Bilekliğim, onun sende olduğunu biliyorum cadı.

Gezgin

Küçük bir çığlık atıp yerimden sıçradım. Az önce koluma bir şey batmıştı ve beni öğlen şekerlememden uyandırmıştı. Oflayarak gözlerimi açtım ve koluma baktım. Az önce birisi aşı yapmış gibi kızarmış ve şişmişti ama ne yazık ki arı sokmuştu. Arılara alerjim vardı, ne zaman arı soksa her tarafım balon gibi şişerdi. Ellerimle yüzümü yokladım ama neyse ki şişlik yoktu. O zaman sorunda yoktu. Ayağa kalktım ve ben kalkarken şans bilekliğimde ki küçük zilin tınlamasını bekledim. Bir ses duyamayınca hemen yanımda çığlık atıp oyun oynayan çocuklara döndün. "Sesinizi kesicek misiniz?" diye çıkıştım. Sonra üstümdeki çimleri silkelemeye başladım. Bilekliğimin yine bir sesi çıkmadı. Dehşet içinde sağ bileğime baktım. Boştu. Şans bilekliğimi bana babam hediye etmişti ve üstünde hayatımı temsil eden uçlar vardı. Onu hiç bir zaman çıkartmazdım ve bu sabahta çıkartmadığıma emindim. Buraya gelirkende bileğimdeydi. Aceleyle ceplerimi kontrol ettim ama ezilmiş sakızdan başka bir şey bulamadım. Sakızı sinirle çimlere fırlattım ve iyice düşünmeye başladım. Bugün yanımda olduğuna kesinlikle emindim. Hatta yere uzandığım zaman üstünde iğrenç ve kocaman bir karınca vardı. Alt dudağımı kemirerek etradıma bakındım. Sağ tarafımda kitabını okuyan kızdan başka herkes gölün etrafındaydı. Diğer tarafa bakarken kafama dank ettim. Bu kız Ravenclaw'lıydı. Hakkında bilekliğime hayran olduğu ve sürekli bir şeyler çalmak istediğiyle ilgili bir şeyler duymuştum. Aslında bunlarını şimdi uyduruyordum ama eğer bilekliğim ondaysa, ki ondaydı, bu dedikoduyu bütün okula yayacaktım. Hışımla ona doğru yürüdüm. Güneşinin önüne geçip kollarımı birleştirdim. Kitabından yavaşça başını kaldırdı ve mavi gözlerini bana dikti. Gözlerine her zaman hayran olmuştum ama şimdi ondan ve gözlerinden nefret ediyordum. Sesimi olabildiğince korkunç yapmaya çalıştım.
"Onu bana hemen ver yoksa kötü şeyler olacak."

VII. Sınıf

"Buz kadar lekesiz, kar kadar temiz olsan bile iftiradan kurtulamazsın."
"Doğru, doğru çok haklı." diye mırıldandım gözlerimi kitabın sayfalarından ayırmadan diğer paragrafa atlayıp. İftirayı ve getirilerini mantığımla tartarken paragrafın ortalarına sürüklendi gözlerim. Güzel bir günde göl kenarında kitap okumak dinlendiriciydi. Pekala, güzel bir gün olduğu için pek dinlendirici değildi, etraftaki öğrenci sesleri beni deli ediyordu ama Macbeth'ime sarılmış kendimi cümlelere gömerken kumsalda kuma gömülen bir kadın misali, derste olmaktan daha huzurluydum. Bu kitaba en az otuz kere başlamış ve bir otuz kere daha bitirmeden geri koymuştum. Bugün bitmeliydi, aksi taktirde asla bitmeyecekti. Saçlarımı geri tararken elimle kaybettiğim yeri yeniden yakaladım ve devam ettim.
Tabi kulağıma gelen bir kız sesi kafamı kitaptan kaldırıp gözlerimi devirmeme sebep oldu. "Dördüncü sınıflar, hala büyümediler." diye mırıldandıktan sonra kitabıma geri dönmeye hazırlandıysam da suçlayıcı tonlamalı cümlenin öznesi olduğumu farketmem çok sürmedi. "Yoksa ne yapacaksın, çığlık mı atacaksın?" dedim gülümserken. Bahsettiği şeyin ne olduğunu bile bilmiyordum. "Neyi sana geri verecekmişim, beynini mi? Çünkü bence o hala kafanın içinde ama farkedilmeyecek denli küçük. Yeniden bakmanı öneririm.." Kitabıma geri döndüm. Huysuzluğum üzerimdeydi ama doğaldı bu, bir kitap okutturmuyorlardı adam gibi!

Gezgin

Bir keresinde bir tren yolculuğumda kadının biri bana "Birilerini suçlamadan önce iyi düşün. Düşüncelerini geri alabilirsin ama sözlerini asla." demişti. Kadın tuhaf görünümlüydü. Beyaz saçları hiç te taranıyormuş gibi görünmüyordu ve kıyafetleri evsizinki gibiydi. Ama babam evsizlerin trene binemeyeceklerini söylüyor. O yüzden kadının hep görünümünden, hem de sözlerinden bir kaçık olduğunu düşünmüştüm. Halâ da öyle düşünüyorum. Bu kızı suçlamadan önce iyi düşünmüştüm zaten. Ama beynimde kadının sözlerinin yankılanmasına da engel olamıyordum.
"Yoksa ne yapacaksın, çığlık mı atacaksın? Neyi sana geri verecekmişim, beynini mi? Çünkü bence o hala kafanın içinde ama farkedilmeyecek denli küçük. Yeniden bakmanı öneririm.." dedi ve kitabına döndü. Gözlerimi kısıp ona baktım. İfademi bozmamaya çalışarak ağızımı açtım, ki bu oldukça zordu çünkü gözüme toz kaçmıştı ve canımı yakıyordu. "Çığlık mı? Atabilirim, ama atmayacağım. Neyi aradığımı çok iyi biliyorsun bayan kleptomani!" dedim ve arada soluklandım. Kızın etrafına bakındım, ceplerinde potlaşma yoktu. Demek ki bilekliğimi başka bir yerlere saklamıştı. Oturduğu yerin etrafına baktım. Ya bilekliğimin üstüne oturduysa ve onu kırdıysa? Ya onu göle attıysa? Sanki bunu yapmış gibi gözlerimi kocaman açtım ve ona çok daha öfkeli bir şekilde baktım.

VII. Sınıf

Kız cidden öfkeli görünüyordu ama canımı sıkan bu değildi. Başımdan hiç gitmeyecek gibiydi. Ne istediğini de söylemiyordu üstelik. Sadece kafamı şişirme görevine talipti. İyi de beceriyordu işini, hakkını vermek lazım. "Kleptomani mi? En azından kelime dağarcığın genişmiş." dedim gözlerimi kitaptan ayırmadan. Son cümleyi okuyup nerede kaldığımı kafama kazıdım ve kitabı kapatıp yanıma koydum. "Hadi çığlık at bakalım, ben de sana kahkahalarla güleyim. Yahu sen manyak mısın, neyi aradığını bile bilmiyorum!" Kaşlarım çatılı olmamasına rağmen öfkeli olduğum bakışlarımdan okunuyor olmalıydı. Neden olmayacaktım ki kulağımda çınlayıp duran bir ses vardı. Uyuz şey, şu an aradığı şeyi bulmuş olsam kesin göle fırlatırdım. "Cidden neyi kaybettin, kişiliğini, gururunu, düşünme becerini?" Ellerimi dizlerimin etrafına sarıp ciddi ciddi durmaya devam ettim. Acaba onunla alay ettiğimi anlıyor muydu, pek anladığını belli etmiyordu da.
O sırada yanımızdan geçen çocuklar şaşkınlıkla olduğumuz tarafa bakıyordu. Ne, ben hırsız falan değilim. Şimdi küçük bir sürüngen karşıma geçip beni hırsız ilan etti diye öyle mi olacaktım, hayır. Kim olduğunu bilmiyordum bile sadece dördüncü sınıflardan biriydi işte. Ne akla hizmet karşıma geçip beni suçluyordu ki zaten, beni tanımazken. Sanki onun ne olduğunu bilmediğim şeyine ihtiyacım varmış gibi...

Gezgin

"Kleptomani mi? En azından kelime dağarcığın genişmiş." dedi gözlerini kitaptan ayırmadan. Ben konuşurken birilerinin başka şeylerle ilgilenmesinden nefret ediyordum ve bu kızda işini iyi beceriyordu. Tam ağızımı bir şeyler söylemek için açmıştım ki kitabını bırakıp bana döndü. Birileri beynimi okuyor ve bana yardım ediyor olmalıydı. Keşke bilekliğimi de ortaya çıkartsaydı. "Cidden neyi kaybettin, kişiliğini, gururunu, düşünme becerini?" Derin bir nefes aldım ve gözlerimi devirdim. Aklıma söyeleyecek iyi bir şey gelmiyordu ama biraz daha durusam ya bana bakıp gülecekti, ya da arkasını dönüp gidecekti. Ben de zaman kazanmak için sıkılmış gibi görünerek etrafıma bakındım. Gözüme parlak bir şey çarptı. Az önce kalktığım yerdeydi, güneş ışınlarını ona doğrultmuştu o da bana geri yansıtıyordu. Uzağı görmekte biraz sıkıntı çeken gözlerimi kısıp parlayan şeye baktım. Bilekliğim! Rahat bir nefes aldım ve gülümsedim. Hatta sırıttım. Tam küçük bir çocuğun şekerine kavuşması gibi ona koşacaktım ki yanımda ki aklıma geldi. Omuzlarımı dikleştirip eski ciddi ifademi takındım ve kıza döndüm.
"Aslında iticiliğimi kaybetmiştim ve belli oluyor ki sende. Ama artık istemiyorum, sen de kalabilir. Ne de olsa başkalarından aldıklarını biriktirmekte ustasın. Cidden, neden yapıyorsun bunu? Hırsızlığı diyorum." dedim alaycı bir tavırla. İnsanlara hakaret ederken içimin acımadığını düşünürler ama aslında üzülmüyor değilim. Hogwarts'a ilk geldiğim yıl ben de büyüklerin saldırılarına uğramıştım ve hakaret edilme duygusunu iyi biliyordum. Ama bu kız için işler biraz farklıydı. Sonuçta bana karşılık veriyordu ve o da beni kırmaktan çekinmiyordu. Belki biraz vakit geçirsek iyi arkadaş olabilirdik ama sanırım şuandan itibaren ikimizde birbirimize bu şansı vermeyeceğiz. Asla.

VII. Sınıf

Cevabına karşılık sırıttım, hatta içten bir sırıtma denebilirdi ama bunun tek sebebi cevabı iyi bulmuş olmamdı. "Ah iyi bari ben de birazdan ağlayacağını düşünmeye başlamıştım ama güzel, cevap da verebiliyormuşsun." Aslında insanları ezme huyum yoktu. Tam tersine çekingenliğim olmadığı zaman gayet sempatik yaklaşırdım. Şimdi bu çekingenlik duygum huysuzlukla bastırıldığından bu kadar atiktim. Bir de cüppemin paçasınıyırtmıştım gün içinde, o moralimi bozmuştu. Kısacası yatağın ters tarafından kalkmıştım. Öfkemi çabuk kaybedebilen biri değildim, şu kütüphanenin yandığı an hariç, bu yüzden kızıp kaba kuvvete başvurmaktansa sözlü olarak, aldırmayarak uyuz etmeye çalışıyordum denebilir. "İticilik, hımm ben de başından beri bu kötü koku ne diyordum, senden geliyormuş. Hırsızlığa gelince güzelim..." Ellerimi önümde kenetleyip dudaklarıma götürdüm ve düşünceli bir edayla saniyelik duraksama yaşadım ama hepsi gösteriş amaçlıydı. "İkimiz de hırsız olmadığımı biliyoruz. Bence sen insanları çileden çıkarmak için tüm gururunu ayaklar altına alabilecek şu tiplerdensin. Şımarık, kendini beğenmiş, züppe kızlardan bahsediyorum. Şimdi, hangi binadan olduğuna bakarsak buna yaraşır biri olabilirsin. Ama laf sokma çalışmalarına bakarsak, şey bir Slytherinli bile seninle alay ederdi. Özetlersek... Sen büyümemiş, çocuksu, kendini beğenmiş gurursuz birine benziyorsun. Bu yüzden önerim, çimenlerde bunları ara, kaybettiğin şeyi değil." Tipik bir Ravenclawlı gibi tüm bunları bir profesör edasıyla analiz edercesine söylemiştim. Bakışlarımda alınganlığın aksine ciddi ama alay etmenin kırıntılarını barındırıyordum. Dudağımın kenarındaki hafif burkulma da buna işaretti.

Gezgin

"İkimiz de hırsız olmadığımı biliyoruz. Bence sen insanları çileden çıkarmak için tüm gururunu ayaklar altına alabilecek şu tiplerdensin. Şımarık, kendini beğenmiş, züppe kızlardan bahsediyorum. Şimdi, hangi binadan olduğuna bakarsak
buna yaraşır biri olabilirsin. Ama laf sokma çalışmalarına bakarsak, şey bir Slytherinli bile seninle alay ederdi. Özetlersek... Sen büyümemiş, çocuksu, kendini beğenmiş gurursuz birine benziyorsun. Bu yüzden önerim, çimenlerde bunları ara, kaybettiğin şeyi değil."
Bu büyük çıkış karşısında kaşlarımı çattım ve ağızımı açtım. Vay canına. Cidden kötü bir kızdı ve tipik Slytherin kötücülüğüme hakaret ettiği için ona olan nefretim arttı. Cidden bu kadar kötü müydüm acaba? 'Kendine gel Summer, sen başkalarının düşüncelerini önemsemezsin.' diye düşündüm. Söylediği şeyleri üstümden atmak ister gibi silkelendim ve ona baktım. "Sen de bir Ravenclaw'a göre fazla aptalsın. Şimdi gidiyorum, çünkü daha önemli işlerim var. Ama seni sevdim, başka bir zaman yine görüşelim." dedim küçük bir çocukla konuşuyormuş gibi. Arkamı döndüm ve bilekliğimi alıp okula doğru ilerledim. Muhtemelen o da arkasına bakmadan gidiyordu. Zaten başka ne yapacaktı ki?

Bilekliğim, onun sende olduğunu biliyorum cadı.

Bilekliğim, onun sende olduğunu biliyorum cadı.

Similar topics

Similar topics