Suskunluktaki Baskın Çığlıklar ^^

Gezgin

"Siz... Ne iş yapıyorsunuz? Yani, demek istediğim... Yani aslında annemlerle nerden tanışıyorsunuz? Bana daha önce sizden bahsetmemişlerdi. Açıkçası merak ettim." dedi Silvia.

Svet konuşmasının ardından sıkılmışa benzeyen Silvia’ya dikilen gözleri istemsizce barmene kaydı. Ağzına dolanmış olan bir ezgi ile yıkanmış bardakları kuruluyordu. Onları dinlemediğinden emin olduktan sonra kıza geri döndü. Mesleğini sormuştu küçük kız ona. Fakat eğer gerçek mesleğini söylerse Silvia onun yanında rahat olamayacaktı bir ölüm yiyen olsa bile. Saygıda kusur etmemeye başlayacaktı belki de. Fakat Svet böyle arkadaşlıkları çok görmüştü. Hemen hemen hepsi solup giderlerdi. Derin bir nefes aldı ve Silvia’ya “Silvia mesleğimden dolayı bana olan davranışlarının değişmesini istemiyorum. Annenle babanı tanıyorum çünkü Lord’un kızı aynı zamanda şimdi ki Lady’im. Tabii yan meslek olarak da Bağıran Baraka benim.” dedi çabucak.

Ağzındaki düğümü çözmüş ve söylemişti işte. Mesleğinden gurur duyması gerekirken o utanç duyuyordu. Babasının istediği gibi bir varis olamamıştı bu yaşına kadar. Sonrasında nasıl olurdu ki? Ateş viskisinden bir yudum aldı ve genzini temizledi. Domuz kafasının havası genzini öyle çabuk kurutuyordu ki. Dudaklarını yaladıktan sonra gözlerini Silvia’ya dikti. Ciddi bir sesle “Silvia Lady’im diye bana karşı tavırlarının değişmesini, ciddileşmeni istemiyorum. İnsanlar yanında hep ciddiyken hayat o kadar sıkıcı ki anlatamam.” dedi.

Bitiş olan ateş viskisini masaya koydu ve garsonu çağırarak yeni bir tane istedi. Kollarını göğsünde kavuşturdu ve zifiri karanlığa bürünmüş olan gözlerini Silvia’ya dikti.

Gezgin

Silvia duyduklarına inanamıyordu. Bir an için kendisini kandıran biri mi, diye düşünmeden edemedi ama hayır kandırmıyordu. Bu yüzünden açıkça belli oluyordu. Silvia dehşete düşmüştü. Deminden beri bu kadar rahat bir şekilde konuştuğu bayan Lady'ydi demek.

Silvia ne diyeceğini bilemiyordu. Bir süre sustu. Lady olduğunu öğrendiği kadın da susmuştu. Silvia'dan bir cevap bekliyor gibiydi ya da en son konuşan o olduğu için Silvia konuşma sırasının kendisinde olduğunu kendi kendine kabul etmiş, kendisini buna zorlamıştı.

"Ama tam tersine senin ciddi olman gerekmez mi? Eğer bu işi yapıyorsan ciddi olman gerekir. Tehlikeli ve zor bir iş... Eğlenerek yapamazsın ya? Yetişkinler dünyasında hiçbir şeyin kolay olmadığını ve ciddi olman gerektiğini duymuştum. Yanılıyor olamazlar. Üstelik senin işin çok daha büyük. Bunu yapmak istemiyor musun?"

Konuşurken sesini kısmıştı. Dükkan sahibinin duymasını istemezlerdi. Onun Lady olduğu şokundan çıksa da hala onunla bu şekilde konuşabildiğine şaşmıştı. Onun hayal ettiği veya beklediği şey Lady'yle bir barda karşılaşıp tanışıp arkadaş olmak değildi. İstemiyordu sanki, isteksizlik vardı içinde. Onun bu haliyle bile Hogwarts'a nasıl baskın düzenlettiğine şaşıyordu.

Gezgin

İşte yine oluyordu. Silvia’nın bu tepkisinden Svet’in rahatlığından besbelli rahatsızlık duymuştu. Yerinde rahatsızlık ve sinirle kıpırdandı. Neden insanlar onun tek isteği olan ciddiyetsizliğe anormal gözüyle bakıyordu. Svet gözleri beyazlaşıp, saçları griye dönerken fiziğinin yanında yaşına rağmen kalbinin oldukça yaşlı olduğunu fark etti. İçindeki kalp babasının yonttuğu şekle bürünmüştü. Ciddi, soğuk ve katı… Oysa dışı cıvıl cıvıl bir yaşam isteyen genç bir kızı andırıyordu. Lady’lik ona göre değildi. Daha reşitliğini yeni doldurmuşken kendini bu görevin içinde bulmuştu.

Garsonun bıraktığı ateş viskisini yudumlarken bir yıl içinde öldürdüğü kişilerin sayısı geldi aklına. Ne kadar da fazlaydı. O asla böyle şeyler düşlememişti geleceği için. Derin bir soluk alışın ardından Silvia’ya “Bu işin yükünü bilmeyen herkes, önünde eğinilmesi için bu görevi ister. Fakat yükleri o kadar ağır ki. Daha yeni reşit olmuş sayılırım ve ablam da bu görevi üstüme yıktı. Ciddiyet istemiyorum çünkü bir arkadaş edinme duygusuna kapıldığım zaman onun benden korkmasını istemiyorum. Mesleğimden nefret ediyorum çünkü insan öldürmek her ne kadar zevkli olsa da olayın şokunu atlatamamak beni mesleğimden soğutuyor. Şuan da benim nasıl Hogwarts’ı bastığımı düşünüyorsun herhalde. İnan çok zevkliydi. Çocukların çığlıkları her zaman zevkimi yerine getirmiştir.” dedi haşin bir tonla.

Düşüncelerini dışa vurmak rahatlatmıştı onu. Rahat ve derin bir nefes aldıktan sonra şoktan çıkmış gibi görünen Silvia’ya gayet ciddi bir bakış fırlattı. Eğer onunla oturmak istemiyorsa oturmak zorunda değildi. Demek ki artık bu mesleğin kurallarına alışması gerekecekti. Yalnızlıktan bıkmıştı fakat bir işe yaramıyordu sitem.

Gezgin

Silvia onun karmaşık ve dengesiz kişiliği karşısında şaşkınlıkla duruyor, ona garip bakışlar atıyordu. Mesleğini sevmiyordu, adam öldürmek eğlenceliydi ama etkisinden çıkamıyordu, bir de çocukların çığlıklarını çok seviyordu. Evet, gerçekten normal değildi ama zaten normal olmasını da bekleyemezdi, Silvia. Belli ki ciddi sorunlar yaşamış, bu görev için gerçekten zorlanmıştı.

Aslında Silvia onun için üzülmüyor da değildi. Kim bilir neler yaşamıştı? Kadına bakışları düşünceleriyle birlikte yumuşamıştı. Kollarını masaya dayayarak ona daha da yaklaştı ve sıradan bir arkadaşmış gibi konuşmaya başladı. Belli ki onun istediği de buydu.

"Madem mesleğini sevmiyorsun, bırak o zaman. Kimse seni zorlayamaz ki..." dedi Silvia. Ama evet, belki birileri zorlayabilirdi. Yine de ondan duymak istiyordu neler olduğunu, neler yaşadığını. Boş bira bardağına baktığında bardağın içinde çeşitli yerlerde kalmış olan köpüklerini gördü ve gözünü onlardan alıp tekrar kadına baktı.