Med- Cezir.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

* Whitney Blomleigh & Francois Padgett Lois

Tanrı saatlere sığmazdı. Zamanın şekerleme yaptığı saatlerde dahi uyumuyor, insanları seyretmeye devam ediyordu. Londra'nın dar ve karanlık sokaklarında nimfi ışıltısını gösterecek büyük bir zerafetle ilerleyen canlısını izliyordu. Elleri, ellerine vermişti tüm gücü. Asasının büyüsünden daha çok ellerinde toplamıştı tüm ilgiyi. Ama kadın bunu kabul etmiyordu. Tanrı, kızgındı. Ama ona verdiği güven bunu yok ediyordu. Sönmüş ateş renginde saçları yüzünü örtüyor, salınarak ilerlemeye devam ediyordu. Elleri cebindeydi. Tanrının bahşettiği bu yeteneği gizliyordu sanki, insanlıktan. Evet, sadece insanlıktan. Çünkü ona göre bu kavram yoktu ve varlığını bilmediği, sadece duyduğunu olgulara karşı pek fazla iyi niyet barındırmıyordu, ne yazık ki.

Spiritus Sanctus'a geldiğinden bu yana işlerini örümcek ağı gibi dolandıran bu mevzuyu gün içerisinde kapatmaya söz vermişti. Barın sahibini katıldığı davetlerden tanıdığı için görevin onun üzerine kalmasına şaşırmadı, geri kalanların bencilliklerini takdir etti doğrusu. Sessiz adımlarını hızlandırarak barın kapısını araladı. İçerisi loş ve sakin sayılırdı. Sabahın bu saatlerinde açık olması bile garip bulmuştu. Smirnoff kokularını içine çekerek, en yakın masaya yöneldi. İlerlerken büyüsünün zırhını çıkarıyordu. Masaya yerleşti ve çıkardığı eldivenleri yanına bıraktı. Keskin bakışları ile etrafı süzmeye devam ederken yanına yaklaşan birilerinin olduğunun farkına varmamak onun gibi biri için, içten bile değildi. Ne istediğini soran çalışana bakmadan duvarda asılı duran tablolara çevirdi bakışlarını. Kendinden emin ses tonu ile ekledi.

' Bay Francois Lois'i görmek istiyorum, hayır! Rica ediyorum. Ona burada beklediğimi iletirseniz minnettar kalırım. Sabırsız biri olduğumu bilmenizi ve bu sebeple en hızlı şekilde ricami yerine getireceğinizden şüphem yok. Teşekkürler.'

Soğuk bir nezakketti bu. Salt bu yüzden Whitney'i reddetmek imkansız sayılırdı. Bakışlarını tablolardan çekmeden beklemeye devam etti.

Gezgin

Sabahın ilk ışıklarına selam vermişti. Böyle selamlar, gününün güzelliğinin habercisiydi. Bir haftadır herşey yolundaydı. İle-de-France gerçekten güzel karşılanmıştı ve bir günde çıkan hasılat gerçekten ele avuca gelir birşeydi. Sözleri bir birini tutmayan bir şarkı mırıldanırken, kar beyaz gömleğinin yakasını düzeltti. Siyah bir takımın için gidebilecek en iyi renk bu olsa gerek. Zevkliydi. Hemde fazlasıyla. Kristal şeklindeki yoğun parfümü üzerine boca etti ve merdivenleri aceleci bir tavırla iniverdi. Evin çalışanları işe başlamışlardı. Lavanta. En nefret ettiği koku. Yüzü buruştu. Bir şey çaktırmamaya gayret göstererek dışarı çıktı. Soğuk hava direk üzerine hücum etmişti. Çok geçmeden arabasına atlayıp bara yol aldı.

Sıradan bir karşılamayla çalışanlara göz attı. Herşey normal görünüyordu. Odasına yerleşti. Etraf her zamanki gibi normaldi. Koltuğunda uyuklarken Elliott' un bunaltıcı sesiyle kendine geldi. Sersemce uyandı ve söylediklerini çözümlemeye çalıştı. “Efendim, içeride sizi görmek isteyen bir bayan var.” şu sıralar çok sık ziyaret ediliyordu. “Kimmiş?” “Bilemiyorum. Sadece acele etmemi söyledi.” Acele etmek. Bu gizemli bayanın kim olduğunu merak etmeye başlamıştı. “Peki tamam birazdan içeri al.” kalktı ve tuvalete davrandı. “Ama efendim-” Elliott' un çıkışmasını bağırarak durdurdu. “ Bu kadar görüşmek istiyorsa biraz bekleyebilir.” Üzerine göz gezdirdi ve ağzına bir çiklet attı. Birkaç dakika geçmeden kapı açıldı ve orta boylu ince yapılı genç bir bayan içeri girdi. Francois yüzüne bir gülümseme yerleştirme zahmetine girmedi. Resmiyetini koruyarak bayanı masasının önündeki koltuğa davet etti. Ardından kendiside karşı koltuktaki yerini aldı. “Size nasıl yardımcı olabilirim?”

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Kendini bildiğinden bu yana bu tabloyu nerede görse uzun uzun incelerdi. Franceska adındaki bu duayenin ışık perspektifine tek kelime ile hayrandı. Kâinatın sonsuzluğundan ilham almak, mıhlanmamak tek bir kimliğe, dönüşebilmek, çoğul olabilmek, hiç olmak. Sadece hiç. 'Kimim ben?' diye fısıldadı. 'Tanımadığım daha kaç kişi var içimde yaşayan?' Franceska'nın sözlerini zihnin işkence bahçesinden çekip çıkardıktan sonra gözlerini kapıya yöneltti. Umduğundan fazla beklemişti ve ricasını beklediği doğrultuda gerçekleştirmeyen kişi, şimdi tek olarak geri dönüyordu. Şaşkınlığını gizlemek için bir uğraş vermedi, gözlerinden inanamadığı rahatlıkla okunuyordu zaten. Yardımcı olarak düşündüğü bu adamın sözlerini sakin bir tavırla dinledikten sonra, tüm sükûnetliyle masadan hafifçe ayağa kalktı. Gülümsüyordu, içten bir şekilde üstelik. Daha tanımadan bu adamın cesaretini takdir etmişti. Takındığı bu tavır sık karşılaşmadığı bir eylem olsa da büyücünün kendi mekânında kurduğu bu otorite hoşuna gitmemiş değildi. Eğer anlaşmaya varacaklarsa ki bunu tüm içtenliğiyle diliyordu, doğru yerde olduğuna emindi şimdi.

Adımlarını sıklaştırarak yol gösteren esmer adamı takip ediyordu. Kapıya ulaştıklarında başını hafifçe sallayarak memnuniyetini dile getirmeyi ihmal etmeden aralanan kapıdan içeriye girdi ve gözleri masada rahatlığını gizleme gereği duymadan bir çift göze odaklanmıştı. Tahmin ettiği gibi, statüsünün gereğini yaşamına adamış mavi gözlerdi bunlar. Sessizce oturdu. Karşısındaki büyücüyü anlamak istermiş gibi bakışlarını ayırmadan devam etti.

' Nezaketinizin takdirimi kazandığını söylemeliyim.' Abartılı ve yapmacık gülümsemesini bozmadan devam etti. 'Whitney Blomleigh. Sizinle tanışmak büyük şeref Bay Lois.' Ses tonunda içtenlik olmaması harfleri gergin teller üzerine diziyordu. Daha samimi görünmeye çalışarak bu kez sıcak gülümsemesi ile ekledi. ' Birinin adını öğrenmek varlığının yarısını ele geçirmektir, gerisi parçalar ve ayrıntılardan ibarettir. Bu durumdan hoşnut kalmamanızı normal karşılıyorum.'

Karşısındaki büyücünün hoşnutsuzluk kokan ifadesini baz alarak dile getirmişti tüm bunları. Asıl amacını açıklamadan önce karşılaştığı bu farklı tiple biraz sohbet etme fikri cazip gelse de düşüncelerini bir kenara bırakıp düzgün bir tavır takınarak konuşmaya devam etti. ' Spiritus Sanctus adlı kuruluşu duymuş olmalısınız, değil mi? '

Mavi gözlerindeki keskinliği gizlemeden bakışlarını Francois Lois'e yönelterek yaklaşık on dakika önce olduğu gibi beklemeye başladı. Neyse ki şu sıralar Tanrı onun için fazladan sabır bahşetmişti.

Gezgin

İddialı konuşması ilk dakikadan Francois' yı rahatsız etmişti. Belki de abartılı bir şekilde bayan gizemliyi oynuyordu. Ne istediğini çözmeye çalışırken ortaya çıkan anahtar kelime durumu daha çok karıştırmıştı. Spiritus Sanctus' u daha önce duymuştu. Genellikle sanatçılardan rehabet alan bir kuruluş olduğunu biliyordu. Belki de sanata tapan bir avuç insanın saçmaladığı bir dernekti. Karar veremiyordu. “İsmini duymuştum. Ama bu ne amaca hizmet ettiğini bildiğim anlamına gelmiyor.” Bu sohbetin altından ne çıkacaktı merak ediyordu. Eğer zamanını hoşnut kalmayacağı bir şey için harcıyorsa, bu gerçekten büyük bir sorundu. En azından karşısındaki için.

Aklına takıldı. Kızın herhangi bir hareketine tanık olmamıştı. Francois insanların en ufak hareketlerinden bile olumsuz etkilenen biriydi ve insanlar ona kendilerini sevdirmeleri için biraz uğraşmaları gerekirdi. Ama odaya girdiğinden beri üzerine garip bir olumsuzluk çökmüştü. Yorumlaması güçtü. Kim bilir? Belki de sınanma günüm diye iç geçirdi. Gözlerini kızın gözlerinden kaydırdı ve kapıya yöneldi. Oda biraz daha basık gelmeye başlamıştı. Güzel başlayan bir günün rezil olmasını istemiyordu. Yanlış bir şey olmadığına beynini ikna etmeye gayret ediyordu. Bacak bacak üstüne attı ve imalı konuşmaların nereye çıkacağını anlamayı bekledi.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Bu sözde 'insanlık' dinsel bir safsata halini aldığından kaynaklanan soğuk nezaket yerini anlayışa bırakmıştı. Gözlerindeki mavi derinlikten anlaşılıyordu bu. Ya da söylemeyi planladığı sözlerinin yaratacağı etkiyi olumluya çevirme açısından. Kim bilir.

Evet, ne söylemesi gerektiğini hiçbir zaman düşünmemiş olsa da şimdi çuvallamıştı. Sözleşme teklifini bu otoriteye nasıl sunması gerektiği konusunda çok fazla fikri yoktu. Pencereden görünen ve huzurlu olduğuna inandığı gökyüzüne attığı kaçamak bir bakış, isteklerine yenilmek zorunda kaldığını hissettiriyordu. Ama yinede burada bulunmasının verdiği zevk inkâra sığmazdı. Spiritus Sanctus, duygularla aklın hemen kavrayamayacağı kadar tuhaftı. Direnişe katılmış ve ellerini dizginlemişti. Sanatın sonsuza açıldığını hissedebiliyordu. Yüklenen bu güç, sanki her biri ona koşmaya hazır bir başka dünya olan yıldızlardan ibaretti. Yüzündeki içten ifadeyi değiştirmeyerek tüm sakinliği ile karşısında duran Francois’in hoşnutsuzluk belirten sözlerini yanıtlamaya başladı. Tanrı yardımcısı olsun!

‘ İsmini bilmek büyük bir erdemdir. Bunu birkaç dakika önce belirtmiştim. ‘ Kızıl saçlarını geriye atarken çok daha sakin olması gerektiğini diline öğretmeye çalışıyordu. ‘Spiritus Sanctus, genel olarak sanatçıları temel alan bir kuruluştur. Sanatçıları ve sanatı benimseyen insanları diyelim, daha yerinde olur. Sanatçılar bu kuruluşun adı altında eserlerini siz sevgili sanat meraklılarına sunma çabasındadır. Takdir etmelisiniz ki, renklerle bir hayatı yeniden biçimlendirmek ya da senfonileri doğanın hırçınlığına bastırmak azim istiyor.’

Sessizlik. Sözlerinin etkisini ölçmek için bekliyordu. Bir sonraki adımı buna göre gerçekleştirmek mantık üsttü bir durumdu. Bakışlarını masada duran çerçeveden ayırıp karşısındaki kişiye yöneltti. Gözlerinde gördüğü kibir miydi? Bir saniyeliğine de olsa karşısındaki otoriteyi tanıma fikrine yenilmeden sözlerine devam etti. Gözlerinde gördüğü farklı duygular merakını kamçılamadan önce bunu yapması yerinde olmuştu.

‘ Tüm bu sözleri özetlememi ister misiniz? ‘ abartılı bir nezaketle üstüne basarak, ‘Spiritus Sanctus, sanat kuruluşu. Sanatçıların eserlerini icra ettiği topluluk. Sanatçıların, yani belirli günlerde sizin mekânınızda yer alan kişilerin. ‘

Daha rahat ve meraklı bakışlarını yine aynı kişiye yönlendirdi. Sözlerinin açık olduğunu düşünüyordu, açık olması gerektiğini umuyordu daha çok.