Uykusuz Geçen Her Gece

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Alain, yüzüne vuran güneşe lanet ederek uyurken iyice dağıttığı yatağından zorla kalkmıştı. Gözleri yorgun yorgun etrafa bakarken olağanüstü bir olay bile olsa bunu normal bir olaymış gibi algılayacak kadar uykuluydu. homurdanarak sıcak yatağından kalkarken bir eliyle saçlarını karıştırıyordu. Son günlerde kafasını kurcalayan bir mesele vardı ama bunu Alain bile bilmiyordu. Yüzünü ekşiterek lavaboların olduğu kısıma doğru yürüdü. Lavabonun başına geldiği zaman aynada kendi yansımasına baktı. Gözlerinin altı dün geceki uykusuzluğundan olsa gerek morarmıştı. Yüzü ise biraz çökmüştü. Uykusuz geçirdiği gecelerde kafasını kurcalayan meselenin ne olduğunu düşünmekle geçiriyordu ama her defasında da yanıt aynı oluyordu. Koca bir hiç...

Yatakhaneye geri döndükten sonra hala birkaç kişinin uyuduğunu gördü. Keşke kendisi de onlar gibi rahat, sıcak yatağında uyuyabilseydi. Uykuya adeta aşık olan bu çocuk son günlerde uykusuzluğa da alışmaya başladığından kendisine şaşıyordu. Normalde olsa günlerce uykusuzluğu bedeni kaldıramaz derslerde bile uyurdu ama şu günlerde nedense derslerde daha dikkatli, arkadaşlarının yanında da dalgın oluyordu. Uykusuzluğun verdiği uyuşuklukla cüppesini giydi. Saçlarını ne kadar düzeltmeye çalışsa da bunda sadece biraz başarılı olabildi.

Büyük Salona indiğinde Ravenclaw masasında tanıdığı birkaç yüze günaydın deyip tenha bir köşede kahvaltısını ayak üstü yaptıktan sonra kendisini göl kenarına gitmeğe ikna etti. Büyük Salondan çıkarken Mia'yla karşılaştı. Yüzüne istemsiz bir gülümseme yayıldı. Fakat Mia kendi kız grubuyla birlikte Büyük Salona girmişti. Yüzündeki gülümseme de kaybolmuştu. Göl kenarına doğru adımlarını hızlandırdı.

Gölün kenarına gelince biraz yavaş yürüdükten sonra büyük bir kayanın dibine oturdu. Dizlerini karnına çekip yan tarafındaki ufak çakıl taşlarıyla oynamaya başladı. Çakıl taşlarıyla oynasa da aklı başka yerdeydi. Aklını son günlerde kurcalayan bu olayın ne olduğunu düşünüyordu ama sonuç gene aynıydı. Koca bir hiç...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Mavi gözlerini yavaşça araladığında Sintié'nin buz mavisi gözleriyle karşılaştı. Elleri belinde olan kız oldukça korkutucu bir ifadeyle bakıyordu kendisine. Dudakları da hareket ediyordu; ama Mia ne söylediğini anlayacak durumda değildi pek. Bütün gece uyumamıştı, en fazla iki saatdir uyuyordu; her zaman olduğu gibi. Oldukça düzensiz bir uykusu vardı. Geç saatlere kadar uyuyamıyor, ancak sabaha karşı uyuyordu son günlerde. Derslere geç kalıyordu çoğu zaman ve bundan herkes şikayetçiydi; kendisi de dahil olmak üzere. Kafasındaki düşüncelere hakim olamıyordu. Son günlerde gözlerini kapattığında gözünün önüne gelen tek şey Alain'in yüzüydü..

Oflayarak sandığının içinden gömleğini, kravatını, eteğini ve cüppesini çıkarıp üstüne geçirdikten sonra Sintié ve diğer kızlarla beraber yatakhaneden çıktı. Büyük salona doğru boş koridorlarda ruh gibi ilerleyip, içeriye girdi. Kahvaltıya çoktan başlamıştı okul ahalisi. En arkada ilerlerken, Alain yüzüne doğru düzgün bakmadan dışarı çıkmıştı. Fazlasıyla yorgun ve solgun gözüküyordu. Merakla kafasını arkasına çevirmişti, çocuğu izlemek için; ama Sintié'nin kolunu çekiştirmesiyle önüne döndü tekrar. İçine bir şey oturmuştu sanki; onu böyle görmeye dayanamıyordu. Üstelik kendi yüzüne bile bakmazken.

"Benim biraz işim var. Siz devam edin." Yarım yamalak söylediği bu sözlerin üstüne, ağzına bir şey koymadan masadan kalktı ve okulun dev kapısından geçerek bahçeye çıktı. Sonbahar son günlerini yaşıyordu ama hava çok güzeldi. Bu güzelliği algılayamacayak kadar aklı karışık olan Mia, gözlerini dört açmış bir şekilde etrafına bakınıyordu. Alain'i bulunca ne söyleyeceğini bile bilmiyordu; ama onunla konuşmaya ihtiyacı vardı. Uzun zamandır ettikleri tek kelime 'Merhaba' idi. Ne konuşuyorlar ne de denk geliyorlardı. Acı veriyordu bu Mia'ya, hem de çok. Gölün kenarına geldiğinde, ileride bir kayanın yanında yere çökmüş oturan sarı saçlı bir çocuk gördü. Bu saatte buralarda kimse olmadığına göre Alain'in olma ihtimali büyüktü. Adımlarını hızlandırıp çocuğun yanına gittiğinde, onun olduğuna emin olmuştu. Sesini çıkarmadan yanına oturdu ve gözlerini gölün üzerinden çekip, Alain'in gözlerine getirdi. Uykusuzluğunu ve yorgunluğunu görmek için medyum olmaya gerek yoktu.

"Uykulu gözüküyorsun.."

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Çakıl taşlarından birini bir diğerinin üstüne öbürünü de daha önce yarattığı taş kulenin üstüne koyarak düşünmeye devam ediyordu. Kafası bir hayli karışık, vücudu da kafasına oranla daha fazla yorgundu. Son günlerin uykusuzluğundan faydalanıp geceleri ders çalışmaya ortak salona bile iniyordu ama ortak salona indiğinde ders kitapları önünde ve başı da ders kitaplarının arasında olmasına rağmen okuduğundan tek kelime bile anlayamıyordu. Alain, ortak salonda bulunmayı yatakhanede yatağının üzerinde bulunmaya yeğliyordu. Çünkü yatakhanede ortak salonda olduğu kadar mutlu, neşeli ve enerji dolu olamıyordu.

Derin bir iç geçirip yarattığı taş kuleyi bozdu. Etrafa dağılan çakıl taşlarından birini alıp göle doğru fırlattı. Taş gölün üzerinde birkaç kere sektikten sonra gölün dibini boyladı. Taşın gölde kaybolmasıyla Alain kafasını Hogwarts'ın bahçeye açılan ihtişamlı kapısına çevirmesi aynı dakikada olmuştu. Kapı birkaç kere açılıyor ama içeriden bahçeye gelen kişiler Alain'i fark etmeden ağaçların altına oturup sohbete dalıyorlardı. Bir kere daha umutsuzluğa kapılıp başını karnına çektiği dizlerinin üstüne yavaşça bıraktı. Bir süre daha bu pozisyonda kalırken tanıdık bir sesin uykulu göründüğünü söylüyordu. Bu ses tonu beynindeki binlerce uyarıcı etkeni harekete geçirmişti. Yüzünde kendisinden habersiz oluşan silik bir gülümseme yaratmıştı. Başını hızlıca dizlerinden ayırdığında karşısındaki kişinin Mia olduğunu görünce yüzünde gülümsemesi biraz daha yayılmıştı.

Eh... Son zamanlarda pek uyuyabildiğim söylenemez. Uyku denen meret şu sıralar bana pek uğramıyor.

Mia'nın gelmesiyle içinde oluşan mutluluğun tarifini anlatmak belki de kelimelere sığmazdı. Mia gelirken sanki beraberinde mutluluk ve gün ışığı getirmişti. Duygu sıralamasında mutluluk adı verilen duyguyu Mia şu an itibariyle en ön sıraya kadar taşımıştı. Bu duyguyu tatmanın verdiği zevki yıllardır sürdürdüğü arkadaşlığına mı bağlamalıydı yoksa kalp atışlarını hızlandırmasına mı bunu bilemiyordu ama ikinci seçenek şu anda daha ağır basıyordu. Yüzündeki gülümsemesini silmeden biraz endişeli bir ses tonuyla konuşmaya başladı.

Sende pek iyi görünmüyorsun. Önemli bir şeyin yok ya?

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Gözler.. Alain'in gözlerinin içine bakarken uzun zamandır hissetmediklerini hissediyordu minik yüreğinde. Küçük kıpırdamalar vardı kalbinin tam ortasında. Sanki eriyip gidiyordu karşısında çocuğun. İçinde kayboluyordu o yeşil gözlerin. Birkaç gündür bu kadar yakın olamamasının acısını çıkarıyordu belki de; gözlerine uzun uzun bakarak. İçindeki bu kıpırdanmanın nedenini bilmiyordu. Önceden de gözleri böyleydi Alain'in; ama şimdi daha farklı geliyordu sanki Mia'ya. Son bir iki haftadır herşey değişik geliyordu zaten ona. Çevresindeki insanlar, mekanlar..

Bakışlarını kaçırdı birden Alain'in sözleriyle. Uykusuzluk.. Kendi başındaki dert onu da bulmuştu anlaşılan. Son zamanlarda geceler daha uzun geliyordu Mia'ya. Çünkü o zamanlarda kendisiyle baş başa kalıyor, duygularıyla hesaplaşıyordu. İçindeki farklılığın nedenini çözmeye çalışıyordu ama sonuç her defasında aynıydı; koca bir çıkmaz. Gün ağarana kadar gözlerini bir kere bile kapatmıyor, belki sabaha karşı uyuyordu yorgunluktan. *Ne zamana kadar sürecek bu?* Sorunun cevabını kendisi de bilmiyordu; bir çözüm bulması için sorunu bulmalıydı. Ama gece gündüz Alain'i aklından çıkaramayışının nedenini bulamıyordu işte..

"Sadece aklımı kurcalayan sorular var. Uykumu kaçırıyorlar biraz." Az önce kaçırdığı bakışlarını tekrar Alain'in gözlerini içine getirdi. Yeşil gözlerine baktıkça içindekileri patlamamak için kendini zor tutuyordu. "Farkında mısın son bir iki haftadır konuşmamız selamlaşmadan öteye geçmiyor. Sorun nedir Alain? Neden bu kaçış?"

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Yalnız kaldığında veya uykusuz kaldığında kafasını kurcalayan meseleyi sonunda bulmuştu göl kenarında. Kendisine itiraf edemese de Mia onun aklını tamamiyle başından alıp uzak diyarlara götürüyordu. Son zamanlarda da geceleri kendisinden kaçmak için yatakhanedeki yatağında uzanmak yerine ortak salonda kitapların arasında kaybolmayı seçiyordu. Kendi duygularıyla yüzleşmemek için sürekli kalabalık ortamlara giriyordu. Bu sabah haricinde hep yanında birileri varken kahvaltıya iniyordu. Ortak salona indiğinde ya kitaplarıyla beraber oluyordu yada bir arkadaş grubunun içinde sohbete dalıyordu. Sürekli kendi duygularından kaçıyordu.

Mia'ya doyasıya bakmak isterdi ama Mia'nın yanında kendisini Alain yapan değerleri tamamen yitirdiği için içinde yeni yeni oluşan cesaret Mia'nın yanında yok olmuştu. Mia nereye bakıyorsa tam tersi yöne bakıyor, bakışlarını da gölde sabit tutuyordu. Belki de utangaçlığını bir kenara bırakıp Mia'ya içinden gelenleri söylemek için bundan iyi bir fırsat daha bulamazdı. Sonuçta göl kenarında tenha bir yerdeydiler ve etraftaki insanların onları görme şansı daha azdı ama Alain bir türlü cesaretini toplayamıyordu.

Düşüncelerini bıçak gibi kesen bir soru sormuştu Mia. Son zamanlarda konuşmaları selamlaşmadan öteye gitmiyordu ama Alain bunun nedenini bildiği halde Mia'ya herşeyi bir anda söyleyemezdi. Söylese bile belki Mia onu terslerdi yada aynı şeyleri hissetmediklerini söylerdi. Bu da arkadaşlıklarını tehlikeye atabilirdi. Yüzünü buruşturarak cevabını geciktirdiği soruyu yanıtladı.

Bu durumun bende farkındayım ama bunun sorununu bende bilmiyorum Mia. Eğer dediğin gibi ortada bir kaçış varsa bunu hemen bitirmeliyiz ama bana göre ortada bir kaçış yok yani en azından ben fark edemiyorum.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Merak ve endişeyle sorduğu sorunun cevabı beklediği gibi olmamıştı. Ortada bir kaçış vardı ve bunu görmemek için kör olmak gerekirdi. Her girdiği ortamdan uzaklaşıyordu Alain, bugün sabah olduğu gibi. Yanyana durdukları vakit ders saatlerini geçmiyordu. Şimdi de karşısına geçmiş ortada kaçış yok diyordu. *Aklını kaçırmış olmalı bu çocuk. Ne yapmaya çalışıyor?* Neden bir şeyleri inkar ettiğini anlayamıyordu. Kararlıydı üstüne gidecekti onun. Bu iş bugün çözülecekti. Uykusuz geçen bir gece daha istemiyordu..

"Hayır ortada basbaya bir kaçış var. Bunu göremeyecek kadar kör değilim. Açıklama yapmanın zamanı gelmedi mi? Ne zamana kadar sürecek bu?" Ardarda sıraladığı sorularla beraber inatla Alain'in gözlerinin içine bakıyordu. İnatla o gözlerin kendisininkilerle buluşmasını bekliyordu. Alain kendisini kaçırdığı gibi gözlerini de kaçırıyordu Mia'dan. Ne yapmaya çalışıyordu? Nedendi bu inat? Neden acı çektiriyordu Mia'ya? Zaten küçük kız yeterince acı çekiyordu son zamanlarda..

Karşısında cevap vermekte zorluk çeken çocuğu beklerken okuldaki kahvaltı faslı bitmiş, öğrenciler dersten önce hava almak için dışarıya atmışlardı kendilerini. Bahçe dolarken ikilinin oturduğu yere sanki anlaşmışlar gibi kimse uğramıyordu. Sessizdi onların çevresi. Duydukları ses sadece tepelerinde uçan minik bir serçeydi. Gölün manzarası, bulundukları ortam, serçenin sesi... Herşey harikaydı, birşey dışında; Alain'in suskunluğu. O da değişmişti. Çenesi hiç durmayan çocuktan eser kalmamıştı sanki, en azından kendi yanında öyleydi. Önceden böyle değildi ama o.. Hiç durmadan konuşur, gülerdi. Bu durumun eski haline gelmesini, kendisiyle tekrar rahatça konuşmasını o kadar çok istiyordu ki..

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Kendisine yöneltilen ardarda sorulara karşılık Alain sadece geriye çekiliyor ve bakışlarını Mia'nın delici bakışlarından gözlerini kaçırıyordu. Kendisini iki üç gün önce gördüğü rüyasında hissediyordu. Sorgu odasında bir polis ve kendisi vardı o rüyada. Burda ise polis Mia, kaçak Alain'in kendisiydi. Tek farkı sorgu odasının olmayışıydı ki bu da Alain'i bir parça rahatlatmak yerine daha da köşeye kıstırıyordu.

Cevabı ne kadar geciktirirse geciktirsin Mia'nın gözlerindeki ateş hiç bitmiyordu. Bir yandan cevabın söylemek için zor oluşu bir yandan Mia'nın ateş püsküren gözleri Alain'e ecel terleri döktürüyordu. Her ne kadar Mia'nın gözlerine bakmamaya çalışsa da bunu başaramıyor, Mia'nın mavi gözleri Alain'i kendi içine çekiyordu. Mia, Alain'in üstüne geliyor, onu iyice köşeye sıkıştırıyordu. Sonunda kaçacak yeri kalmadığını anladığında umutsuzca omuzlarını düşürdü. Başını yere eğdi. Mia'nın gözlerine bakarak söyleyeceği sözleri söylemesinin daha zor olacağını düşünüyordu.

Tamam! Tamam söyleyeceğim yeterki artık üstüme gelme. Evet, ortada bir kaçış var bunu bende görüyorum. Hatta görememek körlük olurdu. Evet, senle artık eskisi gibi görüşmüyoruz. Yani görüştüğümüz toplam süre ders saatlerini geçmiyor. Bunu da biliyorum ama şunu bugün gölün kenarında yalnız başıma otururken sen geldiğinde çok iyi anladım. Ben... Ben seni seviyorum ve uykusuz geçirdiğim her gece seni düşünüyorum.

Son sözlerini söylerken başını kaldırıp kızın yüzüne bakmıştı. Sevmek birini umarsızca ve hiçbir şey düşünmeden. Sevmek birinin hayatını kendininkiyle bir tutmak ve sevmek, gerçekten sevmek onun gözlerine baktığında kendini onun gözlerinde kaybetmek... Alain işte tam bu sırada bunları hissediyordu. Mia'nın gözlerinde kendisini adeta kaybetmişti. Bu bir çift mavi göze uzun süre hayran hayran bakabilmek için herşeyi verebilirdi bir hafta önce ama şimdi durum değişmişti. Alain tüm duygularını en içten Mia'ya karşı açmıştı. Mia ne derse desin Alain onu sevmekten gerçekten sevmekten vazgeçemeyecekti. Etrafındaki insanlardan çok, Mia ve hasret kaldığı onun için özel olan bir çift mavi göz şu an ve her zaman için yanında olmasını istediği şeylerdendi.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Mavi gözlerini Alain'in yeşil gözlerine sabırsızlıkla sabitlemiş, artık bir şeyler demesini olayın açıklığa kavuşmasını bekliyordu. Hayatında hiç bu kadar inatçı olmamıştı, hisleri o kadar sarmıştı ki bedenini dayanamıyordu artık. Gerçek Mia olmaktan çıkmıştı Alain'in karşısında sanki. O herşeye evet diyen küçük kız şimdi bir keçi kadar inatçıydı. Utangaçlığı yine aynıydı gerçi; birazcık bu huyundan da taviz verebilseydi şimdi herşey düzelmiş olacaktı belki de. Alain'e gerçekleri söyleyebilseydi bu kadar uykusuz kalmayacaktı belki de gecelerce. Ama onun kendisini eskisi gibi sadece arkadaş olarak görmesinden o kadar korkuyordu ki; onu kaybetmekten, onunla bir daha konuşamamaktan, ona bir daha dokunamamaktan.. Cesaret edememişti bir şeyleri söylemeye..

Gözlerini yere çevirmiş, pes etmiş bir şekilde konuşmaya başlamıştı Alain. Heyecanla bakışlarını onun üstüne dikmiş söyleyeceklerinin sonuna gelmesini, bu olaylarının nedenini söylemesini bekliyordu. Korkuyordu aslında senden bıktım demesinden, kendisinden çok farklı duygular hissetmesinden. Farkında olmasa da elleri buz gibi olmuş, titremeye başlamıştı. *Bu kadar çok mu seviyorum seni?* Kafasından geçen bu sorunun cevabını, Alain'in sözünü tamamlamasıyla çok net anladı. 'Seni seviyorum' Bu laf meğer ne kadar da değerliydi Mia için. İçindeki huzursuzluğu tamamen yok etmiş, yerine büyük bir rahatlık getirmişti bu iki kelime. Yerinden çıkacak gibi çarpan kalbinin sadece karşısında huzursuz bir şekilde oturan çocuk için çarptığını daha iyi anlayabilmişti şimdi.

İçindeki mutluluk mimiklerine henüz yerleşmemişti şaşkınlıktan. İfadesiz bir şekilde kısa bir süre suskunluğunu korudu sadece. Ne yapacağını, ona duygularını nasıl belli edeceğini düşünmeye başladı. Hogwarts'ın gökyüzünden rengini alan masmavi gölüne çevirdi gözlerini. Bu manzara Mia'yı geçmişe götürmeye yetmişti; uzaktan talihsiz bir kaza gibi görünen ama aslında içindeki Alain aşkının filizlendiği güne.. Alain'in Mia'yı taşıması, onu iyileştirmesi ve yanlışlıkla da olsa öpmesine.. Aradan en fazla bir dakika geçmişti ki nerde olduğu geldi birden aklına. Ne yapacağını daha iyi biliyordu şimdi.

Yüzüne doğal bir gülümseme yerleştirdikten sonra, işaret ve baş parmağı yardımıyla hala yere bakmakta olan Alain'in çenesini tuttu yumuşakça. Kafasını kaldırarak gözlerinin içine bakmasını sağladı. Yüzünü yavaşça ileriye götürdü ve o gün olduğu gibi dudağının kenarına minik bir öpücük kondurdu. Kendini geri çekerken kalbi sanki yerinden çıkacak gibi atıyordu. Sanki o günü bir daha yaşıyordu ama bu seferki daha farklıydı; öpücüğün sonunda içinde bir şüphe değil tarif edemediği bir başka his uyanmıştı. Kalbi bu içindeki hissi 'aşk' diye tabir ediyordu deli gibi çarpmasıyla. O an söyleyebileceği tek şey vardı..

"Ben de seni seviyorum Alain.."

» Gece Gezmesi
» Zorlu Gece
» Huzursuz Gece

Uykusuz Geçen Her Gece

Uykusuz Geçen Her Gece

Similar topics

Similar topics