Eğer Cedric’ in ilk adımı atmasını beklerse ; yıllarını kaybedebilirdi Rose. Çünkü bunun konuşacağı falan yoktu. Rose , oldukça inatçı bir yapıya sahip olduğu için hiç düşünmeden cevap verdi, “ Ne diyebilirim ki .. Yok.. “ İki inatçı adeta birbirleriyle yarışıyor gibiydiler. İkisi de ne sorarlarsa aksi yanıt veriyorlardı. Rose bağırıp, çağırmak istiyordu ; ama olayları büyütmemek için kendini dibine kadar da tutuyordu. Cedric’ in suratını gördükçe yüzüne tüküresi ardından da * Sen ne kadar vicdansız birisin* diye haykırmak geliyordu içinden. Niye bunu o anlamıyordu ki? İnat mı yapıyordu, yoksa gerçekten onu anlamayacak kadar saf mıydı? Ama Cedric’ in sorusunda da bazı şeylerin gizli olduğunu anlamamış değildi yani. *Bu güzellik* kavramını kullandığına göre ; o Rose’ u güzel buluyordu. Aslında ; belki de bu bile yeterdi şimdilik ona. Hayır! Bu sözler ona eskiden yetiyordu, şimdi değil. Gün geç-tikçe büyüyen duygularını içinde saklamak o kadar zordu ki.. Şimdi gelip de ona seni deli gibi seviyorum derse elbette ki basit bir kız durumuna düşmüş olurdu. Rose’ da bu durumu kaldırabilecek bir yapıya sahip değildi. Fakat; ilk adımı da ondan bekleyecek kadar zamanı yoktu. En iyisi şimdi burayı bir hışımla terk edip, sonra da bir güzel uyumak olurdu. Ancak bunu yaparsa, Cedric’ i kaybedebilirdi. Ve bunun olmasını hiç istemezdi. Loş ışık, yüzüne vurdukça daha da deliye dönüyordu adeta. Resmen insanı kör ederdi bu! Rose konuşmazsa, Cedric’ de susuyordu.. İçinden * tamam alttan alıyorum ben* diye geçirdi ve derin bir nefes almayı yeğledi. Daha sonra gözünün önünü kapatan saçlarını eliyle düzelterek konuşmaya başladı, “ Cedric, bana bir şey söyleyecek misin? “ Şimdi ise meraklı bakışlar ile onu süzüyordu.
Acaba cevabı ne olacaktı? Düşünmeye bile gerek yoktu çünkü vereceği cevap hazırdı.. Tabi ki de, *hayır* diyecekti. Rose’ da bu cevabı duyduktan sonra sinirlenip yatakhaneye çıkacaktı; hepsi bu kadar basit. Bunların yaşanmasını kim isteyebilir di ki? Kimse.! Ama Rose; çabuk sinirlenen biriydi. Kendisinin aptal yerine konulmasını istemezdi, ve buna da izin vermezdi. Aslında şuan içinden ona * fazlaya uzatmaya gerek yok, beni sevdiğini söyle bitsin* demek geliyordu ama bunu söylemek cesaret isterdi biraz. Kısık gözlerini sırayla ortak salonda gezdirmekle yetiniyordu sadece. Başka yapacak bir şey de yoktu zaten.. Büyük Salon’ da akşam yemeklerini bitiren Hufflepuff’ öğrencileri sırayla ortak salona doluşmaya başlamışlardı bile. İşte şimdi birbirlerine yanlaşmaları daha da zorlaşmıştı! Ne vardı ki yalnız iken söyleselerdi birbirlerine sevdiklerini.. Cedric’ in onu sevip sevmediğini bilmiyordu ama söylediği sözlerden çıkarttığı bilmecelerin yanıtları ; onun da Rose’ a karşı boş olmadığının kanıtıydı. Gözleri dolmuştu o anda.. Akmaya hazır olan yaşlar; sonuna kadar direniyordu. Bir an her şeyden pes edip ona sarılsa belki de her şey değişir düşüncesine kapılsa da her defasında geri çeviriyordu. Yapamazdı.. Tek yapabildiği; şimdi burada oturup ondan cevap beklemekti çünkü. Her şey onun vereceği cevaba bağlıydı aslında.. Eğer o evet derse kalıp söyleyeceklerini bekleyecekti, hayır derse ise uykum var deyip yatakhaneye çıkacaktı.. Olay sadece bundan ibaretti.
Anasayfa 
