Güzel Yanlış ^^

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Koridorun sisli havasında tek başına oturan Bryn bu gün biraz olsun sıradan kızlardan kaçmak sitemişti. Michael onu her kızla tanıştırıyor ve onunda söz vermesi gerekiyordu. ama bu gün kaçabildiğine seviniyordu. Boş koridorda oturmak ona iyi gelmişti. Uzun süre tek başıan oturabileceğini biliyordu. Ama yanında biri daha olsa hiç fena olmazdı. Ona durmadan 'şu kız güzel bak' demiyecek birisi olmalıydı. Ama böyle birini tanımıyordu. Ya kızlara yavşıyor ya da biri ona asılıyordu. Sonunda ufak bir kaçamak yapmak istemişti. Kendini duvardaki portrenin bulanık yüzüne hapsetti. Portrede hafif bir umutsuzluk vardı. Bunun kendi yüzü olduğunu düşünsede sonradan gülümsiyerek bunları kafasından attı.

Oradan kimse geçmiyordu. Oldukça ıssız bir yerdi. Güzel bir kız görmek istiyordu ama durmadan ağzının içine düşücek bir kızda olmamalıydı. Angela'nın yanıdna olmasını sitedi bir an. Ona durmadan sulanmayan bir dostu o vardı. Aslında sevgilisi Marshall Bryn için gerçekten bir ilahtı. Heralde Marshall yüzünden ona asılmıyordu. Ama Marshall olmasa Bryn Angela'nın güzelliğine dayanamazdı. Genede boş bir koridorda Angela'yla yalnız kalamazdı. Bu yüzden başka birini yanında istedi. Bunları düşünerek gözlerini büyük pencerenin ışığına dikti.Işık gözlerinin yeşilini ortaya çıkartıyordu. Bryn gülümsiyerek gözlerini kırpıştırdı. Sarı saçlarını eliyle ileri geri atarak düzeltti. Kıvırcıkları yüzünden zaten hiç bozulmayan saçlar iyice şekil aldı.

Gezgin

Zaman sanki önceden boşa harcadığı vakitten şimdi intikam alıyormuşçasına hızlı ve anlamsız geçiyordu. Gözünü saatten ayıramayan Helen bütün sorumluluklarını ve görevlerini neden göz ardı ederek oyalandığını düşünüyordu. Ayrıca kişisel sorunlarıyla başı dertteyken hepten geri planda bırakmıştı esas zorunluluklarını. Profesör cüppesini bile giyecek kadar kalmamıştı odasında. Tek düşündüğü bir kâğıt parçasıydı. Bakanlıkta karşılaştığı bir Chloris peşini bırakmayarak kendisine ulaşmaya çalışmıştı birkaç ay önce. Ardından bu sabah odasında bulduğu mektup tüm keyfini kaçırmıştı. Küstahlığını gizleme gereği bile duymayan Lleweyn tarafından açık açık tehdit ediliyordu. Öfkesini hak edene saklamakta kararlı olsa da biraz kızdığını yalanlayamazdı. Lleweyn kendini ne zannediyordu da böyle çocukça mektuplar yazabiliyordu Helen’a? *Hala büyümemiş anlaşılan.* Eski arkadaşına içten içe acıyordu. Annesinin etkisi altında kalarak bir canavara dönüşmüştü. Vampirliği ayrıcalık sanan genç kadın şimdi bakanlıkta iyi bir mevkide olsa dahi değişmeyi reddeden bir sürtüktü sadece. Aklına gelen kelimeyi bağırarak söylememek için kendini zor tutan Helen güçlükle isteklerini bastırarak içini çekti. Kendini bildi bileli nefret ediyordu onlardan. İlk zamanlarda, on altı yaşındayken Lleweyn ve Lysithea ile çok iyi anlaşsa da hatasının bedelini ağır ödemişti. İkinci yaşamına geçme nedeni de Chloris ailesi yüzünden başına gelenler değil miydi zaten? Gerçi yeni halinden memnundu. En azından memnun sayılırdı. Işık olmayan yerlerde şeffaf görünmüyordu ve duvarların içinden geçerek yolunu kısaltabiliyordu. Bu da mutlu olmasını sağlayacak avantajlardan birkaçıydı sadece. Koridordan hızla süzülürken dahi ışık azlığı gerçek bir insan gibi göstermişti genç kadını. Zarif parmaklarıyla sıkıca kavradığı mektubu yakmak üzere asasını çıkardıktan sonra gözleri koridorun bir köşesine takıldı. Geçen haftalarda ortak salonda kötü bir olay sırasında karşısına çıkıp paçalarını son anda kurtaran küçük büyücülerden biri yine kaşınmaya başlamıştı anlaşılan. ‘Incendio.’ Opal asadan çıkan alevler etraftaki nesnelere zarar vermeden sadece hedefteki mektubu tutuşturmuştu. Parmaklarını mektuptan çektikten sonra başını az ötesinde duran öğrenciye çevirdi. Kulakları sağır edecek kadar şiddetle çalan uyarı zilini duymamış olmalıydı. Ya da duymamazlıktan geliyordu. Sinirlenmemeye çalışarak yüzüne masum bir gülümseme yerleştiren Helen yürüyormuş gibi görünmeye çalışarak öğrencinin yanına doğru süzüldü. Kendi öğrencilik zamanında olsa profesörleri gördükleri anda ordan uzaklaşırdı dersi asanlar. Fakat Slytherin’li büyücü ya Helen’ı görmemişti ya da görmek istememişti. Gerçekten fark edilecek mesafeye vardığında ses tonunda uyarı ve mesafeli bir soğukluk bulunmasına dikkat ederek dudaklarını kıpırdattı. ‘Derste olmanız gerekmiyor muydu?’

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Bryn gözlerini pencereden alamıyordu. Etrafda olan hiç bir şeyi görmüyordu. Ayrıca kulağına çalınan o büyük ses onu geriyordu. O dersliklere girip bir kızla daha karşılaşmak istemiyordu artık. Onun burnun dibine tünicek bir kız istemiyordu. Hatta ona aksi davranıcak birini istiyordu. Bunları düşünerek dalıp gidiyor sonunda gerçekten hayalindeki birine kavuşucağını umuyordu. Birde kulaklarında bir kız sesi yankılandı;

‘Derste olmanız gerekmiyor muydu?’ diye sormuştu kız. Bryn yeşil, parlak gözlerini pencereden ayırıp kıza baktı. Kız gerçekten çok güzeldi. Bembeyaz hayaletimsi teni ve siyah saçlarıyla gerçek bir tanrıça gibiydi. Gülümsiyerek ayağa kalktı ve hemen ;

"Peki sizin?" diye sordu. Sonra biraz ağır davrandığını farketti. Hemen kendini tanıtmak için elini uzattı;

"Ben Bryn ve sende..." diyerek gülümsedi. Gamzelerini kızın görmessini sağlamıştı. Kız biraz tehlikeli ama çok kibardı. Kırmızı dudakları beyaz teninden parlıyorlardı.

Gezgin

Çocuğun sorusuna soruyla yanıt vermesi karşısında Helen’ın kaşları çatılmıştı. Daha önce hiç böyle yanıt almadığı gibi en azından küstahça bir yanıt beklediğini yalanlayamazdı. Ayağıyla tempo tutarken genç büyücüyü konuşmaya teşvik etmek için gülümsemesini silmemeye gayret ediyordu. ‘Ben Bryn ve sende...’ Sonunda neler olduğunu anlayarak küçük bir kahkaha kopardı genç kadın. Tanınmadığına şaşırsa da Slytherinlilerin gözüne daha çok görünmeye karar vermişti. Yoksa hepten unutulabilirdi. Böyle bir olay karşısında en uygun cevabın ne olacağını düşünürken gerçekten eğlenmesi gerektiğini mi yoksa ciddi herhangi bir profesör gibi çocuğu azarlaması mı gerektiğini kestirememişti. Birkaç dakika sessizliğin ardından sadece adını söylemeye karar vererek kimliğini öğrencinin tahmin etmesine karar vermişti. Zira okul içinde her zaman öğrenci zannedilirse ortaya çıkacak diyalogları düşünmek gerçekten komikti. ‘Derse girmem gerektiğini sanmıyorum.’ İlk soruyu atlaması gerektiğine inansa da çenesini tutamayarak yanıtlamıştı. Söylediklerinden sonra tepkiyi görmek için duraksamıştı. Beklediği şaşkınlığı göremeyince sözlerine devam etti. ‘Helen Providentia. Tanıdık geliyor mu?’ Ellerini önünde kavuştururken gülümsemesi hala silinmemişti yüzünden. Bu sefer zorlamıyordu kendini, doğaldı. Kötü bir anına denk gelmese yönetmelik gereği ceza bile verebilirdi fakat kendini iyi hissetmediği bir zamanda karşılaştığı eğlenceli olaylar dikkatini dağıtmakta yarar sağladığından hoşgörülü olabiliyordu. Ayaklarını sabitledikten sonra gözlerini birkaç saniye kapatarak görünüşünü düşündü. Sahi, öğrenciye benziyor muydu? *Demek marifet profesör cüppesindeymiş.* İkinci bir kahkaha patlatmamak için dudaklarını ısırırken alacağı cevabın netliğini merak ederek beklemeye başlamıştı.

~ Kısa oldu ama vaktim az >.<

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Karşısındaki soluk tenli kız büyük bir kahkaha kopardı. Brynda hafifce gülümsedi. Kızın neden böyle gülümsediğini anlamasada bir şey demedi. Kız bir süre ayaklarını yere vurarak bekledi. Sonra dudaklarını ısrıdığını belli edici bir şekilde;

. ‘Derse girmem gerektiğini sanmıyorum.’ demişti. Bryn tek kaşını havaya kaldırdı ve merakla gülümsedi. Kız çok garip davranıyordu. Heralde dersi boş olmalıydı. Ama bunu direkde söyliyebilirdi. Bu kadar bulmacalara gerek yoktu. Ama Bryn bu kızı sevmişti. İyi kızdı, hem diğerleri gibi burnunun dibinede girmiyordu. Bryn tam bir eşy diyecekken kız hemen;

‘Helen Providentia. Tanıdık geliyor mu?’ diye sormuştu. Bryn bir an düşündü. Hiç bir yerden tanımıyordu. Ama kız böyle sorduğuna göre kesin Bryn'ı tanıyordu. Bryn uzun süre kızın yüzüne baktı. Buda Micheal'in ayarladıkalrından olmalıydı. Kesin bunuda geri çevirmişti bir zamanlar. Ama şimdi kendine inanamıyordu. Kıza gülümsiyerek;

"Şey Michael'in tanıştırdıklarındansan kusura bakma. Yani ben onun... yani eşy onun tanıştırdıklarına pek aldırmamda. Yani... kendim tanışmak isterim. Şey şimdi.. Neyse boşver. Ben Bryn sende Helen memnun oldum." dedi. Gülümsiyerek kıza bir adım daha yaklaştı. Kız gerçekten güzel görünüyordu.

Gezgin

Adının taşıdığı anlamın hazmedilmesini beklerken çocuğun gerçekten düşündüğünü fark ederek şaşırmıştı. Üzerine kimliğiyle ilgili bilgilerin yazılı olduğu bir tişört giymezse daha kötü tahminlerle karşılaşabileceğinden korkmaya başlamıştı. Gerçi kendini bildi bileli ufak tefek, olduğundan daha küçük görünen bir kızdı Helen fakat profesör masasında hiç görülmemiş olması ona komik geliyordu. En azından koridorlarda veya dersliğinin önünde fark edilmiş olmalıydı. Yüz ifadesinden fazla bir şey anlaşılmasa da hala bir öğrenci sanıldığından emindi. 'Şey Michael'in tanıştırdıklarındansan kusura bakma. Yani ben onun... yani eşy onun tanıştırdıklarına pek aldırmamda. Yani... kendim tanışmak isterim. Şey şimdi.. Neyse boşver. Ben Bryn sende Helen memnun oldum.' Michael? Tanıştırmak? Neden bahsediyordu bu çocuk? Hala tanınmadığına emin olan Helen bakışlarındaki pırıltının kaybolmasına izin vererek tebessümünü sertleştirmişti. Kendisine yaklaşan öğrencinin gülümsemesine saldırmayarak gerilerken artık kimliğini açıklama vaktinin geldiğini düşünüyordu. Hiçbir şeyden şüphelenmeden Helen Providentia’nın karşısında dikilmek için gerçekten saf ya da aptal olmak gerekirdi ki genç kadın ikinci seçeneği tercih etmişti. Memnun olmadığını söylemek üzere dudaklarını kıpırdattığında ağzından söylemek istediklerinden farklı sözcükler dökülmüştü. ‘Helen Providentia, bu dönemin Kehanet Profesörü ve Slytherin sorumlusu küçük bey. Eğer tanımamakta ısrar ediyorsanız odamda kendimi daha ayrıntılı biçimde tanıtabilirim.’ Oda kelimesinin arkasında cezaya benzer bir görev yattığı şüphesiz belliydi. Alacağı tepkiyi ölçercesine bakışlarını öğrencinin yüzüne sabitleyip eskisini aratmayacak bir gülümseme yerleştirdi yüzüne. Ancak gerilen yüz hatları gevşememişti, eskisinden daha ciddi ve büyük görünüyordu bu haliyle. Ayrıca küçük beye koyduğu ima da azımsanmayacak kadar belliydi. Aşağılamaktan çok bir alay içeren bu iki kelime öğrencinin yüzüne bir tokat gibi inmiş olmalıydı. Bundan böyle kendini Hogwarts sınırları içinde belli etmeye karar veren genç kadın gözü kol saatine takılsa da öğrencisiyle sohbetini bitirmeden koridorlardan ayrılmayı düşünmüyordu. Zira sabah yaşadıklarını unutturacak hoş bir anısı olmuştu artık.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Karşısında ki güzel bayan ifadesini ciddileştirerek Bryn'ın üzerine biraz daha yaklaştı. İçinden derin bir nefes alan Bryn bu kızla tanıştığına çok mutluydu. Oldukça güzel bir hanımefendiydi. Ama şu anda yüzünün aldığı ciddiyeti hiç sevmemişti. Kız hemen;

‘Helen Providentia, bu dönemin Kehanet Profesörü ve Slytherin sorumlusu küçük bey. Eğer tanımamakta ısrar ediyorsanız odamda kendimi daha ayrıntılı biçimde tanıtabilirim." dedi. Bryn birden vicudunu dikleştirdi ve soran gözlerle kıza baktı. Dhaa demin asıldığı kız gerçi gerçekte kadın bine sorumlusuymuş. Kendi Profesör'üne asılmıştı. Bir süre sessice kaldı. Üzerinde ki şoku atlatınca;

"Profesör ben... şey... ama ne yapayım sizi tanımıyorum ve çok... çok güzelsiniz." dedi. Sonra bir adım geri atıp kıvırcık sarı saçlarını eline aldı. Profesör'ü süzerken birden gülmeye başladı. Öğrencilik hayatında hiç kimsenin yapmadığı bir şeyi yapıp kendi Profesör'üne asılmıştı.

Güzel Yanlış ^^

Güzel Yanlış ^^

Similar topics

Similar topics