Mazi

Gezgin

Mor bir takım elbise, bembeyaz bir surat, yeşil parlak saçlar.. Yasak Orman'da gezinen biri için bile oldukça garip bir kişiydi Carlos. Ama o ona bakan at-adamlara aldırmadan ilerliyordu, Yasak Orman'ın derinlerine doğru, durmak bilmeden... Aksayan ayağının güçsüzlüğünü boy asasını bir baston misali kullanarak telafi ediyordu. Birdenbire patlayıveren soğuk rüzgâr eşliğinde gelen yağmur, yeşil saçlarını ıslatıyor, gözünün önüne düşürüyordu. Bir an durdu Carlos, deri eldiven geçirdiği elleriyle saçlarıyla oynadı biraz ve onları hızlıca geriye yatırdı.

Büyük çam ağaçlarının etrafa doluştuğu bir yere varınca durdu. Geldiği yere varmış olacak ki, uzun asasını yere sapladı ve ellerini ondan ayırdı.''Incendio!'' alevler toprağa yapıştığında yağmur onları söndürmeye yetmemişti. Ateşin başında biraz oturduktan sonra bir hırıltı duydu.
''Bakıyorum da panterini de getirmişsin Lesse!'' dedi ve gülümsedi. Gölgelerin arasında ilerleyen silüetin o olduğuna emin görünüyordu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Karanlığın içinde sessizce ilerliyordu Lesse. Hep tercihi olan siyah renkli cüppesi bütün bedenin sarmıştı. Cüppenin baş uzantısı ise gözlerine kadar inmiş ve onu nerdeyse karanlığa büründürmüştü. Sadece gözlerinin lanet ışıltıları yerini belli edebilir gibiydi.Ayakları hızı artırmadan çimleri ve devasa otları eziyordu. Sanki ağaçların fısıltısı ormanda dolanıyor ve geldiğini haberdar ediyordu. Gözleri sadece ileriye odaklanmış gibiydi. Tam o sırada gözlerinin baktığı yerden siyah bir karartı geçip yanına geldi. Lesse hiç çekinmeden eğilmiş ve elinin o karartıyı yaratan hayvanın üstüne koymuştu.

"Guen dostum birileri varmı ormanda..."

Kendisine cevap vermeyeceğini çok iyi biliyordu. Ama 15 yıldır hep yanında olan bu panter ile o kadar samimi olmuşlardı ki artık konuşmaya ihtiyaç duymuyorlardı bile. Bu konuşma sahnesi başta herkese saçma gibi görünse de Guen anladığını kanıtlamak ister gibi önden ilerlemeye başlamış ve Lesse'nin kendisini takip etmesi için zorlamıştı.

"Tamam dostun geliyorum"

Aniden yerinden kalmıştı. Sanki gecikeceğini düşünmüş gibiydi. Adımlarını biraz daha sıklaştırarak Guen'i takip ediyordu. Sık ağaçların arasından geçerken onların fısıltılarını duyduğuna kendini ikna ediyor ve gittiği kişinin kendinden haberdar olduğunu biliyordu.

Yolun sonunda gözüne yağmurlu bir hava için şaşırtıcı bir sahne kendini orta alanda sergiliyordu. Yağmur damlalarına göğüs geren ve sönmemeye kararlı olan bir ateş duruyordu. Yanında ise ateşin sahibi olan biri vardı. Yüzünün rengi bu ortamda bile dikkat çekebiliyordu. Lesse daha ağaçların arasından çıkamadan onun sözünü duydu...

"Bilirsin asla onu yanımdan ayırmam..."

Yüzünde hafif bir gülümseme ile yanına ilerledi bu sözleri söylerken.

Gezgin

''Nasılsın Lesse?'' dedi, yanına oturan Lesse'nin gözlerine bakarak. O da gülümsüyordu şimdi. En son 5 yıl önce görüşmüşlerdi. O zamandan beri Carlos onu birçok kere görmüştü. Fakat bunlardan Lesse'nin haberi yoktu. Onun dışında Gelecek Postasında da çok güzel fotoğraflarını görmüştü Büyüceşura Baş Hâkiminin... Guen'in başını sıvazlamaya başladı sonra. Onu daha bir yavruyken hediye etmişti Lesse'ye. O zamanlar suratı böyle garip değildi. İğrenç yaralarını gizlemek için palyaço kılığına girmek zorunda da değildi. Ama bu yıllar önceydi... Şimdi bu surata mahkumdu, çünkü bu suratın gizlediği şeyler bundan kat kat daha beterdi. Ateşi biraz olsun kuvvetlendirmek amaçlı birkaç çalı-çırpı attı içine. Ama işe yaramadığını biliyordu, çünkü dal parçaları ıslaktı ve henüz yanamazlardı. Bir elini Guen'in başından çekti ve Lesse'nin omzuna koydu,
''Bayağı oldu he ahbap!'' dedi ince bir kahkaha eşliğinde.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Lesse bir süre boyunca yüzünde sadece bir gülümseme ile durdu. Uzun zamandır Carlos'u görememin verdiği özlemi bütün gece boyunca geçirebileceğine inanıyordu. Aralarına bu kadar uzun zaman koymaları hala kendine şaşırtıcı geliyor olsa da bu konu üstünde sadece kısa bir süre takılıyordu. Onun dısında gayet inançlı bir şekilde anın tadını çıkarıyordu. Gözleri tekrar Carlos'a yöneldiğinde yüzünde ki belli belirsiz yaralara bakıyordu.

"Ben iyiyim ya sen nasılsın..."

Aslında onun da iyi olduğunu biliyordu. Her yerinde kalıcı yaralar olsada onun bundan asla şikayet etmeyei düşünmediğini biliyordu. Hayatını böyle geçirmek onun için çok büyük bir eğlence olmuştu hep. Lesse bu soruyu sorarken bile tekrardan gülmeye başlamıştı. Şimdi o sessizliğini koruyordy. Kim bilir neler düşünüyordu. O kadar zaman geçmiştiki hem konuşulacak şeyler çoğalmış hem de düşünülmesi gereken çok olay olmuştu. Bunu bildiği için aniden geveze biri olmak istemiyordu. Hele yanında Carlos varken asla..... Saygısızca bir davranış olabilirdi Carlos için.. Bunları düşünrken onun tiz sesi ile kendine geldi. O sözü ile neler düşündüğünü belli etmişti.

"Evet çok uzun zaman oldu... Ama bir şekilde tekrar seni göreceğimi bildiğim için içim hep rahattı. "

Sesinden mutluluğu çok rahat anlaşılıyordu. Tekrar düşünürken aradan geçen zaman boyunca berki de Carlos gizliden gizliye kendisni görebilmişti. Bunu yapabilme gibi bir yeteneği vardı.

"Ee uzun yokluk sırasında neler oldu."

Gezgin

Uzun yokluk... Aslında Carlos için pek bir yokluk değildi. Onu sürekli gördüğü için sorun yoktu.

15 yıl öncesine gitti aklı bir an. Gene YAsak Ormandaydı, gene buralara yakın bir yerdeydi. O zaman böyle palyaçoya benzemiyordu tabii, o zaman suratında yara namına birşey yoktu, tabii düelloların kazandırdığı sıyrıklar dışında... Bir çığlık duymuştu sonra, bir çocuk çığlığı... O zaman boyunu küçük tuttuğu asasını çekip ileri atılmıştı. Var gücüyle koşuyordu. Arkasından da ona yetişmeye çalışan ufacık, kedi gibi görünen bir panter vardı. Sonra bağırış gürültünün geldiği yere yaklaştığında iki at-adam'ın sıkıştırdığı bir çocuk gördü, daha Hogwarts çağındaydı. En fazla ikinci veya üçüncü sııfta olmalıydı. 'Çekilin!' diye bağırmıştı Carlos, cesurca at-adamların arasına dalmıştı. Sersemletme at-adamların bünyesine çok hafif geliyordu. Bir tanesini ancak beş tane sersemletme büyüsüyle devirebilmişti. Gözünün kenarından çocuğa baktı, titreyerek bir köşeye sinmişti, ama kaçmamıştı. At-adamın toynaklarıyla geçirdiği tekme ile üç metre havalanan Carlos asasını da elinden düşürmüştü. Kafasını sıvazlayıp ayağa kalkana kadar At-adamın okları yanaklarında iki kalıcı yara açmışlardı. Ağzından kanlar tükürerek yere düşen Carlos, hayatında hissetmediği bir sinir duygusuyla at-adama baktı. Elinde asası yoktu, ama onu çağırabilirdi, öyle de yapmıştı! Accio büyüsünü ilk defa asasız kullanmıştı ve işe de yaramıştı! Asasını eline alıp adam akıllı kalkamadan 'Wingardium Leviosa' büyü bir ağaca denk gelmişti ve ağaç köklerinden sıyrılıp havada süzülmeye başlamıştı. Sonra ağacı at-adama doğru yönlendiren Carlos, onu bir daha hiç görmemişti... Yarı baygın şekilde elinde tuttuğu simsiyah yavru panteri Lesse'nin eline tutuşturarak, 'Guen senin olsun. Seni o korur.' dedikten sonra LEsse'ye gülümseyip ortadan kaybolmuştu.

O günden sonra sık aralıklarla görüşmüşlerdi Lesse ile. Lesse ile manevi bir baba-oğul ilişkileri vardı. İKisi de ikisi için çok önemli kişilerdi, belki de hayatlarındaki en önemli kişiler... ''Uzun yokluk beraberinde uzun yolculuklar ve sıkıcı bir hayat getirdi evlat. Başka birşey yok, hiçbir şey yok!'' dedi ve gülümsedi.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Lesse bir süre boyunca bekledi. Carlos'un sessizliğinin ardından bir cevap geleceğini biliyordu. Buna başlarda alışması zor olmuş...Hatta bazen sessizlik yüzünden cevap vermeyeceğini düşünüp başka bir şeyle ilgilenmeye hamle etmişliği vardı. Ama artık o şaşkınlık ve çocukluk dönemlerini üstünden atmıştı. Her yönüyle Carlos'u iyice tanımış ve onu baba yerine koymuştu. Her konuda ondan öğütler almış bu yaşına gelmişti. Ama hala onun üstünlüğünü büyük bir saygıyla kabul etmektedir.

Aklından bu düşünceler geçerken gözleri Carlos'un üzerindeydi. Yüzündeki boyalarda. Bu boyalar kendine her zaman tanıştıkları günbü hatırlatacaktı. Bunu biliyordu. Carlos'un sessizliğinin hemen ardından gelen cevapla kendini toparladı Lesse...Sözlerindeki anlamı o dalgınlıkla bir süre idrak etmesi zor olmuş olsada. Çabucak eski haline dönebildi.

"Pek hareketli olmadı desene... Benimkisi ise kendimi meslek hayatında geliştirmeye yönelikti aslında..."

Gülerken bu sözlerde ağzından dökülü vermişti. Başaralırını düşününce Carlos'a teşekkür etmesi gereken bir çok konu olduğunu fark etti. Berki de her şeyde teşekkür etmeliydi. Onun bu zamana kadar durmaksızın söyledikleri , gösterdikleri ve yaşattıkları Lesse'nin çabucak gelişmesine ciddi anlamda yardımcı olmuştu. Yüzündeki gülümseme eksik olmadan Guen'i okşamaya başladı.

"Sanırım sana teşekkür etmem gereken bir çok konu var..."

Gezgin

Sessizlikle beraber gelen can sıkıntısıyla düşüncelere daldı Carlos. Lesse'ye birçok konuda yardım etmişti, gerek derslerde, gerekse hayatta. Carlos'un büyü gücü fena olmadığı içinde ona çok yardımı dokunmuştu. Ama hiçbir zaman teşekkür istememişti o, bir karşılık beklememişti. Beklemezdi de. Çünkü teşekkür ettirecek bir durum yoktu. Çünkü Carlos bunu kendi önermişti ve bunun için Carlos'un teşekkür etmesi gerekiyordu, belki de; ona yakın biri olduğu için...

Panteri severken Lesse'ye baktı ve, ''Hayır, hayır. Ne konuda teşekkür edecekmişsin bakayım? Ne münasebet! Asıl teşekkür etmesi gereken benim Lesse, ailem olduğun için.'' dedi içtenlikle. Daha sonra Lesse'nin omzuna bir şaplak indirip, ''Bu kadar duygusallık yetmedi mi, ha?'' dedi.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Lesse gülümseyerek ona baktı. Bu konuda çok uğraşmakta istemiyordu. Bütün zamanlarını böyle konuşmalarla geçirecek değillerdi. Daha farklı şeyler yapmaları mantıklı olabilcek bir hareketti.

"Sanırım haklısın."

Bu sözüyle yerinden doğrulup daha rahat bir şekilde oturmak için harekete geçti. Oturduğu yerdeki ufak taşları alıp attıktan sonra tekrar oturdu. Daha rahat olduğunu hissedince yüzünde bir tebbesüm belirdi. Şimdi gözleri bir süre boyunca ateşe dikilmişti. Yağmur biraz daha yavaşlamış olsada hala güçsüz değildi. Hafiften bir esintinin gücü ortalarda dolaşıyor gibiydi. Rahatsız edicilikten çok uzakta olan bir esinti. Eline uzun bir dal alan Lesse ateşle oynamaya başladı. Bunu kendisi için bir eğlence olarak görüyordu...

"Eee 5 yıl boyunca hiç farklı yerlere gidip maceralara atılmadın mı Carlos... Bazen böyle şansların olduğundan seni kıskanmıyorum denemez."

Ufak bir duraksama verip düşüncelerini kafasında toparladı.

"Mesela ben durmadan sıkıcı işlerle meşgul olmak zorundayım. Yeni yerler görmek pek mümkün olmuyor."