Düşünceler İçinde

Gezgin

Silvia elinde kitaplarla düşünceli bir şekilde kütüphaneye girdi. İksir dersi hakkında bir araştırma yapması gerekiyordu. Eşyalarını bir masaya koyduktan sonra işine yarayacak kitaplar aramaya başladı. Raflar arasında dolaşıyor, gözleri kendisine yardım edecek kitabı arıyordu. Görmüyordu ama bakıyordu.

Sonunda işine yarayabileceğini düşündüğü bir kitap buldu. Alıp az önce eşyalarını koyduğu masaya geçti. Kitabın eski, yıpranmış kapağını açıp sayfaları yavaşça çevirmeye başladı. Sağ eline kafasını dayamış, sol eliyle kitabın sayfalarını çevirip duruyordu. Daha sonradan aradığı yeri geçmiş olduğunu farketti ve oraya geri döndü.

Okuyup anlamaya çalışıyordu ama bir türlü dikkatini toplayamıyordu. Sinirlenip sertçe kitabın kapağını kapattı. Çıkan sesten ötürü çevresindeki birkaç öğrenci ona ayıplarcasına baktı ve tekrar işlerine döndüler. Silvia onları umursamadı bile.

Başını kollarının arasına alıp öylece masada duran kitapları izledi. Aslında düşündüğü şey ödevi veya kitapların ne kadar eski olduğu falan değildi. Düşündüğü şey, daha doğrusu kişi Ryan'dı. Aşık olmuştu ama tanışmalarından çok da uzun bir süre geçmeden çok şey olmuştu. İnsanların içinde Silvia'yı öpmesi biraz utandırıcıydı ama Silvia bunu çoktan unutmuştu bile. Onu daha çok Ryan'ın tavırları üzüyordu. Onu anlamaya çalışmıyordu bile. Eğer gerçekten Silvia'yı seviyorsa onu neden üzüyordu ki? O günden beri sürekli aynı şeyi düşünüp duruyordu. Ama henüz kafasında bir sonuca ulaşılabildiği söylenemezdi.

Henüz Ryan'la karşılaşmamıştı. Tabii Büyük Salon'da sabahları kahvaltı yaparken gördüklerini saymazsa... Silvia onu görmüştü. Gözleri onu aramıştı ama Ryan'ın onu görüp görmediğinden emin değildi. Karşılaşmak isteyip istemediğinden de emin değildi. Hiçbir şeyden emin değildi. Onu görmek tabii ki isterdi ancak ne konuşabilirlerdi ki? İçten bir of çekip kafasını kollarının arasına gömdü. Gözlerini kapatıp düşüncelere daldı.

Banned

Patronuslarla ilgili bir şeyler araştıracaktı.Ama ortak salona gidip uyumak daha iyi gelecekti ona.En iyisi buydu.Silvia’yı aklına getirdikçe kendinden nefret ediyordu.Başından beri hata mı yapmıştı yoksa gerçekten onu seviyor muydu.?Onunla arkadaş kalmaya çalışacaktı.Eğer olmazsa anlayacaktı zaten onu sevdiğini.Ama şimdi emin olamıyordu hem de hiçbir şeyden.Konuşmak istemiyordu.Sadece ruh gibi geziniyordu.Ölse bundan daha iyiydi.Kütüphaneye doğru geldi.Yavaşça içeriye girdiğinde orada duran bir kız gözüne çarptı bu Silvia’ydı.Şimdi yanına gitmeli miydi?Evet yanına gidip arkadaşça davranmaya çalışacaktı.

‘’-Merhaba Silvia oturabilir miyim?Bir şey çalışmam gerekiyor’’

dedi gülümseyerek.Aslında aklımdan bir saniye bile çıkmıyorsun diye bilirdi.Ama aklında bir şeyler vardı ve onu uygulayacaktı.Kızın düşünceli ve sıkıntılı haline bakıyordu.Aslında neyi olduğunu sormak isterdi ama aklında bir şey vardı buna ters düşüyordu bu yüzden biraz beklemesi gerekecekti.Belki de kendine sevgili falan bulamadığı içindir.Biraz sinirlenmişti.Ama neden böyle düşündüğünü anlamıyordu.Sinirinden ölecekti resmen.

Gezgin

"Merhaba Silvia oturabilir miyim?Bir şey çalışmam gerekiyor."

Kafasını aniden kaldırdı ve karşısında duran genç adamı gördü. İşte korktuğu başına gelmişti. Yine eli ayağına dolanacak, konuşamayacaktı. İçinden lanetler okudu. Ama ona da 'git' diyemedi. Normal davranmalıydı. Evet, evet. Sakin olmalıydı. Derin bir nefes aldı ve "Ah, şey... Tabii. Ben de ödev yapmaya çalışıyordum." dedi. Yalan söylüyordu. Aslında kısmen doğruydu. Ödev yapmaya gelmişti. Evet... Ama yapabildiği söylenemezdi. Daha çok düşünüyordu. Karşısında duran genç adamı...

Silvia ne diyeceğini bilemiyordu. Ona bakmaktan kaçınıyordu. Gözlerini ondan kaçırıyordu. Çünkü bir kez baktığı zaman takılıyordu ve gözlerini ondan alamıyordu. Bu da onu biraz garip bir duruma düşürüyordu. Bazen ona dik dik bakarken göz göze geliyorlardı ve yapmacık gülümsemeler takınıyorlardı.

Eee... Ne yapacaklardı şimdi? Böyle susup oturucaklar mıydı? Silvia bir şey demeli miydi? Belki de demeliydi ama ne diyeceğini bilmiyordu. Bilse bile bunu yapacak cesareti olduğunu düşünmüyordu. Kafasını yana çevirip pencereden dışarıya baktı. Hava her zamanki gibi bulutluydu. Bir an dışarıda olduğunu varsaydı ve o bol oksijenli havayı içine çeker gibi nefes aldı. Sonra kitabını açıp bir şeylere bakıyormuş gibi yaptı.

Banned

Kızın olumlu yanıtından sonra masaya oturdu.Silvia'nın isteksiz bir hali vardı.Aslında orda olmaması gerekiyordu.Ondan utanıyordu besbelli.Yada Ed öyle düşünüyordu belki de onun istediği gibi olmalıydı.Evet kesinlikle öyle belki düşünmeye ihtiyacı vardı.Ayağa kalktı gülümseyerek sessiz bir şekilde konuştu.

''-Sanırım arkadaş kalmalıyız.''

dedi gülümseyerek ve raflara yöneldi.Bir kaç kitap bakıyordu ki kitaplığın diğer tarafına geçti.Göz yaşlarını silmişti hiç bir belirti yoktu.Aslında gözlerinden akan küçük yaşlar biraz önce yaptığı aptallığı açıklıyordu.Aslında yapmak istemediğini söylüyordu.Patronuslarla ilgili bir kaç kitap alıp tekrar Silvia'nın yanına döndü.Aslında onunla konuşmak istiyordu ama önünde ki kitaplarla ilgileniyormuş gibi yaptı.

Gezgin

''-Sanırım arkadaş kalmalıyız.'' dediğini duydu Ryan'ın sessizce. Ardında yüzünde zoraki bir gülümseme... Silvia hiçbir şey söylemedi. Söyleyemedi... Baktığı yerden gözlerini alamadı. İçi acıyordu ama ağlayamıyordu. Kendini tutmak için yutkundu. Kendisi farketmemişti ama gözleri dolmuştu. Ama Ryan bunu görmemişti. O sırada rafların arasında kitaplara göz gezdiriyordu.

Gerçekten bunu mu istiyordu? Ne yapmaya çalışıyordu, anlayamıyordu Silvia. Daha birkaç gün önce ona sevdiğini söylemişti. Şimdi dediği şey ise çok farklıydı. Gerçekten bunu mu istiyordu, yoksa Silvia'nın bunu istediğini mi düşünüyordu? Ona çok mu soğuk davranmıştı? Duygularını ifade edememiş miydi? Etse ne olacaktı ki? Çıkmaya mı başlayacaklardı? Bundan bile emin değildi ama Silvia onu seviyordu. Onu istiyordu...

Gözlerini kapatarak derin bir nefes aldı. Nefesini verdikten sonra bir süreliğine gözlerini kapalı tuttu. Gözyaşlarının düşmesinden korkuyordu. Gözlerini açıp karşısına baktığında bir an için Ryan'la göz göze geldiler ve anında ikisinin de gözleri birbirlerinden kaçtı. Belki de dersine dönse iyi olacaktı. Zaten yapması gerekiyordu. Şimdi olmasa başka bir zaman yine aynı durumda olacaktı. İyi kötü bir şeyler bulsa iyi olacaktı.

Bu sefer kitabı dikkatini vererek araştırdı. Sonunda, saatlerce aynı sayfalardan geçip, bulmak istediği yeri bulmuştu. Huzur Sıvısı... Belki de bunu yapmalıydı. Kendisinin çok ihtiyacı vardı böyle bir iksire... Dikkatlice açıklamayı okudu. Malzemeleri inceledi. Her şeyi teker teker inceledi. Belki de iksir bahanesiyle Ryan'la konuşmaya başlayabilirdi. Evet, bunu yapmalıydı.

"Öğrencilerin tek başına iksir yapması yasak mı?" diye sordu uysal bir tavırla. "Gerçi yasak olsa bile farketmez ama ona göre önlemimi almam gerek." diye devam etti hafifçe gülümseyerek. Onun cevabını dinlerken de bir yandan kitaptaki açıklamayı bir parşömen kağıdına geçiriyordu.

Banned

''-Hangi iksiri yapacağına bağlı.Ama yasak olmayan bir iksir olsa bile büyük salonun ortasında yapılmaz yani sakin ve tek başına kalabileceğin bir yer olması gerek.''

dedi kızın sakin tavrına meydan okurmuşcasına oda sakin bir tavır gösterdi.Biraz önce söylediği her şey yalandı.Onu seviyordu arkadaş kalmak istemiyordu.Ama Silvia bunu istiyordu besbelli.Belki en iyisi buydu.Yaşına göre birini bulmalıydı.Belki de ölüm yiyen olmaktan vazgeçmesi gerekiyordu.Bir an için sol kolunun yandığını hissetti ve bu düşünceden hemen sıyrıldı.Saçmalıyordu.Ölüm yiyen olacaktı bunu kimse engelleyemezdi ki zaten bir ölüm yiyendi.

14 yaşına yaklaşıyordu.Buda onun için iyi bir şeydi.Bir kaç sene içinde SBD sınavına girecekti.Heyecanlanmıyordu onun için hem çok erken hem de sınav olun için bir yer tutmuyordu yanı sınavı önemsemiyordu.Tek önemsediği şey Silvia ve iyi bir büyücü olmak.İyi büyücü derken düello'larda iyi diye düşünmüştü.Kafasını toplarlayamıyordu bir türlü.Her şey üstüne gelirken zaten toparlamasına pek olanak yoktu.

Daha küçük müydü? Bir sürü büyü biliyordu ama neden hiç düelo yapmıyorlardı.Bir kulüp falan mı kurmaları gerekiyordu acaba?Ama geçen düello da baya eğlenmişti.Tabii kendi de zarar görmüştü ama küçük Gryffindora gününü göstermişti.Kitabı yavaşça kapattı.Tek baktığı yer Silvia'nın gözleriydi.Eğer onun gözleri de onu bulursa bir şey söyleyeceklerdi birbirlerine en azından Ed. söyleyecekti.Bu söyleyeceğinden sonra belki de her şey değişecekti.

''-Arkadaş kalmak istiyor musun?''

Gezgin

Ryan'ın verdiği cevaba karşılık olarak başını hafifçe salladı ve tebessüm etti. Sakin görünüyordu. Belki sohbet açılır ve bu gergin ortamdan kurtulurlar diye bir konu açtıysa da başarılı olamamıştı. Ryan sadece cevabını verip işine geri dönmüştü. Silvia bir an için alındıysa da bunu takmadı. Normalde böyle bir şey olsa hiç aldırmazdı bile ama Ryan'ın her dediği ona dokunuyordu.

İçini çekip yazmaya devam etti. Harıl harıl yazıyordu. Yazıp bitirip burdan defolmak istiyordu. İşte sonlara yaklaşmıştı. Son cümle... Son kelime...

''-Arkadaş kalmak istiyor musun?'' diyen Ryan'ın sesiyle irkildi. Tüyleri diken diken oldu. Vücudu bir an için titredi. Kalbi hızlı hızlı atmaya başladı. Göz bebekleri büyüdü. Gözü hala parşömendeydi. Bitmişti... Sadece bir nokta kalmıştı. Onu da zoraki koyduktan sonra yavaş ve temkinli bir şekilde kalemini parşömenlerin üstüne bıraktı. Ryan'ın yüzüne bakmaya cesaret edemiyordu ama bunu yapmalıydı. Kaçarak hiçbir şeyi çözemezdi. Bir an için düşünmemesi gerekiyodu. Sadece bir an için... Ondan sonrası kendiliğinden gelecekti.

Derin bir nefes aldıktan sonra başını yavaşça kaldırıp Ryan'a baktı. Silvia'ya kararlı bir şekilde gözlerini dikmişti. Silvia anlamıştı... Her şey bu sorunun cevabına bağlıydı. Silvia arkadaş kalmak istediklerini söylerse her şey biterdi. Bir daha asla beraber olamazlardı. Bunu düşünmek bile istemiyordu. İkinci seçeneği ise ortadaydı. Hangisini seçmeliydi? Tabii ki de onunla sadece arkadaş olarak kalmak dayanılmazdı. Ama hala bir ilişkiye başlayacak kadar hazır hissetmiyordu kendisini.

Bir karar vermeliydi. Hazır olmadığı halde bir ilişkiye başlamak mı yoksa onu tamamen kaybetmek mi? Birkaç saniye daha düşündü. Aslında cevap belliydi ama onu çeldiren şeyler vardı. Böyle bir kararı birkaç saniye içerisinde vermek ona çok garip gelmişti. Hayat böyle bir şey olsa gerekti.

Durdu... Düşünmüyordu artık. Cesareti yerine gelmişti. Gözlerini kaçırmıyordu bu sefer. Korkmuyordu... Çekinmiyordu... Utanmıyordu...

"Hayır." dedi kararlı bir ses tonuyla. "Ryan... Ben seni seviyorum." İşte bu kadardı! Her şey bitmişti sonunda. Sonunda söyleyebilmişti! İçindekileri ona aktarabilmişti. Kendisine geldiğinde nasıl söylediğini bile hatırlamıyordu. Bir anda olup bitmişti. Ama şimdi kendisini az önce olduğundan çok daha iyi hissediyordu.

Banned

‘’-Bende seni.’’

Dedi gülümsedi.Yavaşça elini onun elinin üzerine götürdü.Yutkundu.aslında çok mutluydu.
Hem de dünyada ki en mutlu insan oydu.Ama bunu içtenlikle söylediğinden emin olamıyordu bir türlü.Ona bakmayı sürdürdü.Ne diyeceğini merak ediyordu.Şimdi yine onu öpmeye kalksa kızabilirdi.Bir daha aynı hatayı yapmayacaktı.Onun öpmesini bekleyecekti belki yetişkin olunca olacaktı ama olacaktı işte…

Düşünceler İçinde

Düşünceler İçinde

Similar topics

Similar topics