Sessizlik lanet bir zehir gibi serin havayla dolarken kulakları tamamen tıkıyordu sanki. Elinden geldiğince Sintié ile göz göze gelmek istememesinden dolayı camdan dışarıyı izlemeye başlamıştı. Omzunda hissettiği sıcaklık hala kızın yanında olduğunu algılamasında yardımcı olan tek durumdu. Son sözleri üzerinden geçen zaman boyunca kızın ağzından tek bir söz çıkmamasını doğal karşılıyor ve onun bu suskunluğu ile duygularına saygı duyduğundan olsa gerek üstüne gitmiyordu. Yanında olduğunu hissetmesi için elini onun omzuna koymuştu sadece. Duyguları ile uğraşması ve kendisini toparlaması gerektiğini biliyordu. Söyleyebileceği tüm sözler ağzından çıkmıştı zaten. Geri kalan herşey Sintié'ye bağlıydı. Onun dayanıklılığına ve kendini toparlama isteğine. Yavaş yavaş aydınlanan havaya bakarken bunu düşünüyordu. Yanında ki kızla yaşadıkları geçmiş geldi aklına aniden. Belki üç yıl pek uzun gelmedi başkalarına ama Ross yaşadıklarını düşününce otuz yıl gibi geçmişti aralarındaki zaman. Bu yüzden olsa gerek yeterince iyi algılıyordu Sintié'nin düşündüklerini. Biliyordu ki kendini toparlamak isteği tüm aklını doldururken tutunacak bir güç arıyordu.
Bu sessizlikten yararlanmak isteyen Ross kendi geçmişine gömüldü. Bulunduğu durumdan haklı olarak rahatsızlık duyuyordu biraz. Nasıl olurda gerçek yüzünü böyle umursamazca ortaya çıkarırken son gelişmeleri düşünememişti. Kendi anıları arasında yatan acıları sadece kendisni yaşamamıştı biliyordu. Evet, kendi yarası uzun süredir deri altında yatıyordu ama Sintié ile Alain'in daha kapanmamış yarasını, anılarıyla daha güçlü bir şekilde deşmişti. Boşta olan eliyle yüzünde kalan yaş damlalarını sildi. Bu zavallı haline karşı güçlü bir öfke hissetti. Neşeli kimliğini böyle kolaylıkla yıkmak öfke odunlarını ateşlemişti hızlıca. Gözleri kısa bir süreliğine ailesine takılırken onların gülümseyen bakışlarıyla karşılaştı. Güzel gözleri narin ve sevecen bakışlar yollarken , babasının yunan heykellerine benzeyen kusursuz yüzünde muziplikle parlayan iki parıltı vardı. O belli belirsiz hatırladığı iki bakış karşısında ani bir utanma dalgası hissetti. Onların özelliklerini ve kişiliklerini nasıl böyle kolaylıkla ayak altına alabilmişti ki. "Pardon anne ve baba.... Size yakışır bir çocuk olmaktan kısa bir süreliğine uzaklaştım. Ama söz bu son defa olacak." Düşünceleri arasından kendine bu sözü verdi ve gözlerini aynadan ayırarak kıza baktı tekrar. Bu sefer saklanan yüzü yerine gözleriyle karşılaşmıştı.
O acı dolu ifadenin biraz daha uzaklaştığını hissetmişti. Kızın ağzından çıkan sözleri duyarkende bu fikrini destekleyebildi kolaylıkla. Onun kendisini en azından biraz toparlayabilmesi rahatlaşmıştı Ross'u. Elinin omzu üzerinden kaydığını ve onun uzaklaştığını hissetti görmekten çok. Nereye gittiğini görmek için gözleri odanın içinde süzülürken camın yanında görebildi onu. Ross da yerinden doğruldu yavaşça ve kızın yanına gitti. Bir süre sessizce sabahın ilk saatlerini izledi ve elini kızın omzuna koydu. Yüzüne biraz daha neşeli ifade koymaya çalıştı. O eski sesini bulduğunu hissedince de söze başladı..
"Evet seni şımarık kız. Şimdi yapman gereken ne biliyormusun. Dersleri ya da buna benzer herhangi planlarını bir kenara bırakmak ve yatakhanenin yolunu izlemek. Hemen ardından ise güzel bir uykuya kendini bırakmak. Eğer sözlerimi dinlersen belki sana süpriz getiririm."
Kendi ağzından çıkan her sözle biraz daha neşesine kavuşuyordu Ross. Belki sabahın gelmiş olması onu rahatlatan konuydu.
Anasayfa 
