'' Aaahh! ''
Ne olduğunu anlamadan yere kapaklanda. Neyse ki koridor boştu. Sadece 1. sınıflardan bir çocuk gördü düştüğünü. Göz göze geldiklerinde çocuk kaçmaya başladı. Gidip gördüklerini herkese anlataca, Ailna'da alay konusu olacaktı. Yok daha neler... Bir sınıfa başkanı alay konusu olursa bu hep başına kakılırdı. Bu seferki düşüşü de öyle basit birşey değildi. Kitapları etrafına saçılmıştı. Yerle öpüşmüştü resmen. Bunu kimse öğrenmemeliydi.
Dolambaçlı koridorlarda, nereye gittiğini bilmeden küçük haylazın peşinden koşturuyordu. Sonunda çocuğu ensesinden yakalamış, duvara yapıştırmıştı.

'' Beni dinle. Az önce gördüklerini unut. Hemen! ''
'' Ta- tamam. Unuttum. ''
''Aferin. Şimdi... Yok ol! ''

Çocuk öyle korkmuşa benziyordu ki birkaç küçük adımdan sonra koşarak oradan uzaklaştı. Ailna nerede olduğunu anlamaya çalışırken Mızmız Mrytle katında olduğunu fark etti. Öfkeyle üzerindeki otzları silkelerken geri dönmek için ilerlerken tuvalette birinin konuştuğunu duydu. Biraz dinlemeye çalıştı ama olmadı. Dayanamayıp kapıyı gıcırdatarak açtı ve içeri daldı.

Sırtı dönük olarak duran siyah saçlı bu kızın kim olduğunu anlayamamıştı önce. Biraz ilerlerken birşeyler söylediğini duydu. Hayaletler felan... ''Tabi yaa...'' diye düşündü Ailna. Şimdi anlamıştı karşısındaki kızın kim olduğunu. Daha doğrusu sesinden anlamıştı.
'' Paula. ''

Panikliyor ve normalindan daha hızlı konuşuyordu. Ailna ne olduğunu anlamak için dikkatini topladığında Paula buna fırsat vermeden sesini yüseltip sorusunu sorduğunu yineliyordu. Paula'yı umursamadan hemen arkasındaki klozete doru yürürken gözleride Paula'nın üzerindeydi. Klozete yakşaltığında delikte skışmış olan, kahve rengi bir defter gördü. Sağ eliyle ucundan tutup defteri havaya kaldırdı. Etrafa şıpır şıpr su saçan defteri Paula'ya doğru savurarak:
'' Hiç kimse Mızmız Mrytle Tuvaletine işemeye gelmez Paula. Neler olduğunu anlatacak mısın artık? ''
Elindeki deftere acıyan gözlerle bakıyor ve ne kadar mümkünse o kadar uzakta tutmaya çalışyırodu kendisini. Şimdi iki kızda iğrenç pis deftere dahada yakındı. Ve bu kokuya çok fazla dayanamazlardı.

Paula biraz endişeli bakışlarla ona cevap verirken o da elindeki sırılsıklam olmuş defteri zarifçe eğilerek yerek bıraktı. Paula bir türlü Ailna'nın gözlerinin içine bakamıyordu. Aslında anlamıştı biraz önemli birşey olduğunu. çünkü daha önce Paula'yı hiç bu kadar tedirgin görmemişti.
Sonunda ağzındaki baklayı çıkarttı. Dolores... Evet, o kızı tanıyordu. Olduça sinir bozucu biriydi. Ayrıca Paula haklıydı. O olsa... Burada ne yaptığını açıklama sırası ona gelmişti.
'' Şey... Ben bir iki kat altta takılıp, düştüm de. Küçük bir velet gördü. Herkese söyler diye onun peşine takıldım. Sonra bir baktım buradayım. Geri önerkende sesnin sesini duydum. Sonrasını biliyorsun zaten. ''
Birden çok umursamaz bir tavır takındı. Snaki az önce hiçbirşey olmamış ve zaman durmuş gibi hissediyordu. Neden birden bu kadar boş hissettiğini anlayamadı. Kendisine Paula'nın yanında olmasını söyleyen bir ses vardı içinde. Oldukça çaresiz görünene Paula'nın sırtını sıvazlayarak:
'' Sıkma canını. İstersen biraz dertleşebiliriz. '' dedi.

Çok dolmuş olan Paula konuştu, konuştu ve konuştu. Sözleri bittiğinde oldukça rahalamış, görünüyordu.
Ailna şöyle bir düşündü. Neymiş bu Dolores. Hiçbir şey yapmıyormuş gibi görünsede Paula içten içe kahrediyormuş kedisini. Bunu öğrenince onun için çok üzüldü. Ona arka çıkması, yalnız bırakmaması gerekiyordu. Böyle bir duruma düşmemişti ama anlıyordu onu az çok. Yalnızlığın ne demek olduğunu biliyordu. Hemde en ağırından. O zamanlar onun yanında kimse olmamıştı. Şimdi kendi durumuna düşmüş birisini yüz üstü bırakıp gidemezdi. Hem belki bu Ailna'ya da iyi gelirdi. Şu aralar dersler, sınavlar derken birde yalnızlıkla uğraşmak çekinilmezdi.
Paula'nın sırtını sıvazlayarak, '' Sıkma canını. Emin ol her şey yoluna girecektir. Bu süreç içinde ben yanında olacağım. Sadece her şeyi oluruna bırak. Bana gelince... Aslında bu karşılaşma çok iyi oldu. '' dedi. Son sözlerini söyledikten sonra küçük bir gülümsemeyle noktaladı konuşmasını.
Onları nasıl günler bekliyordu acaba? Birlikte her şeylerini paylaştıkları, eğlendikleri ve hiç ayrılmadıkları günler mi geçireceklerdi? Belki birbirlerine sonsuzluk kadar güveneceklerdi. Belkide arkadaşlıkları dertlerinin bittiği yerde sonlanacaktı. Yolları bir gün mutlaka ayrılacaktı. Tabi bunu kader, kadarlarınıda onlar belirleyecekti. İki arkadaş göl olmuş tuvaletten ayak şığırtıları içerisinde ayrıldılar ve yine Hogwarts'ın eğlence ve macera dolu günlerine döndüler. Am bu sefer ikiside yalnız değildi.