgardı işte. Gözleri boşluğundan sıyrılıp olması gerektiği gibi kadına odaklandı, hiç değilse bunun için uğraştı. Kulakları, kadının dudaklarından dökülen kelimeleri algılamaya çalışıyordu. Belli belirsiz bir şekilde; çürümüş et, günlerdir açıkta bekleyen kullanılmış yağ ve birbirine kıyasla aynı iğrençlikte olan bir sürü kokunun yarattığı silsile burun deliklerinden giriyordu. Kaynağı yoktu, araması da mantıksızdı çünkü bu onu yoklayan nöbetlerinden başka bir şey değildi. Kafasının yerinde olduğu şu bir kaç dakikada bunu sonuçlandırmıştı. "Hayır, şimdi olmaaz." diye düşünmüşken çoktan banka kendini atmıştı. Ya da düşmüştü ve şansına bu sefer bank gelmişti. Ne de olsa, bilinçsiz olması gereken o dakikalarda kendini kasıtlı bir şekilde atamazdı banka. Zihni açık; ama boştu. Göz kapakları kapalıydı; ama gereksizce. Çünkü bilincinin varlığını hissediyordu.
Ama sadece o, bilincinin farkındaydı. Ya kadın?

Gezgin

Olamaz da ne demekti? Kendini ne zannediyordu ki? Yine de kendine kızdı Dietricha. Bu duruma düştüğüne, basit bir gazeteciden ricalarda bulunduğuna. Titreyen alt dudağını durdurmak için sivri dişlerini kullandı. Rujunun tatlı rengi dişine bulaşmış, garip tadı ise damağında kalmıştı. Diliyle tüm bu kötü görüntü ve tadı yok ettikten sonra yalnızca birkaç saniyeliğine, kendini durdurabilmek adına, gözlerini kapattı. Zihnini boşaltmak ve elinin asasına doğru kayışını engellemek istiyordu. Sessizliği yaran yığılma sesiyle tüm dikkati dağıldı ve gözleri hızla açıldı.

Kadın kapalı gözleri, hareketsiz bedeniyle bankta öylece duruyordu. Başı, bankın sırt kısmına takıldığı için yere kaymaktan kurtulmuştu. Dietricha herhangi aşırı bir tepki vermeden kadına doğru yaklaştı. Ellerini ceplerinden çıkardı ve yumuşak parmak uçlarıyla kadının suratına dokundu. Sıcaktı. Hem de oldukça sıcaktı. Dietricha önce kadını yavaşça yana doğru yığdı. Omuzlarından çekerek başını bankın başına doğru yaklaştırdı ve ayaklarını diğer uçtaki kollukların üzerine çıkardı. Eğer herhangi kronik bir hastalığı varsa yapılabilecek en uygun şey buydu. Ayıltmak için uğraşmayacaktı, hareketlerini engellemeyecekti. Tek yapması gereken beklemekti. Böylesi bir bayılmayı başka bir şeyle bağdaştıramıyordu. Herhangi başka bir hastalık... Ve sonra, birden kadın ile ilgili aldığı bilgilerden en önemsizce bulduğu kafasında canlandı.

'İlginç bir veriye daha rastladım efendim. Kadın, çocukluğundan beri epilepsi nöbetleri geçiriyor. Sakın yanınızda da kafayı bulmasın?' Ve sonra yaşlı adamın kendi ilginç esprisine zevkle gülüşüyle çınladı oda. Dietricha ise hiç tepki vermeden adamın susmasını, uyaran bakışlarla bekledi. Sonra pek de önemsemediği bu konu için kısa bir yorumda bulundu. 'Aslına bakarsan Frenk, istediğim bilgiyi verdikten sonra ölmesi hepimiz için iyi olabilirdi.'

'Aptal herif... Ağzını ne zaman açsa mutlaka bir uğursuzluğa sebep oluyor. Artık onu öldürmeliyim.' Kendi kendine mırıldanıyordu. Frenk daima şom ağızlığının teki olmuştu. Kendi yaptığı esprilere güler, gereksizce kendini önemser ve daima iki yüzlü davranırdı. Onun içindeki iğrençliği hiç tanımadan, sadece gözlerinin içine bakarak da far edebilirdiniz. Bu yüzden Dietricha, yaşlı adam olabildiğince kızından uzak tutuyordu. Kimsenin gereksiz şeylerle canını sıkmasına gerek yoktu. Henüz fark ettiği, göğsünde birbirine kavuşmuş kollardan üstte olanını yavaşça kaldırıp sağ eliyle boynunu sıvazladı. Kadından birkaç adım uzaklaştı ve yüksek ökçeli ayakkabılarıyla bir ileri, bir geri gezinmeye koyuldu. Bu işkence dolu saatlerin ne zaman biteceğini bilememek canını sıkıyordu.

Buluşma

Buluşma

Similar topics

Similar topics