Eski Meşenin Altında..

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Öğleden sonraydı. Sanki onu daha da rahatsız etmek için kapanmıştı gökyüzü, hava oldukça kasvetliydi. Rox tıpkı ilk yıllarında yaptığı gibi sıkıntısını gidermek için kendini göl kenarına atmıştı. Yağmurun yağdı yağacak olmasına aldırmıyordu, toprağın yer yer ıslak olmasınada.. Sadece çamurlu bir yere oturmadığına dikkat ederek yere çöktü. Yaslandıığı yaşlı meşe ağacı ilk kez ona sırtını dönmüş gibiydi. Kendini eskisi gibi rahatlamış hissetmiyordu, aksine affedilmeyecek birşey yapmışcasına omuzları çöküktü. Gölün sessizliği yer yer diğerlerinin kahkahalarıyla bölünse de eskiden huzur verirdi, bugün ise bu sessizlik sadece Roxié'nin kulaklarını tırmalıyorudu. Hafifçe esen rüzgara rağmen göl çarşaf gibi dümdüzken o üşüyordu. Kendini berbat hissediyordu.

Berbat ve yalnız.. Kendini suçlu hissediyordu şölende olanlardan dolayı. Bir anda siyah cüppeli kukuletalı büyücüler sarmıştı dört bir yanlarını, ölümyiyenlerin soğuk nefesini ensesinde hissetmişti. Onca kargaşa, koşturmaca.. O ise öylece dikilmişti, hiçbir şey yapmamıştı onları durdurmak için. Tüm bunlar yaşanırken en önde koşanlardandı. Kaçmıştı, kalıp savaşabilirdi ama o kolay yolu seçmişti. Artık kimse onunla konuşmuyordu, zaten fazla sevilen biri değildi artık iyice bitmişti. Sol kolunu tuttu birden, sızlama gelmişti. Açıkcası koluna ne olduğunu bilmiyordu, kendini bütün o izdihamdan kurtardığında kanadığını fark etmişti. Bu kadar ucuz atlattığı için şanslı sayıyordu kendini.. Ama gururu incinmişti, görünürde bir şey yoktu ancak Rox birçok şey kaybetmişti benliğinden. Tüm bunlarla yaşamaya nasıl alışacaktı, nasıl öğrenecekti? Belki bir elinden tutan olsa..

Kim vardı ki onu her zaman sevecek ve yanında olacak? O hep tekdi, hep tek başınaydı. Çünkü bunu hakediyordu, sadece kendini düşünüyordu çoğu zaman. Yalnız büyümüştü şimdiye dek, bundan sonra değişecek birşey yoktu. Belki de eksikliğini duyduğu bir anne baba şefkati, belki de bir dost omzuydu. Küçükken de bunları haketmiş miydi? Neye ihtiyaç duyarsa duysun önemli değildi, o şuanda yarımdı işte. Gerisi önemli değildi artık. Yanlış olan neydi anlamıyordu, o mu yoksa seçimleri mi? Rox herkes gibi olmak isterdi, herkes gibi.. Sıradan olmak nasıl birşeydi? Omuzlarında bir Valdmont olmanın verdiği yük olmadan, duygularını saklamak zorunda kalmadan kendin gibi olmak.. Roxié istememişti böyle olmasını, onu yerine hep başkaları seçim yapmıştı. O sadece çoktan senaryosu yazılmış bir oyunda figürandı. Fikir yürütmek, soru sormak, neden aramak onun rolü değildi. Ama kaçmayı o seçmemiş miydi? Düşünecek daha onlarca sorunu vardı. Bir diğerine, bir diğerine sıkıldıkça hep bir diğerine geçebilirdi. Zaten burada yalnızdı, kimsenin geleceği yoktu. Biliyordu. Kendi kendini yiyerek geçirebileceği uzun bir akşam vardı önünde. Boşa harcayacak bol bol vakti vardı ne de olsa..

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Sintié Büyük Salon'da başlayan, küçük ve bir o kadar da pis bir dolaba uzanan ve devamında Hastane Kanadı'na uğrayıp, yatakhanede biten gezintisini tamamladıktan sonra göl kenarına indi. Kan kokusu onu rahatsız etmiş, hatta hafifçe baş dönmesine bile yol açmıştı. Biraz temiz hava kesinlikle iyi gelecekti kendisine. Hem kulaklarını içerideki gürültüden kurtarması da lazımdı. Hafif hafif çiselemeye başlayan yağmurda yavaş yavaş yürürken bir yandan da damlaların gölün üzerine düştüklerinde yarattıkları desenleri inceliyordu. Yağmurda yürümeyi her zaman sevmiş biri olarak kesinlikle güzel zaman geçiriyordu şu anda. Islak çimlerin üzerinde yaklaşık beş dakika yürüdükten sonra etrafına bakınmaya başladı. Mutlaka kendisi gibi düşünüp içerideki ortamdan uzaklaşmak isteyen ve bunun için de göl kenarının ideal olduğunu düşünen birileri olmalıydı.

Tam birkaç ağaç ötesinde kendisine kuru bir yer bulmayı başarıp oturan bir kız görünce düşüncelerinde haklı olduğu ortaya çıktı. Adımlarının hızını değiştirmeden, yavaşça artık cübbesindeki armayı seçebildiği için Ravenclawlı olduğunu anladığı kıza yaklaştı. Artık yüzünü de seçebilecek kadar ilerlediğinde genelde olduğu gibi yine derin düşüncelere dalmış olan kızı tanıdı. Sarı dalgalı saçları önüne düştüğünden yüz ifadesini göremiyordu ama hareketsiz oluşundan düşünceli olduğunu çıkarmıştı Sintié. Zaten Roxié pek de sosyal ve konuşkan bir kız sayılmazdı. Herhangi tici bir davranışını da yakalamamıştı ama çok yakın sayılacak kadar zaman geçirmemişlerdi birlikte.

"Merhaba Roxié... Uhm, rahatsız etmiyorum değil mi?" dedi kızın tam karşısına geçince.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Karamsarlık ve pişmanlık duygularıyla mücadele vermekte olan Rox kendini etrafından soyutlamıştı. Öyleki ona yaklaşmakta olan kızı burnunun dibine kadar geldiğin de bile fark etmemiş, ancak kızın sesiyle hayal meyal duyduğu bu dalgınlıktan kurtulabilmişti. Başını kaldırdığında tanıdık bir yüz ona bakıyordu, biraz çekinerek ve biraz da merakla. Belki de haline acımıştı, evet kesinlikle acınacak durumdaydı zaten. Yine de Sintié'yi tanırdı, ondan bir dönem küçük olmasına rağmen aynı binadalardı. Bu da demek oluyordu ki ortak salona indiğinde gördüğü bir yüzdü. Yüzeysel olrak sohbetleri de vardı, ona selam vermesine şaşırmamıştı. Gergin yüzüne gülümseme koymaya çalışarak kıza baktı.

'' Tabiki.. '' Kızın yanına oturmasını izledi, o da çamura aldırış etmiyordu. Bir süre öylece durdu, sonra yeniden düşüncelere dalmak üzere olduğunu farketti. Kızın bu hareketini kabalık olarak düşünmemesini umdu ve geç de olsa sordu. '' Naber? ''

Açıkcası kızın pek iyi olduğu söylenemezdi, görebildiği kadarıyla onun da birkaç yarası vardı. Roxié gibi sadece sol kolundaki bir pek de derin sayılamayacak bir sıyrıkla atlatamamıştı olayı. Belki de kız şölende savaşmak için kalanlardandı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Kızın konuşmasının ardından yağmurun getirilerinden olan çamurau pek de takmayarak yanına oturdu. Zaten o malzeme dolabında üzeri yeterice kirlenmişti, biraz daha fazla leke ne fark edecekti? Otururken eline bulaşan toprağı hızlı hareketlerde silkeledikten sonra Roxié'nin sorusuna yanıt verebilmek için buz mavisi gözlerini kıza çevirdi.

"İçerideki çoğu kişiden iyi olduğum söylenebilir. Sen nasılsın? Umarım ordan çabuk çıkabilmeyi başarmışsındır." Mümkün olduğunca sevimli bir ifadeyle konuşmaya çalışıyordu. Roxié'nin canının sıkıldığı belliydi ya da belki kafasını bir şeye takmıştı. Gerçi siyah maske ve cübbeler içerisinde içeri giren ölüm yiyenlerin yarattığı hengameden çıkmayı başaran Pollyanna bile olsa çok mutlu olamazdı. Kızın sol kolunu tutup yavaşça ovaladığını görünce yaralandığını fark etti. Kendisi de orda çıkmaya çalışırken ve yere düştüğü birkaç anda yara almıştı. Yine de çok daha kötüsü olmadığı için mutluydu, ölen bir kız bile varken kendisi oldukça iyi sayılırdı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Oradan çabuk çıkabilmek? Ne yani o da mı onun gibi düşünüyordu? Canını kurtarmayı kahramanlığa yeğliyor muydu gerçekten? Belki de onu kaçan kalabalığın arasında görmüştü ve şimdi böyle konuşarak ona moral vermeye çalışıyordu. Belki de doğruyu söylüyordu, aslında onunla konuşmadan bunu bilemezdi. En iyisi huysuzluğu bir kenara bırakmak ve ona yardımcı olmayan çalışan, öyle olmasa bile onunla konuşmak isteyen birine güler yüz göstermekti. Yalnızlıktan şikayet eden birinin arkadaşça elini uzatan bir kızı geri çevirmesi inanılmaz saçma olurdu. Onun yanından kaçırmamak için dikkatli olmaya çalışcaktı aslında, çünkü ona ihtiyacı vardı. Sinté ya da başkası, birilerinin onu dinlemesine ihtiyacı vardı.

'' Bilmem. Yani kolumda bir kesik var, nasıl oldu bilmiyorum ama çok acımıyor. Sadece kendimi kötü hissediyorum. '' Sözlerini burukça bitirdikten sonra direk kızın gözlerinin içine baktı. Böylece sözlerindeki gerçekliği daha vurgulayabilecekti. Ve onun söylemediği düşüncelerini biraz da olsa anlayabilecekti. '' Ben herkesi orada bıraktım ve gittim. Biliyor musun, kalanların içinde birinci sınıflar bile vardı. Ama ben.. ''

Kendine inanamıyordu, yerde oturmuş mızmılanıyordu. Hem de onu çok iyi tanımayan birine.. Kim bilir neler düşünecekti hakkında ve ne kadar acıyacaktı ona. Kendine hakim olmaya çalıştı, konuştukça daha da batıyordu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Roxié'yi dinledikten sonra bir an gözlerini şatoya çevirdi. Ordan çıkmak oldukça akıllıcaydı ve Roxié'nin düşündüğü gibi kahramanlık gösterisi yapmak için kesinlikle uygun bir zaman değildi. Hem öğrencilerin orda kalması, profesörlere ve yoldaşlık üyelerine ayak bağı olmaları ve rahatça savaşabilmelerini engellemek anlamına geliyordu. Zaten basit büyüleri tek amaçları saldırmak olan güçlü büyücülere karşı pek de işte yaramıyordu. Son ana kadar savaşmaya çabalayan ama bir şey beceremeyip tüm dikkati üzerlerine çeken, profesörleri de savaşlarından alıkoyup kendilerini korumaya yönelten birkaç kişiden olmadığı için mutluydu Sintié. Kendisini ve arkadaşlarını koruyup ordan sağ salim çıkabilmek ve arada da birkaç 1. sınıfa yardım etmek gibi şeyleri yerine getirmenin yeterli olduğunu düşünüyordu o.

"Kendini böyle üzmememelisin. Daha savaş en hareketli halini almadan öğrencilerin hepsi salondan uzaklaştırıldı zaten. Bu iş için profesörleri yormamışsın işte. " dedi hızlıca, moral vermek isteyen bir tavırla. Bu kadar karamsar ve kendisini sürekli suçlayan insanlara bir anlam vermiyordu nedense. Kızın kolundaki kesiği hatırlayınca tekrar konuşmaya başladı. "Ve kolun için de Hastane Kanadı'na gitmelisin, acımaması bir sıyrıktan daha farklı bir şey olduğu anlamına gelebilir."

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Kendi kendine gülümsedi, demek ki işe yarar bir şeyde yapmıştı bilmeden. Profesörlerin işini kolaylaştırmak.. Kendi kendine güldü, komik gelmişti bir an. Ve sonra kıza baktı, minnet duyarak. Onunla konuşmak gerçekten iyi gelmişti, en azından artık suçluluk duymuyordu. Bir teşekkür borcu vardı, ona hem moral vermişti hem de yalnızlığını paylaşmıştı. Kızın bu davranışı çoğu değerlerin yitirildiği bugünlerde zor bulunan bir şeydi. '' Seninle konuşmak iyi geldi Sintié, sağol. ''

" Ve kolun için de Hastane Kanadı'na gitmelisin, acımaması bir sıyrıktan daha farklı bir şey olduğu anlamına gelebilir. "

Hastane Kanadı? Koluna birkez daha baktı, üzerinde pelerini varken tabi ki bir şey gözükmüyordu. O kadar dalgındı ki bunu bir şey görmeyi bekeler gibi 4-5 saniye baktıktan sonra farkedebildi. Ama gerek yoktu şifacıya göstermeye, ne olsa geçerdi. Yani belki uzun sürede geçerdi ama.. Belki de Sintié haklıydı, kolunu birilerine gösterse iyi olacaktı. Büyük ihtimalle şu anda çok kalabalıktı orası, sonuçta daha bir sürü yaralı vardı. Yine de onunla ilgilenebilecek birileri olmalıydı. '' Sanırım haklısın, birilerine göstersem fena olmayacak. ''

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Kızın yüzündeki düşünceli ifadenin tatlı bir gülümsemeye dönüştüğünü gören Sintié de Roxié'ye gülümsedi. Kızın morali yerine gelmiş gibi duruyordu. Artık Büyük Salon'da yaptıkları yüzünden duyduğu pişmanlık hafiflemiş olmalıydı.

"Benim için bir zevkti." dedi kibar bir ifadeyle, kızın teşekkürüne karşılık. Aslında bunları bir teşekkür alabilmek için söylememişti, sadece kızı rahatlatmaya çalışıyordu. Ama ufak bir teşekkür de hoşuna gitmişti doğrusu. Gözlerini Roxié'ye çevirdiğinde kararsız bir şekilde koluna baktığını gördü. Belli ki kız bu yarayı abartmak istemiyordu, ya da o da Sintié gibi Hastane Kanadı gibi yerlerden hiç hoşlanmıyordu. Beyaz temalı bir yer, acı çeken insanlar, kan ve iksir kokuları... Bu yüzden annesini ziyaret edebilmek için St. Mungo'ya giderken bile, Sintié'nin yüzü asılıyor, karamsarlaşıyordu bir anda. İki seçenek de makul gözükse de konu sağlık olduğunda tereddüt etmek saçmalık olurdu. Zaten yağmur hafif hafif yağarken bir anda hızlanmış yerler iyice ıslanmaya başlamıştı, bir süre daha dışarıda dururlarsa zaten yara bere içerisinde kalmış bedenleri bir de soğuk algınlığıyla uğraşmak zorunda kalacaktı.

"İstersen birlikte gidelim. Hem ben de ikizimin kolunu merak ediyordum. Kırmış da..." Her ne kadar oldukça üzücü bir durumdan söz etse de gülmeden edemedi. Sanki oğlunun yaramazlıklarından bahseder gibi konuşmuştu ki bu Sintié'ye oldukça komik geldi.

» Eski Defterler

Eski Meşenin Altında..

Eski Meşenin Altında..

Similar topics

Similar topics