~ Yağmur ~

Gezgin

Pıt Pıt Pıt...

Aslında ıslandığının farkındaydı, ama aldırmıyordu. Seviyordu bunu. Çokta ıslanmış sayılmazdı hani. Oturduğu çimler hala kuruydu. Sadece ağacın gövdesinden sırtını ıslatan su damlaları vardı. Diğerlerini umursamıyordu. Su damlaları; yavaşça koyu yeşil gövdeden hüzünlü bir şekilde iniyorlardı; sessiz sakin...

Hüzünlü rüzgar beyaz yüzünü yalayıp, göle doğru esmesine devam ettiği sırada, oda gözlerini rüzgarla göle çevirdi. Okulun en sevdiği bölümü diyebilirdi. Burası onu sakinleşleştiriyor, huzur dolduruyordu yüreğine. Hayallerinin sonuna varıyordu..

Ters yönde esen rüzgar, gölü çarşaf gibi pürüzsüzleştiriyordu. Ne yazıkki bunu yağmur bozuyor, adeta çarşafı deliyordu. Belki de bazı şeylerden hınç alıyorlardı; yağmur taneleri...

Beyaz elleri yağmura doğru uzandığı sırada mavi gözlerini gri bulutlara çevirdi. İyi bakamıyordu, ama onların da kendisiyle aynı duyguları paylaştığına emindi. Belki de ağlıyorlardı, onun için..

* Benim için mi ağlıyorsunuz ? Hayır... Ağlamayın. Ben üzülmüyorum. Böylesi onun için daha iyi olmuştur. Eminim... *

Nedendir bilinmez, ellerini yağmurdan aldı. Bağdaşını bozdu; bacaklarını kollarının arasına çekti. Onları adeta bir annenin yavrusuna sarıldığı gibi sardı. Yüzün de öylesine duran tebessümü silindi. Huzurlu ama bir o kadar da hüzünlü yüzü, kırmızılaşmış dudakları, belirginleşmiş mavi gözleri, üşümüş beyaz teni, ıslanmış turuncu saçları... Siyah kabanı, uzun pofuduk siyah çizmeleri, dizlerine kadar uzanan; uzun kahverengi eteği... Belli ki onu tanımlayan basit şeylerdi...

** Shélia gelmiştir. Lütfen başka kimse gelmesin..

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Shél dalgın dalgın göl kenarına ilerliyordu. Aklını kurcalayan birçok soru vardı. Yağmur bardaktan boşalırcasına yağıyordu. Bu onu rahatlatıyordu. Yağmur yağarken onu en çok rahatlatanda toprağın kokusuydu. Bugün berbat bir gündü. Shél bir yandan da etrafına bakınıyordu Sam'i görmek umuduyla. Annesi...En çok değer verdiği insan ölmüştü. Bu Sam'i darmadağın etmişti ama güçlü olmaya çalışıyordu. Üzüntüsünü içine atıyordu işte. Ağlayamıyordu. Bu haber Shél'i de çok etkilemişti. Sonuçta Sam'i kardeşi gibi görüyordu. Annesini de annesi gibi...

Gözleri dolmuştu. Birileri ağladığını görecekmiş diye saklıyordu. Gözyaşlarına hakim olamıyordu. Yağan yağmur gibi yanaklarına süzülüyordu. Son günlerle Sam'i görmekte zorlaşmıştı. İçine iyice kapanmıştı. Kimseyle konuşmuyordu. Bu Evanna'yı ve Shél'i korkutuyordu ama engel olamıyorlardı. Acaba şimdi neredeydi ? Bunu o kadar çok merak ediyordu ki ama içinden bir ses göl kenarında olduğunu söylüyordu. Biliyordu çünkü Sam'de onun gibi yağmura bayılırdı.

Shél gözlerini yağmur damlalarının gölde oluşturduğu dairelere dikmişti. Çok güzel bir görüntüydü. Sanki doğada onların üzüntülerini anlamış gibi ağlıyordu. Shél gözlerindeki yaşı elleriyle sildi ve etrafına bakmaya başladı. İşte Sam oradaydı. Bu kızıl saçları nerede görse tanırdı. Dudakları titremeye başlamıştı. Dostunu o halde görmek onu korkutuyordu. Ona bir şey olmasından...

Yavaş adımlarla ona doğru ilerlemeye başladı. Acaba onun yanına gitmeli miydi ? Belki yanlız kalmaya ihtiyacı vardı ama onu o halde bırakamazdı. Kim bilir yanlızken binbir düşünce kafasını kurcalıyordu. Ona elini uzatıp yardım etmeliydi. Bir an durakladı ve dikkatlice ona baktı. Gidip gitmemekte tereddüt etti ama onun yanında olmalıydı. Ona moral vermeliydi. Yürümeye devam etti ve tam yanına dizlerini kırarak oturdu. Uzun süre konuşmadı. Bir şey diyemiyordu. Sözcükler boğazında düğümlenmişti. Sam bile ondan daha güçlü gözüküyordu. Hıçkıra hıçkıra ağlamamak için dişlerini sıkıyordu. Yağmur sanki daha da şiddetlenmişti. Doğa da Sam'in üzüntüsüne ortak olmuştu belliydi. Shél parmaklarını ıslak çimenlerin üzerinde gezdirdi. Ona bakmaktan korkuyordu. Nedenini kendiside bilmiyordu ama göz göze gelmekten çekiniyordu. Kelimeleri bir araya getirmek onun için ilk defa bu kadar zor olmuştu.

* En iyisi o konuşana kadar susmak. *

Hafiften kızarmış gözlerini göle çevirdi ve sessizce gölü izlemeye başladı.

Gezgin

* Beni sevmezsen... Yağmurları sev... Bulutlar ağlasın... Sen gül güneş doğsun yeniden... *

En sevdiği şarkılardan biriydi, aklına takılan sözler... Şarkıyı ilk üçüzleriyle birlikte keşfetmişlerdi...
Yine böyle yağmurlu bir gündü. Ancak yağmur hüzünle değil, mutlulukla yağıyordu. Üç kız onların evine tıkılmış, can sıkıntısıyla oturuyorlardı. Evanna dergi okuyor, Shélia radyoyu karıştırıyor, Samantha ise yağmuru izliyordu. Güzel bir şarkı bulma hevesiydi Shél'in ki. Hareketli olarak.. Tam radyoyu kapatıcakken çalmaya başlayan bu şarkı, üç kızı da birden durdurmuştu. Sam yavaşça pencereden çekilmiş, Evanna elindeki dergiyi yatağın üstüne atmış ve Shélia da olduğu yere adeta mıhlanmıştı. Üçü de radyonun başında şarkıyı dinlemişlerdi. Ve o şarkı onlar için çok önemlileşmişti. Nedenini ise kimse bilmiyordu...

Buğday rengi bir elin sağ tarafından öne doğru uzanıp birden geri çekilmesi, dikkatini bozdu. Elin kime ait olduğunu çok iyi biliyordu. Bu yüzden başını çevirip bakmadı. Emindi ki Shélia, onun böyle durgun olmasına daha doğrusu ağlamamasına şaşırıyordu. Ama o dostunu iyi tanıyordu...

Sessizce oturuyorlardı. Yağmuru dinliyorlardı. Toprağın kokusunu derin derin içine çektiği sırada başını Shélia'ya çevirdi. Ağlıyordu.. Bunu biliyordu aslında, ama sesini çıkarmadı...

Bacaklarını tekrar bağdaş biçimine getirdi. Sol kolunu dizinin üstüne koydu. Başını tekrar Shélia'ya çevirdi. Sağ elini hafifçe onun yanağına değdirip, gözyaşını aldı. Yüzüne tebessüm yerleştirdi ve sevgiyle, biricik dostuna bakmaya başladı...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Ne yapabilirdi ki ? Ne dese boşaydı bunu biliyordu. Her zaman arkadaşlarının moralini düzelten onlara mantıklı düşünmelerini söyleyen oydu... Ya şimdi...kendine söz geçiremiyordu. Şuan yapmaması gereken bir şey vardı o da ağlamak ama Shél neredeyse ağladı ağlayacaktı. Gözyaşlarını zor tutuyordu. Hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyordu ama yapamazdı. Ya Sam... O ne olacaktı ? Ona moral vermesi gerekiyordu. Sam'in ona değil. Boğazında kocaman bir yumru hissediyordu. Bu onun konuşmasına bir şeyler söylemesine engel oluyordu. Yutkundukça canı acıyordu. Sanırım ağlamadığı sürece kendine gelemeyecekti. Daha fazla dayanamadı ve gözyaşlarının yanaklarına süzülmesine izin verdi. Gözleri ağlamaktan kan çanağına dönmüştü. Göz ucuyla Sam'e baktı.

* Olamaz...! *

Ona bakıyordu. Gözlerini ayırmadan. Ne olacaktı şimdi ? Sam ağladığını görmüştü. Shél gözyaşlarını durdurmak istiyordu ama yapamıyordu. Sanki bi faydası olurmuş gibi yumruklarını sıkmış ıslak çimlere vuruyordu ama sadece canı acıyordu. O anda yanağında soğuk bir el hissetmişti. Bu Sam'di. Gözyaşını silmişti. O bile daha güçlüydü. Shél içten içe kendine lanetler yağdırırken Sam'in yüzündeki küçük gülümsemeyi gördü. Elleriyle gözlerini sildikten sonra kıpkırmızı gözlerle ona baktı ve gülümsedi. Onu her şeyden çok seviyordu. Biricik dostuydu. Dosttan öte kardeşiydi... Buz kesmiş elleriyle Sam'in ellerini kavradı. * Güçlü olmalıyız. * dercesine bakıyordu ona ve elinide o hırsla sıkıyordu. Şimdi sinirle karışık bir duygu bedenini sarmıştı. Öfkeliydi hemde hiç olmadığı kadar. Bağırmak istiyordu. Etrafa lanetler yağdırmak...

Onu sakinleştiren yine derin derin soluduğu toprak kokusu oldu. Onu kendine getiren güçlü kılan koku. Daha fazla dayanamadı ve ellerini Sam'in boynuna doladı. Ona sımsıkı sarıldı hiç bırakmayacakmış gibi... Ellerinide onun o güzel kızıl saçlarında gezdirdi. Belki ağlıyordu. Ağlamalıydıda... Böyle içine atarsa daha kötü olacağını biliyordu. Yutkundu.

" Güçlü olmalıyız kardeşim... Güçlü ! "

Ona daha sıkı sarıldı ve gözlerini kapatarak yağmurun sesine,toprağın kokusuna teslim oldu.

Gezgin

Küçük burnu, kalemle çizilmiş gibi görünen dudakları, iyilik dolu gözleriyle Shélia gerçekten çok güzel görünüyordu Samantha'nın gözüne. Yağmur kıvırcık saçlarını iyice ıslatmaya başlamıştı. Bukleler yavaş yavaş düzleşiyordu. Nasıl da iyi bir kızdı. Melek gibiydi...

Düşünceleriyle aynı duyguları paylaşırken, meleğinin ona gülümsediğini gördü. Zarif eliyle gözlerini silmişti. Şimdi iki kalbi kırık kız, birbirlerine olan sevgilerini paylaşıyorlardı; gözlerinde...

Shélia'nın badem gözlerinde ki üzüntüyü, acıyı okuyabiliyordu. Onun ne kadar üzüldüğünü de biliyordu. Sam'i ne kadar çok sevdiğini de. Dile kolay neredeyse on üç yıldan beri arkadaştılar. Yani doğduklarından beri...

Soğuk bir elin, kendi elini kavradığını hissetti. Gözlerini kısa süre oraya götürdüğünde, Shélia'nın onun elini tuttuğunu gördü. Buğday rengi ve beyaz ten... İkisidenden de iki bedene sevgi akıyordu adeta. Yüreği burkuldu. Şimdi anlamıştı; annesinin gerçekten öldüğünü...
Ağlamamak için kaşlarını çatmak zorunda kaldı. Burkulmuştu.. Acıyordu.. Özlüyordu yüreği..

Yağmur olanca hızıyla devam ediyordu. Hatta hızlanmıştı. İki kız da sırılsıklam olmak üzereydi. Başka zaman olsa göl boyunca koşarlardı. Deli gibi ıslanmak onların işiydi.. Hırsıyla boğuşuyordu belki de yağmur. Sinirliydi, öfkeliydi. Kalbi kırılmıştı...

Gözlerini tekrar dostuna çevirdi. Gözgöze gelmekten kaçınıyordu. Çünkü biliyordu; gözgöze geldikleri anda ağlayacaklardı... Kendini tutamayarak Shélia'ya bakmasıyla, kız daha fazla dayanamadan ona sarıldı. Sevgiydi belki de herşeyin nedeni. Kalpleri birdi iki küçüğün. Kendini daha fazla tutamayacağını hissediyordu...

* Shélia... Biriciğim. Dostum.. Kardeşim.. Annemiz öldü.. Artık gelemeyecek, bıraktı bizi.. Onu çok özleyeceğim... *

Beyaz yüzden süzüldü, hüzünlü damla. Yağan yağmura karışarak, çenesinden toprak anaya damladı. Süzüldü, alt katmanlara. Toprağın kalbine doğru. Ulaştı kalbine ve gökyüzünde bir şimşek patladı. Beyaz ışık hüzmesi kısa bir süre etrafı kolaçan etti. Ve geldiği gibi kayboldu..

Hissediyordu saçlarında gezinen sevgi dolu elleri. Kalbine dokunuyordu...

" Güçlü olmalıyız kardeşim... Güçlü ! "

Sözlerden sonra daha sarıldı Shélia, acıyan bedene...

Birden acı bir ağlama sesi, yağmurun sesini bastırdı. Haykırıştı belkide. İsyandı. Herşeye isyandı. Güçlü bir hıçkırık sardı; beyaz bedeni. Mavi gözler acıyla kısıldı. Boşaldı gözlerden; isyan damlaları. Adeta coşan bir şelaleydi gözyaşları. Acıtırdı, yakardı, parçalardı. Herşeyi alıp götürürdü...

Dayanamamıştı küçük beden. Belki de kaldıramazdı bunu. Ama, hayır.. Dayanmalıydı. Dayanmalıydı, çünkü; geri de kalanlar vardı. Onlara bırakamazdı. Onların da aynı acıyı tatmalarına izin veremezdi...

Daha da sıkı sarıldı meleğine. İhtiyacı vardı ona. Hemde herşeyden çok...

İki küçük, sevgi dolu, ama acı yüklü, Gryffindor'lu dost; kalpleri acıtırcasına ağlıyorlardı. Yağan yağmur, toprağın kalbinden yükselen rahatlacı koku... İki kırık kalp, delinen çarşaf, ağlayan gri bulutlar... Acı çığlıklar atan isimleri bilinmeyen kuşlar...

Doğa da acılarını paylaşıyordu...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Yağmura eşlik ediyorlardı. Gözyaşlarına hakim olamadan,güçsüzce ağlamayı sürdürüyorlardı. Nereye kadar böyle devam edecekti ? Toparlanmaları gerekirdi. Shél Sam'in saçlarını okşayarak kafasını omzundan kaldırdı. Sam'in gözleri yaşlarla dolmuştu. Yenilmiş gibi duruyordu. Hayata... Shél onu o halde görünce ağlamayı kesti ve hırsla gözyaşlarını sildi. Nefret dolu bakışlarını göle çevirdi. Sanki birilerinden siniri çıkarmak istiyormuş gibi duruyordu. Sam...ağlıyordu. Onu o halde görmek içini acıtıyordu. Kafasını yavaşça Sam'e çevirdi ve göz bebeklerine bakmaya başladı. Yaşların ıslattığı gözleri parıl parıl parlıyordu. O anda kendini tutamayarak gülmeye başladı. Kahkahalar atıyordu. Delirmiş gibiydi. Gülmekten gözleri yaşlanmıştı. Sam bu görüntüden hoşlanmışa benzemiyordu. Telaşlanmış bir hali vardı ama o da dayanamadan gülmeye başladı. İki kardeş üzüntüyle yağan yağmurun altında kahkahalara boğulmuşlardı. Shél'in gülmekten karnına ağrılar girmeye başlamıştı. Karnını tutarak gülmeye devam etti. Çok aptal gözüküyorlardı ama bu onların elinde olan bir şey değildi. Delirmiş bile olabilirlerdi ama Shél kendini öyle hissetmiyordu. Boğazında o yumruyu hala hissedebiliyordu ama ağlamak yerine gülüyordu. Gerçekten zor durumdalardı. Güçsüz,savunmasız...

* Neler oluyor böyle ? *

Delice yağan yağmura şimdide rüzgar eşlik ediyordu. O da delice esmeye başlamıştı. İki kızında saçlarını dalgalandırarak geçip gidiyordu. Ağaçlar hareketlenmişti. Göl hafiften dalgalanmaya başlamıştı. Sanki bütün doğa ayaklanmış onlara eşlik ediyordu. Aslında farklı birgün olsa bu onları çok etkilerdi ama şimdi doğayı düşünecek durumda değillerdi. Doğa onlara kızıyordu sanki... "Bu durumda nasıl gülebiliyorsunuz ? " dercesine hareketlenmişlerdi. Böyle olmasını onlar istememişti. Bu kaderi onlar seçmemişti. Hayatın onlara attığı en büyük kazıkta bu olmuştu. Annelerini minikcik ellerinden alıp götürmüştü. Zalim kader ayırmıştı onları. Yalnız birbaşlarına bırakmıştı. Sanki iki kızda aynı şeyleri düşünüyormuş gibi sustular. O derin ucu görünmez sessizlik yine içlerine almıştı onları. Kendileriyle mücadele etmeye çalışıyorlardı. Şimdi ne gülüyor ne ağlıyorlardı. Farklı bir havanın içindelerdi. Hiç tatmadıkları bir duyguydu bu...anlayamadıkları,çözümleyemedikleri bir duygu...

~ Yağmur ~

~ Yağmur ~

Similar topics

Similar topics