-Güneşin Eşsiz Güzelliği-

Gezgin

Slytherin binasının ortak salonu çok kalabalıktı. Sasha kalabalık ortamları sevmezdi. Kalabalık onu her zaman rahatsız ederdi.

Bina kapısını açtı ve ağır ağır yürümeye başladı. Hareketli merdivenleri birerli ikişerli indi. Hogwarts bahçesinin kapısından çıktı ve göl kenarına doğru ilerlemeye başladı. Gölün o haşin, eşsiz güzelliği onu her zaman rahatlatmıştı.

Gölün kenarına geldiğinde büyük gövdeli, dalları biraz yere doğru eğilmiş Söğütün altına geçti. Sırtını ağaca dayadı bulutları ve göl çevresindeki öğrencileri izlemeye başladı. İleride bir grup Gryffindorlu toplanmış birşeyler konuşuyordu;

_''Aptallar! Bunları özellikle seçiyorlar herhalde. Şunlara bak kendilerini sanırım çok üstün görüyorlar. Birinin bunları alt etmesi gerek'' Gryffindorlulara karşı (Safkan olmasından dolayıydı herhalde) büyük bir nefret duyuyordu.

Bu yıl Sasha için zor bir dönem olacaktı. Dersler yoğunlaşmıştı. Sınavlara daha iyi odaklanmalıydı. Ancak çok değer verdiği büyük babasının rahatsızlığından dolayı bu aralar derslere odaklanamıyordu. Buda onu aşırı griyordu. İnsanlara olmadık yerde patlıyor, bağırıyor, çağırıyordu. Sas bunları düşünürken diğer öğrencilerin sesleri birden kesilmişti. Sessizlik içinde gözlerini birkeç saniye kapattı. Ancak bu harika sessizlik uzun sürmedi. Eline birşeylerin tırmandığını hissetti. Gözlerini açtı sessizlik birden öğrencilerin sesleriyle gömüldü. Elinin üzerinde dolaşan bir kaç küçük karıncayı görünce;

_''Lanet olası pis Karıncalar''dedi. Elinin üzerinde ki karıncaları iterek yeniden düşüncelere daldı.

Gezgin

Silvia her zaman yaptığı gibi yine göl kenarına gelmişti. Boş zamanlarında yaptığı nadir şeylerden biriydi. Yine her zaman oturduğu ağacın altına oturmuş, gölü izliyordu. Biraz ilerideki birkaç Gryffindorlu ise bu güzel, sessiz ve rahat ortamı geriyolardı. En azından Silvia geriliyordu.

Gryffindorluların hemen yanındaki ağaca doğru yürüyen Sasha'yı gördü. Belli ki kendisini farketmemişti. Geçerken Gryffindorlulara nefretle baktığını görebiliyordu. İstese onları şuracıkta haklayabilirdi. Hepsi birinci sınıftı... İlk günden hatırlıyordu hepsini. Şapkanın onları binalarına yerleştirdiği zamanı... Ama belli ki onlara bile bulaşıcak hali yoktu. Buraya gelenlerin tek isteği yalnızlık ve sessizlikti. Bu yüzden yanına gidip gitmemek konusunda bir an için tereddüt etti. Ama yine de ayakları onu durdurmadı.

Sasha'ya giden yolun üzerinde Gryffindorluların olması onu sinir ediyordu. Ama yine de üstlerine doğru gitti ve aralarından geçerken onları olabildiğince itti. "İnsanlar buraya dinlenmeye geliyor! Gidip başka yerde gevezelik yapın!" diye bağırdı vücudundan geri bakarak. Birkaç kişi susmuştu ama içlerinden, kendini cesur zanneden, birisi çıkıştı. "Vay vay vay... Pardon ama sana ne Bayan Seymour! Burası tüm öğrenciler için. İstediğimizi yaparız."

Silvia arkasını dönüp çocuğa doğru yürüdü ve "Hayır, küçük böcek! İstediğinizi yapamazsınız! Başkalarını rahatsız etmeye hakkınız yok." diye haykırdı.

"Sen bana haktan mı söz ediyorsun? Aşağılık şeyler... Bir Slytherin haktan mı söz ediyor?"

"Defol burdan, Williams."

"Hiçbir yere gitmiyoruz! Ben de, arkadaşlarım da..."

"Hmm... Peki." dedi Silvia ve asasını hızla çekip çocuğa doğrulttu. Her şey çok hızlı oldu. Bir anda beyninin içinden Melody'nin anlattıkları geçti. "Expelliarmus!" dedi ve çocuğun metrelerce uzağa fırladığını gördü. Nefret ve öfke ile daha da güçlendiğini hissetti.

Arkadaşları çocuğun yanına gidip onu kaldırdılar. Koşarak uzaklaşırlarken çocuk hala Silvia'ya bağırıyordu. "Seninle daha işimiz bitmedi, Seymour!"

Silvia hiçbir şey söylemeden durup çocukların kaçışını izledi. Sonra asasını yerine koydu ve Sasha'ya döndü. O da olanların heyecanından ayağa kalkmış, öylece duruyordu. Belli ki bir şey olmasına karşın hazırlıklı duruyordu.

"Selam, Sasha." dedi Silvia sakince. Sanki az önce hiçbir şey olmamış gibi...

Gezgin

Sasha, biraz daha kafasını dinlemek istiyorsu. Ancak Aptal Gryffindorlu oğlanlar yüzünden bunu başarmak zorlaşıyordu. Neden biraz kafa dinlemesine izin vermiyorlardı ki. Onca derdinin yanında birde bunlar yüzünden başı derde girecekti. Birinci sınıftan beri belalı bir öğrenciydi Sas. Kaç defa cezaya kalmıştı. Hep aptal Gryffindorlulara sataştı diye olmuştu bunlar. Biraz da bundan dolayı onlardan nefret ediyordu.Sashaya göre onların hepsi toplasan bir avuç ucube etmezdi. İşe yaramaz aptallardı hepsi.

Gözlerini açık mavi gökyüzüne dikti. Güneş harika görünüyordu.Onu rahatlatan nadir şeylerin yanında gökyüzüde yer alıyordu. Gökyüzüne çekik gözlerini dikmiş bakarken çok tanıdık bir ses geldi kulağına. Sesin geldiği yöne baktığında Gryffindorlu kızlarla henüz birinci sınıfta olan Silvia kavga ediyordu.

"İnsanlar buraya dinlenmeye geliyor! Gidip başka yerde gevezelik yapın!"Silvia, Sashanın yapmak istediği şeyi yapıyordu. Ancak Sas bunu yapmaktan korkuyordu. Müdür yardımcısı bir olaya daha karışırsa ona ağır bir ceza vereceğini söylemişti. Gryffindorlu ukala kız Silviaya sinirlenerek;

"Vay vay vay... Pardon ama sana ne Bayan Seymour! Burası tüm öğrenciler için. İstediğimizi yaparız." Sas olayın büyüyeceğini anlamıştı. Ayağa kalktı. Ancak Silvianın yanına gitmedi. Olay büyüdüğü anda fırlayacaktı. ''Hayır, küçük böcek! İstediğinizi yapamazsınız! Başkalarını rahatsız etmeye hakkınız yok." diye haykırdı Silvia. Ortalık iğice kızışmıştı. Sas, birkaç adım ileri gitti;

"Sen bana haktan mı söz ediyorsun? Aşağılık şeyler... Bir Slytherin haktan mı söz ediyor?"diye bağırdı Gryffindorlu kız. Sas, bunu duyunca sinirlendi. Bir Slytherinliye karşı bir Gryffindorlu...Sas, Silvianın yanına gitmekten vazgeçti. Bu küçük aptal kız yüzünden kendi başının belaya girmesini istemiyordu doğrusu. Hem bu kolay bir lokmaydı Silvia bu aptalı haklaya bilirdi. Silviada olayın büyümesini istemiyordu ki;

"Defol burdan, Williams."diye haykırdı.Gryffindorlu ahmak kız tam bir Gryffindorlu gibi cesaretliydi. Ama yanlış adama çatmıştı."Hiçbir yere gitmiyoruz! Ben de, arkadaşlarım da..."

Silvianın tepkisi belliydi doğrusu. "Hmm... Peki." dedi Silvia ve asasını hızla çekip çocuğa doğrulttu.Ardından "Expelliarmus!" dedi ve çocuğun metrelerce uzağa fırladığını gördü. Sas, haince gülümsedi. Gryffindorlu ahmak hızla birşeyler mırıldanarak gitti.

Silvia, hiç birşey olmamış gibi Sashanın yanına geldi ve;

"Selam, Sasha."dedi. Çok sakin görünüyordu.

_''Selam Silvia. Gryli ahmağa günümü gösterdin ha! Bir ara bende gelecektim... O ahmağın Slytherinlilere karşı söylediği o aptalca şeyi duyunca beynime kan sıçramış gibi oldum.Merlinin Sakalı o Salak Gryffindorlu Slytherinlilerle uğraşa bileceğinimi sanıyor.''dedi ve başını iki yana salladı. Ardından yere oturarak.

_''Ahh !Otursana Silvia''dedi.

Gezgin

Silvia da Sasha'nın yanına, yere oturdu. Gölün coşkun halini izleyerek konuşmaya başladı.

"Aşağılık şeyler... Onlarla daha işim bitmedi. O salak şey ilk günden beri sinirimi bozuyor. Tren garındayken bile sataşacak yer arıyordu. Sanki çok şey biliyor da... Gördük ne kadar yetenekli! Bir asa çıkartacak kadar bile yeteneği ve cesareti yok. Sadece gösteriş yapıyor. Bir Slytherin'e kafa tutmak neymiş görür o! Daha yapacağım çok şey var."

Adeta içindeki tüm öfkeyi ve nefreti kusmuştu. Sadece şimdilik... Şu güzel manzara karşısında kendisini germenin bir anlamı yoktu. O salaklara gününü gösterecekti. Planları vardı... Ama şimdi düşünmeyecekti bunları. Şimdi değil...

Kafasını geriye atıp gözlerini kapadı ve gölün o ferah havasını içine çekti. Hissedebiliyordu... Gölün rahatlatıcı kokusunu... Ciğerlerinde, içinde hissediyordu. Gözünü yavaşça açtı ve göle baktı. Sanki şimdi daha durağan ve sakindi. Şimdi sakindi, Silvia. Daha sakin...

Sasha'ya döndü. "Sen iyi misin?" diye sordu. Bu sorunun ne anlama geldiğini ikisi de gayet iyi biliyordu. Sasha'nın büyük babasının rahatsızlığından dolayı kız bugünlerde çok üzgündü. Hiç hali kalmamıştı. Her zaman düşünceli ve tedirgin bir hali vardı. Büyük ihtimalle o da buraya kafasını boşaltmak, biraz olsun sorunlarından uzak durmak için gelmişti. Kızın anlamlı bakan kahverengi gözlerine odaklandı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Miroslav, ortak salonun kalabalığından bunalmıştı. Kafa dengi insanlarla beraber olmak hoş oluyordu ama derslerin yükü altında herşey, kendisine eskisinden daha fazla batmaya başlamıştı. Kalabalıktan güçlükle sıyrılarak dışarı çıktı.

Fakat dışarıda da kendisini bir terslik bekliyordu. Bu terslikler de olmasa da olmazdı ki. İçinden lanetler okuması da Miroslav'ı sakinleştirmiyordu. Zira bir avuç Gryffindor'lu, bahçeye ayak bastığı andan itibaren kendisine ters ters bakıyorlardı. Miroslav'a göre bunlar, kendilerini cesur sanan; aslında kaçmaktan bile korktukları için cesur zannedilen aptallardı.

"Neden dik dik bakıyorsunuz?" dedi, sakin durmaya çalışarak. Zaten insan bunların karşısında sükunetini kaybetti mi; günah keçisi ilan edilerek cezaya mahkum oluyordu, bu da Miroslav'ın istediği son şeydi. "Nasıl bakacağımı sana mı soracağım, kılıksız?" diye karşılık alınca sinirlenmemek elde değildi ama.
"Hey, ufaklık. Ne dediğini sanıyorsun? Yoksa sana büyüklere saygılı davranmayı öğretmediler mi?"

"Ne dediğim seni ilgilendirmez. Zaten senin gibilerin bu okulda ne işi var, anlamıyorum." Miroslav da buna katılıyordu işte. Bu aptalların burada ne işi vardı?"Öyleyse bil ki aynı şeyi ben de düşünüyorum, Williams. Bir an önce o mikrop arkadaşlarınla birlikte kaybol!"
Çocuk, iğrenç bir şekilde sırıtarak "Haddini bil. Hiçbir yere gitmiyoruz." deyince Miroslav artık çark etti.

"Bu hadsiz davranışlar karşısında haddimi yeterince bildim zaten. Bunu da sen istedin, Williams." dedi sakin sakin, nasıl olsa birazdan bu terbiyesizlikleri, karşılığını görecekti. "Levicorpus!" dedi Miroslav ve çocuk, tepe üstü havaya asılı kaldı. Bu sırada donu görünmüştü. Miroslav, kahkaha atma zahmetine bile katlanmadan; bir ağacın altına doğru gitti. Orada iki binadaşı duruyordu. Kendisini en iyi onlar anlayabilirdi. Gülümsedi ve "Merhaba. Bu aptallar keyif kaçırmasa, çok iyi olacak ama..." dedi sesine kasten bir öfke katarak.

Gezgin

"Aşağılık şeyler... Onlarla daha işim bitmedi. O salak şey ilk günden beri sinirimi bozuyor. Tren garındayken bile sataşacak yer arıyordu. Sanki çok şey biliyor da... Gördük ne kadar yetenekli! Bir asa çıkartacak kadar bile yeteneği ve cesareti yok. Sadece gösteriş yapıyor. Bir Slytherin'e kafa tutmak neymiş görür o! Daha yapacağım çok şey var." Silvia gerçektende sinirlenmişe benziyordu. Sinirlenmemek mümkün değildi doğrusu.

Sas Rahatlamak için gözlerini kaptı.. Buraya içinde ki huzursuzluğu atmaya gelmişti. Ama aptal Gryffindorlu oğlanlar sayesinde bunu başarması zorlaşmıştı. Gözleri bir kaç saniye kapalı tuttu. Açtığında derin bir nefes aldı.

Şu son günlerde gerçekten de zor günler geçiriyordu. Büyük babası oldukça yaşlıydı, onu kaybetmekten çok korkuyordu. Yıllarca onu büyük babası ve büyük annesi büyütmüştü. Büyük annesi öldüğünde büyük babasının başına kalmıştı. Büyük babası ne kadar yaşlı olsa da her zaman çocuk ruhluydu. Sevecen, nazik, ikna edici ve bir okadarda kibirli. Çoğu özelliğini büyük babasından almıştı. Ona değer verdiği kadar kimseye değer vermiyordu.

Gözlerinden yaşların süzüldüğünü hissetti. Bunu kimse görmemeliydi. Hiç kimse şimdiye kadar onu ağlarken görmemişti. Her zaman güçlü olmaya çalışmıştı. Küçük kız kardeşi için her zaman sağlam durmaya çalışıyordu. Büyük annesi öldüğün de, büyük babası birkaç hafta konuşmamaıştı. O zaman büyük babasını teselli etmek Sashaya kalmıştı. Büyük babasına bir şey olmasına asla dayanamazdı. Başka bir yakınını..değer verdiği, tek akrabasını kaybetmeyi göze alamazdı.

Silvia, durgunluğunu anlamış olmalıydı ki;

"Sen iyi misin?" diye sordu. Sas, gözlerini gökyüzüne dikti. Bulutları izler gibi yaptı. Aslında göz yaşlarına hakim olmaya çalışıyordu. Gözlerini birkaç kere kırparak Silviaya döndü;

_''Biliyorsun büyük babam çok yaşlandı ve...(sesi çıkmadı.Sanki boğazına birşey takılmıştı) ve ona birşey olmasından çok korkuyorum. Beni yıllarca o büyüttü. Benim hayattaki tek büyük akrabam.''dedi ve gözlerini yeniden gökyüzüne dikkti.

Sas, yeniden aptal Gryffindorlu oğlanların birine sataştıklarını duyar gibi oldu ve dönüp sesin geldiği yere baktı. Slytherinlerden tanıdığı bir çocuktu bu. Çocukla fazla hatta hiç konuşmamışlardı. Aptal Gryffindorlu Williams'ı baş aşağı çevirmişti. Sas, sadece gülümsemekle yetindi. Ardından çocuk onlara doğru dönüp;

"Merhaba. Bu aptallar keyif kaçırmasa, çok iyi olacak ama..." dedi. Sasha çocuğa hak veriyordu. Sas, buraya geldiğinden beri çene çalıp duruyorlardı. Bu da sinirlenmek için iyi bir sebepti doğrusu. Sas, önce Silviaya döndü ve;

_''Bu aptal Williams çok olmaya başladı. Başı belada bence''dedi ve yeniden çocuğa dönerek;

_''Bir profesör seni görmeden onu indirsen iyi olacak. Yoksa sende cezaya kurban gidersin.(Havada ters bir şekilde asılı bulunan Williams'a döndü ve) Bu arada ufaklık bence çok fazla kaşınıyorsun. Bir daha ayak altında laklak ediyor olursan, ne kadar bir daha suç işlememem gerektiğine dair profesöre söz vermiş olsam da seni tüm herkesin önünde rezil ederim. Ayrıca aptal Williams kendi denginde olan aptalları seç. Bizimle boy ölçüşemezsin.''dedi ve Williamsa tehditkar bir bakış attı.

Gezgin

Silvia sessizce Sasha'yı dinledi. Belli ki çok üzülüyordu. Gözlerinden anlaşılabiliyordu bu... Konuşması tam bitmişken arkadan yine Tom Williams denilen aptal Gryffindorlu çocuğun sesi duyuldu. Bu çocuk fazla oluyordu artık! Bugünlük dersini almamış mıydı hala? Arkasını dönüp baktığında bu sefer Slytherin 4. sınıflardan Miroslav'a sataştığını gördü. Silvia tam ayaklanmıştı ki Miroslav'ın çocuğu bir güzel baş aşağı diktiğini gördü ve o anda gülmeye başladı.

O sırada Sasha da yerinden kalkmış Gryffindorlu çocuğa nefretini kusuyordu. Silvia sırf eğlence olsun diye çocuğun yanına gitti ve önünde öylece durup ona baktı. "N'oldu, Tom? Tepetaklak olmuş gibisin biraz..." dedi ve bir kahkaha patlattı. Yanındaki ezik arkadaşları hiçbir şey yapamıyordu. Bu muydu Gryffindorluların arkadaşlık anlayışı! Hıh... Beş para etmezdi. Çocuğun sallanan kollarını tutup tüm gücüyle aşağıdoğru çekti. Çocuk birkaç saniye içerisinde kendisini yerde bulmuştu. Hemen toparlanıp Silvia'nın üstüne yürüdü fakat Silvia hiçbir şey yapmadan öylece bekledi. "Senin bana Tom demene izin vermem!" diye haykırdı çocuk. Silvia umursamaz tavırlar takınarak, aşağılayıcı bakışlarını çocuğa dikti.

"Üzgünüm, Tom. Ama diyorum işte. Tom, Tom, Tom, Tom, Tom!"

Çocuk sinirden kıpkırmızı oldu. Silvia onu iyice sinir ediyordu. "Ne oldu, Tom? Asanı çıkarmaya mı korkuyorsun? Yoksa beceriksiz bir bulanık mısın? Ahh... Yoo olamazsın. Tabii ya! Senin baban..."

Sözünü bitiremeden yüzünün ortasına bir yumruk yedi ve vuruşun etkisiyle kendisini yerde buldu. Dudağının kanadığını hissetti. Dudağını yalarken kandaki demir tadını alabiliyordu. Çocuk sinirle ve koşar adımlarla oradan uzaklaştı. Ayak takımı da peşinden gidiyordu. Silvia arkalarından bağırdı. "Muggle kavgasında gayet iyisin, Tom! Ama hala asanı çekmeye korkuyorsun!"

Arkadaşları yanına gelip onu kaldırdılar. İkisi de o çocuğa gününü gösterecek oldu ancak Silvia onları engelledi. "Boşverin çocuklar... Salağın teki işte! Onun işine daha sonra bakacağım zaten." dedi ve hep birlikte tekrar ağacın altına geçtiler. Sasha Hastane Kanadı'na gitmeyi önerdi ama Silvia reddetti. Son 10 dakkadır istediği sadece biraz huzurdu. Üçü de bir süre ağacın altında sessizce oturdular. Sonra Silvia diğerlerinin anlam veremediği bir şekilde birden konuşmaya başladı.

"Babası... Ölüm Yiyen'di. Annesi ise Yoldaşlık'tan. Tabii annesi onun Ölüm Yiyen olduğunu öldüğü geceye kadar bilmiyordu. Annesini babası öldürdü. Çatışmada... Ahh... Çok trajik!" dedi dalga geçercesine. Daha sonra devam etti. "Tom denilmesine neden kızıyor derseniz... Anlarsınız ya! Annesinin koyduğu ismi kullanıyor. Brian... Tom isminden de babasından da nefret ediyor."

İkisinin de şaşkın bakışlarına maruz kalan Silvia "Çocuğu tanıyorum çünkü babalarımız tanışıyor." diyerek açıklama yapma gereği duydu ve bakışlarını tekrar göle çevirdi.

Gezgin

Silvia ve Sasha ayağa kalkmıştı. Siviada Sasla aynı şeyi düşünüyor olmalıydı ki çocuğun yanına gidip. Onun kollarından çekerek yere düşmesini sağladı ardından aptal Williams Silv'in üzerine yürüdü ancak hiç birşey yapamıyordu. Silv çocuğa sinie dolu ve alaycı gözlerle bakıyordu ardından;

_ "Ne oldu, Tom? Asanı çıkarmaya mı korkuyorsun? Yoksa beceriksiz bir bulanık mısın? Ahh... Yoo olamazsın. Tabii ya! Senin baban..."dedi.Ancak tam bunları söylerken Aptal Gryffindorlu yeniyetme oğlan Silv'in ağzının ortasına bir yumruk attı. Ağzı kanıyordu. Ardından Williams koşmaya başladı. Sas ve yanlarına gelen 4.sınıf öğrencisi Silvi ayağa kaldırmaya çalıştı. Sas ve çocuk Williamsın arkasından gitmeye karar vermişlerdi ki Silv onlara engel olmayı başardı. Üçü birlikte ağacın altına oturdular.

Sas, Silvi Hastane kanadına ötürmeyi önerdi. Ancak o kabul etmedi. Sas asla bir arkadaşına zarar gelmesini istemezdi. Bunun intikamını Sas Williamsdan çıkaracaktı.

Sas bunları düşünürken Silvia onlara;

Babası... Ölüm Yiyen'di. Annesi ise Yoldaşlık'tan. Tabii annesi onun Ölüm Yiyen olduğunu öldüğü geceye kadar bilmiyordu. Annesini babası öldürdü. Çatışmada... Ahh... Çok trajik!" dedi alaycı alaycı. Gerçektende iğrenç bir durumdu doğrusu. Asla ailesinden birinin yoldaşlık adına çalışmasını istemezdi. Zaten tek akrabası büyük babasıydı.Zaten o da Karanlığın yandaşıydı. Yeniden aklına gelmişti. Acaba şu anda ne yapıyordu. Ardından Silvia yeniden devam etti ve Sasın düşünceleri birden kayboldu;

''Tom denilmesine neden kızıyor derseniz... Anlarsınız ya! Annesinin koyduğu ismi kullanıyor. Brian... Tom isminden de babasından da nefret ediyor."Çok aptalcaydı. Çocuğa acımaya başlamıştı. Demek tüm aptallığı annesinden bulaşmıştı. Sadece gülümsemekle yetindi.Sas tam Silve çocuğu nerden tanıdığını soracaktı ki ;

Çocuğu tanıyorum çünkü babalarımız tanışıyor." dedi. Herşey anlaşılıyordu. Silv gölü seyrederken, Sas daha henüz tanışamadığı çocuğa döndü;

_''Bu arada Sasha Kate Green. Slytherin Üçüncü sınıf öğrencisiyim''dedi ve çocuğa çekik gözleriyle bakıp gülümsedi.

-Güneşin Eşsiz Güzelliği-

-Güneşin Eşsiz Güzelliği-

Similar topics

Similar topics