Ona yaptığım açıklamadan tatmin olmuşçasına bir hareketle asasını boğazımdan çekip yavaşça yere indirdi. Biraz utangaç bir tavırla bir adım geriye çıktı ve gözlerime bakmaya başladı. Öyle güzel bakıyordu ki... Ah, hadi ama Charles. Şimdi hiç sırası değil. Başındaki onlarca dert arasına bir yenisini daha eklemene gerek yok. İyi de bu dert mi gerçekten? Hafifçe yutkunduktan sonra hafif bir ses tonuyla yaptıklarından pişman olduğunu söyledi ve özür diledi. Bir seherbazın özür dilediğini ilk defa görüyordum. Hem de böylesine basit bir olay için. Şımarıklığım üzerimdeydi, bu lafına karşılık ellerimi göğsümde kavuşturup hafifçe gülümseyerek konuşmaya başladım. '' Pardon, son dediğini duyamadım. Biraz daha yüksek sesle söyleyebilir misin?''
İşte şimdi gerçekten sınırları zorlamaya başlamıştım. Sanırım bu sözlerimden sonra bana bir lanet yapıp buradan hemen uzaklaşırdı. Haddimi aştım mı biraz? Hadi ama, eğleniyoruz sadece burada.
~ Tanrım, sen tam bir başbelasısın. - Biliyorum adamım. ~ Bir gün bu tavırların sonun olacak gibi geliyor bana. - Benim sonum demek senin sonun demek unutma. ~ Dikkat et o yüzden aptal. - Bugün ne kadar çok iltifat ediyorsun bana.