Farklılık

Gezgin

Ravenclaw için en iyisi.. Kütüphaneye giderken aklında bulunan tek düşünce buydu. Binası puan bakımından ikinci sıradaydı ve daha fazla çalışarak Ravenclaw'ı hak ettiği yere, yani birinciliğe getirmek onların göreviydi. Çok sevdiği binası için kendi kendine nedensizce bir sorumluluk almıştı fakat bundan şikayetçi olacak değildi. Binasına gelen her artı puan, aslında geleceği için kendisine atılan bir artıydı. Elinde bir tomar biçim değiştirme notuyla kütüphanenin yolunu tutmuş olması, cumartesi günleri için pek alışılmış bir durum olmadığından, birçok öğrencini ayıplar bakışlarının altında korkusuzca ilerliyordu. Ölüme giden bir savaşçı cesaretiyle.

Kütüphaneye vardığında sessiz ve sakin olarak değerlendirebileceği bu ortamda bir an yalnız olduğunun farkına vardı. Süngüsü düşmüş gibiydi. Ama o başkalarına aldıracak kadar küçük bir insan değildi. Cesaretini yeniden toplamış bir şekilde - sanki cesaret gerektiriyordu ders çalışırken - tomarın ilk sayfası olan notu dışarı çıkarmıştı fakat bunun yanında da bir kitabın bulunması gözüne mantıklı görünüyordu. Ayağa kalktı ve biçim değiştirme kitaplarının bulunduğu bölüme doğru yol aldı.

Gözüne haki renkte, hafif eskimiş bir kitap takıldı ve eline alarak başlığına baktı. Biçim değiştirme için ilk adım. Fazla ilerledikleri söylenemezdi ve bu kitabı alarak ön sözdeki gözüne çarpan cümleleri okumaya başladı."Biçim değiştirme, bir nesneyi başka bir nesneye çevirme büyüsüdür. Cansız bir nesneyi bir canlı nesneye çevirmek, yada tersi, mümkündür. Bazı Biçim Değiştirme büyüleri birşeyin bir bölümünü değiştirir, bir insanın kulağını tavşan kulağına çevirmek gibi. Biçim Değiştirme büyüleri aynı zamanda antik çağlarda da uygulanmaktaydı. Yunan adası Aeaea’da yaşayan bir cadı kayıp denizcileri domuza çevirmesiyle ünlüdür. Ayrıca Biçim Değiştirme’nin tersi olan Biçim Dönüştürme birşeyin normal şekline dönmesini sağlar.

Kitabın kapağını kapadı ve bu kitabın faydalı olduğunu düşünerek sırasına tekrar gitti. Kendini çalışmaya kaptırması fazla uzun sürmedi. Kütüphane görevlisinin anlamsız bakışlarına bir an gözleri takıldıktan sonra çatık kaşlar ile ezberlemeye başladığı cümlelerin sinirlerini bozduğunun anlaşılması zor olmuyordu..

Not: Anlaşmalı bir rpdir.

Gezgin

Annesinin ölümü, derslerin başlaması, Gryffindor'un sonuncu olması, kızlarla pek anlaşamaması... Herşey üstüste geliyordu ve bu Samantha'nın sabır sınırlarını baya bir zorluyordu. Bazen patlama aşamasına geliyor, kime çatacağını bilemiyor, saatlerce ağlıyordu. Annesinin ölümü hakkında yapacağı hiçbir şey yoktu. Nerede ve nasıl öldüğünü bile bilmiyordu. Kimin tarafında öldürüldüğünü de.. Gryffindor'un sonuncu olmasını zaten kendine yediremiyordu. Canını dişine takarak ders çalışmaya çalışıyor, ancak çok sürmeden dikkati dağılıyordu. Sıkılıp, çekip alıyordu kendini. Fırlatıyordu defterlerini ve kitaplarını. Son zamanlarda birde uykusuzluk eklenmişti. gece uyuması için baya bir vakit geçiriyor, uyuyamadığı zaman kalkıp yatakhanede dolaşıyor, bazen kızlardan birini uyandırıyor ve onlara sarılıp ağlıyordu. Biliyordu; bu bencillikti ama üzüntüsünden ne yapacağını bilemiyordu...

Biran neden kütüphanenin ortasında, elinde kitapları, düşünceli bir şekilde dikildiğini merak etti. Buraya neden geldiğini hatırlayamıyordu. Sinirle etrafına bakındı. Çok kalabalık değildi kütüphane. Hatta hiç değildi. Tam istediği gibi sessizdi. Gözü sinir kütüphaneciye takıldığında, kadının onu pis pis süzdüğünü farketti. Neden orada öyle durduğunu merak ediyor olmalıydı. Sam de onun bakışlarına karşılık olarak, onun meşhur *Sanane* bakışını kullandı. Sonra da büyük bir havayla ona arkasını dönüp, sağ tarafına doğru ilerlemeye başladı. Hangi masaya oturacağını şaşırmıştı; her masa boş gibiydi. Biri hariç.. Ona arkası dönük bir çocuk, kendinden geçmiş bir şekilde ders çalışıyordu. Samantha anlayamadığı bir nedenden dolayı, onun yanına oturma ihtiyacı duydu. İlerleyip, ses çıkarmamaya çalışarak çocuğun karşısına oturdu. Yavaşça kitaplarını masanın üzerine bırakmaya çalışırken, düşen tek bir kitap, kütüphanenin sessizliğini adeta yırttı;

'' Pat! ''

Yüzüne korkunç ve mahcup bir ifade yerleşirken, içinden çocuğun dikkatinin dağılmamasını umuyordu. Ama bunun mümkün olmadığını biliyordu...

Gezgin

Pat! Aniden oluşan bu ses tüm dikkatini dağıtmış ve etrafına bakarak ne olduğunu kavramaya çalışmasına yol açmıştı. Fakat etraf gayet normaldi, ta ki karşısında dikilmiş şaşkın ve ürkmüş görünümlü kıza gözleri takılana kadar. Ne yapacağını bilemez bir şekilde kıza bakakalmıştı. Hiçbirşey olmamış gibi çalışmasına devam edebilir, ya da önemli olmadığını söyleyebilirdi. İkisini de yapmadı.

"Biraz dikkatli olur musun? Sayende en önemli noktayı tekrar okumak zorunda kalacağım!" Aslında önemli bir konu değildi okuduğu. Sıkıldığından boş boş bakıyordu sayfaya. Kızın böyle pat! diye gelmesi iyi de olmuştu aslında. Koskoca kütüphanede Maglor ve kütüphane görevlisinin uyuz bakışları. Neden böyle davrandığını kendisi de bilmiyordu. Uzun süre ders çalışması anlaşılan sinirlerinin gerilmesine yol açmıştı. Elinde çevirdiği tüy kalemle kızı incelemeye başladı.

Kızıl saçlar, orta bir boy ve renkli gözler. Tanıdık geliyordu bir yerlerden. Ama nerede gördüğünü oturup uzun uzun düşünecek değildi. Bir an da içinde biraz alay etmenin iyi olacağını söyleyen bir his oluşmuştu. Ama iyi mi olacaktı? Bir yandan da bu isteğini bastırmaya çalışıyordu. Fakat kelimeler ağzından dökülmüştü. "Yanına oturmak için fazla çekiciyim herhalde." demişti gözleri boş kütüphaneyi tararken. Kendisine inanamıyordu. Az önceki kelimeleri o değil başkası söylüyordu sanki. Kızın söyleyeceklerini dinleyip, ilk önce kendisinin öyle birisi olmadığını söyleyecekti.

Gezgin

İşte korktuğu başına gelmiş, çocuk gayet sinirli olarak -haklıydıda- ona bakıyordu. Kesinlikle ona bağıracaktı, ama onun suçu yoktu. Aslında vardı.. Ama yoktuda... Suçlu olan sadece kitaptı..

"Biraz dikkatli olur musun? Sayende en önemli noktayı tekrar okumak zorunda kalacağım!"

Ne diyebilirdiki.. Sonuçta bomboş kütüphanede salak gibi gelip, çocuğun karşısına oturmuştu. Üstüne üstlük onu ders çalışırken rahatsız etmişti. O da aynı durumda olsaydı, o da sinirlenirdi. Hatta daha fazla şey söylerdi. Ama birden böyle kızılması... Zaten son zamanlarda morali hayli bozuktu..

Ne cevap vereceğini düşünerek çocuğa bakmaya başladı. Hiçte yabancı gelmiyordu. Cüppesinde ki Ravenclaw arması ona birşeyleri hatırlatır gibi oldu biran. Yine de onu tanıyamadı. Umursamayıp, hiç ses çıkarmadan, kitaplarını toplamaya başladı. Başka zaman olsa belki onunla kavga ederdi. Ama o an -boşluğuna denk gelmiş olmalı ki- hiçbir tepki vermedi. Sadece yüzünde anlamsız bir ifade oluşmuştu.

Ayağa kalkıp, başka bir masaya gideceği sırada, alaylı bir ses sinirlerini bozdu;

"Yanına oturmak için fazla çekiciyim herhalde."

Bu da ne demekti?! Bu kadarı da fazlaydı ama. Nolmuştu sanki yanına oturduysa? Alt tarafı bir kere dikkatini dağıtmıştı. Ama yok.. İlla sinir olacaktı. Belki de haklıydı çocuk. Koca kütüphanede.. Olabilirdi, nolcaktı ki sanki. Yememişti ya onu...

'' Evet, öyleydin... Kusura bakmayın beyefendi, rahatsız ettim! ''

Sinirle fırladı ayağa. Bu çocuk ne sanıyordu ki kendini. Gören de birşey sanırdı. Ama olmaz... Rahatsız etmişti beyefendiyi. İçinden ukala şey diye onu geçirirken, adımlarını, ondan en uzak masaya doğru hızlandırdı...

Gezgin

Şaşkın bir şekilde kızın adımlarını hızlandırarak gitmesini izliyordu. Kafasına sanki birşey dan! diye vurmuş gibi hızla yerinden fırladı ve kızı kolundan tutarak kendine çevirmek istedi fakat ayağına düşen başka bir kitap yüzünün buruşmasına yol açtı. Ayağının acısını belli etmemeye çalışarak konuşmaya başladı. "Şey aslında ben öyle demek istemedim. Sinirliydim ve bir anda fırladı kelimeler ağzımdan."

Mahçup bir ifade ile kıza bakıyordu. Yere eğildi ve az önce sert kısmı ayağına çarpmış olan kitabı kaldırarak sağ eline aldı. Ardından kızın hafif şaşkın, fakat hala sert olan yüzüne gülümsemeye çalışarak "Aslında yanıma oturmanı isterim. Hem birbirimize yardımcı oluruz." Bir Gryffindorlu ile ha. Hiç düşünmezdi bunu. Fakat nedensizce böyle bir teklifte bulunmuştu. Gülümsemesi silindi ve merakla kızı bekledi.

Hala elindeki kitabı vermemiş olması, onun masasına gelmesini istediğinin bir göstergesiydi adeta. Hatta daha fazlasını da yapabilirdi. Dışarıya baktı, güneşli güzel bir gündü. Kızın elindeki diğer kitaplara doğru hamle yaparak "Gelmek istersen, büyük birşey değil belki ama, elindeki kitapları taşımana yardım edebilirim" dedi omuz silkerek. Kendisini affettirmek için herşeye razıydı...

Gezgin

* Ah.. Küçük Ravenclaw'ımızı rahatsız ettik. Lanet olsun! Neden ben! * Sinirli ve ağlamaklı bir ruh haliyle, ilerliyordu. Aklından binbir düşünce geçiyordu, en önemlisi de neden o lanet yere oturduğuydu. Son zamanlarda herkesle kavga eder olmuştuya.. Şaşıyordu kendine. O ki hiç kimseyle -Slytherin hariç- kavga etmeyen bir tipti. Kavgadan ya da tartışmadan nefret ederdi. İnsanları kırmak ona anlamsız geliyordu. Ama görünüşe bakılırsa, çocuk bundan pişman değildi.
Aynı hırsıyla yürürken kolundan tutulup hafifçe döndürüldüğünü hissetti. Yavaşça döndüğünde çocuğun tuhaf yüzüyle karşılaştı. Acı çeker bir hali vardı. Ama Samantha'yı asıl şaşırtan onun bu davranışıydı. Açıklama ister gibi çocuğa bakacağı sırada, çocuğun konuşmasını işitti.

"Şey aslında ben öyle demek istemedim. Sinirliydim ve bir anda fırladı kelimeler ağzımdan."

Özür dilermiş gibi konuşması hoşuna gitmişti. Ama ona da çok sert çıkışmıştı. Alt tarafı bir kitaptı ama.. Daha fazla uzatmamaya karar verdi. Ve gülümsemesini bastırmaya çalışarak, çocuğun yere düşen bir kitabı eline almasını izledi. Onun gayet centilmence davranmasını tabiki kendini affetirmeye çalışmasına bağlıyordu. Ancak daha fazla uzatmamaya kararlıydı.

"Aslında yanıma oturmanı isterim. Hem birbirimize yardımcı oluruz."

Bir Gryffindor, bir Ravenclawlıya yardım edecekti. Görülmüş şey değildi, ama Sam'in de yardıma ihtiyacı olabilirdi. Ciddi olup olmadığını anlamak için sorgulayan gözlerle çocuğa baktı. Gayet ciddi gözüküyordu ve Sam'in o anda farkettiği, kitabını tutuyordu. Vermeye de pek hevesli değil gibiydi. Ne yapacağını şaşırmıştı Samantha.

"Gelmek istersen, büyük birşey değil belki ama, elindeki kitapları taşımana yardım edebilirim"

Anlaşılan çocuktan kurtulamayacaktı. Hem yaptığı davranış çok hoşuna gitmişti. Hatasını kabul etmişti. Elindeki kitaplarını çocuğa doğru uzattı ve yüzüne keyifli bir gülümseme oturttu. Kitapları verdikten sonra ellerini beline koyarak keyifli bir biçimde onu yanıtladı.''Sanırım bana başka bir seçenek bırakmadın!'' Çocuktan gözlerini ayırmayarak ona tekrar güzelce gülümsedi. Affettirmişti kendini. Belkide yeni bir dost edinmenin başındaydı. Hem çocuk çok centilmendi ve yakışıklıydı da hani. Biran hala çocuğa baktığını ve ne kadar saçma şeyler düşündüğünü farketti. Bakışlarını ondan alıp, istifini bozmamaya çalıştı. ''Masana geri dönsek mi artık? Biçim değiştirmeden yüklü bir ödevim var'' dedi gözlerini devirerek. Gerçekten lanet olası ödevler yüzünden az çekmiyorlardı. Ama bazı şeyleride onlara borçluydular...

Gezgin

Ellerinde duran kitaplar ile nedense o an çok ilginç durduğunu düşündü Maglor. Nedense kötü duruyormuş gibi geldi üstü başı. Çok önemli miydi? Değildi elbet. Ama bunu düşününce midesinin biraz kötü olduğunu farketti. Ardından kızın konuşması kulağına ilginç bir melodi olarak gelmişti. Kütüphaneci kadının sert bakışları ile karşılaştığı an kız başka seçenek bırakmadığını söylüyordu.

Gülümseyerek yetindi. Tatlı ve hoş bir gülümseyişti yüzünde beliren. Kızın ellerini beline koyması neredeyse kahkahalar atmasına yol açacaktı ki buna zorlukla engel olmuştu. Bir an için orada gereğinden fazlaca kaldıklarını farketti. Ama hala orada öyle bekleyebilirdi. Ta ki kızın masasına geçmeleri gerektiğini söyleyene kadar. Olur anlamına gelen bir baş sallama ile yürümeye başladı. Acaba hakkında soru sorsam ne der? diye düşünüyordu sandalyeye oturduğunda. Bir an için ders çalışmanın o kadar da gerekli olmadığının farkına vardı.

Kitapları kızın önüne gelecek şekilde yığdıktan sonra, sol elini sandalyenin gerisine attı ve sağ eli ile tüy kalemi ile oynamaya başladı. Aslında kıza bakmıyordu ve bir şeyler düşünüyordu. Fakat bakışları onun bulunduğu yerde olmasından dolayı kıza rahatsızlık vermesi mümkündü. İçinden sıkıntıyla ofladı ve etrafa bakınmaya başladı. Kız ise ders çalışmaya iyice kaptırmıştı kendini. Gözünü uzatıp kızın not aldığı parşömene bakarken istemeyerekte olsa çalışmasına karışmıştı. "Evanesco i-van-is-ko diye telaffuz edilmez. Yanlış not almışsın. Ev-an-ES-koh diye telaffuz edilir." dediği an kızın ateş saçan gözleri ile karşılaştı. Boş bir ifade ile ona bakıyordu.

"Tamam. Sadece yardım etmek istedim. Yanlış telaffuz edersen belki zarar görebilirdin ama." dedi tamamen masum bir tavırla. Kendisine şaşıyordu. Ne zamandan beri birilerini düşünüyordu ki. Sağ elinin üstüne başını koydu ve parşömenindeki yazılara boş gözlerle bakmaya başladı..

Gezgin

Biraz sonra çocuğun masasında kendinden geçmiş -yada sadece görünüşü öyleydi-bir şekilde ders çalışıyordu Samantha. Nefret ettiği ödevleri yapması elbette ki boynunun borcuydu ve Gryffindor'un yükselmesi de söz konusuydu. Durum böyle olunca kendini dersler de buluyordu.

Aslında tam olarakta kendini verebildiği söylenemezdi. Karşısında biraz önce atışıp, anında gülümsediği çocuk vardı. Bazen onun bakışlarını üzerinde hissediyor, istemeden rahatsız oluyordu. Ve anında ruh halinin değişmesi.. Çocuğu daha tanımıyordu bile. Kim olduğunu sorduğunda rahatsız olacağını düşünüp, içindeki merakı bastırmaya çalışıyordu.

"Evanesco i-van-is-ko diye telaffuz edilmez. Yanlış not almışsın. Ev-an-ES-koh diye telaffuz edilir."

Öylesine ders çalıştığı belli olmuştu işte. Bazen ne kadar salaklaşıyordu. Yinede fazla çaktırmamaya çalışarak, gözlerini çocuğa dikip, tip tip baktı. Bakışlarının üzerine çocuğun gayet masum bir tavırla konuşması ve dahası onun korunmasını istemesi... Elinde olmayarak şaşırdı. Şaşkınlığını fazla belli etmemeye çalışarak gülümsedi. İsmini sorsam?... Düşüncelerini harekete geçirmek istiyordu ama..

Tüy kalemini elinde çevirip, bir kez daha çocuğa gülümsedi. Parşömenindeki yalnışına yöneldi ve düzeltti. ''Peki Bay Bilen.. Acaba isminizi sorsam? Bi sakıncası yoksa tabi..'' Buda neydi böyle?! İçinden kendine lanetler yağdırırken, zoraki gülümsemeye çalıştı. Kalbinin atışlarını duyabiliyordu. Buda neydi böyle? İyice aptallaştın Sam.. Kendine gel! Çocuktan merakla cevap beklerken, umursamaz görünmeye çalışarak, tekrar parşömenine döndü..